Me and Mrs. Jones

Not Norah Jones by Bruno Bollaert

“I’m really sorry about that,” zei de man in het voorbijgaan. Ik had hem vriendelijk goedendag geknikt, en dat vond ik nu niet meteen een reden om zich te verontschuldigen. “Dat was de manager van Norah Jones,” lichtte de crew mij achteraf in.

Norah Jones was er niet, gisterenavond op Gent Jazz. Toch niet voor de fotografen. Het zware geschut diende zich snipersgewijs op 15 meter afstand van het podium op te stellen, temidden van de enthousiast opgezweepte massa. Paparazzi kunnen dichterbij komen.

Een goede manier om de live view functie van de 5D Mark II te testen, gezien de enige optie om iets foto-achtigs te maken stevige armspieren inhield, om een zware body+lens boven de hoofden van de mensen te houden. 6400 ISO, f/2.8, 1/200s, het is goed om te weten dat het allemaal tot de mogelijkheden behoort (weinig post processing aan deze foto).

Jammer dat Mrs. Jones er haar hoofd niet bij hield. U zal het met haar boezem moeten doen. Sorry about that.

The size of Texas

Del Rio, TX, USA 2010

Vlak voor we op de vlieger stapten, had ik nog even een aanval van migraine. ’s Ochtends kon ik gelukkig net iets langer in mijn bed blijven liggen, en Henri kwam terug van het gratis motelontbijt met een bord, met daarop –speciaal voor mij– een Belgian Waffle, the size of Texas.

Ik wil maar zeggen, how cute is that? Huh?

Black ops

Seattle, USA 2010

“Aaarrrggghhh! Ge zijt nog erger dan mama!”, riep de zoon uit, zelfs nadat ik hem had gewaarschuwd dat hij niet moest schrikken. “Of nee, wacht: mama zou nog schijfjes komkommer op haar ogen leggen en dan in de zetel gaan liggen.”

De meneer bij Macy’s, waar ik mijn deo had gekocht, had mij een staaltje Purifying Clay Mask meegegeven. “It’s magical, you’ll see“, had hij beloofd.