Ze was zenuwachtig, inderdaad. Ze is ook 23 en ze droeg de afsluiter van het Gent Jazz festival op haar schouders –bijgestaan door voortreffelijke muzikanten. Het was een fantastisch concert; rauw, intens, ontroerend. Zo eentje waarvan iedereen later zal willen zeggen dat hij er ook bij was, destijds in Gent.
(Was u ook al de wereld aan het veroveren toen u 23 was?)
… en dat heeft niets met Vive le Jazz te maken. Ze mochten dan al eens een beetje vals zingen, ze waren fantastisch aandoenlijk, Danny Mommens en Els Pynoo. Hun versie van Cole Porters I Get a Kick out of You was om bij weg te smelten, Vlaams-Engelse tongval incluis.
The Cinematic Orchestra deden hetzelfde als vorige keer.
De bassen van Kruder & Dorfmeister hebben mij fysiek misselijk gemaakt. Ik was gelijk blij dat we maar tien minuten kregen om foto’s te maken, want ik denk dat ik anders mijn ziel helemaal uit het lijf had gekotst. Koppijn, maat. En ja, vanzelsprekend had ik oordopsels in.
…leefden de jaren 80 met Cibelle…
…stond Mariza gelijk op stelten…
…en zong er een ex-minister van cultuur.
Benieuwd wat het vandaag gaat geven, op Gent Jazz.
…ook een framboosje? Vers geplukt uit den hof.
Sinds zondag ben ik de festivalfotograaf voor Gent Jazz. Dat houdt o.a. in dat de media mijn beelden van de mediaserver van het festival kunnen plukken. Bij Focus Knack hebben ze dat gedaan (Gent Jazz Dag 5 –met propere vermelding van de fotograaf), en ook in De Morgen is er vandaag, naast al het TW Classic geweld, gelukkig ook nog wat plaats gevonden voor Gent Jazz (en Cactus festival).
De doelpunten van Odean Pope titelen ze daar bij het stuk van Didier Wijnants. Saxofonist Odean Pope haalde geregeld kort maar krachtig de teugels aan, luidt het onderschrift bij de foto. En ook daar wordt de fotograaf vermeld.
Alleen, het is niet helemaal juist, wat ze schrijven. De saxofonist op de foto is niet Odean Pope, maar Terrence Brown. En de fotograaf is niet Alex Vanhee, maar Bruno Bollaert. Er staat speciaal een makkelijk wegknipbaar kaderke met mijn naam rond de foto, zoals hij in hogere resolutie op de media server wordt gezet. Waar trouwens ook foto’s van Odean Pope op staan, zoals deze:
Het begon nochtans goed. We mochten foto’s maken tijdens het eerste nummer, en tijdens de bisnummers, frontstage, maar we moesten langs de zijkanten van het podium blijven. Meneer Metheny wou geen fotografen zien. Fantastisch. Twee jaar geleden moesten we immers collectief op de vip tribune gaan staan, tot grote consternatie van een paar vips, die gedurende één nummer hun zicht door de fotografen geblokkeerd zagen.
Een kwartier voor het concert, was de fototijd gereduceerd tot enkel het derde nummer, en mochten we ook al niet meer frontstage, al moesten we nog steeds langs de zijkant blijven. ’t Is een uitdaging als een ander, maar verwacht dan ook geen mirakels natuurlijk. Volgende keer breng ik een kussen mee, want de kottekes van die voetroosters vanvoor aan de frontstage hekkens, die snijden u knieën kapot.
(Zou hij beter jammen dan Norah Jones?)
(Op Gent Jazz natuurlijk!)
Het begon met drummer Roy Hanes, die zich zodanig opgepept voelde van het concert dat hij zopas met Chick Corea, Christian McBride & Kenny Garrett had gegeven, dat hij maar bleef op de drum slaan. Christian McBride speelde de begintune van James Browns Sex Machine, en kreeg meteen de ganse zaal mee en ontpopte zich tot MC voor de jam. Voor we het goed en wel beseften, speelde Chick Corea op de drums, en kwamen ook Hiromi (die pas vandaag optreedt), Vijay Iyer, Stephen Crump en Marcus Gilmore meejammen. We hadden hem u getipt, de vrijdag van Gent Jazz.
(Ga vooral ook eens kijken naar de flickr set van die jam van Dominique Dierick, die het geluk –of de voorzienigheid– had om tijdens het concert op de eerste rij te zitten.)
“Ge kunt den boom in.” Ergens denk ik niet dat deze juffrouw dat tegen haar kroost heeft gezegd. Kinderen blijven kinderen, en waar een boom staat, daar moet geklommen worden.