Categorie: muziek

Costello

Voor wie het nog niet wist (of het reeds uit het oog was verloren): Elvis Costello komt naar het Blue Note Records Festival op 17 juli (volgende week is het persconferentie, en dan leest u meer over het BNRF bij Het Project). Mijn eerste bewuste kennis making met Costello was via Spike (een album dat ik helaas op een of andere manier ben kwijtgespeeld), met daarop Veronica. Ik dweepte toen nog danig met Paul McCartney, en op die manier ben ik dan bij Costello terecht gekomen (McCartney schreef mee aan Veronica). Costello is uiteraard zoveel meer dan Veronica, en is zodanig divers dat hij gewoon nergens bij valt in te delen. Denk maar aan de samenwerking met het Brodsky Quartet voor de The Juliet Letters, of zijn collaboratie met Burt Bacharach, of met Allen Toussaint, waarmee hij naar het BNRF komt.

En toch pik ik er even deze (overbekende) song uit, hier verschrikkelijk goed gecovered door Fiona Apple. Rillingen, smart, agonie, passie –het is haar quasi op het lijf geschreven.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=EiOmhOumh-w]

I want you, Blood And Chocolate, 1988

Als ik u was zou ik niet té lang wachten om die BNRF tickets aan te schaffen.

omtrent gisterenavond

Het concert van het Michel Bisceglia Trio viel geheel binnen de verwachtingen. Dat is goed, in die mate het zeer kwaliteitsvol was, maar het is jammer, in die zin dat het weinig verrassend was. In elk geval, de cd is een zeer goede weerspiegeling van het concert. Er is zeer sterk gebleken dat Bisceglia voornamelijk een arrangeur is, en een zeer goede overigens, die weet welke noot hij waar moet leggen om welk effect te bekomen. De jazz is waarschijnlijk minder vrij dan ze hoort, maar dat is een keuze die is gemaakt.

Rackham, achteraf in het Kafee, geeft de indruk daar haaks tegenover te staan –al is die indruk natuurlijk quatsch, gezien het aantal optredens dat de groep ondertussen reeds achter de rug heeft. Ze speelden evenwel zonder Bart Maris (toen ik er was toch), en Teun Verbruggen zat ergens achteraan in het duister weggemoffeld; ik had hem eerst al helemaal niet gezien –wel gehoord natuurlijk. Het licht was interessant voor het publiek, en arguably ook voor de fotograaf, maar daar spreek ik mij pas over uit als ik tijd heb gehad mijn foto’s te bekijken (zo ben ik wel natuurlijk).

Het geluid was voor beide concerten echter niet optimaal, maar ik veronderstel dat veel afhing van de plaats waar u zich bevond. In het geval van Bisceglia is dat begrijpelijk, gezien het om een onversterkt concert ging. Onversterkt, behalve de contrabas van Werner Lauscher dan, maar ik vermoed dat die anders helemaal in het drumgeweld van Marc Lehan zou verdwenen zijn. De piano was soms wat moeilijk hoorbaar, maar we zaten daarvoor dan ook aan de verkeerde kant van de ruimte (die evenwel de goede kant was om foto’s te nemen).

In het geval van Rackham was er vooral sprake van een geluidmassa, waarin maar weinig individuele instrumenten te onderscheiden vielen. Wij zaten toen in het niet-rokersgedeelte van het Kafee, maar toen ik vooraan foto’s ging nemen, hoorde het er niet echt veel beter uit. De composities van Juanita K –waar ik toch redelijk vertrouwd mee ben– kwamen er soms dermate distorted uit dat ze amper herkenbaar waren. Jammer –ik zou ze graag eens in een bescheidener ruimte horen.

—

We zijn dan ook (lang) voor het einde van het concert vertrokken, deels ook al omdat ik nog niks had gegeten, en omdat ik verschrikkelijk zin had om eindelijk nog eens in de Martino te gaan eten. De onglet stond bovendien opnieuw op het (suggestie)menu stond. Bleu, met sla, frietjes, en pepersaus alstublieft. “Het is een schande dat zoiets lekkers bestaat”, antwoordde ik Pascaline, toen ze vroeg of het smaakte. Tot grote hilariteit (en tevredenheid) in de keuken, want ze liet alles vallen om de chef die complimenten over te maken. En serieus, die onglet, dat is een absolute aanrader. Vraag hem bleu, en die saus is eigenlijk helemaal niet nodig (die werd overigens afzonderlijk gebracht, en ik heb ze voornamelijk voor bij de frieten gebruikt).

—

Vanochtend heb ik Rackham nog eens herbeluisterd. Juanita K (hun cd) verdient toch echt wel een beter geluid dan ik gisteren heb gehoord. Het mag niet te afgeborsteld zijn –dat soort muziek is het helemaal niet– maar ik herken toch graag de instrumenten in de brij die op mijn oren wordt losgelaten. En dat perspectief ontbrak –in het stukje concert dat ik gisteren heb gehoord– helemaal.

Maar zet u beide cds maar op uw verlangenlijstje. Ze bedienen twee geheel verschillende moods, en zijn allebei heel goed in hun genre.

Michel Bisceglia Trio, Inner You, Bisceglia Music, o.a. te koop via Jazzlab Series

Rackham, Juanita K, te koop via rackhazm.biz (en ik heb hem ook al in Media Markt gezien)

SOS jazz

SOS Jazz? Net nu jazz weer hot is? Jawel: SOS, al hebben we het hier niet over het noodsignaal, en is jazz wel degelijk hot, zo heeft Jef Neve weer maar eens bewezen. Maar ik loop op de zaken vooruit.

U krijgt maar liefst twee jazztips voor avond, eentje waarvoor u niet dient te betalen, en een andere waarvoor het toch wel een beetje zonde zou zijn als u niet kwam opdagen. En er zijn weer vrijkaarten voor Tuur.

Vanavond kan u niet om de Vooruit heen. Vooreerst is er het concert van het Michel Bisceglia Trio, waarna u kan afzakken naar het Kafee voor een gratis (!) concert van Rackham.

Pianist Michel Bisceglia verdiende zijn strepen reeds in de popwereld als componist en arrangeur voor o.a. Johan Verminnen, Ozark Henry, Hooverphonic en Mauro Pawlowsky; in de jazz kon u hem aan het werk zien met Randy Brecker en Toots Thielemans; én hij is bovendien ook nog componist van klassiek en filmmuziek. Begin deze maand werd de nieuwe CD van zijn trio voorgesteld, Inner You, en het is in die bezetting, en met dat nieuwe werk dat hij nu op tournee gaat in het kader van de Jazzlab Series.

De muziek van Bisceglia is eerder ingetogen, met prachtige, beheerste ballads en een afgemeten piano. Dergelijke intimistische muziek vraagt dan ook om een passende setting. In tegenstelling tot de andere Jazzlab Series concerten, kon dit concert niet doorgaan in de Balzaal, maar is men moeten uitwijken naar de Theaterzaal. Veel te groot, zo hoor ik u al voorzichtig fluisteren, maar hier komt dan ook die SOS op de proppen. In de theaterzaal worden we namelijk vergast op een akoestisch scène-op-scène concert. Zowel publiek als artiesten zullen er op de scène plaatsnemen voor een onversterkt concert. De omstandigheden alleen al maken dit een niet te missen evenement.

Voeg daar evenwel nog eens de schitterende muziek van de nieuwe CD aan toe, die hier al een halve maand op repeat ligt, en de avond kan niet meer stuk. Wij kijken uit naar Out to sea (geschreven met Piet Goddaer), Paisellu miu (Rocco Granata) en The Traveller. Al kan het trio net zo goed standards aan, zoals Parkers Blues for Alice. Hou uw portefeuille maar in de gaten, want voor u het weet hebt u de CD mee naar huis. Wedden?

Let wel, de avond is nog niet gedaan. Na het Bisceglia Trio begeven we ons naar het Kafee, voor het jazz-pop-rock geweld van Rackham. Toine Thys (sax) is net zomin als Teun Verbruggen (drum) vies van een crossover. Deze keer houden ze het minder experimenteel, met duidelijke rockallures met daarin een hoofdrol ook voor gitaar en trompet. Rackham heeft in het Franstalige landsgedeelte en in Brussels een grote schare fans, ook al door hun sterke podiumprésence. Wij zijn alvast zeer te spreken over hun eind vorig jaar verschenen CD Juanita K.

En hier zijn we dan: dat jazz hot is, bewees u zelf door uw talrijke opkomst voor het concert van Pascal Schumacher en Jef Neve, twee zondagen geleden bij Opatuur. U kwam en hoorde dat het goed was, en dat het succes Jef Neve nog steeds niet naar het hoofd is gestegen. Nu zondag kan u bij Opatuur Pierre Van Dormael en Hervé Samb aan het werk zien. Wij verwachten in zwoele Afrikaanse oorden te vertoeven: Van Dormael ontmoette de Senegalees Samb toen hij les gaf in Dakar, en ondertussen heeft Samb een interessant palmares opgebouwd. Ook benieuwd? Stuur dan een mail naar wedstrijd@gentblogt.be, met als onderwerp “Tuur in Afrika”, en wie weet mag u wel gratis binnen, zondag.

Michel Bisceglia Trio
15/03, 20u, Vooruit Theaterzaal, 12 € / 8 €. Ik vul het gat in mijn cultuur, schreef ik eerder. Beter niet missen, is mijn verdict ondertussen.

Rackham
15/03, 22u, Vooruit Kafee, gratis. Yeah!

Pierre Van Dormael en Hervé Samb
18/03, 20u, Opatuur Citadellaan 17, 10 €.

(Deze aankondiging verscheen gisteren ook op Gentblogt.)

hekkensluiters

Hekkensluiters, dat zijn wij. Kameraad O. en ikzelve hebben het nog enkele luttele minuten langer uitgehouden dan i. en Henk en Michel. We hadden eerst al de Irish Pub aan de Recolettenlei gesloten, en dan hebben wij nog wat zitten mijmeren over fotografie en een boot die ons het zicht op het justitiepaleis versperde.

En ik heb mijn boutade minstens twee keer verteld, dus ze kan hier ook nog best eens verschijnen. Dat ik –de iPoddopjes in de oren gekneld– me plots bewust werd van mensen die me nastaarden, omdat mijn lipsyncing plots meer zingen werd dan doen alsof. En dat de mensen het waarschijnlijk verschrikkelijk eigenaardig vonden dat iemand plots fuck you! en hate me! begon te zingen in het Noordstation.

Fuck you, fuck you fuck you
and all we’ve been through.
I said leave it, leave it, leave it,
it’s nothing to you.
And if you hate me, hate me, hate me, hate me so good
that you just let me out
let me out, let me out?

U weet wel, Damien Rice en zo. Ze blijft steengoed, gans die plaat. Maar ik ben mijn oren om zeep aan ’t helpen, vrees ik.

excuus

’t Is eigenlijk begonnen met Joke en de voorzitter, die mij naar Lanegan en Campbell wilden sturen (ik heb dat al vermeld, geloof ik). En zo ben ik dan eerst bij Damien Rice terecht gekomen (9), met de schitterende openingssong 9 crimes, een duet met Lisa Hannigan.

Leave me out with the waste
This is not what I do
It’s the wrong kind of place
To be thinking of you
It’s the wrong time
For somebody new
It’s a small crime
And I’ve got no excuse

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=tEGT_5IkrgE]

Vandaar ging het naar rechtstreeks naar (het concert van) Lanegan en Campbell, en daardoor kreeg ik toch weer serieus de smaak te pakken om ook meer aan niet-jazz concertfotografie te doen. De uitdaging is overigens heel verschillend. En ondertussen heb ik Bloc Party in huis (kopen! *verschrikkelijk* goed —dankuwel voor de tip), en The Kooks, en zat ik vrijdag foto’s te maken van Absynthe Minded, en kijk ik nu al reikhalzend uit naar het volgende concert.

(Of zo. Ik denk dat gewoon een excuus zocht om bovenstaande video te posten. Hannigan heeft echt wel een goede stem. Jammer dat het concert in Brussel uitverkocht is. Nu ja, als ik geen foto’s kan/mag maken…)