Op Het Project zijn we ondertussen van start gegaan met de aankondigingen voor het Blue Note Records Festival. i. is de reeks gestart met wat algemene uitleg en een voorstelling van het openingsconcert, gisteren heb ik mij aan dag 1 (14 juli) gewaagd.
Wat meer is, Gentblogt geeft vrijkaarten weg. Er zijn maar liefst 4 vrijkaarten per festivaldag te winnen (1 kaart per persoon), dus u weet waarheen als u ook kans wil maken op zo’n dagticket.
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch
(concerten vorige maand)
Zondag kregen we de geschikte bezetting voor dit druilerige excuus voor een seizoen, bij Opatuur. Gitarist Hans Van Oost bespeelt een glijdende gitaar waaraan hij een sound ontlokt die de blues opnieuw in de jazz brengt. Als duidelijke leider in het spel wist hij evenwel met bassist Piet Verbist (die u kent van het jef Neve Trio) en saxofonist Bart Defoort tot strelende harmonieën te komen (van standards tot eigen composities). En net zoals vorig jaar wist het publiek dat zeer te smaken.
Volgende zondag schijnt de zon bij Tuur. Dan komen twee Brazilianen in duo spelen, met muziek vol Latijnse roots die ze in hun jazz hebben verwerkt. Gitarist Victor Da Costa hebt u vorig jaar reeds aan het werk kunnen zien tijdens het Blue Note (Records) Festival, aan de zijde van Philip Catherine. Pianist Weber Iago was reeds te bluisteren bij Opatuur, in een ander duo, en komt op 4 juni terug voor het voorlaatste concert van het Tuur-seizoen.
Ook deze keer kan Het Project vijf vrijkaarten weggeven.
Op zondag 4 juni om 20u kan u terecht voor bij Opatuur (Citadellaan 17) voor uw portie Braziliaanse zon met Victor Da Costa en Weber Iago. Op 11 juni kan u er terecht voor het laatste concert van het seizoen, met Ben Sluijs op sax en Erik Vermeulen aan de piano. Toegang (zonder vrijkaart) 10 EUR.
Is er gisteren iemand naar de Hot Club de Gand getrokken om er naar Tutu Puoane, Ewout Pierreux, Yannick Peeters, en Herman Pardon te luisteren? Ik had verschrikkelijk veel zin om te gaan, maar 22u is verdomme (even) verschrikkelijk laat op een weekdag.
(Bovenstaande foto’s zijn van tijdens Jazz in ’t Park, augustus 2005 —flickr set)
Hah! Zowel een film van Blue Note 2005 als een van Middelheim 2005.
[huilmodus]ik heb een negatiefscanner nodig[/huilmodus]
Van 13 tot 23 juli –traditiegetrouw zowat parallel met de Feesten— vindt het Blue Note Records Festival (BNRF) 2006 plaats. Locatie van het evenement is opnieuw de Bijlokesite, waar u gedurende twee extra lange weekends het beste van de internationale hedendaagse jazz en verwante muziek kan mee beleven. Op vijf jaar tijd is het Blue Note Records Festival (né Blue Note Festival) uitgegroeid tot een begrip. En met reden.
Jammer eigenlijk dat de Vlaamse Gemeenschap in dit verhaal moet achterblijven. Het BNRF werd door de beoordelingscommissie met een kluitje in het riet gestuurd omdat het festival te ambitieus, te megalomaan en te weinig onderbouwd
zou heten. Een beetje verwonderlijk voor een festival dat niet alleen op de volle steun van de Stad Gent (en de Provincie Oost-Vlaanderen) mag rekenen, maar ook in het buitenland reeds voor een van de grotere Europese Festivals doorgaat. Op kwalitatief vlak dan toch.
Voor het lustrum haalde de organisatie een aantal mensen uit de vorige edities terug naar Gent, zodat we voor dit festival extra indrukwekkende namen op de affiche krijgen. En hoewel het festival met een dag werd uitgebreid (11 dagen i.p.v. 10), krijgt u nog steeds vier concerten per dag. Uitzondering is de openingsavond, waarop Carlo Nardozza, winnaar van het Jong Jazztalent 2005 concours, het festival mag openen samen met Dianne Reeves. Reeves was er reeds bij op de tweede editie van het BNRF, leverde recent de muziek voor de film Good Night, And Good Luck, en heeft ondertussen zowat de diva-status in de jazz bereikt.
Twee delen
Het festival bestaat uit twee delen, hoewel die sinds dit jaar niet langer geheel van elkaar worden gescheiden. Onder de noemer All That Jazz, brengt het eerste gedeelte voornamelijk de zuivere jazz (mainstream én avantgarde). De nadruk ligt op het luisteren (het is een voornamelijk zittend festival) en de affiche presenteert een staalkaart van de huidge stromingen. Een dag opent met een aanstormend talent, wordt gevolgd door een Belgische gevestigde waarde, een internationale naam, en sluit af met een artiest die eerder uitzonderlijk in België live te beluisteren valt. En dan hebben we het over saxofonisten John Zorn, Wayne Shorter en Charles Lloyd, trompettist Dave Douglas en pianisten Andrew Hill en Jason Moran, en het trio Romano/Sclavis/Texier, die vorig jaar African Flashback hebben uitgebracht, het vervolg op hun onvolprezen Suite Africaine uit 1999.
Vergeten we echter vooral Toots Thielemans niet (samen met zangeres Trijntje Oosterhuis), en Madeleine Peyroux, Kris Defoort, Erwin Vann, Nathalie Loriers en Eric Legnini. Miss Soul, door het Eric Legnini Trio uitgebracht eerder dit jaar, kunnen we niet genoeg aanbevelen.
Gezien vorig jaar de nadruk iets te veel op mainstream jazz was gelegd, heeft de organisatie erop gelet dit jaar ook de avantgarde een duidelijke plaats op het festival te bezorgen. Geconcentreerd rond het eerste weekend vinden we John Zorn, Jason Moran en het trio Romano/Sclavis/Texier terug, die de liefhebbers ook via de abonnementsformule (drie-dagen weekendpas) aan het werk kunnen zien.
Het tweede deel valt onder de noemer All That Jazz?, waarin wordt afgeweken van het jazz-pad om ruimte te laten voor fusion en Latijnse invloeden. Singer/songwriters Dr John en Randy Newman zorgen ongetwijfeld voor een volle tent. Maar er zijn ook Mariza, de charismatische fado zangeres die u vorig jaar reeds kon bewonderen, en Madredeus die reeds in de jaren 90 op een grote aanhang in Vlaanderen mochten rekenen. Of er zijn pianist Chucho Valdés en zangeres Cesaria Evora, en het waanzinnig talent van Roy Ayers in The Original superstars of Jazz Fusion. (Gent wordt overigens stevig vertegenwoordigd met Sioen en Skeemz.)
Ook tijdens dit tweede luik worden vaste waarden teruggehaald: zij die er op de allereerste editie bijwaren herinneren zich bijvoorbeeld vast de stomende en bijzonder gesmaakte doortocht van Maceo Parker, toen nog in het Gravensteen. Ten slotte kunnen wij u nu al de avond met Us3 aanbevelen. Deze band brengt immers een bijzonder funky interpretatie van jazz en we zagen in het verleden al schitterende concerten van hen. En hoewel de hoofdact voor die dag nog niet officieel bevestigd is, kunnen wij u nu al verzekeren: het wordt dansen in de Bijloke die avond…
Jong Jazztalent
Echte liefhebbers zijn ondertussen ook reeds bekend met de Jong Jazztalent muziekwedstrijd. De Jong Jazztalent wedstrijd is ondertussen al aan de zesde editie toen, en de kwaliteit van de groepjes neemt ook elk jaar toe. Van 16 t.e.m. 24 juli treedt per dag één groep op in het Duvel-Droomschip op het Gouden Leeuwplein (toegang gratis), die allen worden beoordeeld door een jury van jazzkenners, zoals Jempi Samyn, Mik Torfs, en jazzfotograaf Jos Knaepen. De winnaar van het concours speelt het openingsconcert van het BNRF 2007 en mag mee op tournee met JazzLab Series in het najaar.
Blue Note Records Festival, van 13 tot 23 juli 2006. Een dagticket kost in voorverkoop 23 EUR, en voor een weekendpas (drie dagen) betaal je 60 EUR. Voor het openingsconcert betaalt u 12,50 of 17,50 EUR naargelang de rang. De kaarten zijn verkrijgbaar via bluenoterecordsfestival.com, FNAC en Uitbureau Gent. Opgelet, alle prijzen zijn exclusief 2 EUR reserveringskosten per ticket.
(Deze aankondiging verscheen ook op Gentblogt. Met dank aan i. voor de aanvullingen.)
Aldus is het eerste kwartaal van 2006 voorbij. Een tijdje geleden had ik min of meer beloofd een –weliswaar beknopt– overzicht te geven van mijn cd-aanwinsten, waarbij ik vooral de écht goede cds zou tippen, en de écht slechte laten kantelen. Voor de middelmaat zoekt u zelf maar uit hoe het zit.
0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch
klassiek
jazz
En terwijl we toch bezig zijn, wil ik graag nog even een lans breken voor werk van eigen bodem.
Jan Muës: Cool Cargo: ik heb het al gezegd, maar ik Opa Pettson uiterst dankbaar voor deze tip. Muës brengt met Cool Cargo een aantal prachtige standards. Zijn stem is een beetje wennen (zoals Wim Mertens), maar dit is een goede plaat.
War, van de Rawfishboys (Joachim Badenhorst en Brice Soniano) is evenzeer de moeite (de cd is waarschijnlijk enkel verkrijgbaar via de website).
Ook nog ’til now van de Hendrik Braeckman Group (feat. Bert Joris en Kurt Van Herck) en Personal Legend van het Pascal Schumacher Quartet.
(En nu hou ik op, voor u mij ervan verdenkt reclame te maken voor W.E.R.F. –mag ik gewoon even benadrukken dat we in België over een aantal schitterende jazz-muzikanten beschikken. Ja? Dank u.)
(Ik merk net dat ik geen cds heb laten kantelen. Dat wil daarom niet zeggen dat ik er geen ben tegengekomen. Maar positief is toch altijd beter, nietwaar?)
(Nu nog ergens de cds van Briskey, Moker en het Carlo Nardozza Quintet zien te vinden, dan kan ik die tegen de volgende keer ook opnemen in de ‘bespreking’.)
Hah. U bent er weer in geslaagd een uitstekend (gelieve traag en met nadruk in lettergrepen uit te spreken) concert te missen. Heerlijk hoe drie mensen hun instrument aan de mond, of hun vingers aan het instrument, kunnen plaatsen, en dat elke noot die er dan wordt gebracht tot het heerlijkste samenspel kan leiden. Van Monk tot Parker, zelfs Brubeck, en een hele hoop standards waarvan (zelfs) de muzikanten even vergeten waren wie de componist was. Alsof de muziek niet belangrijker is.
Frank Vaganee (sax), Ron Van Rossum (piano), en Jos Machtel (contrabas); en in die volgorde stonden ze ook opgesteld, bij Opatuur. Geen ego’s, maar muzikanten die weten wat samenspel is, en niet alleen geduldig hun beurt afwachten, maar samen aan een uitstekende set bouwen.
Of er verzoekjes waren voor het encore? “Iets bluesy!” “Cherokee!” Van Rossum schartte even in zijn haar: “OK, een bluesy versie van Cherokee dan.” Waarop Vaganee een spetterende opening inzette, en de andere heren met trillende noten te gepasten tijde invielen. Een waardige apotheose, die perfect het concert samenvatte. (En u hebt het gemist.)
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch
(concerten vorige maand)
Vorige week woensdag waren de verwachtingen hoog gespannen. In de Balzaal van de Vooruit werden vóór het lage podium stoelen en tafeltjes bijgezet, veel intiemer dan de stijl oplopende tribune bij het optreden van Mâäk’s Spirit, iets meer dan een maand daarvoor. Die intimiteit is immers belangrijk voor de muziek van het Narcissus Quartet.
Het Narcissus Quartet is de groep rond Robin Verheyen, die we nog bij het begin van het jaar samen met pianist Harmen Fraanje bij Opatuur mochten begroeten. Verheyen hadden we eerder al bezig gezien, onder andere tijdens het Jong Jazz Talent concours, dat hij heeft gewonnen met het Robin Verheyen Trio in 2004. Geen uitzondering overigens, die overwinning, want de saxofonist wordt steeds met lofbetuigingen overladen, kaapte in verschillende bezettingen meerdere prijzen weg, trad op in het Brussels Jazz Orchestra met Maria Schneider, speelde met Pierre Van Dormael, en werd door Branford Marsalis tweemaal op het podium uitgenodigd om mee te jammen. Verheyen voelt zich thuis op het podium en geniet.
De combinatie met Fraanje bij Opatuur viel reeds danig in de smaak, zodat we reikhalzend uitkeken naar de muziek in een grotere bezetting. Het klikte gewoon, in de combinatie Fraanje / Verheyen, en dat schepte grote verwachtingen.
We werden niet ontgoocheld. Het publiek in Gent was laaiend enthousiast, en liet zich gewild meevoeren met de muziek. De composities beginnen vaak heel zacht, om door Verheyen omhoog te worden gestuwd –waarbij die graag door de knieën veert om net dat ietsje meer te geven– en na een climax als vanzelfsprekend zachtjes weer te luwen. Er was een duidelijke evolutie in de twee helften van de set, waarbij het er na de pauze vaak iets heftiger aan toe ging. Een zeer mooie opbouw.
De muzikanten werken soms iets te weinig samen als groep. De solo’s zijn nadrukkelijk aanwezig, en iedereen krijgt de ruimte binnen de groep om zijn ding te doen, waarbij het samenspel een ietsje naar de achtergrond verdwijnt. Misschien is dat wel een goede zaak, omdat de concertreeks meteen ook de voorstelling was van hun cd, en we op die manier alle leden van het kwartet kunnen leren kennen.
Behalve Verheyen zelf, bestaat naast Fraanje ook de rest van het kwartet uit Nederlanders. Contrabassist Clemens van der Feen en drummer Flin van Hemmen blijken een zeer gedegen aanvulling te zijn. Verheyen ontmoette hen in Amsterdam, waar hij gedurende een jaar studeerde. Flin van Hemmen stuurt zijn slagwerk met grote passie aan. Hij gaat totaal op in zijn muziek, met veel expressie, en zonder te ontsporen.
Het was de hoogste tijd dat er een cd werd uitgebracht. En Narcissus is een meer dan verdienstelijk debuut. Net zoals bij het concert neemt hij de luisteraar mee in de opbouw en de evolutie van de muziek en het Narcissus Quartet. Technisch staat Verheyen reeds op hoog niveau, en dat vindt ook zijn weerklank op deze cd.
Narcissus is uit op het W.E.R.F.-label, dat deel uitmaakt van het KC De Werf. W.E.R.F. wil het werk van Belgische (voornamelijk Vlaamse) jazz muzikanten promoten, wat al heeft geleid tot de recente releases van o.a. True Nature van het Ben Sluijs Quartet, ‘til now van de Hendrik Braeckman Group en de heruitgave van Silent Spring van het Nathalie Loriers Trio. Stuk voor stuk goede cds, die een mooie staalkaart bieden van ons huidige jazzlandschap.
Narcissus Quartet, gezien en gehoord op 22 maart in de Vooruit, in het kader van de JazzLab Series.
(Deze bespreking verscheen ook op Gentblogt.)