Categorie: fotografie

Gisteren ging op het Blue Note Festival de All that jazz? reeks van start, met Briskey, Lizz Wright, Cassandra Wilson, en Solomon Burke.

Briskey was heel goed, maar zoals Terence Blanchard te vroeg geprogrammeerd (heb er enkel de laatste vier songs van gezien wegens daarvoor te lang blijven plakken op Jong Jazztalent in Gent, waar er uitsteken impro-jazz van El Stick te horen viel). Isolde Lasoen sprong vrolijk van de drums naar de vibrafoon; Dorona Albert, wat een stem; en frontman Gert Keunen rondde af.

Lizz Wright stond er gewoon. Goede presence, sterke stem (doet een beetje aan Tracy Chapman denken), en heel geschikt als aanzet naar Cassandra Wilson. Maar misschien was anderhalf uur een beetje lang.

Cassandra Wilson: ijzersterk, maar niet zo’n goed concert. Een beetje lang uitgesponnen, met lange instrumentale tussenstukken, waar het publiek die avond niet op zat te wachten. Her en der vroeg men zich af, of men niet beter Dee Dee Bridgewater en Cassandra Wilson had gewisseld in de programmatie. Bij Dee Dee zat er duidelijk meer swing in de zaak, terwijl men de indruk had dat het publiek gisterenavond veel meer op zoek was naar een stoel om comfortable naar Wilson te kunnen luisteren. Niettemin vocaal zeer sterk.

En dan is er het fenomeen Solomon Burke. Een instrumentaal openingsnummer, soul, geen jazz, waarin een stevige set muzikanten (veel koper, gitaar, basgitaar, drums en een Hammond orgel) rond een rood fluwelen troon staan opgesteld. Van Burke geen spoor. Na de intro worden de lichten gedimd, schuifelen een aantal crewmensen de scène op, met tussen hen in een breed zwart doek. Daarachter, geheel aan het oog van het publiek onttrokken, bevindt zich Solomon Burke, die in een rolstoel de scène wordt opgebracht. Rolstoel weg, daarna ook doek weg, en lo and behold, it’s the King of Soul, Mr. Solomon Burke, compleet met paars glitterpak, en een rode hermelijn op zijn schouders. De mantel wordt algauw afgegooid, waarop Burke zich in zijn troon laat vallen. En dan zijn we vertrokken voor meer dan anderhalf uur spetterend entertainment, ambiance alom, geen mens te stram die stil blijft staan.

Bovendien zonder noemenswaardige pauze tussen de liedjes. Het ene liedje amper voorbij, een korte bindtekst, en hop, we zijn weer vertrokken voor het volgende. De greatest hits of Soul, zonder adempauze. Het publiek was er gek op.

All that jazz? (dag 1), gezien in het kader van het Blue Note Festival, in De Bijloke, op maandag 18 juli. Foto’s volgen nog.

Vlakaf zeggen dat het slecht was, zou gelogen zijn. Beweren dat het een hoogvlieger was evenzeer. Maandagavond trad een bloednerveuze Joost Zweegers op voor een goed gevulde Blue Note festivaltent. De set opende instrumentaal, met toch wel de betere muzikanten van de Belgische jazz (o.a. Bert Joris en Ewout Pierreux); aan de muzikanten zou het alvast niet liggen.

Zweegers miste vooral in het begin een duidelijke richting, wat zich soms vertaalde in een beetje onvastheid. Zijn stem was eerder vlak, monotoon, zonder een zwaarder timbre met de nodige nuances. Al deed hij ijverig zijn best het gemis daaraan op te smukken met een glas whiskey en een sigaret (wat van hem nog geen Gainsbourg maakt natuurlijk).

Het contrast tussen de muzikanten en Zweegers was niet klein. Trompettist Bert Joris had zaterdag al een indrukwekkende set neergezet, en gaf maandag een al even goede interpretatie van Baker weer (die klankkleur!). Daarnaast moet ook Ewout Pierreux worden vermeld, die niet alleen zeer vakkundig Zweegers begeleidde, maar tijdens de solo’s zijn echte muzikaliteit kon voorleggen.

Na Cry me a River, ongeveer halverwege de set, ging het duidelijk beter, maar helemaal los kwam hij pas bij het tweede (laatste) bisnummer, Never back down. Een song van zijn recente CD, die (naar ik aanneem) door Frank Vaganée (van het Brussels Jazz Orchestra) van jazzy arrangementen werd voorzien, en waar hij zich duidelijk veel meer in thuisvoelde.

Kortom, Zweegers is zeker niet –zoals sommigen misschien hadden gewild– op zijn bek gegaan, al is wel gebleken dat hij zich in zijn eigen genre beter thuisvoelt. En dat lijkt me (voor beide genres) een goede zaak.

Joost Zweegers sings Chet Baker, gezien in het kader van het Blue Note Festival in De Bijloke, op maandag 18 juli. Meer foto’s vind je in deze Blue Note Festival 2005 flickr set