Ladies and gentlemen, allow me to present: Dee Dee Bridgewater.
Het eerste album dat ik van Dee Dee Bridgewater heb gekocht, was Love And Peace: A Tribute To Horace Silver. Ik had toen noch van Horace Silver, noch van Dee Dee Bridgewater gehoord, maar ik had de CD half voorbeluisterd in de Fnac, en het leek me wel wat. Ik onthield vooral Permit Me To Introduce You To Yourself, dat ik een jaar of zo later, ergens in een café in de buurt van de Overpoort ‘live’ te horen kreeg, tijdens een optreden van een vriend die toen in een jazzgroepje zat. Met een zangeres die van wanten wist (al ben ik haar naam vergeten).
Later heb ik nog een stuk wat albums gekocht, met wisselende kwaliteit, en waar misschien Live at Yoshi’s nog het meeste uitspringt. (Yoshi is een ‘jazz house‘ in Oakland, CA.) Maar die eerste CD bleef ‘hangen’.
Zaterdagavond op het Blue Note Festival was zonder meer het meest professionele optreden tot nog toe. En daarmee bedoel ik dat het optreden verschrikkelijk grondig in elkaar was gestoken en gerepeteerd, maar wel op zulk een manier dat op geen moment de magie door routine of afdreunen werd verstoord. Dee Dee wist feilloos het publiek naar haar hand te zetten, en bracht op overtuigende manier (voor sommigen al meer dan voor anderen) met het Frans-chansonrepertoire van haar recente CD.
Het was misschien niet meteen het meest ‘jazzy’ optreden van de eerste helft van het festival (All that jazz.), maar het vond zeker de weg naar het publiek. Wij vonden het alvast geslaagd entertainment.
Dee Dee Bridgewater, gezien in het kader van het Blue Note Festival in De Bijloke, op zaterdag 16 juli.
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt. Meer foto’s vind je in deze Blue Note Festival 2005 flickr set)