De tand is er niet uit. Enkel een stuk, zo groot als de nagel van mijn pink; en een stuk vulling, iets kleiner, maar wel veel dikker.
In de plaats is er een tijdelijke vulling gekomen, zeker goed voor drie maanden. “Dan komt ge weer in augustus, en dan zien we wat we kunnen doen. Maar ik ga eerlijk zijn, wreed goed ziet het er niet uit. Een kroon is uitgesloten, maar misschien kunnen we nog wat anders proberen.”
Smakelijk.
De koeken komen mij mijn oren uit. Of wacht, ik ging zo niet beginnen.
Wat ik verschrikkelijk mis, is mijn ontbijt. Tijdens de week eet ik graag cereals, maar gezien het reeds volstrekt goddeloze uur waarop ik naar het station moet vertrekken, is daar helaas geen tijd voor. Heel erg luid hoort ge mij dan weer niet klagen, want ik ben net zo vroeg als ik ’s ochtends vertrek, ’s avonds in Gent terug.
In het begin was het overigens heel plezant: toekomen in Noord, op een week (of twee) alle ‘bakkers’ in de grote hal proberen, en van dan af elke dag een variëteit koeken mee naar het werk sleuren (twee of drie). Meestal beperk ik mij tot een croissant en een chocoladekoek, maar niet zelden komt daar nog een ronde suisse of een strikske bij. Maar ik ben het beu; die luchtkoeken uit het Noordstation komen mij de strot uit. Vettig en opgeblazen, smaken ze allemaal hetzelfde, of ze nu croissant of chocolade- dan wel boterkoek mogen heten.
Ik ben nochtans een ontbijtmens. Ik kan ’s avonds gerust zonder eten (en zou dat waarschijnlijk ook doen, had ik niet minstens 1 hongerige mond te voeden), maar ben van het principe: de belangrijkste maaltijd eet je best zo vroeg mogelijk (en dan bouw je af). Als ik (’s ochtends) thuis ben, ga ik graag naar Himschoot aan ’t station, of Bonjour Marie aan de Ajuinlei, of bij Bloch in de Veldstraat. Koffie verkeerd (lait russe) of cappuccino, een eitje, een pistolet en/of een van Blochs heerlijke koffiekoeken, en ik ben gezwind voor de rest van de dag.
(Het zondags ontbijt thuis is een geschikt subsituut.) Misschien moet ik maar eens proberen mijn eigen melk en cereals naar het werk mee te brengen.
Alhier hetzelfde: glijdende uren. (Oei, dit wordt een work-related entry.)
De core hours liggen van 10 uur ’s ochtends tot 12 uur ’s middags, en van 14 uur tot 16 uur. Waardoor den dezen aanwezig is van 8 uur tot 16 uur. En schoon op tijd is om zijn zoontje van ’t school te kunnen halen (om 17 uur), eten te maken (of boterhammekens te smeren) en niet alleen in ’t lang en ’t breed uitleg te krijgen over de schooldag, maar meteen ook van de gelegenheid gebruik kan maken om aan een fikse portie male bonding te doen. (Sloten bier zuipen, katten doodschieten, en vervolgens elkaars gezicht in hun bloed bevlekken, enfin, wat elke vader met zijn zoon hoort te doen.)
Geen werk voor mij zonder glijuren, dankuwel.
(Altijd grappig om de mensen die pas om 10 uur toestuiken te horen klagen dat ik zo vroeg wegkan, en dat zij nog tot 18 uur moeten werken.)
Niet alleen zit ik (weer) thuis uit te zieken, maar zonet heb ik de vulling van mijn tand op een stuk (malse) korst stukgebeten. En het is helaas niet de eerste keer, dus ik vrees dat hij er wel eens zou kunnen aan zijn voor de moeite.
Mijn tandarts zal content zijn.
Dial M…
…for Migraine 🙁
De combinatie van Paaszondag en de overschakeling naar het zomeruur is een beetje te veel in onze (koude) kleren gekropen.
Geen Lady Linn voor mij dus vanavond. *zucht*
Slaapwel.
Toen ik donderdagavond Henri van school ging afhalen, vond ik dat hij wel bijzonder traag meeging. En nu ik een beetje nadrukkelijker naar hem keek, zag ik dat hij bovendien wat met zijn rechterbeen trok.
Wanneer ik er hem naar vroeg, begon hij zachtjes te schreien. Iets over een rioleerbuis, en metaal en zwaar, en vallen, en zijn grote teen. En hoewel ik nog niets had gzein, was ik bijna stante pede naar school teruggekeerd om uitleg te vragen. Maar ik besloot mijn kalmte maar even te bewaren, en af te wachten tot ik zijn voet te zien kreeg.
Onder de nagel zag zijn teen blauw. De rest was rood en gezwollen, en voelde verschrikkelijk warm aan; Voor zover ik er mocht aankomen, want alleen al ernaar kijken deed verschrikkelijk pijn. Geheel bij wijze van spreken, want Henri is echt geen klein kind als het op pijn aan komt (daar zijn voorbeelden genoeg van).
Ik besloot toch maar te wachten tot Tessa thuiskwam, zelfs al betekende dat ik hem daarvoor langer moest ophouden.
De volgende dag is Tessa er meteen mee naar spoed gegaan (wel, na eerst de verzekeringspapieren op school te hebben afgehaald). Niks gebroken, stevig gekneusd, en hij kreeg er een ‘cool’ verband rond.
Wel jammer dat de werken, die momenteel op school aan de gang zijn, niet beter worden gesurveilleerd, zodat een een vijfjarige kleuter geen zware riooldeksels op zijn teen kan laten vallen, én dat wij helemaal niet op de hoogte werden gebracht van het voorval.
Vakantie. En neen, ik schik mijn computer geen 48 uur uit te zetten. Wel zie ik mijn zondag zo zoetjesaan dichtslibben.
Want: eerst speelt Peter Vermeersch op de Kouter, tegelijkertijd gaat de Blauwe Kiosk (gelukkig: tevens op de Kouter) open, en, zo verneem ik pas, treden des avonds Lady Linn & Her Magnificent Seven op in de Charlatan (en laat dat toevallig die ene act zijn die tijdens de laatste Gentse Feesten hebt gemist). En ik heb nog nooit een stap in de Charlatan gezet (of doet dat niet ter zake?).
Ondertussen zou ik ook nog mijnen kleinen ergens paaseieren moeten kunnen laten zoeken, zowel hier, als bij zijn –meerdere– grootouders, en steekt er waarschijnlijk nog ergens een paasbrunch tussen.
En hebt u ook vakantie?
Momenteel zit ik moederziel alleen thuis (een aquarium met een 20 vissen, en twee katten, waarvan één toch wel heel indringend om aandacht vraagt, niet te nauw genomen). Mijn madam heeft mij laten zitten voor een congres in Praag, en mijn zoon is afgedropen bij zijn grootouders, omdat hij aan het vroege en onregelmatige ritme van zijn vader maar niet kan wennen (behalve in ’t weekend dan, als hij om 6u30 aan mijn bed staat). Zodoende mocht ik alleen de ontspanner van mij fototoestel zien te triggeren.
Veel grote human-fitting kasten hebben we hier niet in huis. We hebben boven ergens een kamer tot een soortement walk-in-closet omgebouwd, maar een foto in een dergelijk grote ermm… ‘kast’ kwam mij al té onnozel over. Daarom leken de ondergoedlades mij een degelijk alternatief.
Edoch: ik moet niet zo flexibel zijn als jimbaar, want in één (of zelfs meerdere) lade(n) bleek ik niet te passen (zelfs niet als mijn schoen mocht buiten blijven):
Dan maar de laden eruit, en o wonder, nu paste ik wel in de kast:
Al was het makkelijker om ín die kast te kruipen, dan er nadien weer uit te geraken. As a matter of fact, als iemand even zou willen langskomen om die kast weer op te heffen, anders mag ik hier blijven zitten tot Tessa woensdag terug thuiskomt. Of misschien dat ze mij morgen toch op het werk gaan missen?
Help?!
Met een beetje tegenzin heb ik besloten toch maar het stokje te beantwoorden (gekregen van i.). Eigenlijk vind ik het een beetje té persoonlijk, maar dat is maar hóe je erop antwoordt.
Omschrijf jezelf in 5 woorden.
Te veel wikken en wegen.
Wat vind je mooi aan jezelf?
Mijn zoon. Al moet ik toegeven dat dit specifiek onderdeel zich nu iets meer dan zes jaar geleden van míjn lichaam heeft losgemaakt.
Hoe voel je je op dit moment?
Ledig. Ik ben een zomermens, en de recente kilte zit nog in mijn kleren. Vraag het mij binnen een maand nog eens.
Zou je iemand anders willen zijn?
Nope. Ik heb eigenlijk nooit met iemand gedweept (behalve dan een geruime tijd met the Beatles), maar ik denk niet dat ik met iemand zou willen ruilen. Er zijn wel dingen die ik zou willen kunnen, of zou willen veranderen, maar niet genoeg om andermans leven te leiden. Of ook nog: elke medaille heeft zijn keerzijde, en die van mij ken ik tenminste een beetje.
Personen aan wie je dit stokje doorgeeft?
Aan Steven, Tim, en Vincent.