Toen ik donderdagavond Henri van school ging afhalen, vond ik dat hij wel bijzonder traag meeging. En nu ik een beetje nadrukkelijker naar hem keek, zag ik dat hij bovendien wat met zijn rechterbeen trok.
Wanneer ik er hem naar vroeg, begon hij zachtjes te schreien. Iets over een rioleerbuis, en metaal en zwaar, en vallen, en zijn grote teen. En hoewel ik nog niets had gzein, was ik bijna stante pede naar school teruggekeerd om uitleg te vragen. Maar ik besloot mijn kalmte maar even te bewaren, en af te wachten tot ik zijn voet te zien kreeg.
Onder de nagel zag zijn teen blauw. De rest was rood en gezwollen, en voelde verschrikkelijk warm aan; Voor zover ik er mocht aankomen, want alleen al ernaar kijken deed verschrikkelijk pijn. Geheel bij wijze van spreken, want Henri is echt geen klein kind als het op pijn aan komt (daar zijn voorbeelden genoeg van).
Ik besloot toch maar te wachten tot Tessa thuiskwam, zelfs al betekende dat ik hem daarvoor langer moest ophouden.
De volgende dag is Tessa er meteen mee naar spoed gegaan (wel, na eerst de verzekeringspapieren op school te hebben afgehaald). Niks gebroken, stevig gekneusd, en hij kreeg er een ‘cool’ verband rond.
Wel jammer dat de werken, die momenteel op school aan de gang zijn, niet beter worden gesurveilleerd, zodat een een vijfjarige kleuter geen zware riooldeksels op zijn teen kan laten vallen, én dat wij helemaal niet op de hoogte werden gebracht van het voorval.
Ocharme, ik kreeg er zowaar een krop in de keel van. Ik was ook zo ne kleine die met blutsen en builen thuis kwam, en kwaad dat mijn ma toen was… Een dikke kus van nonkel Huug aan Henri zie! En beterschap.
Was er in een andere school geen kleine die een stuk vinger kwijtgespeeld was, door het toedoen van een riooldeksel. Hou ze maar stevig in de gaten, die belhamels.