Categorie: familiair

pokkekoud

gefeliciteerd

(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji Reala, 100ASA)

’t Is echt wel megakoud. Henri zet ’s ochtends zelfs de kap van zijn pull op omdat anders “zijn oren eraf vriezen”. Wij vinden dat lichtjes overdreven, maar het ziet ernaar uit dat we toch een deftige winter tegemoet gaan. Al mag daar gerust opnieuw wat sneeuw bij zijn, als de weergoden –in een vlaag van nostalgie– dan toch insisteren de temperatuur tot onder nul laten zaken.

Het is zelfs lastiger om die eerste moeilijke stap te zetten en het huis uit te gaan om te lopen. Gelukkig heeft mijn doktertje uit het verre California wat warmte meegebracht, en een paar looppulls van The North Face –al is een Amerikaanse medium eerder een Europese (X)Large, zo was ik vergeten. Oh, en nieuwe loopschoenen ook (voor een derde van de prijs alhier –en dan hebben we die dollars nog niet eens naar euro’s geconverteerd voor die berekening).

Hebt u het ook zo koud?

attenzione!

Het was niet meer te doen. De enige verslaving die ik nog heb –behalve lopen dan– is koffie. Alcohol heb ik nu al geruime tijd afgezworen, in chocolade kan ik mij beheersen (door er zo weinig mogelijk te kopen, edoch ook dat is een vorm van beheersing), maar koffie is mijn grootste zonde. Een volautomatische machine ligt mij niet zo, controlefreak als ik ben, beslis ik liever zelf –het geknoei om alles goed te krijgen neem ik er graag bij. “Dan moet ge maar een echt espressomachien kopen”, suggereerde het licht in mijn leven. Veel meer aanmoediging had ik niet nodig. Een beetje rondspeuren op internet, de goede prijs/kwaliteit verhouding gevonden, de goedkoopste verkoper (in Italië), en meteen besteld.

espresso espresso

Maandag belde FedEx aan. Het toestel werd geleverd op een houten pallet –volgens internet verscheept men breekbare goederen wel meer zo, omdat met dan niet met de doos kan ‘gooien’. Het gewicht van de machine alleen al laat nochtans vermoeden dat men met die doos niet zou smijten, maar bon, blijkbaar zitten er heuse bodybuilders bij die pakjesbezorgers en komt het meer voor dan gedacht. Niet met mijn machine dus, want die stond op een pallet, met nog eens een soortement plastic wrap rond.

In de doos zat de machine, met rondomrond piepschuim om verdere schokken op te vangen. De blinkend roestvrij stalen machine was op haar beurt nog eens overtrokken met laser-film, om haar van krassen te vrijwaren.

espresso

De Izzo Alex Duetto beschikt over twee boilers: eentje van 1,8 liter voor de stoom, en eentje van 0,8 liter voor de koffie. De stoomboiler kan afzonderlijk uitgeschakeld worden. Ik heb er eerst 250 gram koffie doorgejaagd op zoek naar de goede maling en de juiste dosering, maar de crema en de smaak die ik nu reeds uit de machine krijg, laat zowat alles wat ik eerder al heb geprobeerd een paar lichtjaren achter zich.

Momenteel gebruik ik de mokabonen van de Mokabon als koffie –mijn geliefde mysore bleek niet zo geschikt als espresso. Nu nog de melk deftig leren stomen, en dan kunnen we aan latte art beginnen denken. Ondertussen geniet ik reeds volop van espresso die mijn hart sneller laat slaan.

vertrokken (zo ongeveer)

Gisteren is Tessa vertrokken naar San Francisco, voor het jaarlijkse ASH congres. ASH, dat staat voor American Society of Hematology, en die bende houdt dit jaar hun 50e meeting, in het Moscone Center in San Francisco. Dat is dezelfde plaats als een paar jaar geleden, toen ik met de kleine Henri nog mee ben gegaan. Eigenlijk was het de bedoeling dat ik ook dit jaar mee zou afreizen, maar ik zag er een beetje tegen op, tegen zo’n lange –en niet echt goedkope– reis naar een bestemming waar ik eigenlijk niks zou doen behalve doelloos ronddwalen en nodeloos geld uitgeven. Beide zaken kan ik net zo makkelijk hier doen.

Gisteren dus, stond mijn doktertje ergens rond zes uur op, om de trein van iets na zeven te halen om ergens rond achten in Zaventem op de luchthaven te zijn, ruim op tijd om in te checken. “Er is een probleem, denk ik”, klonk het rond 11u via de gsm. “Er is iets met één van de motoren en ze moeten wachten op een herstelling en misschien zelfs op een onderdeel.” Die herstelling kwam er niet, en het onderdeel was te laat, want nog wat later kreeg ik –via dezelfde gsm– te horen dat de vlucht was afgelast. En dat er die dag geen vluchten meer waren, en ze dus gisteren niet meer naar Amerika zou kunnen vertrekken. De eerste vlucht was de volgende dag, op een nog vroeger tijdstip, en de gedupeerden kregen de mogelijkheid om in het hotel aan de overkant van de luchthaven in te checken. Op kosten van de maatschappij natuurlijk.

intertwined

Gisteren spendeerde mijn geliefde dus de nacht in België, op een hartverscheurende plaats te dicht, maar toch weer niet dicht genoeg, bij huis. Om vanochtend opnieuw te vroeg op te staan, te lang te wachten op het vertrek, maar uiteindelijk wel koers te zetten naar de andere kant van de wereld. Ik wacht vol ongeduld op een sms vanuit Chicago, en ik hoop dat de aansluiting probleemloos verloopt. En dan kan ze niet snel genoeg terug zijn. Zo vind ik.