Chick Corea & The Vigil
Chick Corea, Christian McBride, Tim Garland, Marcus Gilmore & Charles Altura
—
David Gilmore Numerology
David Gilmore & Numerology featuring Claudia Acuña, Miguel Zenón, Luis Perdomo, Christian McBride, Jeff “Tain” Watts & Mino Cinelu
Er zijn drie podia op het Newport Jazz Festival.
Quad Stage
Hier speelt vaak de iets progressievere of experimentelere muziek: Mary Halvorson of Robert Glasper bijvoorbeeld, maar net zo goed Hiromi en Gregory Porter.
Harbor Stage
Traditioneel geïnspireerde jazz, van spring in ’t veld Jon Batiste, de Ray Anderson Pocket Brass Band, Bill Charlap, maar toch ook weer iets zoals het twee uur durende concert van de Steve Coleman Projects: Five Elements, Talea Ensemble and Duo with David Bryant
Fort Stage
De headliners: Joshua Redman, Chick Corea, Wayne Shorter, Esperanza Spalding en Marcus Miller.
Dat hierboven? Dat is de perstent.
De tweede festivaldag (de eerste van de twee volle dagen) zit erop. Blij dat ik gezien heb: Ray Anderson Pocket Brass Band; Bill Charlap with special guests Bob Wilber and Anat Cohen; Wayne Shorter’s 80th Birthday Celebration; Esperanza Spalding Radio Music Society; Gregory Porter; Lew Tabackin Quartet; en een verrassende Marcus Miller.
Er zijn precies wat meer fotografen dan in Gent. Ze krijgen wat meer ruimte (bijna gelijk in Middelheim in vervlogen dagen), maar het podium is ook veel hoger. (Links onderaan staat daar trouwens Jos Knaepen!)
Rond 16 u. kwam de zon er einderlijk ook door.
Vanochtend (of was het gisterenochtend, een mens is niet meer met de tijd mee als hij door een paar tijdzones vliegt), vertrokken wij fris en monter op een ongoddelijk vroeg uur (opstaan on 5.30 u. is ongoddelijk, jawel), naar de luchthaven. Er was tijd voor een vluchtig ontbijt in de lokale Starbucks, en dan ging het in ijltempo naar Londen.
En hoewel ik al veel dat kanaal met het vliegtuig heb overgestoken, is het de eerste keer dat het mij opviel hoe klein dat stukje water tussen het Europese vasteland en het Verenigd Eiland wel is. Daar links op de foto ligt Frankrijk, vermoed ik, en daar rechts vinden we reeds de White Cliffs of Dover.
In Londen was er nog tijd voor een vluchtige snack in het restaurant van Gordon Ramsey, waarna we op ons gemak naar onze gate stapten. Het is daar een uur vroeger dan bij ons, dus we hadden overschot van tijd. Meer zelfs, er stond nog niemand bij onze gate, behalve een paar giechelende baliejuffrouwen. We zijn veel te vroeg, dacht het gezelschap.
“Hold on,” eiste echter één van de juffrouwen, toen ik op haar toe stapte, “I hope you don’t think you’re still getting on this flight, do you?” Ze waren niet echt vriendelijk, die juffrouwen, toen we hen beleefd vroegen of het echt niet mogelijk was dat we nog op het vliegtuig stapten. We zagen het ding immers nog staan, met boarding slurf geconnecteerd en al. “The doors are closed, you’re not getting on, go back to building A, and that’s final.” Nee, ze waren niet echt vriendelijk. Of behulpzaam.
In building A boekte men ons echter in geen tellen om, een vier uur later –nadat we ook hadden geluncht bij Gorden Ramsey, en ruim op voorhand aan de gate hadden postgevat– zaten we op de bovenverdieping van een Boeing 747. Voetjes in de lucht, menukaart in de hand: Newport, here we come.
Sinds kort staat er een wagen voor onze poort. Normaal gezien wekt zulks een beetje wrevel op, dat dan verdwijnt een uurtje of zo na een kort telefoongesprek met de politiediensten. Deze keer niet.
De nummerplaat van de wagen komt immers overeen met de nummerplaat die op onze poort werd bevestigd, want sinds vorige dinsdag hebben we er een wagen bij. (Erbij, dus we hebben er nu twee, inderdaad, waarvan er eentje in de ‘garage’ staat, zodat elke oender die zich voor de poort stelt als de Mercedes weg is, alsnog kan getakeld worden. Want ja, we moeten soms allebei weg. Daarmee lijkt het probleem van de poort toch al ten dele opgelost.)
Het is de Mercedes C van de (schoon)ouders, die zich een nieuw voertuig hebben aangeschaft, en ons het oude exemplaar hebben geschonken. We zijn er vorige week mee naar Bouillac gereden (dat scheelt weer geld voor een huurauto –we hebben er zo eigenlijk meteen het bedrag voor de verzekering uit gehaald), en dat bolde ferm goed. Veel beter dan de 200.000+ kilometers op de teller zouden laten vermoeden. Als ik ooit binnen ben, koop ik mij een nieuwe. Een E-, of een SL-klasse. Met al dat geld dat ik verdien aan mijn jazzfotografie zal dat trouwens niet lang meer duren. (Moet ik erbij zetten #ironie ? Echt?)
Het is een fantastische auto, en ik rij er super graag mee. En de afmetingen (twee keer zo lang als onze andere, denk ik), die vallen best mee. Een beetje hetzelfde als de Alfa 156 waar ik rond de eeuwwisseling mee reed. Ugh, en dat ding heeft zes versnellingen. Zes! (En het verbruik lag op 4,6 l / 100 km naar Bouillac.)
Jawel, wij zaten opnieuw een paar dagen in Bouillac –900 kilometer enkele reis, het begint een automatisme te worden. We zouden eigenlijk ook wel eens echt goed weer willen hebben, daar in het zuiden, maar het zal waarschijnlijk pas voor tijdens de Grote Vakantie zijn (na de Grote Jazzfestivals). Of het moest zijn dat ik Tessa even alleen thuis laat en met Henri rap eventjes naar alginder trek.
Normaal gezien zitten er van die kleine groene (en bruine) kikkerjes verscholen achter de luiken, deze keer heb ik enkel padden in de plassen zien kwaken, krekels horen tsjirpen en salamanders zien wegwriemelen. En ik ontdekte deze motten (enfin ik denk toch dat het motten zijn) op onze gevel –ze hebben een zeer geslaagde camouflage, die dingen. Sommige zaten op de witte stenen met hun vleugels gespreid, en ze waren bijna niet te zien (hoewel ze toch wel behoorlijk groot zijn). Die zaten echter te hoog om een deftige foto van te maken (voor onderstaande had ik enkel een stoel nodig).
Het was schoon weer, daar in Lieu dit Fronsac, een onooglijk kleine locatie in het onooglijk kleine dorpje Bouillac, ginder in de Dordogne, gelegen tussen Belvès en Monpazier. Het gemeentehuis is twee halve dagen per week geopend, maar ze hebben er wel een ‘containerpark’ waar elke inwoner zijn huisvuil kan gaan wegbrengen –gesorteerd. Vuilnisophaling is er niet, tenzij mogelijks voor een paar grotere boerderijen.
Vorige week zaterdag reden we er op een dag naar toe (’t is 900 km van hier gelegen), met onze gehuurde comfortwagen. Vorige keer was dat een Mercedes E, deze keer een BMW 5 Touring (ik had nochtans een 3 besteld, maar er waren er geen meer toen ik hem ging afhalen, en dus kreeg ik –zonder meerprijs– de 5 Touring in de plaats). De eerste paar dagen verbleven we in Hotel-Restaurant Edward 1er, een zeer geriefelijk hotel dat gerund wordt door een koppel Nederlanders. Dinsdag gingen de (groot)ouders naar huis, en namen wij onze intrek in het vakantiehuisje.
Maar zondag was er Paasbrunch, met voer voor zowel vegetariërs als omnivoren. Het was stralend weer, en tegen dat het goed en wel middag was had ik mij op het terras geïnstalleerd, eerst nog met een dekentje, dat echter al gauw werd afgeworpen, en voor we het goed beseften zaten we er zowat allemaal in hemdsmouwen –zodra iedereen door had dat ik in de zon was gaan zitten, kwamen ze mij allemaal gezelschap houden.
Maandag meer van hetzelfde, dinsdag regende het een beetje, maar we hebben ervan geprofiteerd om naar Bergerac te trekken (en een paar dorpjes en gehuchten in de omgeving) om inkopen te doen.
Woensdag was er stralende zon, en ben ik gaan lopen. Maandag hadden Henri en ik eerst een mogelijke route afgewandeld –er was geen internet, maar ik had nog google maps open staan met een stuk van de omgeving erop– die we dinsdag dan gelopen hebben. Woensdag ben ik dan alleen wat verder getrokken.
Voor de rest was er vooral gewoon rust en ontspanning, zonder internet of telefoon (wat een verademing). Ik ben benieuwd hoe (warm) het er deze zomer gaat zijn.
Met deze mist en de belofte van een zonnige dag (een belofte die werd nagekomen: zonnig én warm), mochten wij vorige woensdag opstaan. Meer binnenkort, maar ziet, we hebben de zon voor u van ginder meegebracht.
We gingen het ver zoeken, deze keer. Gisteren was er een schermtornooi in Bochum, volgens Google Maps dik 2.30 u. ver. Wij kwamen met een veiligheidsmarge tot 3 u. rijden, wat betekende dat we ten laatste om 6 u. moesten vertrekken om daar ten allerlaatste om 9 u. te zijn. Om 5 u. opstaan dus.
Gezien we met de orkestrepetities op vrijdag pas tegen 22 u. thuis zijn, hadden we besloten dat Henri de repetities beter deze keer zou overslaan. Kwestie van toch ietwat levendig op de wedstrijdstrook te verschijnen. Toen ik vrijdagavond aanzette naar de V.E.M., bleek de rechter voorband van de auto echter lek. Gelukkig is er het openbaar vervoer (ik zag mij met mijn schouder niet meteen mijn tenorsax op de rug nemen en tot de V.E.M. fietsen), waardoor ik 45 minuten later toch ter plaatse was (wachten tot 19.08 op de bus, afstappen aan het Rectoraat/Vooruit, te voet tot de V.E.M. –nog net iets verder dan Kinepolis). Nog goed dat iemand mij naar huis heeft kunnen brengen achteraf.
Tessa regelde ondertussen de lekke band met de wegenwacht, en de schoonouders waren al op standby om hun tweede wagen af te leveren ingeval we het met zo’n dun vervangingsbandje zouden moeten doen. De wegenwachter vond echter geen lek, heeft de band opnieuw opgepompt, en ziet: we zijn heen en weer geraakt zonder verdere problemen. En op tijd.
Een dikke tien km voor Bochum (ergens rond Essen) werd de weg plots glad. Er viel en lag overal poedersneeuw, en het zag er spekglad uit. Ik had totaal geen rekening gehouden met het weer aldaar; voor hetzelfde geld was de boel er totaal ondergesneeuwd. Gelukkig viel het nogal mee: gewoon een beetje vaart minderen volstond.
De sportzaal was mooi en goed verwarmd, en vanop de tribunes hadden we overzicht over de ganse zaal. Van de Duitse Pünktlichkeit viel evenwel niet veel te merken. Hoewel het tornooi om 9.30 u. diende te beginnen, was het eerder 10 u. eer de eerste degens –pardon: floretten– werden gekruist.
Henri legde een schitterend parcours af, na de rangschikking in de poule kwam hij reeds op de tweede plaats, en mocht hij automatisch door naar de halve finale. Ook ploegmaat Pieter speelde voortreffelijk –ze kwamen tegen elkaar uit in de halve finale. Pieter werd uiteindelijk derde, en Henri tweede. (Ik ben gelijk een beetje trots op de zoon.)
Eigenlijk had het allemaal tegen de middag gedaan kunnen zijn, maar er was een tekort aan scheidsrechters, waardoor het allemaal wat langer duurde. Ondertussen konden we ook nog supporteren voor de Gentse pupillen, maar uiteindelijk verschenen onze twee Belgen op het (overwinnings)schavot. Pas rond 15 u konden we naar huis vertrekken (voor de pupillen zal het nog een pak later geweest zijn).
Volgende week: Ukkel, de week erna: Gembloux.