Nog nooit gebeurd! Maar om u niet te veel op uw zenuwen te werken met mijn cryptische omschrijvingen, ga ik de komende paar maand af en toe een met paswoord beschermd artikel posten.
Die artikels zullen allemaal dezelfde titel hebben, en eenmaal het geheim helemaal publiek mag worden, gaat het paswoord eraf. Zoals ik al zei: dat kan relatief kort of nog heel lang duren
. Maar dat was oktober vorig jaar, dus is die wachttijd toch al minstens 4 maand korter. (Neen, ik ben niet zwanger.)
Spanning, én stress, over iets dat sterk op weg is een publiek geheim te worden (daar hoeft u geen commentaar over na te laten), en waarover toch al wat hints (om maar iets te zeggen) op dit weblog zijn voorbij gevlogen. En eigenlijk zou ik het gewoon al eens kunnen zeggen, maar dat mag niet, en dat vreet.
It’s that time of the month, denkt u maar.
Yeah, baby! ’t Is van veel werk vandaag: minstens twee artikels voor hier (met foto’s, en dit item niet meegrekend), en dan nog voor Het Project een artikel researchen en schrijven, wat fotobewerking, een aankondiging voor iets van zaterdag (maar dat komt er pas morgen op, denk ik), en subiets ne keer kijken naar de melklijst (mijn todo-list) om te zien wat ik al allemaal vergeten ben.
We gaan er hier direct ne keer invliegen zie.
Dju. En nu draait mijn planning toch nog in de soep. Nee, niet de planning van de week waar ik zo naar uitkeek (en grotendeels gemaakt werd in functie van Het Project), maar de planning die ik al al langer voor ogen had voor dit weblog.
Big Bang heb ik gehaald (zo wist u reeds); net zoals Oorsmeer; het CNQ heb ik gisteren ook gezien/gehoord (verslag volgt volgende week; het publiek was alvast enthousiast); de rest staat nog steeds ingepland.
Maar hier loopt het een beetje in het honderd.
Gisteren heb ik, als aanloop naar de Week van de Smaak (u leest er vandaag nog over bij Het Project), de bereiding van ons avondmaal fotografisch gedocumenteerd. Gezien ik daarna naar de Vooruit ben getrokken had ik geen tijd meer om die foto’s verder te verwerken (of het recept uit te schrijven). Hopelijk vind ik vanavond (vannacht nog ergens een gaatje).
Twee ‘series’ die ik hier onlangs heb opgestart, moeten ook nog een vervolg krijgen. Voor het ene is eigenlijk de deadline gisteren verlopen. En natuurlijk ligt u daar niet wakker van. Maar ik wel.
Dingen waar ik naar uitkijk, in de komende negen dagen (chronologisch):
(Donderdag staat er niet bij, dat klopt. Dan moet ik naar de tandarts. En het is volgende week zondag nog iemands verjaardag ook.)
Er zijn een aantal knopen (niet) doorgehakt vandaag. Een aantal dingen zijn in elk geval duidelijker geworden, en een aantal zaken staan nog (steeds) op til. Over sommige zaken zal u heel binnenkort iets vernemen, over andere misschien pas binnen een paar maanden, of misschien zelfs nooit, indien u de schaarse aanwijzingen die her en der zullen worden verstrooid, niet volgt.
Eén iets was de evidentie zelve, maar soms zie je de zaken niet, als ze vlak voor of onder je eigen neus liggen. Hou in elk geval november in de gaten, want het kan voorbij zijn voor u er erg in hebt.
(Overigens: bijna had ik een nieuwe creuset mee, maar ze hadden mijn kleur niet op voorraad. Niks erg, ik was al erg getroost door te weten dat waar ik naar op zoek ben, bestaat.)
Het masterplan was om vandaag eerst naar Media Market in Oostakker te trekken, en nadien naar de Colruyt. Om tien uur was ik eindelijk uit bed geraakt (al was ik toen al meer dan drie uur wakker), en tegen goed twaalf uur was ik gewassen. Het plan werd verdaagd.
Henri was echter makkelijk te vinden voor plan B: laten we naar de film gaan. Lunchen in de Vooruit –de Italiaan in de Korte Dagsteeg is dinsdag gesloten– gevolgd door een fikse wandeling naar Decascoop. Cars speelt ondertussen al in een kleinere zaal (zaal 8), en zelfs die was maximaal voor de helft gevuld. Afgezien van het feit dat gaat over Doc Hollywood met wagens ipv acteurs, heeft Pixar hier opnieuw een mooi staaltje CGI afgeleverd; zeer gedetailleerd en realistisch. Ook inhoudelijk was het het soort film waarvan ik graag heb dat Henri ze te zien krijgt: vriendschap boven gewin.
Achteraf een korte stop op het terras van de Marimain om de laatste zonnestralen op te vangen, en dan was het eigenlijk de bedoeling dat we –via de groentenwinkel in de Nederkouter– huiswaarts zouden gaan. Op de hoek van de Bagattenstraat en de Nederkouter konden we echter niet weerstaan aan de heerlijke pizzageuren van Pane & Vino. De Spaghetti, Pizza Romana en Pizza Vegetarienne gingen er vlotjes in (en voor een schappelijk prijs). De bediening was vriendelijk en zorgzaam, zodat het ons dan ook niet verwonderde dat het er een voortdurende vas-et-viens was. Ze zien er ons nog terug.
Maar dus nog steeds geen tijd gehad voor de foto’s. Morgen. Denk ik.
Het Grote Plan™ was om vanochtend zo snel mogelijk de woning te verlaten, ergens te gaan ontbijten, tot de lunch door de straten van Gent te kuieren, en daarna een film te bekijken. Die plannen zijn echter grotendeels in ’t water gevallen. Voorlopig zitten we nog thuis (edoch niet lang meer), en het ontbijt hebben we reeds achter de kiezen. I.p.v. te kuieren wordt het een uitgestippelde tocht langs een aantal noodzakelijke winkels (de fnac is een noodzaak).
De Grotere Plannen™ zijn echter ook leterlijk in ’t water gevallen. Een beetje zoals Zoocamp 3.14 (maar dan minder Web2.0) waren wij van plan ons op de Ardense Hoogvlakten te begeven. Niet dus. (Hopelijk hebben ze aan regenkledij gedacht.)
Zolang mijn Mega Plan™ ook maar niet weggeregend wordt (een dagje circuit van Folembray op maandag).
Kijk, zo heb ik het graag. Zeggen dat we hier nog niet volledig weten hoe we onze zaken willen integreren zou voluit gelogen zijn, maar laten we het erop houden dat we nog volop in de conceptuele fase zitten. Belangrijk in zo’n fase is dat je ofwel intern heel goed kan uitmaken waar je naartoe wilt –maar daar zijn tig belemmeringen mogelijk die ik niet allemaal kan of wil opnoemen– dan wel of je daarbij door een extern persoon kan worden geholpen.
De persoon waarmee ik een groot deel van de voormiddag heb doorgedacht denkt mee. Hij forceert niets in de besluitvorming –stuurt hooguit wat– maar weet door ervaring stilaan wat de mensen bedoelen wanneer ze het hebben over integratie, toegang, en gebruiksvriendelijkheid. En dat zo’n systeem staat op valt met zowel de planning die aan de implementatie vooraf gaat, én de opleiding/begeleiding die voor de gebruikers (en admins) wordt voorzien.
Geen aapies, geen improved releases. Het gesprek dat ik met hem had was verkennend. Binnen een redelijke termijn stuurt hij mij de weerslag ervan op, met een een (paar) voorstel(len), vergezeld van een mogelijke, (zeer) ruwe planning en dito prijs. En als het upper management geïnteresseerd blijft, volgen er demo’s van de mogelijkheden en wordt er meegebouwd aan het integratieplan.
Ziet u wel dat het kan.
Ongetwijfeld heb ik het hier reeds vermeld: ik kan geen maat houden. En dan heb ik het niet over ritme –al ben ik nu niet meteen de beste danser (onnodig dit te beamen, liefste)– maar over kwantiteit. Dat gaat van drank; over eten; over cd-, boeken-, strips-, en dvdcollecties; over projecten en plannen; over hobbies; tot de manier waarop ik met mensen omga.
Alles of niets.
Hectoliters of geen druppel; vijftien gangen of een Royco Minute Soup; een catalogus; geestdriftige deelname of latente aanwezigheid; bioscoopbezoek, fototoestellen, besprekingen, opzoekwerk, of totale negering; love or hate (al is dat laatste misschien iets overdreven –ik word ook een stukje ouder).
Misschien moet ik ooit dit internet maar eens afzweren.