april 2015 – volume12

Colin Stetson & Sarah Neufeld // Lionel Beuvens Quartet

Net toen ik onder de indruk was geraakt van de capriolen van Håkon Kornstad, een Noorse rietblazer met een bijzonder veelzijdig gebruik van stem en instrument(en), programmeerde het ondertussen in de ijskast verdwenen festival Jazz & Sounds, Colin Stetson. Dat was in 2010, toen de rietblazer boven in de Domzaal van de Gentse Vooruit, gezwind de altsax inwisselde voor een klarinet en nadien ook voor een bassax, een gewichtig instrument waarmee hij stond te schommelen als was het een tenor. De geluiden die Stetson toen reeds uit zijn instrumenten haalde, waren zonder meer betoverend. De man heeft zijn —extended— technieken ondertussen nóg verder geperfectioneerd, en dat zegt iets over de ambitie en de passie van de muzikant die reeds mijlen verder stond, dan wat men toen voor technisch (heel) begaafd versleet. Tot die extended technieken rekent men o.a. circulaire ademhaling (waarbij met het blaasinstrument continu blijft bespelen, terwijl men ondertussen ook adem haalt), multifone klanken en harmonieken, altissimo (hogere klanken dan het instrument officieel aan zou kunnen, hoger dan de fa kruis in het geval van de saxofoon), microintervallen (kleiner dan een halve toonsafstand), percussie via de kleppen, en zang. Zang terwijl men het instrument bespeelt, welteverstaan.

Colin Stetson & Sarah Neufeld, Handelsbeurs, Gent, BE, 29/04/2015 — Colin Stetson, Handelsbeurs, Gent, BE, 29/04/2015

Stetsons evolutie valt min of meer te volgen via de New History Warfare trilogie, drie albums (2007, 2011, 2013) waarin hij steeds verder ging in de exploratie van zijn instrumenten –voornamelijk die bassax. De muzikant experimenteerde met opnametechnieken door zijn instrument op verschillende plaatsen van microfoons te voorzien, waarbij hij ook een microfoon op zijn keel aanbracht. Logisch, zo vond hij, gezien de saxofoon vaak wordt omschreven als het instrument dat het dichtste staat bij de menselijk stem.

Zopas bracht hij, samen met Sarah Neufeld, het album Never were the way she was uit. Neufeld en Stetson leerden elkaar kennen tijdens hun werk voor de indie rock groep Arcade Fire. Beide muzikanten kunnen een opzichtig palmares aan samenwerkingen en solo verwezenlijkingen voorleggen, en dit album toont aan hoe symbiotisch een samenwerking in duo kan zijn.

Beide artiesten stonden gisteren samen op het podium van de Handelsbeurs, om die cd live kracht bij te zetten. De muziek blijkt zeer schatplichtig te zijn aan de minimalisten, van de aanhef van de stukken van Michael Nyman, de phase shifting bij Steve Reich, en de klankkleur en de repetitiviteit van Philip Glass. Die invloeden versmelten zonder meer in eigen sound, die, voorzien van de extended technieken van Stetson, veeleer een half orkest doen vermoeden dan een duo.

Stetson had een band rond de keel, waarin een microfoon zat voor de zang, tikte met de rechterhand vaak het ritme op de kleppen, terwijl de linkerhand veelal –maar niet exclusief– voor de melodie werd gebruikt. Neufeld speelde viool aan het ijltempo dat alleen krachtgetrainde violisten lijken aan te kunnen, en ondersteunde de klank met ijle zangpartijen.

Inherent nadeel van zo’n opzet is misschien wel dat de muziek versterkt móet worden, om al die technieken tot hun recht te laten komen. Het geluid lijkt dan vaak iets te artificieel voor de verwende oren van wie een meer akoestische setting gewoon is. De zuivere klank van de instrumenten kwam nooit aan bod, wat destijds, in 2010, wel het geval was. Maar als het resultaat zoals gisteren was, dan leggen we ons daar graag bij neer.

Het concert verliep vlekkeloos, en stopte op het hoogtepunt van verlangen. Het nieuwe album ligt hier al een paar dagen op repeat, en ik heb het vermoeden dat het nog wel een tijdje zo zal blijven. (Aanrader, samen met die New History Warfare trilogie.)

Lionel Beuvens Quartet, Hot Club De Gand, Gent, BE, 29/04/2015

(Als de Handelsbeurs geen double bill presenteert, dan zorgen we er zelf voor. Just kidding. Serieus. Ik ben geen fan van double bills.)

Het was misschien niet het meeste briljante plan, om achteraf nog even in de Hot Club naar het Lionel Beuvens Quartet te gaan luisteren. Beuvens toert momenteel met zijn op Igloo verschenen album Trinité, een melancholisch album, dat helaas niet kan optornen tegen het volumetrische bravoure van het duo in de Handelsbeurs. Jammer, want de muziek op zich staat er best, en ik had er zonder twijfel veel meer van genoten op een gewoonlijke Hot Club avond. Op 2 mei zijn ze trouwens nog te horen in de Lokerse Jazz Klub, waar het delicate werk zeker tot zijn recht zal komen.

Bijloke – Blandijn – Gent Jazz Club

Vorig jaar was ik verhinderd, voor de jaarlijkse seizoensvoorstelling van Muziekcentrum De Bijloke (waarvan het epitheton nu weer eens voor, dan weer eens achter de naam van de locatie wordt bij geschreven). Spijtig, want ik vind die altijd weer bijzonder vermakelijk –dan wel op een uiterst positieve manier. Het enthousiasme van symfonisch programmator Frank Pauwels is altijd bijzonder aanstekelijk, inclusief –of misschien net specifiek door– de manier waarop hij zichzelf soms verliest in de wonderen van het programma dat het muziekcentrum elk jaar opnieuw uit de hoed tovert.

Frank Pauwels, Daan Bauwens en Pieter Mannaerts

Wat heb ik onthouden? Radu Lupu komt (de enige die nog ouder is dan ik, aldus Pauwels). Lupu is een ondertussen legendarische Roemeense concertpianist, die 70 zal geworden zijn, wanneer hij volgend jaar in maart op het podium in de concertzaal staat. Hij speelt er het Pianoconcerto in a, opus 54 van Schubert, en Symfonie nr. 7 in E van Bruckner, samen met deFilharmonie o.l.v. Edo De Waart.

Het Brussels Philharmonic, u weet wel, dat orkest dat wereldberoemd werd met de soundtrack van The Artist, speelt in november extra muros, en wel in de Eskimofabriek. De -20jarigen kennen dat ongetwijfeld van de fuiven die daar plaatsvinden, merkte Pauwels op, maar ik zou toch ook de +20jarigen willen uitnodigen om daar naar toe te gaan. Het publiek neemt er plaats rond –en blijkbaar ook tussen– het orkest, zodat de muziek van Xenakis en Ligeti (er wordt ook Wagner opgevoerd) helemaal tot zijn recht komt.

Het project rond de Sonates van Nuyts werd dit jaar afgewerkt, gaat mogelijks op reis, en wordt volgend seizoen opgevolgd door de J&B Blanckaert-Glorieux Blends. Componist Joris Blanckaert en cellist Benjamin Glorieux mogen gedurende drie jaar (opnieuw goed voor zes concerten) een programma brengen dat op het eerste gezicht geïnspireerd lijkt door alcohol. Voor het eerste concert, Early Malt, brengen ze accordeonist Philippe Thuriot mee, voor het tweede, Absolut Sverige, nodigen ze nyckelharpiste Emilia Harper uit. (Een nyckelharpa is een traditioneel Zweeds instrument, dat een beetje op een draailier gelijkt.) Ik zal er zeker bij zijn.

Persconferentie De Bijloke Muziekcentrum

In deze summiere bloemlezing mag natuurlijk ook jazz niet ontbreken. Er zijn twee abonnementsformules: iconen en kraakhuis, al had dat misschien beter mainstream en minderstream geheten (als ik ook eens een flauwe woordspeling mag maken). Want, vergeef me –of nee toch maar niet– ik ben niet meteen bereid om Melanie De Biasio als icoon te omschrijven. Het ziet er voor de rest wel goed uit, al die jazz, met zo.a. James Farm (Joshua Redman), Brad Mehldau, Jakob Bro, Jozef Dumoulin, Nordmann.

Over jazz gesproken, zat ik gisteren ook opnieuw in Auditorium C van de Blandijnberg voor de wekelijkse jazzlezing. Pascal Vandelanoitte had het over jazz en film in de jaren ’50 en ’60, al begon dat eerder in de jaren ’40, en eindigde het net voor die jaren ’60. Het was een boeiende staalkaart van de evolutie van jazz en de participatie van de zwarte medemens in de films uit die tijd. Voorzien van een heel pak fragmenten, waaronder deze Betty Boop: I’ll Be Glad When You’re Dead, You Rascal, You, uit 1932, en met Louis Armstrong als stereotype boze neger.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=TD5GjzH8-HQ?list=PL0A10195D8E253100&w=560&h=315]

Een paar van de films had ik zowaar al gezien, zoals D.O.A. van Rudolph Maté (1950), A Streetcar Named Desire van Elia Kazan (1951), The Man With the Golden Arm van Otto Preminger (1955), Anatomy of a Murder van (opnieuw) Otto Preminger (1959), en uit het lijstje nouvelle vague op de laatste slide ook nog Ascenseur pour l’échaffaud van Louis Malle (1957), Les liasons dangereuses van Roger Vadim (1959) en A bout de souffle van Jean-Luc Godard (1959).

Volgende week is het de beurt aan Didier Wijnants, die het over Andrew Hill zal hebben.

Ik was nog net op tijd om de volledige tweede set van het Andy Sheppard Quartet in de Gent Jazz Club mee te pikken, een langoureuze belevenis, zo typerend voor de ECM catalogus. Het kwartet heeft trouwens net een nieuw album uit, Surrounded by Sea, dat ze zelf omschrijven als “a strongly atmospheric recording”. En dat gaf het concert perfect weer.

Kroniek van een aangekondigde migraine

Het was geen goed idee, om dinsdag naar de Hot Club te gaan. Niet omdat het programma niet goed ware, niet omdat er veel volk was, niet om enige andere reden die met de Hot Club zelf zou te maken hebben. Daags voordien was ik nog naar de jazz lezing in de Blandijn gaan luisteren. De beste lezing tot nog toe trouwens, door Matthijs de Ridder, de auteur van Rebels Ritmes (waar mee het boek weer naar boven op mijn te lezen stapel verhuist). Ik had de eerste paar minuten –en dus de inleiding– gemist, en toen ik het auditorium binnen stapte en mijn vaste plaats vrij vond, was de Ridder bezig een boeiend verhaal te vertellen. En de man kan vertellen, op een rustige, getemperde maar niettemin beklijvende en zelfverzekerde manier, loodste hij ons door de begindagen van de jazz. Ik zal waarschijnlijk geen tijd genoeg hebben om het helemaal af te ronden, verontschuldigde hij zich, en terwijl die uitspraak mij eerst een beetje met vrees vervulde (ellenlange lessen van zichzelf zo interessant vindende profs doemden in mij op), vloog de tijd voorbij. Na afloop was ik te moe en vond ik het het koud, om toch nog naar de Hot Club af te zakken, zodat ik maar naar huis ben afgedropen. (Waar mijn hoofd nog net mijn kussen raakte voor ik in slaap viel.)

De volgende ochtend heb ik mijzelf wat afgemat op de crosstrainer (een uurtje aan 13 km/u op een weerstand die steeds hoger werd dan goed voor mij was), vervolgens een hele hoop nuttig werk verricht (yay), en ’s avonds besloot ik moe en afgemat en tegen beter weten in, toch naar de Hot Club te trekken voor dat concert van het Bart Defoort Quartet. Het was al eeuwen geleden dat ik Hans Van Oost nog eens aan het werk had gezien (dat, en de website vermelde Van Oost als pianist ipv gitarist, en terwijl ik wel wist dat het gewoon een lapsus was, kon ik niet anders dan daar toch een beetje benieuwd naar zijn). Ik trof er ook Dirk Roels, de presentator van het fantastische urgent.fm programma Jazz Rules, die mij meesmuilend beloofde niet met zijn voet op de grond mee te tikken. Ik nam wijselijk toch maar áchter hem plaats.

Hans Van Oost speelt nog steeds zoals die eerste keer dat ik hem bij Opatuur hoorde. Een warme, vingervlugge sound zonder overdadige klemtoon op techniek, en met voortdurend ruimte voor een soepelheid die enige improvisatie van hem mocht vereisen. Ik verzuim de andere muzikanten te karakteriseren, het vakmanschap van Bart Defoort zelve, de uitbundigheid van bassist Christophe Devisscher, en de iets te enthousiaste geestdrift van drummer Toni Vitacolonna, die zich met elke slag dieper een weg in mijn hoofd leek in te beuken. Tegen de tijd dat de eerste set goed onderweg was, begon ik immers barstende hoofdpijn te krijgen (opnieuw: dat had niets met de muziek zelf te maken), en de migraine drong zich nu helemaal aan mij op. Ik heb het nog net uitgehouden om de eerste set uit te zitten; het is niet elke dag dat Bart Defoort komt spelen.

Thuis ben ik het bed in gestrompeld, de volgende dag ben ik het even uitgekropen om brood te snijden (of het gezin had geen eten ’s middags), en dan ben ik met een overdosis Spidifen opnieuw in bed gaan liggen. Papa zag er verschrikkelijk uit, had de zoon aan zijn moeder verteld, toen die zich afvroeg waarom ik geen fruitsap kwam persen en koffie kwam zetten. Maar bon, ’s avonds ben ik toch naar De Walrus kunnen gaan eten, op vraag van goede vrienden, al ging ook daar het licht abrupt weer uit na een tijd. En u mag zich daar echt bijna een binaire schakelaar bij voorstellen.

Het gaat beter, dank u. Ik heb gehoord dat er vanavond iets in de Hotsy Totsy te doen is. Zou ik durven…

Journalistieke eenheidsworst

Op pagina zeven van haar editie van vandaag, 13 april, bejubelt de krant De Morgen zichzelf als winnaar van de “World’s best designed newspaper-prijs uit meer dan 200 inzendingen.” Een volledige pagina wordt uitgetrokken om de eigen loftrompet te bespelen, waarbij de nadruk dus volledig ligt op de perfecte mix van illustratie en fotografie. Over inhoud wordt met geen woord gerept. Het is dan ook een designprijs natuurlijk.

In de bijlage, wat verder in de krant, vind ik een artikel, over modellen met grote maten, die geposeerd hebben voor een lingeriemerk. Een Nederlandse columniste voor vrouwenblad en modemagazine Elle, Marianne Zwagerman, schreef als reactie op de campagne, het stukje ‘Vier je zandloper, niet je vetrollen.’ “Waarom van het ene uiterste – graatmagere modellen – naar het andere uiterste – zichtbare vetrollen – gaan?”, is de teneur van het schrijfsel.

De Morgen vond dit nieuwtje belangrijk genoeg om te vermelden aan haar lezers. Het is lifestyle, het is rokjesdag geweest, iedereen is weer meer bloot, dus het houdt de mensen bezig, moeten ze gedacht hebben. Het is al duizend keer herkauwd, of toch op zijn minst elke lente weer opnieuw, maar dat mag niet storen. Maar goed dus, dit was een uitgelezen moment om (nog) eens te onderzoeken hoe het zit, met over- en ondergewicht en gezondheid.

Of toch niet.

“Of Marianne Zwagerman de modellen van I’m No Angel terecht als ongezond dik bestempelt, laten we in het midden. De vraag is eerder waarom zij het recht heeft om die mening te ventileren.”

Pardon?

Welkom op de gedrukte blog die De Morgen heet? Wij handelen in meningen, niet in journalistiek? Wij onderzoeken geen kwesties, maar onderzoeken meningen? Iedereen Sven Mary! Alleen meningen tellen, geen feiten. Zien wij er niet heel erg goed uit? Schraap vooral die laag vernis er niet af, want daaronder vindt u zelfs geen spaanderplaat, maar enkel karton.

“Uiteindelijk is niemand gebaat bij een eenheidsworst van publicaties,” schrijven ze onderaan. Nog goed dat ze er zelf zo’n diepgravend artikel van gemaakt hebben.

Het failliet van de traditionele media

Ziet ge wat ik daar deed? Ik kan dat ook, zo’n opruiende titel bovenaan mijn bericht zetten.

De kranten doen vandaag weer aan een potje kringrukken. Traditionele media, vormt één front, scanderen zij, als farizeeërs in de heilige tempel der berichtgeving.

Het zal weer lang duren.

Omdat het al zo veel is voorgekomen, herinner ik mij niet eens de laatste keer dat Yves Desmet, voor eenzelfde soort schijnvertoning, in zijn pen was gekropen en zichzelf amechtig in het stof wierp. En voor alle duidelijkheid: ik weet het ook even niet goed meer, beëindigt hij zijn schotschrift. (Ik herinner mij dan weer wel hoe hij, in de vorige eeuw, zonder schroom zijn wettelijk beschermde bron vrijgaf aan het gerecht om zijn eigen hachje te redden.)

Brecht Decaestecker citeert Thomas Siffer, gereformeerd moraalridder, die in een vorig leven bij Flair werkte, en bij Menzo, en vervolgens hoofdredacteur was bij Story. Hoe ging dat spreekwoord alweer? Stropers zijn de beste boswachters? (Dat is een trend bij Siffer.)

Het is niet alsof ze in de traditionele media de waarheid verkeerd durven voorstellen natuurlijk. Gisteren nog las ik in De Morgen dat Belgische wetenschappers een revolutionaire manier hebben ontdekt om kanker te stoppen. Helemaal op het einde van dat artikel staat een korte waarschuwing: “met wat geluk kunnen we dit binnen 10 tot 15 jaar op de markt brengen.” Aan de arts om aan de patient uit te leggen, dat het artikel eigenlijk had moeten stellen dat er een belangrijke wetenschappelijk doorbraak is in het onderzoek naar kanker. Dat is niet echt hetzelfde als de vijfduizendste cure for cancer die De Morgen al heeft geblokletterd.

Of er is Peter De Lobel, redacteur wetstraat bij De Standaard, die doelbewust (sensatiebelust) informatie verzwijgt in het artikel Een lief klein blauw vogeltje, waarin hij fulmineert tegen de sociale media, als was het een nieuw fenomeen.

De officiële Twitter-account van Delhaize moest op een gegeven moment aan schadebeperking doen nadat een zelfstandige uitbater van een AD-Delhaize in Kortenberg zwaar uit de bocht ging. Hij wenste andere socialisten eenzelfde lot toe als Stevaert. De warenhuisketen distantieerde zich van de ‘onaanvaarbare uitspraken’ en beloofde ‘de nodige stappen te doen’.

Dit lijkt alsof die uitbater, nadat de tragische dood van Stevaert bekend was, heeft gewenst dat alle socialisten eenzelfde lot zou overkomen. Een zonder meer verderfelijke uitspraak, iemand de dood toewensen.

Edoch in werkelijkheid, heeft die uitbater, hopelijk voor hem onder invloed van vele sloten Delhaizewijn, (maar vooral:) nog voor die tragische dood bekend was, getwitterd “Van mij mogen alle rooi in ’t kanaal springen !” Een van weinig goede smaak getuigende tweet, absoluut. Het is echter niet meer dan een uitspraak van een tooghanger, een halfdronken plezante nonkel, bijzonder irritant en heel erg zielig, maar zonder verder genoeg kwaadaardigheid in zijn corpulente lijf (daar heeft hij de intelligentie niet voor), dat het belangrijk genoeg is, om er ook maar één moment bij stil te blijven staan.

Het serieux dat de traditionele media aan dit soort berichtgeving toekent, toont al hoe paradoxaal hun beweringen zijn. Ze maken van hun eigen redeneringen een self-fulfilling prophecy, die ze verder voeden door de publicatie van zwaar opportunistische artikels. Onderwijl kloppen ze elkaar theatraal op de schouders, vingerwijzend naar de weinig terzake doende sociale media.

Wordt het niet hoog tijd dat ze zich wat meer laten opvallen door een helaas oneigen kwalitatieve berichtgeving? Er zijn nog goede journalisten, jawel. Er zijn er zelfs genoeg, zodat ik geabonneerd blijf op zowel De Morgen als De Standaard. Maar ik durf ze niet te vergelijken met de internationale pers.

Films 201502-03

Oei. Ik was mijn lijstje vergeten, vorige maand. Het zal dus wat langer zijn, deze keer.

Niet te missen: Big Hero 6; de drie versies van The Disappearance of Eleanor Rigby; Force Majeure; When Animals Dream; The Spectacular Now; Martha Marcy May Marlene; Los cronocrímenes (Timecrimes).

Geniet ervan.

Wild Card / Simon West / 2015 / *
When a Las Vegas bodyguard with lethal skills and a gambling problem gets in trouble with the mob, he has one last play…and it’s all or nothing.
Pfft. Veel copy-paste.
Oldboy / Spike Lee / 2013 / **(*)
Obsessed with vengeance, a man sets out to find out why he was kidnapped and locked into solitary confinement for twenty years without reason.
Goed verhaal (gebaseerd op de oorspronkelijk Japanse versie / manga), goed geacteerd, en met Elizabeth Olsen. Ja, dat laatste element is een qualifier.
Vice / Brian A Miller / 2015 / 0
Bruce Willis stars in this Sci-Fi thriller about ultimate resort: VICE, where customers can play out their wildest fantasies with artificial inhabitants who look like humans.
Bruce Willis was helaas alomtegenwoordig. Ik heb de indruk dat hij beter wat selectiever zou tewerk gaan.
Big Hero 6 / Don Hall & Chris Williams / 2014 / ***
The special bond that develops between plus-sized inflatable robot Baymax, and prodigy Hiro Hamada, who team up with a group of friends to form a band of high-tech heroes.
Aanrader voor de ganse familie.
The Disappearance of Eleanor Rigby: Him / Ned Benson / 2013 / ***(*)
The Disappearance of Eleanor Rigby: Her / Ned Benson / 2013 / ***(*)
One couple’s story as they try to reclaim the life and love they once knew and pick up the pieces of a past that may be too far gone.
We zijn begonnen met The Disappearance of Eleanor Rigby: Them, en hebben vervolgens besloten toch ook de voorafgaande films te bekijken. Eigenlijk hebben we dus drie keer dezelfde film bekeken, eerst zoals een ‘gewone’ film, vervolgens vanuit respectievelijk het standpunt van de man en de vrouw. We hebben ons geen moment verveeld. Een zeer goed gebracht verhaal, met een bijzonder interessante verhaaltechniek –als u de drie versies naast elkaar legt. Heel boeiend.
Clouds of Sils Maria (2014) / Olivier Assayas / 2014 / ***
A veteran actress comes face-to-face with an uncomfortable reflection of herself when she agrees to take part in a revival of the play that launched her career 20 years earlier.
El sexo de los ángeles (Angels of Sex) / Xavier Villaverde / 2012 / *(*)
The established relationship between university student Bruno and aspiring photographer Carla is thrown into turmoil when Bruno feels drawn to sexy karate instructor/break dancer Rai. Complications ensue.
Het zal wel aan mij liggen, maar ik dacht dat El sexo de los ángeles niet vertaalt in Angels of Sex. Zelfs Google Language doet het beter dan de op sensatie beluste vertaler. Vergis u niet, er komt welzeker een duchtige portie seks in de film voor, maar er gaat gelijk een pak betekenis verloren door de marketing-vertaling. De film zelf is een beetje saai, en vermoedelijk enkel nog schokerend voor de mensen die mentaal nog in de vorige eeuw leven. Ik heb gekeken omdat Astrid Bergès-Frisbey meespeelde, en ik die nog niet zo lang geleden in I Origins had gezien.
The Dreamers / Bernardo Bertolucci / 2003 / ***
A young American studying in Paris in 1968 strikes up a friendship with a French brother and sister. Set against the background of the ’68 Paris student riots.
We gaan even associatief tewerk: Michael Pitt speelt mee in deze film, en die speelde ook mee in I Origins; thematisch lagen de films niet zo ver van elkaar af.
Men had Eva Green gewaarschuwd dat ze met deze rol wel eens hetzelfde pad zou kunnen bewandelen als Maria Schneider, die in 1972 in Bertolucci’s Last Tango in Paris door Marlon Brando werd beboterd. Green liet het niet aan haar hart komen, en we herinneren ons (naast haar bloederige ontmaagding in deze film) voornamelijk de rollen van Versper Lynd in Casino Royale, de verdwenen moeder in White Bird in a Blizzard , en Vanessa Ives in de serie Penny Dreadful. Het mooiste aan deze film is niet zozeer het schampere verhaal, maar de fotografie en het eerbetoon dat Bertolucci maakt aan de cinema. De film zit boordevol, vaak letterlijke, verwijzingen naar de filmgeschiedenis, en is alleen daarvoor al de moeite.
Force Majeure / Ruben Östlund / 2014 / ***
A family on a ski holiday in the French Alps find themselves staring down an avalanche during lunch one day; in the aftermath, their dynamic has been shaken to its core, with a question mark hanging over their patriarch in particular.
Pareltje van de maand, deze bevreemdende tranche de vie.
Intouchables / Olivier Nakache & Eric Toledano / 2011 / *
After he becomes a quadriplegic from a paragliding accident, an aristocrat hires a young man from the projects to be his caregiver.
Ugh. Het was van moeten. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal.
Animal / Brett Simmons / 2014 / *
When plans for a weekend vacation hit a dead end, a group of close-knit friends find themselves stranded in unfamiliar territory, pursued by a menacing, blood thirsty predator.
Opeenstapeling van clichés.
VANish / Bryan Bockbrader / 2015 / *
A kidnapped young woman is forced on a road trip full of murder and mayhem that takes place entirely in her captor’s getaway van.
Let op de drie hoofdletters in de film, dat, en de aanwezigheid van Danny Trejo, moge u een hint geven over de inhoud.
Blutgletscher (Blood Glacier) / Marvin Kren / 2013 / *
Scientists working in the Austrian Alps discover that a glacier is leaking a liquid that appears to be affecting local wildlife.
Bijzonder slechte special effects, in deze anders niet helemaal slechte Oostenrijkse horrorfilm.
Welp / Jonas Govaerts / 2014 / **
Over-imaginative 12 year-old Sam heads off to the woods to summer scout camp with his pack convinced he will encounter a monster…and he does.
Puur uit chauvinisme krijgt deze film twee sterren. Wat het meeste stoort is niet zozeer het scenario dat met haken en ogen aan elkaar hangt, maar vooral de wel bijzonder slechte acteerprestaties, zelfs van Titus De Voogdt. Ik hou ook niet zo van dingen die niet kloppen, zoals het onderbroekje dat van Evelien Bosmans gerukt wordt, en even later op miraculeuze wijze opnieuw aan haar onderlijf kleeft (nee, er was geen mogelijkheid dat ze een vers had aangedaan, of zelfs hetzelfde). En zo zijn er nog een pak. En nee, ik was er niet op belust haar nether regions te zien te krijgen; daar was op dat moment niet echt iets erotiserends aan trouwens –of uw voorkeuren moeten wel erg sterk afwijken van de gangbare.
The Canal / Ivan Kavanagh / 2014 / *
Film archivist David (Rupert Evans) has been having a rough time lately, as he suspects that his wife Alice (Hannah Hoekstra) has been cheating on him with Alex (Carl Shaaban), one of her work clients. This stress is compounded when David’s work partner Claire (Antonia Campbell-Hughes) gives him a reel of to-be-archived footage that shows that his house was the setting for a brutal murder in 1902. Becoming progressively more unsettled and unhinged, David begins to believe that a spectral presence is in his house and ends up following his wife to a nearby canal, where he discovers that she is indeed having an affair with Alex. When Alice goes missing shortly afterwards, David contacts the police- only to become the prime suspect in her disappearance. As the police grow more convinced that David has murdered his wife, he struggles to find proof of his growing suspicion that something otherworldly was instead responsible.
Veel uitleg, voor het soort film dat maar matig boeiend is. Gelukkig was het met Antonia Campbell-Hughes (van het bizarre Kelly + Victor) en Hannah Hoekstra (Hemel en App).
Something Wicked / Darin Scott / 2014 / *
As a young couple embarks upon their wedding plans, gruesome secrets from their past collide with sinister forces of the present to ensure these newlyweds do not live “happily-ever-after.”
De laatste (postuum uitgebrachte) film met Brittany Murphy, is helaas niet het eerbetoon dat het had moeten zijn.
Tusk / Kevin Smith / 2014 / **
When podcaster Wallace Bryton goes missing in the backwoods of Manitoba while interviewing a mysterious seafarer named Howard Howe, his best friend Teddy and girlfriend Allison team with an ex-cop to look for him.
Hilarisch, maar het is er een beetje over –ik kan helaas geen beter eufemisme bedenken.
Backcountry / Adam MacDonald / 2014 / **
An urban couple go camping in the woods and find themselves lost in the territory of a predatory black bear.
Grrl Power! Lichtvoetige, maar onderhoudende film met weinig inspiratie. Met Missy Peregrym, die u misschien kent van de serie Rookie Blue, net zoals de regisseur trouwens.
When Animals Dream / Jonas Alexander Arnby / 2014 / ***(*)
16-year old Marie lives on a small island with her seriously ill mother and her father, who takes care of the family. But suddenly mysterious deaths happen and Marie can feel something strange happening to her body.
Een film over weerwolven zonder weerwolven (zie ook: beide versies van Let The Right One In). Ik ben verzot op dergelijke films. Debuut van regisseur Jonas Alexander Arnby, met een zeer mooie acteerprestatie van debutante Sonia Suhl. Als dit voor beiden een debuut is, dan staat er ons nog veel mooi werk van deze mensen te wachten.
Muck / Steve Wolsh / 2015 / *
After narrowly escaping an ancient burial ground, a group of friends find themselves trapped between two evils, forcing them to fight, die, or go back the way they came.
Iets met monsters en gratuit bloot. Voor de fans: er is een vervolg op komst.
Girl House / Trevor Matthews / 2014 / **
A HALLOWEEN-style slasher for the digital age, it follows a beautiful young college student who, needing money for tuition, moves into a house that streams content to an X-rated website. After a deranged fan hacks in to determine the house’s location, she finds herself in a terrifying fight for her life.
De omschrijving klopt: a slasher for the digital age. Leuk voor de fans van het genre, onderhoudend zelfs met clichés.
The Woman in Black / James Watkins / 2012 / *
A young lawyer travels to a remote village where he discovers the vengeful ghost of a scorned woman is terrorizing the locals.
De eerste film in het post-Harry Pottertijdperk, was niet meteen een memorabele voor Daniel Radcliffe. Er is een vervolg, maar dat heb ik nog niet gezien.
The Atticus Institute / Chris Sparling / 2015 / *
In the fall of 1976, a small psychology lab in Pennsylvania became the unwitting home to the only government-confirmed case of possession. The U.S. military assumed control of the lab under orders of national security and, soon after, implemented measures aimed at weaponizing the entity. The details of the inexplicable events that occurred are being made public after remaining classified for nearly forty years.
Been there, done that, got the t-shirt and the eighties want their movies back.
The Spectacular Now / James Ponsoldt / 2013 / ***(*)
A hard-partying high school senior’s philosophy on life changes when he meets the not-so-typical “nice girl.”
Reeds op het filmfestival gezien, en zeer goed bevonden. Nu eindelijk ook met Tessa bekeken, nadat ik het boek herlezen had. Er zijn grote verschillen met het boek, maar beide interpretaties hebben hun waarde.
Isabelle / Ben Sombogaart / 2011 / **
A famous actress finds herself captured by a morbidly deranged paintress.
Eigenlijk niet half zo slecht, zelfs al is het naar een roman van Tessa de Loo. Met een weinig aangeklede Halina Reijn, een naïef-obsessieve Wim Opbrouck, en een verbitterde Barbara Sarafian.
Let’s Kill Ward’s Wife / Scott Foley / 2014 / **
Ward’s wife is a bitch. Everyone knows it. Including Ward. After numerous conversations and ruminations on the subject amongst Ward’s colorful group of friends, a fortuitous accident leads to a whole new world of problems and possibilities.
Hilarisch. Nee, serieus. (En met Amy Acker.)
Love, Rosie / Christian Ditter / 2014 / **
Rosie and Alex have been best friends since they were 5, so they couldn’t possibly be right for one another…or could they? When it comes to love, life and making the right choices, these two are their own worst enemies.
Romcomdingdong.
Song One / Kate Barker-Froyland / 2014 / *
A young woman strikes up a relationship with her ailing brother’s favorite musician.
Wat was het ook weer? Ah, juist: romcomdingdong.
Last Night / Massy Tadjedin / 2010 / **
The story follows a married couple, apart for a night while the husband takes a business trip with a colleague to whom he’s attracted to. While he’s resisting temptation, his wife encounters her past love.
Zwaar morele dilemma’s waaruit gemakkelijk de verkeerde conclusies kunnen gemaakt worden.
Interstellar / Christopher Nolan / 2014 / **
A team of explorers travel through a wormhole in an attempt to ensure humanity’s survival.
Niet mijn favoriete Nolan film, die behoorlijk leentje-buur speelt bij tal van gelijkaardige films.
The Riot Club / Lone Scherfig / 2014 / *
Two first-year students at Oxford University join the infamous Riot Club, where reputations can be made or destroyed over the course of a single evening.
Belerend filmpje over een pak uit de hand gelopen aristocratische studenten.
Martha Marcy May Marlene / Sean Durkin / 2011 / ***(*)
Haunted by painful memories and increasing paranoia, a damaged woman struggles to re-assimilate with her family after fleeing an abusive cult.
Langspeelfilm debuut van Durkin met –alweer– een meesterlijke vertolking van Elizabeth Olsen.
The Loft / Erik Van Looy / 2014 / *
Five married guys conspire to secretly share a penthouse loft in the city–a place where they can carry out hidden affairs and indulge in their deepest fantasies. But the fantasy becomes a nightmare when they discover the dead body of an unknown woman in the loft, and they realize one of the group must be involved.
Eindelijk in de zalen losgelaten… helaas. Slechte acteerprestaties, waarvan de beste vertolking wordt neergezet door de acteur die ik het minste af kan: Matthias Schoenaerts.
Los cronocrímenes (Timecrimes) / Nacho Vigalondo / 2008 / ***(*)
A man accidentally gets into a time machine and travels back in time nearly an hour. Finding himself will be the first of a series of disasters of unforeseeable consequences.
Een structureel heel erg geslaagde film. Dit is het langspeelfilm debuut van Vigalondo, wiens Open Windows (nochtans met Sasha Grey) ik maar niet kan doorworstelen. Maar deze is een absolute aanrader!
Faults / Riley Stearns / 2015 / ***
Claire is under the grip of a mysterious new cult called Faults. Desperate to be reunited with their daughter, Claire’s parents recruit one of the world’s foremost experts on mind control, Ansel Roth.
Ik had heel lage verwachtingen voor deze film, maar dat is heel erg positief uitgedraaid. Wie Sound of My Voice interessant vond (steekt zelf hand in de lucht), zal deze film zeker kunnen smaken. Alweer een langspeelfilm debuut.
El cuerpo (The Body) / Oriol Paulo / 2012 / **(*)
A detective searches for the body of a femme fatale which has gone missing from a morgue.
Deze film moet het van de ontknoping hebben, dus ik ga er verder niets over vertellen. Zeer onderhoudend, dus de moeite van het bekijken waard. Ik herhaal mijzelf: alweer een langspeelfilm debuut.

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

Maandoverzicht (maart 2015)

Ik heb ze niet gezien, de zonsverduistering, die slechts voor een beperkte massahysterie heeft gezorgd. De zoon was met de ganse school naar de Kouter getrokken, onder het mom van een brandoefening, en alwaar ze met sterrenkijker en verduisteringsbrilletjes welzekers een paar seconden verduisterde zon hebben waargenomen. Hijzelf plaatste een betrokken foto op Instagram, met als bijschrift “Look, I can see the #solareclipse”. Dat doet er mij aan denken dat ik hem nog eens moet aanspreken over zijn vreemdsoortig taalgebruik. Of het Nederlands niet goed genoeg is voor meneer, en dergelijke. Maar ziet, een paar dagen later nam ik dan weer een mooie maansverduistering waar, al wisten bijdehandse mensen mij onmiddellijk te vertellen dat zoiets wel vaker voorkomt. Mensen verwonderen zich over niets meer, tegenwoordig.

Neem nu het weer: een conversationele dooddoener voor sommigen, of hooguit een noodthema, als er voor de rest geen vonk meer is om het gesprek gaan de te houden. Al is het eigenlijk een onuitputtelijke bron van inspiratie. In maart was er, naast bovenvermelde fenomenen, plaats voor een prachtige warme zon, die de mensen uitnodigde kledij af te werpen, waardoor we nu in een nieuwe griepgolf zijn terecht gekomen. Luttele dagen later was er een gezonde regenvloed, die erin slaagde zelfs de vestzakken van mijn regenjas blank te zetten –ik had even overwogen om er goudvissen in te transporteren, maar ze zaten al vol sleutels en handschoenen (de jaszakken, niet de goudvissen).

Tussen de buien door was er tijd voor werkschuw tuig om, op de stoep aan de overkant, wat krijttekeningen te plaatsen. Aan die overkant bevindt zich het kantoor van de locale CD&V, en die hadden zich waarschijnlijk over iets uitgelaten dat het volkje niet zinde. Waarom ze dan echter ook het trottoir bij de buren van het betreffende kantoor, van krijttekeningen moesten voorzien, ik weet het niet. Vermoedelijk nam de innerlijke holbewoner de bovenhand of, wie weet, vergis ik mij deerlijk in het evenement, en ging het om een kunsthappening. Misschien komt Luc Tuymans er binnenkort nog munt uit slaan.

De zoon ging schermen in Ukkel en Aarlen, en had op het einde van de maand, terwijl de wederhelft in Istanbul zat, examens. Zijn moeder, schuldbewust als ze dan altijd is, liet hem mysterieuze boodschappen na. Ook deze keer slaagden wij er niet in, haar handschrift helemaal te ontcijferen. In Istanbul mocht ze –onder ruime belangstelling– ’s werelds meest schattige miniposter presenteren. De foto’s daarvan blijf ik u schuldig.

Volgens De Hipste Adresjes Van Gent, moest ik dringend Mondvol proberen, maar dat is mij eigenlijk niet helemaal goed bevallen. Vriendelijke mensen, dat wel, maar zo speciaal is de dun belegen broodjeszaak nu ook weer niet. Voorlopig blijft, hier in de stationsbuurt, Richelieu met stip op één staan.

Langs geen kanten vergelijkbaar, edoch in maart gingen wij ook naar De Verborgen Tuin in Geraardsbergen. Voor een lunchke; we wisten toen nog niet dat het restaurant recentelijk een ster van Bibendum had gekregen. Geheel verdiend overigens, want wij vroegen bijvoorbeeld een vegetarisch alternatief voor hun lunchmenu, dat ons met grote zorg werd bereid. Aanrader.

Vlak voor Tessa op congres vertrok, heeft ze nog eens keihard aan mijn mouw getrokken, tot ik mij bijna geheel vrijwillig liet beroken tijdens het indoor Kerk Food Festival in Gentbrugge. Het was lekker, dat wel, maar een beetje duur misschien. Er was genoeg vegetarisch voedsel voorzien, inclusief een Dutch Weed Burger, waarvan het Hollands gespuis mij verzekerde dat het niet over dát soort weed ging. Nee, joch, het is gewoon zeewier.

In maart ging ik ten overvloede in de Hot Club langs, en woonde ik de jazz lezingen van de UGent op de Blandijn bij –met wisselend succes. Goede vrienden kaapten mij echter ook weg om naar een recital te luisteren in de Raadzaal van het Provinciehuis. Goede vrienden, want het recital was de moeite. Van de violiste van het Pianotrio Impression, Fien Van den Fonteyne, is ondertussen bekend dat ze meedingt in de Koningin Elisabethwedstrijd (4 tot 30 mei).

En tot slot had ik nog een (on)gezonde interesse voor dit project, maar helaas niet het geld. Misschien moet ik een crowdfunding project beginnen. Naar het schijnt is dat helemaal hip in Gent.