Jef Neve trio met Flavio Boltro
(Canon EOS 5D, 1000 ISO, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @ 85mm, f/2.8)
Dag 3: Jef Neve trio met Flavio Boltro (Teun Verbruggen, links), Kurt Elling (Kurt Elling, midden), Soledad feat. Philip Catherine (Manu Comté & Géry Cambie, rechts), Chick Corea/Gary Burton
Jazz at Lincoln Center Orchestra met Wynton Marsalis
(Canon EOS 5D, 1000 ISO, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @ 165mm, f/2.8)
Dag 2: Gianluca Petrella Indigo 4, Vaganée / Del Ferro Group, Belmondo sextet featuring Yusef Lateef (Stephane Belmondo, Yusef Lateef, Lionel Belmondo), Jazz at Lincoln Center Orchestra met Wynton Marsalis
Bert Joris & the Vanguard Jazz Orchestra, Blue Note Records Festival (06-17/07/2007), De Bijloke, Gent, BE, 06/07/2007
(Canon EOS 5D, 1000 ISO, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @ 90mm, f/2.8)
Sax me up:
Dag 1: aRTET (Tom Callens, links), Charles Tolliver Big Band, Bert Joris & the Vanguard Jazz Orchestra , Kenny Werner Quintet featuring Toots Thielemans (David Sanchez, rechts)
Dju toch. Ik had eergisteren het eerste filmpje binnengedragen dat ik door mijn gloednieuwe tweedehandse Hasselblad 500c/m had gejaagd. Blijkt er toch wel geen lichtlek in te zitten zeker? Ik vermoed dat het om de gleuf in de film back gaat waar de dark slide in wordt gestoken. Dit is –bij de oude backs— een bekend en herstelbaar euvel (How to change light seals in Hasselblad film magazines), dus ik stuur even een mailtje naar mijn fotomeneer die daar ongetwijfeld raad mee weet.
Binnenkort post ik de foto’s wel op flickr, voorlopig moet u het met deze hier doen.
Eind vorig jaar was ik nog overtuigd van de superieure kwaliteiten van Aperture t.o.v. Lightroom. Begin dit jaar helde die mening al wat meer over richting Lightroom, en ondertussen ben ik heilig overtuigd van de superioriteit van Lightroom t.o.v. Aperture. Enfin, toch in mijn workflow. Want Aperture is zeker geen slecht product, maar op een bepaald moment moet je stoppen met vergelijken, een keuze maken, en werken. Het Blue Note Records Festival was meteen een kleine stresstest voor mijn RAW workflow.
De tools:
Wat betreft de compact flash cards: wie normaal foto’s maakt (en dan bedoel ik niet ‘mitrailleert’ in de hoop dat er op vijftig foto’s toch wel één goede tussenzit), heeft meer dan genoeg aan de Extreme III reeks. Spaar uw geld, en koop een extra geheugenkaartje. Ik heb overigens liever meerdere ‘kleine’ kaartjes dan één grote van 8 GB. Je weet nooit dat er eentje stuk gaat, en dan heb je van je ganse shoot niks meer over. Eén kaartje per concert, en voor wie dat niet volstaat om goede foto’s te maken, zoekt misschien beter een andere hobby.
Een card reader is een must. Vroeger sluisde ik alles door via de USB connectie van de camera, maar dat gaat verschrikkelijk traag (vaak USB 1). De card reader gaat via USB 2, en dat verschil is duidelijk merkbaar.
De foto’s worden op een externe harde schijf geladen (500 GB), via Photo Mechanic. Photo Mechanic gebruik ik nu al een tijdje, je kan er een heleboel parameters mee aan je foto’s toekennen, keywords, beschrijvingen, jobnummers, etc. Die foto’s komen in chronologische subfolders terecht waar ik verder niet meer aankom.
jaar/maand - eventuele_jobnaam/dag/orignelebestandsnaam
Vervolgens importeer ik alles in Lightroom, die de foto’s omzet naar DNG, en ze naar een andere folder kopieert. (In Lightroom heb ik bovendien een nieuwe catalogus aangemaakt voor het BNRFestival.) De foto’s worden hernoemd naar
jobnaam_datum_originelebestandsnaam
en tevens in chronologische subfolders geplaatst. De tags, keywords en beschrijvingen worden geoptimaliseerd, en alle onscherpe foto’s worden gewist (al heb ik steeds een backup in die andere folder, remember).
De foto’s worden in Lightroom verwerkt. In de ‘library mode‘ wordt er een quotering toegekend. De foto’s met de hoogste score worden in ‘develop mode‘ verder aangepast voor kleurbalans en toon (o.a. exposure en brightness). Die foto’s worden dan geëxporteerd in PSD formaat.
In principe kan je de foto’s editeren in Photoshop vanuit Lightroom, maar om er uiteindelijk ‘slechts’ jpegs van te maken, vind ik dat niet nodig. In Photoshop worden er vlekjes uitgehaald, soms een stuk microfoon bijvoorbeeld, maar veel hoeft er niet meer aan te gebeuren. Ze worden dan geresized naar 1024 pixels langste zijde, en naar flickr geupload.
Klaar.
(Oh! Behalve dan dat die 500 GB externe harddisk regelmatig gebackupt wordt naar een tweede 500 GB externe HD. Better safe than sorry.)
Bijna had ik geschreven ‘appaus‘, en dat heeft iets met comedy te maken, maar verder ben ik niet geheel op de hoogte van de referentie. “Waarom vraagt ge niet eerst wat iets wil zeggen, voor ge het gebruikt”, durf ik Henri wel eens onderwijzen. (Een veel te lange inleiding, ik weet het.)
Edoch, het applaus –met ‘l’, een beetje gelijk All that jazz met en zonder vraagteken– is er niet luider of zachter om.
Applaus, voor Het Project. Op Gentblogt gonst het dezer dagen (nog) meer dan anders, en het lijkt het internet wel heel alleen te vullen (toch in de regio Gent). Mijn borst zwelt (nog goed dat ik geen vrouw ben of ik was zwanger) en de krop in de keel belemmert mij het ademen. Tranen wellen in mijn ogen van contentement en trots als ik zie wat er daar weer allemaal roert.
Applaus, voor de elfendertig vrijwilligers die constant op pad zijn door Gent, en in onaflatende stroom Het Project van inhoud voorzien. “Ge kunt geen scheet laten, of iemand van Gentblogt heeft ze vastgelegd”, zo kwam mij gisteren ter ore toen ik eigenlijk voor de eerste keer (dat half uur Jong Jazz Talent van zondag niet meegeteld) op de Gentse Feesten rondliep. Applaus en dank, Gentblogt was niets zonder u.
Applaus, en de drums klinken zwaarder en een tel of drie sneller, applaus voor Michel, die op zijn eentje een 24/24 service voorziet voor Het Project. Van planning tot fotoverwerking tot eindredactie; de anders zo virtuele redactie die Gentblogt draaiende houdt heeft tijdens de Gentse Feesten een (tijdelijk) IRL adres. (Wij denken stiekem dat hij eigenlijk de eerste geheel bionische mens is.)
Applaus, want u bent allemaal weer eens fantastischer dan u ooit voor mogelijk had gehouden.
Het BNRFestival werd gisteren afgesloten met het te verwachten fenomenale concert van Costello. Fenomenaal, met hopen schwung en rock en beweging, en massa’s volk te been. Enig minpuntje was een niet zo gesmaakte versie van I want you, een te verwaarlozen dissonante in een meer dan twee uur durend grandioos concert.
Maar toen was het gedaan, al werd er onder de fotografen weer druk afgesproken voor de volgende gelegeheden: Middelheim komt eraan, en Jazz in ’t Park en de Flemish Jazz Meeting. Ondertussen is er tijd voor de Gentse Feesten, en kan u ons straks terugvinden op het terras van het Jong Jazz Talent.
Hebt u nog te goed van mij: een korte nabeschouwing van het BNRFestival, en aantal foto’s. Elke dag één, vanaf zaterdag of zondag, voor even zoveel dagen als het festival zelf heeft geduurd. De ongeduldigen kunnen zich wenden tot de BNRF 2007 flickr set.
Eindelijk! Eindelijk nog eens jazz op het BNRFestival. En wat voor jazz. Van het Jeroen Van Herzeele Project naar drummer boy Rashied Ali via blazers Archie Shepp en Roswell Rudd tot het San Francisco Jazz Collective, het was puur genieten, tijdens dit Coltrane tribute.
(Ik was half van plan een bespreking te schrijven, maar ik voel dat de inspiratie even zoek is.)
De vermoeidheid begint stilletjesaan toe te slaan (getuige daarvan de flauwe binnenrijmen). Nog één dagje, en dan struinen we wat rond op de Gentse Feesten. Misschien ga ik nog wel eens een avondje foto’s maken aan een of ander podium aldaar. Waar zijn die perspassen ergens?
Het BNRFestival leek gisteren wel een beknopte samenvatting van zowat alles wat er op de Gentse Feesten is te horen. Het begon met de ‘echte’ jazz van Chroma, die evenwel al gauw evolueerde naar pop. Want Chroma bracht een hele resem ‘featuring’ artiesten mee, zo kondigde Henk Rijckaert aan. De groep speelde eigenlijk al in gewijzigde bezetting, met Quartier ipv Schumacher op vibrafoon en marimba, en met Kummert ipv Badenhorst op klarinet –geen nood, u krijgt ze in augustus nog te horen tijdens Jazz in ’t Park. (En niet dat we te klagen hebben over Quartier of Kummert hoor.) Maar dan kwamen daar ook nog eens Peter Schneider (percussie), Tuur Florizoone (accordeon) én Geike Arnaert (zang) op het podium. Laatstvernoemde kampte met licht vestimentaire problemen waar we *ahem* zeer discreet naast keken. Arnaert had dan ook een spectaculair mooi kleed/topje aan, met een open rug (en een niet meteen volledig gesloten zijkant).
Tijdens het volgende concert leek het wel even Polé Polé op het BNRFestival –al had ik even daarvoor Richard Bona eerder met Jaco Pastorius vergeleken. Maar bon, er zat sfeer in de keet, en al werd het concert meermaals onderbroken om aan kleine technische mankementjes te verhelpen, de sfeer kon niet stuk. Uitmuntend.
Cristina Branco bracht fado –dat hadden we dit jaar nog niet gehad. Na twee opeenvolgende jaren Mariza –en vorig jaar zelfs Madredeus– was dit een erm… interessante afwisseling. Een beetje te melancholisch naar mijn zin, maar perfecte luistermuziek. Ideaal om bij te werken. Of te lezen. En u mag zelf kiezen wat ik heb gedaan.
Spanning alom: zou Willy DeVille de fouten van Sly herhalen? The Mink DeVille Band startte alvast zonder de zanger –en wij hielden ons hart vast– maar kijk, de intro was nog niet goed voorbij, of daar stond Willy al op de planken. Had ik het woord ambiance al gebruikt? En sfeer? De tent ging compleet uit de bol.
Dit was zonder enige twijfel de meest verscheiden, en mogelijks daarom ook de meest geslaagde dag van het tweede deel van het BNRFestival.
De verwachtingen waar hoog gespannen, voor het optreden van Sly and The Family Stone. Het is waarschijnlijk niet overdreven om te stellen dat het gros van het publiek gisteren naar het BNRFestival was afgezakt om Sly van dichtbij te kunnen bewonderen. Niet alleen het publiek overigens, want ook de pers was deze keer in groten getale naar de frontstage getrokken.
Kortom, iedereen was er, behalve Sly zelf. Het afsluitende optreden was zoals elke avond voorzien om 23u, maar op dat moment zat Sly nog rustig in zijn hotelkamer. Hij was –zo werd ons meegedeeld– ervan overtuigd dat zijn optreden pas om 00u zou beginnen. Iets voor middernacht begon de band te spelen, maar het zou nog tot dik kwart na twaalf duren eer Sly zijn gezicht vertoonde. De tent barstte spontaan in boegeroep uit.
Het antwoord van Sly was een niet mis te verstane ‘kiss my ass‘ (hij wees daarbij het lichaamsdeel in kwestie nadrukkelijk aan –ik heb dat hier ergens op foto), al trachtte hij daarna wat goodwil te verkrijgen door zijn ‘familie’ voor te stellen.
Nog geen half uur later verliet hij evenwel het podium: “I need a short break“. Om te pissen, een pint te drinken, of een extra lijntje te snuiven, wie weet, maar met hem verliet ook het grootste deel van de massa de tent. “Slecht”, was het meest gehoorde woord op mijn terugweg. Ik kan er nog wel wat bedenken, maar ik denk dat u de teneur wel door hebt.
Jammer voor het volk, maar ook voor de organisatie van het festival, bij wie gisterenavond ongetwijfeld grote stresspieken op te tekenen waren. Wat Sly zelf betreft kunnen we verder kort zijn: good riddance.