Maand: juli 2006

gastheer

Ze hebben allemaal wel iets tegen, die web hosts. Sinds 1997 beschik ik over mijn eigen domein (december.org), dat sedertdien bij een heleboel providers werd gehost:

De slechtste was matrixcubed.net –dat nu niet meer bestaat– en dat waarschijnlijk beheerd werd door twee tieners die snel geld wilden verdienen. De service was navenant, en ik denk dat ik er maar 14 dagen bij ben gebleven. Een van de betere was hostit, waar ik toen een eigen server had staan (voornamelijk voor Michael Nyman, Ltd.. Ook mistral.co.uk was een van de betere (daar had ik een VPS), maar hoewel ze een uitstekende snelheid en service bieden, zijn beide providers niet echt betaalbaar voor particulieren. Helaas.

Want ik ben opnieuw op zoek. Dreamhost was OK in het begin, maar de laatste tijd laat het weer meer en meer afweten, wat zich vertaald in traagheid van de site, en zelfs offline tijd. Klagen kan ik daarover niet doen, want ik heb geloof ik 1 EUR of betaald voor een jaar hosting. De rekening voor een volgend jaar is zo’n 119 USD, en daar krijg ik toch liever wat meer zekerheid voor.

Graag vind ik een gastheer in België, of anders in UK, of nog anders wijk ik uit naar MediaTemple. Linuxsystems? OVH? Dommel?

Voorwaarden: stabiel, meerdere domeinen, PHP, MySQL, IMAP, logfiles, en bij voorkeur ook CRON en SSH. Iemand tips?

(‘Tevreden Priorweb klanten’ kunnen zich de moeite besparen.)

noodzakelijk! noodzakelijk?

(Naar analogie met All That Jazz! vs All That Jazz?)

Absolute noodzaak:

  • Epson Stylus Photo R2400 (ok, ok, eigenlijk de Epson Stylus Pro 4800, maar ik zie me nog zo gauw geen A2 formaat printen). Het wordt tijd dat ik iets met mijn foto’s doe, zoals afrdukken. En vergroten. En inkaderen. Want als ik het zelf niet kan doen, maar naar de fotowinkel moet stappen, zal het er niet van komen. Deze printer is een noodzaak, en een logische (volgende) stap in mijn fotografische exploten.
  • Een iMac 20inch, met minstens 1GB RAM, en een ‘zware’ grafische kaart. En met Aperture. Tuurlijk zou ik liever de MacBook Pro hebben. Maar die kost twee keer zoveel, en ik ga niet genoeg gebruik maken van de draagbaarheid om dat prijsverschil te verantwoorden. (Tracht ik mijzelf wanhopig wijs te maken.) In elk geval, een nieuwe computer –Mac of PC– is een noodzaak; ik prijs mijzelf gelukkig dat de PC de geest niet heeft gegeven.

Noodzaak, maar kan ik nog geduld voor opbrengen (lees: zal ik nog geduld voor moeten opbrengen):

  • Een nieuw fototoestel. De D70 gaat het niet lang meer uithouden. De spiegel hapert al eens; er is een aarzeling bij het scherpstellen; ik heb te weinig (en te grote) AF-punten. Een D2X zou leuk zijn, maar een D200 evenzeer, of het nieuwe toestel dat Nikon binnen 14 dagen introduceert (D80?) misschien?
  • Een groothoek lens, bij voorkeur de AF 14 f/2.8, al heb ik verschrikkelijk goede dingen gelezen over de AF 28 f/1.4D. Maar ja, op een digitaal wordt dat het equivalent van resp. 28 en 45mm, en vooral die laatste is bezwaarlijk nog breed te noemen.

Geen noodzaak, maar erm… erm…:

Te vervangen:

  • De monopod: een van de drie delen houdt halsstarrig het been stijf, en laat zich niet meer uittrekken. De fnac-garantie even aanspreken.
  • Een oplader voor de batterij van de D70. Zoekgeraakt in het strijdgewoel. Een tamelijk essentieel iets, dacht ik zo.

knikkebollen

Het was misschien toch beter geweest ook vandaag vrij te nemen. Na tien dagen ‘feesten’ kom ik in een Monday Blues terecht om u tegen te zeggen. Het effect is een beetje vergelijkbaar met een jet lag: ik was net geacclimatiseerd aan het patroon van Het Festival, en nu word ik meteen opnieuw in het ondiepe van het bureauleven gesmeten.

Mijn foto’s liggen van thuis naar mij te schreeuwen om te worden verwerkt, mijn laatste twee analoge filmpjes mag ik vanavond afhalen. Ik heb zin om een terrasje te doen, of gewoon in de tuin te zitten; te lezen, een film te kijken, mijn werktafel thuis op orde te stellen (wat een varkensstal), naar muziek te luisteren, te zwemmen. Ooit zal ik toch eens een paar knopen moeten doorhakken.

BNRF (ix): de man met de hamer

De man met hamer is al een paar keer langs geweest. Vanochtend rond 3u30 ben ik thuisgekomen van Het Festival, heb vervolgens nog op automatische piloot één (van de twee) geheugenkaartjes naar de HD getransfereerd, en vervolgens als een blok in bed (en in slaap) gevallen.

Rond acht uur was ik opnieuw wakker. Ik had Tessa en Henri beloofd de laatste dag van De Feesten met hen door te brengen, dus zijn we achtereenvolgens:

  • gaan ontbijten in de (nieuwe) Pain Quotidien op de Kalandenberg (duur!)
  • een aperitief gaan drinken (lemon squash) in de Passion aan het Emile Braunplein (onderwijl naar de jazz van Chromatic Banana luisterend die ons uit de Duvel Droomschiptent tegemoet kwam)
  • gelunched, op de zelfde plek –het beviel ons dermate, dat we maar in één ruzie door meteen een soep (Henri), een Salade Scampi (Tessa) en Fettuchini met Scampi (ikke) hebben besteld
  • het plein zijn overgestoken voor een ronduit schitterend concert van het Carlo Nardozza Quintet, en de bekendmaking van de winnaar van het Jong Jazz Talent in Gent Concours

Nu zit ik nog rap even –knikkebollend– foto’s te bewerken voor Het Project (i. heeft een bespreking van gisteren klaar, waarin alleen nog mijn foto’s ontbreken).

(En morgenochtend mag ik opnieuw mijn dagelijkse tocht Brussel-en-terug aanvatten. Opstaan om 6u15. Geeuw.)

BNRF (viii): lege feesten

het publiek bij jazz juiceGeen kat was er voor het eerste optreden gisteren. “Neuh, er staat geen hond, man”, verbeterde mijn Nederlandse collega Liesbeth (van JazzPodium). Jazz Juice kondigde zichzelf aan als een experiment tussen een DJ en live muzikanten. Weliswaar van een totaal andere leest geschoeid dan de samples van Uri Caines Bedrock.

DJ Graham B gebruikte (voor de gelegenheid) jazz standards die hij vermangelde tot een clubsound met dansbare latin beat, waarop de muzikanten –trompet, altsax, keyboards, percussie én zang– gretig inpikten. Het leek me perfect voor die club-scène, al moet ik meteen toegeven dat ik daar absoluut geen ervaring mee heb. De zangeres was niet meteen de nieuwe Billie Holiday te noemen, al was al blij zolang ze zich niet te veel aan het scatten waagde.

het publiek bij orishas“We can do hip-hop, we can do jazz, we can do salsa. What do you want?” vroeg Roldán González, één van de vier rappers van Orishas. Hip-hop en salsa kregen we in overvloed, van jazz heb ik weinig gemerkt. Dat hoefde ook niet, in dit tweede luik van Het Festival, want het publiek was gisteren duidelijk gekomen om te dansen. Nog een geluk dat de temperatuur in de tent iets afgekoeld was, want de kudde (tiener-)meisjes die de eerste rijen bevolkten, waren anders gegarandeerd in zwijm gevallen voor de charmes van de Cubaanse jongens. Een totaal ander publiek –ondertussen iets talrijker opgekomen dan voor Jazz Juice– dan bij US3. Al stak die laatste groep er met kop en schouders boven uit.

Fiesta! vooral bij Amparanoia. De tent was amper voor de helft gevuld (als het al zoveel was), maar Amparanoia kreeg iedereen aan het dansen. De associaties met Mano Negra en Almodóvar liggen voor de hand; de band leek zo uit een film van de Spaanse regisseur gestapt.

Amparanoia is de groep rond Amparo Sanchez, die op 16-jarige leeftijd reeds haar eerste band uit de grond had gestampt. De muziek is zonder meer aanstekelijk, als is ze misschien een beetje te doorzichtig. Percussie en lead gitaar blijven voorzichtig op de achtergrond, zodat alle aandacht gaat naar de zangeres en de bassiste (Carmen Niño). Trompettist (José Alberto) zorgt voor de dramatische toets. Én groot feest –zelfs bij de meest schrijnende liedjes– en de perfecte opwarmer voor het slotconcert.

het publiek (front row) bij los van vanWant als Amparanoia al feest was, dan ging iedereen écht uit de bol bij Los Van Van. Een vrolijk chaotische boel, met veel te veel (?) muzikanten en een wel verschrikkelijk rondborstige zangeres. Wat ze misten aan subtiliteit hadden ze des te meer aan présence en enthousiasme, waarmee ze zelfs de heren in het ‘perskot’ aan het dansen kregen. Een opvallende grote vertegenwoordiging van ‘Latijnse’ Gentenaars, gisterenavond, die duidelijk goed wisten wat voor buitenkans de concerten gisteren waren.