een zoet einde

We hebben net een hele emmer oliebollen achter de kiezen. Henri mocht kiezen tussen dat of zelfgemaakte Boules de Berlin, en hoezeer hij ook een fan is van die laatste en ik bovendien in de krant heb gelezen dat de voornoemde Boules oorspronkelijk als oudejaarsfestijn dienden, zijn het toch oliebollen geworden. Mij niet gelaten, het is (bijna) hetzelfde deeg, en net iets minder werk (want geen banketbakkersroom noch konfituur nodig om de rondingen te vullen).

Maar nu ben ik even niet gewenst. Moeder en zoon zetten de tafel, en vaderlief moest zich maar met iets anders uit de slag trekken tot ze hun territorium opnieuw zouden vrijgeven. Jij staat straks toch de ganse tijd in de keuken klonk het. Niet geheel fair, want de feestdis is breed en lang uitgesmeerd over een paar korte gangen en vele uren. Weinig keukenwerk.

Er zijn overigens drie taarten voorzien (van bij Wittevrongel, of wat dacht u), dus wij gaan een zoet jaareinde tegemoet. En wensen u hetzelfde.

let it snow

Niet alleen sneeuw op de miserable deze keer (de bestelling voor morgen is al binnen BTW), maar ook op de Albertlaan zelf. De sneeuw lag er nog niet goed, of er kwam al een kleine sneeuwruimer de (nagelnieuwe) fietspaden vrijmaken en bestrooien in dezelfde moeite (et pour les pietons la même chose *grijns*). Dikke pluim voor de mensen van ’t stad.

KA rechts

KA links

bûche de noël

Nee, hij doet geen bûches meer. De vrouw van de patissier keek ons even sip aan. Vroeger nog wel, maar nu dus niet meer. Een taart bestellen kon eigenlijk ook niet meer, slechts één dag op voorhand, maar omdat het voor ons was, ging hij wel nog iets bijzonder in elkaar steken. Een miserable, is dat goed?

En of! De miserable van Wittevrongel (Kortijksesteenweg) is de allerbeste van Gent en omstreken. De crème die er tussenzit smelt in de mond, en gelijkt niet in het minste op de dikke vettige boterpap die je er bij sommige bakkers bijkrijgt. Het gebak is krokant maar niet uitgedroogd (het veert nog mee), en smaakt perfect.

Toen we gisterenochtend de taart gingen halen, toonde hij met pretlichtjes in zijn ogen de versiering die hij erop had aangebracht.

bambi

Het is geen kertsversiering, sprak hij, nauwelijks een lach onderdrukkend, maar een nieuwjaarsversiering. We denken vooruit, naar de toekomst. Want kerstmis is ondertussen al een paar dagen geleden hé?

(Op het stukje chocolade, op de sneeuw tussen bambi en de kerstboom in, stond in parmantig schrift ‘Gelukkig Nieuwjaar’ genoteerd.)

huishouden

Kunnen we van het lijstje ‘aan te schaffen elektro huishoud toestanden’ schrappen:

een scheerapparaat: gekregen voor mijn verjaardag (eerder deze maand). Man, man, wat een gerief. Het scheert minder kort dan met een (dubbel) mesje, maar wel vele keren sneller, en vele keren minder pijnlijk. Een Braun 360 Complete 8990; ik ben nooit een fan geweest van de Philips-type modellen met die ronde schijfjes.

een toaster (‘k ga ’t zeggen Walter: nen bruudruuster); het is een Philips HD2626/20 geworden. Na goed vier jaar zonder hebben we de laatste paar dagen zowat alle variaties met/op toast geprobeerd.

de Cabanaz Tissue Table Dispenser (gevonden op cadeautjesjacht bij Zsa-Zsa):

cabanaz

We hebben de tissues al op rantsoen moeten plaatsen, want Henri wou plots bijna na elke hap zijn mond afvegen (telkens met een verse tissue natuurlijk).

Staan nog steeds onvervuld op het lijstje: een nieuwe oven (het zal zowat een dik half jaar geleden zijn dat de vorige het heeft begeven) en een nieuwe friteuse (besteld met de punten van de Happy Days kaart).

(Hey, ’t is komkommertijd!)

le poisson mort

Onze vis heeft de geest gegeven. Op het vijvertje (buiten) hadden wij, in de eerste zomer nadat we hier kwamen wonen, vijf vissen gestoken. Eén na één gaven ze in een tijdspanne van zowat een jaar de geest; één na één kwamen ze ongeduldig boven drijven naast de waterplantjes die we hen als gezelschap hadden gegeven. Allemaal, behalve eentje, dat zich jaar na jaar liet vetmesten en bijna met genoegen tikkertje kwam spelen tegen onze handen.

de vis (i)

Vanochtend ontdekte ik evenwel een vreemde oranje vlek op het gras, iets meer dan een halve meter van het vijvertje vandaan. Het was die laatste vis, die we nog deze zomer een naam hadden gegeven maar die we ondertussen allemaal waren vergeten. In tegenstelling tot zijn eerdere soortgenoten had hij geweigerd zich gewoon naar boven te laten drijven, maar had hij zich met ware doodsverachting gewaagd aan een laatste sprong uit de vijver op het droge.

de vis, onze held (ii)

Hij was een held, die vis.

spablogt.be

Allez, over halfbakken gesproken: de sp.a blogt. Of liever: probeert te bloggen.

Het grootste euvel: de links. Bekijken we even een aantal blogs (?): blogtrommel, animo, Jongerenkabinet, debatblog, Blogtips. Dan merken we dat de URL is opgebouwd als volgt:

http://xml.spablogt.be/spa/blog/ + een nummer

In bovenstaand geval resp. 166, 164, 160, 98 en 15. Klik je echter op zo’n link, dan kom je in elk geval terecht op een pagina met als URL

http://xml.spablogt.be/spa/faces/web/blog/blogstart.jsp

Alle entries komen terecht op

http://xml.spablogt.be/spa/faces/web/blog/entry.jsp

Handig! Wat zeg ik? Superhandig! Je komt heus op het correcte blog/de correcte entry terecht, maar wat als je een link wilt maken? (Het spul werkt waarschijnlijk met cookies, die het laatst bezochte onderdeel onthouden.) Whatever. Useability staat duidelijk niet hoog op de lijst. (De links zijn er wel degelijk, maar u dient met de linkermuis op de link te klikken en “copy link” te selecteren.)

Wij zijn de sp.a en we hebben liever dat u ons niet terugvindt.

*zucht*

(En wij hadden beter een trademark gepakt op het xxxblogt.be idee –grapjeuh: goed dat het aanslaat.)

ontsnapt

in de wedren naar de juiste cadeautjes (we hebben er vandaag een heleboel gevonden), ben ik aan de volgende twee zaken op het nippertje ontsnapt:

1. Een Xbox: niet de nieuwe 360, maar de illustere voorganger. Al werd er ook aan een PS2 getwijfeld. Er werd door Henri om gevraagd, en door Tessa op aangedrongen; eerstvernoemde had in de fnac op de 360 Call of Duty 2 ‘gespeeld’ (lees: bekeken), laatstvernoemde zag de aanschaf vooral de motorische ontwikkeling (waar heb ik dat argument nog gehoord) van de eerstvernoemde ten goede komen.

149 EUR voor de Xbox + twee spelletjes (James Bond-dingen, die los voor 50+ EUR verkocht werden); 179 EUR voor de PSP + het King Kong spel. De Xbox 360 zal 299 of 399 EUR kosten (naar gelang het pakket); wordt verwacht in januari (was uitverkocht).

2. Een compact digitaal fototoestel: ik ben aan uitbreiding toe. De D70 is soms gewoon te groot om overal mee naar toe te nemen (zelfs met de prime 50mm erop). Ik word al een tijdje ‘in mijn gat gebeten’ door de Panasonic reeks met Leica lenzen (de Lumix), maar tot nog toe waren de toestellen minstens even groot als de D70 met voornoemde configuratie. In de fnac had ik reeds de Leica D-Lux 2 opgemerkt of de identieke maar zonder Leica logo en dus 100 EUR goedkopere versie van Panasonic (de Lumix DMC-LX1), en in Media markt ging nog eens goed 50 EUR van die prijs af. (De twee jaar oude Digilux 2 is ondertussen ook aan ledenprijs verkrijgbaar in de fnac; 699 EUR vs de initiële 1500+ prijs)

In beide gevallen leek het mij (en bij uitbreiding ons) echter (gelukkig) budgettair niet opportuun om tot aankoop over te gaan. Wat niet wil zeggen dat de wederhelft geen gelijk heeft: Henri begint meer en meer interesse te vertonen in computerspelletjes (al lijkt Call of Duty nu niet meteen geschikt), maar de boot nog even afhouden lijkt mij niet onaangewezen.

The Constant Gardener

De film is beter dan het boek. Tenminste, The Constant Gardener is een van de uiterst zeldzame boeken waarvan ik mezelf er niet kon toe dwingen het uit te lezen (ik ben gestrand op pagina 130 van 500+). Het boek, de schrijfstijl, kwam me voor als veel te geconstrueerd (contrived) met een verschrikkelijk karikaturale voorstelling van de personages. Zo Brits dat zelfs een Brit het niet had kunnen bedenken.

Wat me in de eerste plaats tot het boek had aangetrokken, naast de naam en reputatie van le Carré, was die andere naam, die vanop de derde pagina in het oog sprong: Tessa. Bovendien kwam de conversatie, dik 50 bladzijden verder opgetekend, bekend voor (Woodrow spreekt Tessa aan over haar buitensporig gedrag):

“Tess, honestly, this can’t go on.”

“Don’t call me Tess.”

“Why not?”

“That name’s reserved.”

Laat het echter gerust over aan Meirelles (de regisseur ook van Citade de Deus) om uit dit lijvige en licht maniëristische boek niet alleen de essentie te halen, maar tevens tot een duidelijk te volgen en subtieler verhaal te verwerken. Tessa’s overspel lijkt in het boek wel een feit; in de film wordt het gegeven –hoewel zeer aanwezig– voortdurend ontkracht. Boze tongen zouden zulks kunnen toeschrijven als een toegeven aan de Hollywoodiaanse penchant tot moraliseren; gezondere geesten hebben al gauw door dat dit alleen maar heeft toegedragen tot de geloofwaardigheid van het complexe hoofdpersonage.

Still from the movie

Tijdens de eerste minuten van de film wordt Tessa op brutale wijze vermoord. Ze was de zelfzekere en vrijgevochten vrouw van de teruggedrongen en weinig ambitieuze Justin Quayle (de Gardener uit de titel; tuinieren is Justins enige passie). Ze woonden beiden in Kenia, waar Justin werkt in diplomatieke dienst en Tessa rel schopte als activiste.

Via flashbacks vernemen we meer over Tessa en Justin, het argwanen van het establishment over de zuiverheid van hun relatie, en het vertrouwen –of is het genoodzaakte desinteresse– van Justin in zijn vrouw. Na haar dood, op zoek naar de reden voor de moordpartij, raakt Justin meer en meer betrokken in Tessa’s wereld waardoor hij zijn vrouw ook beter gaat begrijpen.

Fiennes, Weisz & Mireilles

Een deel van de kracht van het verhaal komt uit de onwaarschijnlijkheid waarmee de anders passieloze Justin opgaat in het erfgoed van zijn vrouw, en waardoor de kijker meegesleept wordt in wat in essentie een liefdesverhaal is. Want uiteindelijk blijft vooral dit citaat van Justin nazinderen: I don’t have a home. Tessa was my home.

Meirelles slaagt erin dit verhaal zonder overdreven sentimentaliteit te brengen, met een schitterende structurele opbouw en verteltechniek waarin de kijker zich met plezier laat meeslepen. Een aanrader.

(En ik ben ondertussen in het boek herbegonnen.)

The Constant Gardener van Fernando Meirelles met Ralph Fiennes en Rachel Weisz, te zien in Kinepolis (Decascoop, Ter Platen).

(Een vergelijkbaar verhaal vindt u ook op gent.blogt)

raar

“Papaaaaaa! Uw serie gaat beginnen.”

Alles stond net op het dienblad, klaar om het lichte avondeten (uitzonderlijk) in bed (voor tv) te nuttigen. En al was het mij volledig ontgaan, Henri was niet vergeten dat ik zondag veelal Navi NCIS bekijk. Het was net pauze toen we met het eten boven kwamen.

– En is er veel gebeurd?

“Neenee. Er was alleen een vrouw, en ze lag zo in de zetel,” vertelde hij, terwijl hij zich languit in bed strekte. “Ik denk dat ze dood was,” voegde hij er nog nuchter aan toe. “Niet echt natuurlijk.”

– Oei, en was er iets bijzonders aan die vrouw.

“Ah ja. Er stak een mes in.”

Blackadder’s Christmas Carol, anyone?:

Baldrick: Oh! By the way — I forgot to mention: When you were out there… [the violin is now replaced with spooky noises] …there was this enormous ghostly creature coming here saying, “Beware! for, tonight, you shall receive a strange and terrible visitation!” [the spooky noises stop suddenly] I just thought I’d mention it.

afvallen

Wij hebben net twee dagen spelletjes, cadeautjes en vier-vijfgangenmenu’s achter de rug, en hopen van u hetzelfde (zelfs al is dat uw ding niet). De race is nog niet voorbij, en hoewel we morgen nog een dag de bon vivants uithangen, werpen wij ons vanaf dinsdag opnieuw in de strijd op zoek naar het ideale cadeau.

Bijzonder dankbaar ben ik voor: een (keramische) messenslijper (een laat verjaardagscadeau); (een bloemlezing uit) de fenomenale feminatheek van Boon; en een derde iittala Häberli beker zodat ik dranksgewijs niet langer verweesd hoef achter te blijven bij het ontbijt, maar vanaf heden op zaterdag en zondag assortie ben met de rest van het huishouden.