le poisson mort

Onze vis heeft de geest gegeven. Op het vijvertje (buiten) hadden wij, in de eerste zomer nadat we hier kwamen wonen, vijf vissen gestoken. Eén na één gaven ze in een tijdspanne van zowat een jaar de geest; één na één kwamen ze ongeduldig boven drijven naast de waterplantjes die we hen als gezelschap hadden gegeven. Allemaal, behalve eentje, dat zich jaar na jaar liet vetmesten en bijna met genoegen tikkertje kwam spelen tegen onze handen.

Vanochtend ontdekte ik evenwel een vreemde oranje vlek op het gras, iets meer dan een halve meter van het vijvertje vandaan. Het was die laatste vis, die we nog deze zomer een naam hadden gegeven maar die we ondertussen allemaal waren vergeten. In tegenstelling tot zijn eerdere soortgenoten had hij geweigerd zich gewoon naar boven te laten drijven, maar had hij zich met ware doodsverachting gewaagd aan een laatste sprong uit de vijver op het droge.

Hij was een held, die vis.