Maand: november 2005

aan mijn rekker (stokje)

Zo werd ik gegroet door i. vandaag. E-mailsgewijs. En meteen had ik een stokske aan mijn been.

Hoeveel boeken heb je in je boekenkast staan?

Geen idee. Maar het zullen er minstens achthonderd zijn. (En dan tel ik die van Tessa daar nog niet eens bij.) Ergens begin 2004 ben ik met mijn catalogus begonnen, en daar zitten nu zo’n 192 boeken in (die bijna allemaal in die periode gekocht zijn). Mijn piekperiode moet ergens tijdens de universiteitsjaren geweest zijn, begin ’90. Twee boeken lezen per week, of mijn week was niet goed.

Welk boek lees je nu?

L’empire des loups, van Jean-Christophe Grangé. Een typisch boek voor Grangé: twee uiteenlopende plotlijnen, die vanzelfsprekend samenkomen; en twee totaal verschillende politieinspecteurs die moeten samenwerken. Allemaal zeer gelijkaardig aan de format voor Les Rivières pourpres. Goed om lezen dus, maar niet verrassend.

Wat is het laatste boek dat je hebt gekocht?

Errr even kijken: het waren er drie: De engelenmaker van Stefan Brijs (dat is de volgende op het leeslijstje); The Brooklyn Follies van Paul Auster (de daaropvolgende); en The Penelopiad van Margaret Atwood in de nieuwe Myths reeks (misschien neem ik die er nog gauw tussen).

Wat zijn de laatste 5 boeken die je gelezen hebt?

Eugh. In omgekeerd chronologische volgorde (ttz meest recent gelezen eerst):

  1. Een Goede Dag voor de Ezel (Tim Krabbé)
  2. Het papieren huis (Carlos Maria Dominguez)
  3. Weight (Jeanette Winterson)
  4. Dood van een soldaat (Johanna Spaey)
  5. Lunar Park (Bret Easton Ellis)

Welke boeken hebben een speciale betekenis voor je?

Aaarrgghh.

  • Het Verzameld Werk van Willem Elsschot omdat het zowat de eerste ‘volwassenen-‘ literatuur is geweest die ik heb gelezen
  • evengoed hetzelfde van Oscar Wilde, omdat het me door een examen heeft gehaald
  • A Room With A View van E.M. Forster, omdat ik dat gelezen wou hebben voor ik de film zag, en vervolgens zowat alles van Forster heb verslonden
  • Gilles et Jeanne van Tournier, dat ik gelezen heb omdat we op school ooit ergens Vendredi ou Les Limbes du Pacifique hebben besproken (zonder te lezen), waarna (na G&J te hebben gelezen) ik de omnibus heb gekocht met Vendredi, Le Roi des Aulnes en Les Météores (ik moet dat dringen allemaal eens herlezen).
  • Gödel, Escher Bach: een Eeuwige Gouden Band van Douglas R. Hofstadter: omdat het mijn eerste non-fictie boek was, ik nog in het middelbaar zat, en dat verdomd intellectueel overkwam.
  • The Rachel Papers van Martin Amis. Precies wat ik als adolescent nodig had (naast Boons Mieke Maaike).

Ugh. Maar ik hou ermee op, deze keer vóór het ontaardt.

Welke boeken zou je willen gelezen hebben?

Om te beginnen de ongelezen boeken die achter mij op het bed liggen. Daar ben ik nog een tijdje zoet mee.

(En het stokje is voor wie het wil hebben; een beetje zoals met het meest ongelezen boek en de vergeelde boeken).

reutel

Een reutel die niet eens afkomstig was van mijn luchtwegen, maar geheel en al onttrokken werd aan de harddisk van onze PowerBook. Een reutel des doods. Want zo’n reutel kan alleen maar duiden op een nakende faling.

Dus heb ik gisterenavond, met bonkende slapen, snel een back-up genomen en de laptop afgezet. Exit Apple. Tot ik een nieuwe HD heb. Deze was bijna vier jaar oud. Net zo oud als de computer, en intensief gebruikt. Maar een deftige score kan je dat toch niet noemen.

(Dat, en de batterij is ook al een tijdje om zeep. Drie-vier minuten werkt het ding zonder powercord.)

met uw hoofd in een bankschroef

Nog even over dat Adoptierecht voor homo’s, waarover ik het zaterdag al (heel) kort had.

Gaby Stroecken vindt dat er slechts één (1) persoon een band met de baby kan hebben, en dat is de biologische moeder. Nu ben ik zelf geen biologische moeder –bij een laatste check-up bleek ik zelfs geen vrouw te zijn– dus kan ik mij op geen enkele manier uitspreken over de door Stroecken hier aangehaalde band. Wat meer is, mevr. Stroecken kan dat ook niet, want wat blijkt tijdens het interview? Mevrouw Stroecken is haar ganse leven reeds kinderloos gebleven. We kunnen haar alvast niet verwijten een ervaringsdeskundige te zijn. (En aan deze uitspraak is geen enkel oordeel over haar kinderloosheid verbonden.)

De man, zo schemerde tussen de regels door, is voor Stroecken niet meer dan een spermadonor. Een zaadlozer, die in haar denkwereld vermoedelijk na de geslachtsdaad wordt verorberd, om plaats te maken voor de moeder en haar kind, als epicentrum van de maatschappij.

Want lesbische koppels kunnen best wel kinderen krijgen in haar visie. Op voorwaarde tenminste dat een van beide vrouwen op een of andere manier wordt bezwangerd (hoe klinischer, hoe beter), en haar zwangerschap kan uitdragen. Die lesbisch-biologsiche moeder moet dan het voogdijschap van het kind krijgen, met de tweede moeder als appendix.

Homokoppels, kunnen helemaal niet voor een kind zorgen, vindt Stroecken. Mannen kunnen geen band hebben met hun kind, adoptie is dus des duivels. In een normaal zal het ook maar beter de vader zijn die komt te sterven, zodat de vrouw de zorg en opvoeding van haar kinderen kan verder zetten.

Naïef kun je zo’n instelling bezwaarlijk noemen.

van een mug een olifant

Koppijn. Ik heb koppijn. Daarnet vergeleek ik mijzelf nog als had de trein over mij gereden ipv ik in de trein. Zo’n koppijn heb ik dat ik dergelijk kant-noch-wal rakende vergelijkingen maak. Dus ipv een boek, heb ik maar de krant gelezen vanochtend. Dat is lichter verteerbaar. En er valt gemakkelijker over te zagen, achteraf. Houd u vast voor wat muggenzifterij.

Twee broertjes gestikt in appartement, was de schrikwekkende kop waarop mijn oog viel. En alsof het allemaal nog niet volstond, werd het vervolgd door: Twee broertjes van zes en twee zijn omgekomen in een brand.

¿Qué? Vier kinderen? Twee tweelingen?

Er staat:

Twee broertjes van zes en twee zijn omgekomen in een brand.

Wat te herschijven is als

2 * x * (6 + 2) zijn omgekomen in een brand.

(x * (6 + 2)) + (x * (6 + 2)) zijn omgekomen in een brand.

(x * 6 + x * 2 ) + (x * 6 + x * 2) zijn omgekomen in een brand.

Nu, als daar een komma had gestaand, had onze vergelijking er al helemaal anders uitgezien:

Twee broertjes, van zes en twee, zijn omgekomen in een brand.

2 * x [weglaatbare bijstelling] zijn omgekomen in een brand.

Een bijstelling dus; in geschreven taal wordt ze altijd tussen twee komma’s geplaatst

Onbelangrijk, zo vindt u? Muggenzifterij, regelneverij misschien? Ik kan het niet minder met u eens zijn. Dit regeltje is van belang voor de betekenis van de zin (zoals ik hierboven enigszins overdreven heb aangetoond). In deze context lijkt het nog duidelijk, maar bekijk even het volgende:

Twee incunabels van Gutenberg en Caxton zijn vernietigd in de brand.

(’t Is tijd voor wat pillekes, denk ik.)

zaterdag verjaardag

Vandaag was de verjaardag van mijn moeder.

Dat begint als volgt: ontbijt in een (ijs)koude ontbijtkamer. Om een of andere reden weigerde de verwarming dienst; erger nog: net toen we klaar waren met ontbijten, sloeg de verwarming aan. Begrijpe wie kan.

Gevolgd door een trip naar Brussel, waarbij we door mijn schuld eerst de trein hebben gemist (mijn abonnement stak in mijn werktas), om nadien sneller dan met de boemel die we hadden gemist in Centraal aan te komen.

‘De mensen’ waren ver-schrik-ke-lijk vriendelijk in Brussel. Van de eerste tot de laatste. Echt iederen. Ongelooflijk.

We zijn eindelijk nog eens terug in de Lola (op de Kleine Zavel) gaan eten. Duo van tonijn en sin-jacobsvruchten als voorgerecht (garnalenkrokketten voor de Tessa & de jarige), en veal piccata met pasta (rosbief met rozemarijn, gepureerde patatjes en gegratineerde bloemkool voor het vrouwelijke duo en spaghetti met tomatensaus en basilicum voor Henri). Geen tijd voor dessert of koffie want achteraf moesten we naar:

Van Tsaar tot Keizer: een tentoonstelling over Rusland zoals u het graag had gekend, in het Paleis voor Schone Kunsten (Brussel). Een prachtige tentoonstelling, waar ik normaal gezien nooit vanzelf zou op zijn afgestapt, omdat het gewoon niet mijn ding lijkt. Maar ze was schitterend opgesteld, prachtig verlicht, bijzonder de moeite van het bezoeken waard.

(Nogmaals zo’n vriendelijke mensen. Hoewel er vermeld stond dat er niet mocht gefotografeerd worden –al heb ik dat pas bij het verlaten van het gebouw opgemerkt– heb ik aan een van de hostessen gevraagd of ik foto’s mocht nemen. Ze deelde me beleefd mee dat dit niet mocht, maar kwam me nog geen minuut later meedelen dat ik dat eigenlijk het beste ook eens aan haar verantwoordelijke vroeg. Toen die niet onmiddellijk werd gevonden, vroeg ze het voor mij aan een suppoost, die mij wist te vertellen dat men daarvoor eigenlijk een aanvraag moest indienen. Toen ik op mijn gemakje de tentoonstelling verder afwandelde, kwam een nog iemand anders mij opzoeken om mij te vertellen dat ik misschien beter een afspraak zou maken indien ik foto’s wou maken. Ik bedoel maar, ik heb een eenvoudige vraag gesteld, en meteen werd daar bijna hemel en aarde bewogen om te zien hoe men mij kon helpen. Goodness. Ik ben dat niet meer gewoon: welk een behulpzaamheid, welk een vriendelijkheid. Dikke pluim voor het personeel in het bozar!)

De Kleine Zavel kan je niet verlaten zonder de heerlijke pralines van Pierre Marcolini. Dus stonden wij tussen de toeristen aan te schuiven om toch maar huiswaarts te kunnen keren met onze Limited Wintereditie, en een extra doosje met de gewone ‘mengeling’.

(En ondanks de vertragingen van de spoorwegen, waren toch nog op tijd terug in Gent om naar de Limerick te trekken.)

Welk een schitterende dag (en ik die dacht dat het mijn moeders verjaardag was).

zwarte glenn is een taalhypocriet

Is er nog iemand die zo verschrikkelijk goesting heeft in negerinnentetten? (cfr. Zwarte Piet en negerinnentet zijn vernederend DM 18/11/2005)

Ach, dit ene lijntje zegt het al allemaal:

‘Ik had laatst Amerikaanse vrienden op bezoek en die wisten niet waar ze het hadden’, zegt directeur Glenn Willemsen.

Nederland als het nieuwe Amerika dan maar?

‘In Nederland woedt het debat over normen en waarden hevig”, gaat Willemsen verder, “mensen mogen geen sluier of hoofddoekjes meer dragen en nog van die dingen die men wil veranderen, dus waarom erkent men niet dat woorden anderen kunnen kwetsen?’

Ik ben uiteraard voorstander van de algemene introductie van het woord ‘zwarte’. Mensen zijn zwart of komen uit Afrika, en er zijn ook zwarte Nederlanders.

Volgens wikipedia lijkt ‘zwarte(n)‘ nochtans helemaal niet onschuldig:

De term heeft ook hier een uitgesproken racistische bijklank en wordt ook voor Afrikaanse expats in Rusland gebruikt. Soms bedient men zich van het nog denigrerender “zwartkonten”.

In Vlaanderen zal u ook maar beter niemand zwart noemen. Tenzij er wel eens een vijsje los zit.

Mauricio Kagel in de kijker

Gisteren en vandaag krijgt u de laatste twee (Vlaamse) delen November Music 2005 in Gent. Eerder al was er een concert in de Logos Tetraeder, en in het Kunstencentrum Vooruit; gisteren werd in De Bijloke de Duits-Argentijnse componist Mauricio Kagel in de kijker geplaatst, en vanavond wordt op diezelfde locatie een ‘duel’ tussen Vlaanderen en Nederland uitgespeeld.

Voor de pauze bracht het Prometheus Ensemble A deux mains (1995), Auftakte, sechshändig (1996), en Auftakte, achthändig (2003). Drie werken, die door Kagel tijdens zijn inleiding werden beschreven als telkens uitbreidingen van het voorafgaande stuk. Van twee handen voor piano solo; naar zes handen, voor piano en twee maal slagwerk; en tenslotte (telkens hetzelfde stuk) naar acht handen: dezelfde bezetting, aangevuld met een tweede piano.

Bij Kagels muziek is er vaak een aspect van performance aanwezig, wat zich niet beperkt tot een muzikale dialoog, maar waarbij de muzikanten ook op een visuele manier met elkaar en/of met het publiek de interactie aangaan. Die interactie is subtiel grappig, en neigt vaak naar het absurde; Kagel wordt soms omschreven als het muzikale equivalent van Ionesco. De drie stukken voor de pauze waren daar een geslaagd voorbeeld van.

Kagel verzocht ons om tijdens de overgang tussen de stukken stil te blijven, en onze goedkeuring of ons misprijzen te bewaren tot na het laatste stuk. Ook de muzikanten hielden zich aan die afspraak, waarop Inge Spinette (de tweede pianiste) tijdens de laatste wissel het podium betrad met de schoenen in de hand. Bijzonder grappig allemaal.

Na de pauze volgden het Capriccio (2004) en er werd afgerond met Motetten für acht Violoncelli (2004), gebracht door het Cello Octet Conjunto Iberico. U herinnert zich het cello octet nog van twee seizoenen geleden, toen ze de schitterende Glass Reflections (muziek van Philip Glass) in De Bijloke brachten (al was de uitvoering toen iets minder geslaagd). Het cello octet was gisteren evenwel zeer op dreef, en de Motetten werden (in première) heel warm en gevarieerd gespeeld. Bijzonder geslaagd was de manier waarop de cellisten stonden opgesteld (2 mannen, 4 vrouwen, 2 mannen) en de wijze waarop in die opstelling de thema’s in verschillende combinaties werden doorgegeven.

Zeer kundig uitgevoerd allemaal, en erg onderhoudend. Vergeet u vanavond het slotstuk van November Music niet, met o. a. (nieuw) werk van Frank Nuyts. Tot dan?

November Music: Mauricio Kagel in de kijker, gezien op 17/11/2005 in De Bijloke, Gent

November Music: Vlaanderen vs. Nederland, met werk van Bruno Nelissen, Frank Nuyts, en Kim Bowman / Susan Norrie. Vanavond, 18/11/2005 in De Bijloke, Gent

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)