zaterdag verjaardag

Vandaag was de verjaardag van mijn moeder.

Dat begint als volgt: ontbijt in een (ijs)koude ontbijtkamer. Om een of andere reden weigerde de verwarming dienst; erger nog: net toen we klaar waren met ontbijten, sloeg de verwarming aan. Begrijpe wie kan.

Gevolgd door een trip naar Brussel, waarbij we door mijn schuld eerst de trein hebben gemist (mijn abonnement stak in mijn werktas), om nadien sneller dan met de boemel die we hadden gemist in Centraal aan te komen.

‘De mensen’ waren ver-schrik-ke-lijk vriendelijk in Brussel. Van de eerste tot de laatste. Echt iederen. Ongelooflijk.

We zijn eindelijk nog eens terug in de Lola (op de Kleine Zavel) gaan eten. Duo van tonijn en sin-jacobsvruchten als voorgerecht (garnalenkrokketten voor de Tessa & de jarige), en veal piccata met pasta (rosbief met rozemarijn, gepureerde patatjes en gegratineerde bloemkool voor het vrouwelijke duo en spaghetti met tomatensaus en basilicum voor Henri). Geen tijd voor dessert of koffie want achteraf moesten we naar:

Van Tsaar tot Keizer: een tentoonstelling over Rusland zoals u het graag had gekend, in het Paleis voor Schone Kunsten (Brussel). Een prachtige tentoonstelling, waar ik normaal gezien nooit vanzelf zou op zijn afgestapt, omdat het gewoon niet mijn ding lijkt. Maar ze was schitterend opgesteld, prachtig verlicht, bijzonder de moeite van het bezoeken waard.

(Nogmaals zo’n vriendelijke mensen. Hoewel er vermeld stond dat er niet mocht gefotografeerd worden –al heb ik dat pas bij het verlaten van het gebouw opgemerkt– heb ik aan een van de hostessen gevraagd of ik foto’s mocht nemen. Ze deelde me beleefd mee dat dit niet mocht, maar kwam me nog geen minuut later meedelen dat ik dat eigenlijk het beste ook eens aan haar verantwoordelijke vroeg. Toen die niet onmiddellijk werd gevonden, vroeg ze het voor mij aan een suppoost, die mij wist te vertellen dat men daarvoor eigenlijk een aanvraag moest indienen. Toen ik op mijn gemakje de tentoonstelling verder afwandelde, kwam een nog iemand anders mij opzoeken om mij te vertellen dat ik misschien beter een afspraak zou maken indien ik foto’s wou maken. Ik bedoel maar, ik heb een eenvoudige vraag gesteld, en meteen werd daar bijna hemel en aarde bewogen om te zien hoe men mij kon helpen. Goodness. Ik ben dat niet meer gewoon: welk een behulpzaamheid, welk een vriendelijkheid. Dikke pluim voor het personeel in het bozar!)

De Kleine Zavel kan je niet verlaten zonder de heerlijke pralines van Pierre Marcolini. Dus stonden wij tussen de toeristen aan te schuiven om toch maar huiswaarts te kunnen keren met onze Limited Wintereditie, en een extra doosje met de gewone ‘mengeling’.

(En ondanks de vertragingen van de spoorwegen, waren toch nog op tijd terug in Gent om naar de Limerick te trekken.)

Welk een schitterende dag (en ik die dacht dat het mijn moeders verjaardag was).