Minstens één keer per maand zenden ze op TCM Logan’s Run uit.
En telkens kom ik er tijdens het zappen in terecht wanneer Jessica 6 (Jenny Agutter) uit de kleren gaat (ze was toen 24).
(Met verder ook noteable appearances van Farrah Fawcett (L’homme qui valait trois milliards) en Peter Ustinov.)
De digitale TV komt eraan, voor wie de laatste tijd de media heeft gemist. Ten kost van de analoge kanalen, zo lijkt het.
Digitaal is geen verplichting, maar wie analoog toch wil blijven ontvangen, dient 49 EUR waarborg neer te tellen, zo dacht ik uit de berichtgeving te hebben begrepen.
Niet dus. Het analoge aanbod blijft, ook zonder Cabletuner, beschikbaar. Enkel het aanbod wordt beperkt: 8 zenders verdwijnen (CNN, CNBC, BBC World, Arte, France 3, TCM, Tel-Sell en TVE), en om die 8 toch te ontvangen, dien je zo’n Cabletuner in huis te halen. Toch maar niet, dank u.
(En bij het Standaard Aanbod Digitale TV zit niks wat mij een Digibox of Digicorder kan doen aanschaffen. Al zou het niet de eerste keer zijn dat ik van gedacht verander.)
Welk een gerief. De nieuwe boiler oogt massief, en doet zijn werk voorlopig naar behoren. De temperatuur wordt precies beter beheerd; dwz we moeten de warmwaterkraan nu iets verder opendraaien om tot dezelfde temperatuur te komen, maar ik hoop eigenlijk dat dit resulteert in een lager electriciteitsverbruik.
Vanochtend was ik niet iets langer aan ’t genieten van mijn douche, toen plots de druk uit de douchekop wegviel. De rijkelijk parelende waterstroom (ik heb die zinsnede uit de reclame voor de spaardouchekop) kwijnde weg tot een mager gedrup.
Onderaan, waar de waterdarm van de kraan naar de douchekop vertrekt, spoot een krachtige straal de badkamer in.
Euhm. Water. Badkamer. Nat. Kraan toedraaien! En toen begon alles van voor af aan. Of tenminste het gedeelte waarin de badkamer onder water staat, en het water moet verwijderd worden.
Ik heb de kaboutertjes er maar weer op uitgestuurd. (Zodat ik vanavond een nieuwe waterslang aan mijn douchekop terugvind.) Benieuwd wat morgen zal brengen 😀
Et voilà, de kaboutertjes hebben mooi hun werk gedaan. Al hebben ze helaas ook een niet zo malse factuur achtergelaten.
De boiler werd volledig vervangen: naar boven gedragen, aan de muur vastgemaakt, aangesloten en getest. De electriciteit werkt terug, al mogen we het licht in de badkamer voorlopig niet aansteken. Nog goed dat het zomer is, of we konden ons bij kaarslicht wassen. Ik geef het nog een paar dagen, en anders laat ik (op kosten van de verzekering, we hebben een zeer goede verzekeringsagent) een elentrieker komen.
(Daar gaat het vakantiebudget –want de slechtfunctionerende boiler is natuurlijk niet gedekt door de verzekering, enkel de schade die er –letterlijk– uit voortvloeit.)
Hm. Het bad lekt. Uh, nee, wacht, dat kan niet. Ik had net drie stappen gezet in de (donkere) badkamer, toen mijn voeten nat werden. Het badkamertapijt was drijfnat, de tegels errond ook. Het licht in de badkamer werkte niet, op de gang gelukkig wel.
Ah. Niet het bad lekte, maar de badkamerlamp. Drup-drup-drup op het reeds wakke tapijt. Ah, kijk, en langs (ipv door) die buizen stroomt er precies ook water.
In de kamer boven de badkamer bevindt zich de boiler. Verder dan dat moest ik het niet zoeken. De naden waren gedeeltelijk uitgezet, en ook waar het verwarmingselement zat drupte het water eruit aan een bangelijk tempo. De plankenvloer was drijfnat.
Oh well. Er zat nog warm water genoeg in om normaal te kunnen douchen, Tessa zit tóch thuis met haar longontsteking, mijn moeder en mijn schoonvader komen straks tóch langs voor de kleuterproclamatie van hun kleinkind, dus ik ben er zeker van dat het tegen vanavond allemaal wel zal opgelost zijn. De kaboutertjes en al. Niet?
Ik zie niet in waarom je die 24-120 zou kopen. Maar mischien zoom jij gewoon erg graag. Werk je nu met de 18-70 van de D70?
Nee en nee. De 18-70 heb ik niet, en ik zoom eigenlijk bitter weinig. Meestal stel ik mij in op een van de extremiteiten van mijn zoomlens, en in uitzonderlijke gevallen zal ik de zoom-functie gebruiken voor de beeldcompositie. Mijn Nikkor 18-35mm f/3.5-4.5 af d if-ed staat ingesteld ofwel op 18 (land- or cityscapes) of 35 (dichterbij). Meestal op echter 18mm.
De 18-35 heb ik gekocht omdat de Nikkor AFS DX 12-24 f/4G nog niet beschikbaar was, en de Nikkor AFS 17-35 f/2.8 of de Nikkor AF-S 28-70/2.8 IF ED D te duur. De Nikkor 70-300mm f/4-5.6G heb ik gekocht, vorig jaar, vlak voor de Gentse Feesten, omdat ik een zoom nodig had.
Wat heb ik ondertussen geleerd: de 70-300 volstaat niet, om twee redenen: (1) te traag (zowel AF als lichtsterkte) en (2) geen AF-S; de 18-35 volstaat niet, om drie redenen (1) te traag (lichtsterkte), (2) te weinig bereik en (3) geen AF-S (geen AF-S is hier minder belangrijk). Puntjes (1) & (2) zijn belangrijk voor mij, omdat ze me reeds ‘een heleboel’ foto’s hebben laten missen.
Te traag lijkt mij evident: in low-light conditions wordt de sluitersnelheid te lang om nog hand-held geslaagde foto’s te maken (bvb bij Opatuur). In sommige gevallen lukte dit nog door de ISO op auto te zetten, maar in de meeste gevallen resulteerde dit in een veel te grove ‘digitale korrel’ (op 600×399 px is dit weg te werken, maar niet bij afdrukken). Bij de 70-300 komt daar dan nog eens bij dat de AF het vaak nogal ver gaat zoeken (over-en-weer op zoek naar het focuspunt).
Geen AF-S: vorig jaar bijvoorbeeld, tijdens de optredens op de Gentse Feesten, wilde de AF nog wel eens scherpstellen op het verkeerde object. Daar valt allemaal wel een mouw aan te passen, maar als je een hele reeks foto’s achter elkaar neemt, heb je geen tijd om in de menu’s de instellingen te wijzigen, of snel de AF of M te schakelen. Ik heb daardoor veel foto’s gemist (maar misschien ligt dat enkel aan mij).
Te weinig bereik: hoewel ik weinig zoom, volstaat de 18-35 niet als all-purpose lens voor pakweg een dagje stappen waarop je geen zeventwintig primes of zoomlenzen wil meesleuren. Ik heb dit o.a. gemist bij de foto’s van de werken op de Albertlaan, waar het niet altijd mogelijk (of veilig) is om dichterbij te komen.
Mijn ideale (basis) lenskit heb ik eigenlijk al gevonden:
Hoe zit het nu met de Nikkor 70-200 vs de Sigma? Heel belangrijk voor mij is dus de AF-S, dwz een AF met manual override. Ook Sigma heeft die optie (HSM), zij het met beperkingen. Zo lees ik op het photo.net forum:
The Sigma HSM function doesn’t work exactly like AF-S. With AF-S lenses in continuous servo focus mode, as soon as you manually override, it stops AF until you press the shutter release halfway again. With HSM, it’s doesn’t quite work as well, as the camera continues to try to focus after manual adjustment […]
Waarmee ik er dus nog altijd niet uit ben. Louter de VR functionaliteit, maakte voor mij het prijsverschil te groot, maar met de meer geavanceerde AF-S vs HSM, maakt dit nu al twee factoren die de Nikkor op de Sigma voor heeft. Het enige (de prijs even buiten beschouwing gelaten) waar ik verder mee inzit, is de grootte van de Nikkor lens. Als ik mij die lens (ooit) aanschaf, moet het wel een lens zijn die bruikbaar blijft voor (voornamelijk) hand-held fotografie.
Dat betekent dat ik
(Overigens, nog bedankt Steven, Ine en Pietel, voor de feedback op de vorige post.)
“Meneer, hebt u soms geen mmffrrbblll?”
Het was net geen drie uur (vanochtend), en ik bevond me ter hoogte van de tramhalte aan Focilux, in de Kortrijksepoortstraat. De man verliet zijn compaan, die in een portiek was neergezegen met een pint in elke hand, en stapte op mij af. Zijn wangen waren ingevallen, zijn ogen bloeddoorlopen.
– Sorry, ik heb u niet verstaan. Wat kan ik voor u doen?
“Kunt U mij soms helpen met één euro?”
Hij kwam steeds dichterbij, en keek al verlangend naar mijn schoudertas, die tussen ons in hing. Ik dacht aan mijn fototoestel dat erin zat.
– Het spijt me, maar ik heb geen geld meer op zak.
“Allez, meneer, en die sjakosj dan? Enen euro is meer dan genoeg. Of iets anders dat ge wilt missen misschiens?”
Huh? Was die mens mij aan ’t bedreigen soms?
– Ik zeg u, ik heb geen geld, en zekers niet iets anders dat ik wil ‘missen’.
Hij kwam nog wat dichter, en graaide naar de riem van mijn tas. “Ik ga het toch niet zelf moeten nemen, hé meneer? Zeg eens, dat voelt zwaar, wat zit er eigenlijk allemaal in die sjakosj?”
*klik*
– ALS GE GODVERDOMME UW POTEN NIET THUIS GAAT HOUDEN ZULT GE SUBIETS AAN UW TANDVLEES VOELEN WAAROM MIJN SJAKOSJ ZO ZWAAR IS, EIKEL! riep ik hem toe. (Legd’u maar al te bloeien, dacht ik er nog bij, onmiddellijk gevolgd door: maar als ik dat zeg, lig ik zelf dubbel van ’t lachen.)
Hij gaf mij een speelse duw. “’t Was maar om te lachen hoor meneer. Hebt u nu echt genen euro?”
En weg was hij.
Iemand had om een lichtdrukmaal gevraagd van mijn nieuwe schriftjes, en een ander iemand was benieuwd naar de Timmermans waar ik zaterdag was binnengesprongen. Van Steven heb ik onlangs een flickr pro upgrade gekregen, dus ik dacht, ik smijt maar een paar foto’s on-line.
De schriftjes zien er als volgt uit: gelijnde ecru bladen, gevat in een dikke, maar soepele lederen omslag, en voorzien van een lang lint om het schrift te sluiten. Of, op foto:
In schriftjes dient ook te worden geschreven (elk excuus is goed), en na vlotte bemiddeling van de mensen van Timmermans (Korte Munt, ts Groenten- en Korenmarkt), ben ik erin geslaagd een Visconti Wall Street LE Gris Nacré te bemachtigen. Met Extra Fijne penpunt, want ik schrijf nogal fijntjes.
Zonder overdrijven, dit is dé perfecte pen (voor mij). Zwaar, ligt goed in de hand, glijdt over het papier, en is prachtig om naar te kijken. Nu nog een geschikte inkt vinden. Momenteel heb ik ze gedeeltelijk gevuld met Cacao du Brésil (van J. Herbin), maar ik heb de indruk dat die precies diep indringt in het papier (al kan dat ook aan de absorptiegraad van het papier liggen). Ik sta open voor suggesties (zoals steeds).
Dit weekend waren de werken gevorderd tot vlak voor de deur. Het laatste stuk van de nieuwe tramrails werd geplaatst tot tegen de reeds gedeeltelijk vernieuwde Albertbrug.
Dat betekede helaas ook dat wij zaterdagochtend om vijf uur werden gewekt door het gedaver van de pletwals, en zondagochtend op hetzelfde uur, door de werkmannen die net dan stukken isolatie met kettingzaaggeweld moesten te lijf gaan. Het weze hen vergeven.
Zondag heeft Henri er niks van gemerkt, maar zaterdag kwam hij om acht uur naar beneden gestormd (vroeger mág hij niet tijdens het weekend), vol enthousiasme. Papa, mama, ik heb de pletwals gehoord, nee gevoeld, het was net een aardbeving. Gans ons huis was aan ’t schudden! En kijk, ze zijn nu nog bezig, ga maar eens kijken. Papa! Kom eens kijken! Allez kom!
Met bovenstaande machine werden de nagels of vijzen uit de oude tramenrails verwijderd. De meneer van Afrikaanse origine was bezig het geheel van de werken te filmen.
Het meest spectaculaire was evenwel nog steeds het plaatsen van de nieuwe rails: er liepen een twee mannen rond met telegeleide-bakjes, die daarmee elk een kant van de kraan bedienden.
Toen ik in de namiddag voor de zoveelste keer weer naar buiten sloop om nog maar eens foto’s te nemen, begonnen de werkmannen mij al een beetje gewoon te worden.
Geen van hen heeft overigens het portretrecht ingeroepen.
Tessa is nog steeds uitgeteld. Gisteren ben ik kort voor de middag naar huis gekomen, en heb meteen bijna meer mogen werken dan in Brussel (boodschappen, iemand?). Heel sympathiek van mijn chef overigens.
Vandaag heb ik mezelf ook tot onroerend goed laten verklaren, zodat het verschrikkelijk goed uitkomt dat de zoon, eerst door de grootouders werd meegenomen naar de opening van een of andere provinciale molen, en deze namiddag naar een verjaardagsfeestje mag. Al ben ik deze voormiddag eerst nog alleen naar ’t centrum mogen trekken om een paar films in de fnac te halen (ik beperk mijzelf tot 1 vooraf duidelijk gepland fnacbezoek per maand), bij Timmermans langs te gaan, en brood, groenten en fruit te kopen.
De beschikbaarheid van vers fruit is duidelijk hét grote voordeel van dit seizoen. We hebben net een paar verschrikkelijk goede nectarines achter de kiezen, en kersen, jongens, ik kon er met moeite van afblijven.
Of ik die wagen niet van voor mijn deur zou laten slepen, vroeg een (verre) buur toen hij mij foto’s van de werken zag nemen. Hij grijnsde breed en wees naar het bestelwagentje voor mijn poort, dat toebehoort aan de werkmannen, die dit weekend de laatste tramsporen vervangen. Het is hier eigenlijk best aangenaam wonen.