Dit weekend waren de werken gevorderd tot vlak voor de deur. Het laatste stuk van de nieuwe tramrails werd geplaatst tot tegen de reeds gedeeltelijk vernieuwde Albertbrug.
Dat betekede helaas ook dat wij zaterdagochtend om vijf uur werden gewekt door het gedaver van de pletwals, en zondagochtend op hetzelfde uur, door de werkmannen die net dan stukken isolatie met kettingzaaggeweld moesten te lijf gaan. Het weze hen vergeven.
Zondag heeft Henri er niks van gemerkt, maar zaterdag kwam hij om acht uur naar beneden gestormd (vroeger mág hij niet tijdens het weekend), vol enthousiasme. Papa, mama, ik heb de pletwals gehoord, nee gevoeld, het was net een aardbeving. Gans ons huis was aan ’t schudden! En kijk, ze zijn nu nog bezig, ga maar eens kijken. Papa! Kom eens kijken! Allez kom!
Met bovenstaande machine werden de nagels of vijzen uit de oude tramenrails verwijderd. De meneer van Afrikaanse origine was bezig het geheel van de werken te filmen.
Het meest spectaculaire was evenwel nog steeds het plaatsen van de nieuwe rails: er liepen een twee mannen rond met telegeleide-bakjes, die daarmee elk een kant van de kraan bedienden.
Toen ik in de namiddag voor de zoveelste keer weer naar buiten sloop om nog maar eens foto’s te nemen, begonnen de werkmannen mij al een beetje gewoon te worden.
Geen van hen heeft overigens het portretrecht ingeroepen.