Tip van de dag: Google News Alerts
Google News Alerts are sent by email when news articles appear online that match the topics you specify.
Vreselijk interessant. Ik gebruik het nu al een paar weken, om op de hoogte te blijven van een aantal zaken ivm fotografie, en ook voor het werk, and it works like a charm.
Een aanrader.
Er is weer wat leven in de brouwerij.
Neem nu RSS 2.0 (zie bvb burningbird). Of beter (want het beweegt een grotere massa): Movable Type.
Het is al een paar keer gezegd: het gaat niet over het geld. Waar het om gaat, is dat er een gratis tool was, waarvan steeds werd gezegd dat het gratis zou blijven, waar men nu plots voor dient te betalen. Deception. Bedriegerij in ’t schoon Vlaamsch.
Er gingen twee versies zijn van MT: een Pro versie –waarvan iedereen verwachtte dat er geld voor op tafel zou moeten gelegd worden– en een meer populistische versie, voortbouwend op de 2.6x versie, die gratis zou blijven. De mensen van Sixapart zijn op hun woord teruggekomen, en dat is de reden voor de uproar in de weblogging community.
Interessant om door te nemen in dit verband, is de tekst van (alweer) Burningbird, maar meer nog, de reactie van Mark Pilgrim:
Its not about who has a right to make a living (everyone does); its not about how nice Ben and Mena are (Ive met them, they are very nice); and its certainly not about eating. Ive taken the $535 that Movable Type would have cost me, and Ive donated it to the WordPress developers.
Its not about money; its about freedom.
(Voor de mensen die overwegen hun eigen systeem te onwikkelen: The ultimate Weblogging system, outlined.)
Ook dit jaar ben ik er niet aan ontsnapt. Tsja, jammer van België, ik vond het nummer lang niet slecht, zeker niet in vergelijking met een aantal misbaksels die wel hoge ogen gooiden.
Maar eigenlijk ben ik gewoon boos op de duffe juffrouw van het VRT laatavond journaal (nu net herhaald), die en passant even moest vermelden dat de slechte score van Xandee misschien wel iets had te maken met het Janet Jackson-moment van een van de dansers
.
Om daarna met een gezicht, waar de verveling van afdruipt, het resultaat van de Koningin Elisabethwedstrijd voor zang aan te kondigen.
’t Was duidelijk na bedtijd voor ’t meiske (om ook maar eens ad hominem te argumenteren).
Op zoek naar informatie over de Nikon D70, heb ik gisteren een beetje (te veel) tijd gespendeerd op de site van Ken Rockwell. De man heeft een eigenzinnige en subjectieve kijk op de dingen, maar het was best de moeite waard om door te nemen.
Een paar highlights.
The Two Classes of Digital Cameras: de point en shoot (zoals de G5) en de (D)SLR (zoals de D70).
Don’t waste $1,000 on a point and shoot unless you really want to trade off ease of use, speed and image quality for a little size and weight.
Film vs digital: het eeuwige debat. Beide dienen een verschillend doel; maar hoe worden ze vergeleken?
The folly is that they were not comparing film to digital, but film scanned and printed at the consumer level to digital. In this case digital is at its very best, and the film is of course at the limit of the cheap consumer scanners and printer.
En over de kostfactor:
Cost. Digital cameras are very, very expensive for what they do. They become obsolete in a year, unlike film cameras which, in the case of 4×5, even 50 year old cameras and lenses are in use daily. DO NOT buy a digital camera as an “investment.” I bought my $4,000 D1H knowing it is a disposable camera, which just like a $4,000 computer will be worth nothing in a few years.
Maar uiteindelijk ben ik toch bij zijn Nikon D70 Test Review terecht gekomen. En tot mijn grote vreugde, las ik daar het volgende:
Real auto ISO setting. You can program how it works; you tell the D70 the slowest shutter you’d like, and when you get to that slow shutter the camera automatically ramps up the ISO as far as it can as the light fades. This is brilliant.
Wel best grappig als hij het over de snelle 18-70mm f/3.5-4.5G lens heeft die je in de kit kan bijkopen: The fast f/3.5-4.5 speed should be your clue; the cheapies are all f/3.5-5.6
Heh. Een snelle lens begint bij 2.8, maar liever 2.0 (of 1.4). (En jawel, Nikon heeft die ook, al zijn de prijzen dan weer zeer vergelijkbaar met de prijs voor een Leica equivalent.)
Maar in het licht van die auto ISO, en de geringe noise op de D70, is het best mogelijk dat 3.5-4.5 snel genoeg is.
Temptation.
Indien ik de D70 zou kopen, staat dit alvast op mijn verlangenlijstje:
En dan nog naar keuze uit
En dan kan ik stoppen met werken, want als ik mij dat allemaal kan veroorloven heb ik ongetwijfeld de lotto gewonnen.
Movable Type 3.0 is uit. De Developer Edition toch. Gisteren gespot, vlak voor ik naar huis ging (maar door onderstaande redenen geen zin meer om erover te berichten). Geen goed plan, inderdaad.
Tsja. MT 3.0 is eigenlijk gewoon een betalende versie van MT 2.x Weinig of geen noemenswaardige verbeteringen, enkel het gedoemde Typekey.
Meer dan een jaar laat Sixapart ons wachten op een nieuwe release, en dan krijgen we dit. Hebberig, inhalig, verkeerd ingeschat.
Geld vragen voor een product is niet het probleem. Veel geld vragen voor een product bij bedrijven is ook niet onmiddellijk een probleem (wel redelijk blijven). Veel geld vragen bij particulieren is een foute beslissing. En met die ene foute beslissing is het grootste deel van de MT customer base verdwenen. Overnight.
(Ben ik niet bereid te betalen voor MT? Natuurlijk wel. Maar geen 100+ USD.)
Betalen is niet de enige wijziging: MT is niet langer een Personal Publishing System, maar een Publishing Platform. Tracht Sixapart over te lopen naar de corporate accounts? Meer dan één teken wijst in die richting.
Voorlopig blijf ik mijn gratis 2.6x versie gebruiken. Want om de gratis versie 3.0 te downloaden (die al niet aan mijn eisen verdoet –max 3 logs), moet je je eerst bij Typekey registreren. Yeah, right.
MT 3.0 is definitely out. In more than one way.
Mijn noodstop blijk efficiënt te zijn. Als je elke dag ongeveer een uur tussen (bijna) stilstaande auto’s doorrijdt, ben je op heel wat voorbereid. (Richtingaanwijzers blijken bij veel wagens een onbetaalbare optie.)
Maar goed, hoewel de naald van mijn snelheidsmeter op de autsnelweg wel eens met de grens van de legaliteit durft te spelen (*kuch*), kan ik met de hand op het hard beloven dat die grens nooit of te nimmer (zeg nooit nooit) wordt overschreden eenmaal de snelweg verlaten.
Gisterenavond heeft het maar weinig gescheeld. Locatie: de hoek van de Kortrijksepoortstraat, waar de Charles de Kerchovelaan overgaat in de Ijzerlaan. Situatie: groen licht, op de brede scheiding tussen meegaand en tegemoetkomend verkeer, staan een heleboel auto’s te wachten om het kruispunt over te steken. Aan de lichten staan in beide richtingen flitspalen, dus het verkeer houdt zich daar (sowieso) aan de regels.
Net op het moment dat ik voorbij het groene licht rij, besluit een van de wachtende auto’s, dat het nu wel eens een geschikt moment zou kunnen zijn om het kruispunt over te steken.
Mijn noodstop werkt.
Alles stond plots stil. In gedachten belde ik al naar mijn verzekeringsmakelaar, terwijl ik terzelfdertijd het zachtste plekje van de overstekende auto probeerde uit te zoeken. Want die wagen stak niet alleen het kruispunt over, nee, hij stond stil pal op de twee baanvakken in mijn rijrichting (het verkeer in de Kortrijksepoortstraat stond immers stil).
Rechts van mij kwam een Range Rover met piepende banden tot stilstand. De motor slipte op de tramsporen, en even leek het alsof hij onder mij vandaan ging glippen. Net op het moment dat ik mij schrap zette voor de klap, stond ik stil. Recht en wel.
Terwijl De Omstaanders de meest obscene gebaren naar de onvoorzichtige automobilist maakten, zette deze onverstoorbaar zijn weg verder, als van geen kwaad bewust. (Als ik mij niet vergis, sloeg een juffrouw met een fiets zelfs met haar hand op het dak van de wagen.) Eigenaardig hoe je zo al die details onthoudt.
De –overigens uitstekende– website motornet.be heeft recent het Motornet Racing Team opgericht. Hun piloot, Bob Wilms, heeft er net het eerste raceweekend op zitten, en daar hoort een verslagje bij.
Boeiend om lezen, maar dan:
Naarmate de race naderde voelde ik mij steeds beter in mijn vel. En daar had ik ook alle reden toe. De Yamaha R6 presteerde perfect, de Pirelli banden boden de grip die ik nodig had en in mijn nieuwe uitrusting voelde ik me kiplekker. De speciale set ondergoed van Katatec die ik onder mijn Spidi pak droeg zorgde ervoor dat ik ondanks de stralende lentezon niet of nauwelijks transpireerde waardoor ik zowel psychologisch als fysisch in een optimale staat aan de start kon verschijnen.
Huh?
Tot ik onderaan een aantal sponsors vermeld zie, en ook in de tekst het volgende staat: en geniet hij ook de steun van Yamaha, Pirelli, Spidi, Sidi, AGV, HP Motoren, Motorsportschool Zolder en Katatec
Een publireportage? (zoals dat heet in boekskens)
Grappig 🙂
De seizoensbrochure 2004-2005 voor De Bijloke is er. (Als ik niet oplet, schaf ik mij een tweede abonnement aan –hoewel ik nog steeds niets van de Vlaamse Opera heb gehoord.)
What can I say? Het ziet er weer spetterend uit. Openingsconcert voor het Blue Note Festival (Joe Lovano), De Canto General van Neruda, op muziek gezet door Mikis Theodorakis (van Zorba the Greek, jaja, ik ben oud), de East of Eden cyclus, veel Philippe Herreweghe en het Collegium Vocale, een aantal String Quartets (met o.a. Iannis Xenakis, Tan Dun), twee maal John Adams, Scelsi (mijn allereerste klassiek CD was er een van Scelsi –mijn moeder draaide er dol van), Van Immerseel.
En dan zit ik nog niet eens aan de helft, en doe ik gewoon aan name dropping. Ik moet wel zot zijn om mij niet minstens op 1 cyclus te abonneren.
Eventjes nog El Dorado van Adams eruit lichten:
Naar aanleiding van de 500ste verjaardag van de ontdekking van het continent Amerika componeerde John Adams ‘El Dorado’ – een ode aan het Amerika van vroeger en nu. Dat poëtische oer-Amerika van voor de conquistadores horen we in het 2de deel: weidse prairies bevolkt door bizons, de mens één met de natuur, kortom een plaatje dat voor altijd verloren is gegaan. In het 1ste deel evoceert Adams het chaotische Amerika van de goudzoekers, bontjagers en vrijbuiters. Norman Perryman zal tijdens de uitvoering van ‘El Dorado’ de muziek vertalen in een schilderij. Hij visualiseert niet alleen de klankkleur en cadans van de muziek, maar integreert ook de artiesten en hun instrumenten in het geheel. Het gaat om een figuratieve weergave van Perrymans emotionele reactie op de muziek die hij hoort. Via een projectie op groot scherm kan het publiek het hele creatieproces live volgen.
Gaat dat zien (horen), gaat dat bewonderen (beluisteren).
Aangekondigd op de PMA, beschikbaar vanaf 24 mei. Zo tevreden als ik was over Panoramic Tools Photoshop Plugin, zo tevreden lijken de meeste beta-testers over dit nieuwe product.
Bij The Luminous Landscape steken ze alvast hun enthousiasme niet onder stoelen of banken.
How Good Is It? In a word remarkable. I know that some readers who aren’t familiar with the fact that I’m often very critical of products, and am not afraid to say so in print, will think that I’m being hyperbolic. But I’m not. This product is revolutionary.
De voorbeelden, zowel op de DxO site als in de bespreking, spreken boekdelen.
DxO ontwikkelt een (pro) test systeem voor lenzen en camera’s, gebruikt door de industrie en de reviewers. Als de gegevens over de fouten kunnen worden verzameld, zo redeneerde men, kan men ze ook gebruiken om die fouten te verbeteren.
Het DxO Optics Pro programma bestaat uit een aantal modules: eentje voor JPGs (er wordt gewerkt aan RAW), eentje voor de gebruikte camera, en eentje voor de gebruikte lens. Aan de hand van die drie modules worden de foto’s, gemaakt met die combinatie van lens en camera, door het programma gecorrigeerd. Zonder nood aan een heleboel instellingen.
De modules worden afzonderlijk gekocht, en de prijs hangt af van het type camera en lens (hoe duurder uw apparatuur, hoe duurder de modules). Een basispakket voor, pakweg (toevallig) de Nikon D70 met de 18-70 f/3.5 lens, zou zo’n 127USD kosten.
Beschikbaar voor zowel mac als pc.
Nu we toch digitaal bezig zijn: iView Multimedia heeft net versie 2.5 van iView MediaPro uit (169USD voor de Pro, 40USD voor de ‘light’).
Ik gebruik het nu al een half jaar op de mac (‘light’ versie 1.3), tot grote tevredenheid. Het is snel (nu nog sneller), multiplatform (win & mac), intuïtief, en ondersteunt een ganse rist media formaten (waaronder een aantal RAWs).
Met bovendien een interessante license (zo zie ik nu):
This essentially allows you to install a single (license) purchase of iView software on two separate computers as long as they are both owned by you, operated solely by you and they are not used concurrently.
Niet alleen mag je het op twee computers installeren, de twee computers hoeven niet tot hetzelfde platform te behoren:
This also means that if you are a Macintosh customer and already own iView MediaPro 2 and personally own both a Macintosh and Windows machine you can download and use MediaPro 2.5 for Macintosh and Windows for free.
Vanavond eens proberen…