Categorie: vervoer

Yeah! Die bestelwagen (totum pro parte) had gewoon gedaan waar ik altijd al van gedroomd had.

Bumperklevers zijn een pest. O wee als je ooit eens aan minder dan 140 per uur op het derde een vrachtwagen die een andere voorbijsteekt, voorbij wilt. Niks geduld van onze snelrijdende medemens, plak, met zijn neus op uw gat (pars pro toto & metonymie), en vaak word je daarbij nog op een flikkerlichtconcert getrakteerd ook.

Ook de bestelwagen waarvan sprake, viel zo een behandeling ten deel. Niet getreurd, de man minderde een klein beetje vaart (zonder te remmen), en floepte vervolgens een schijnwerper aan die achterop gemonteerd stond. Met behoorlijk resultaat (en ik kwam met moeite bij van het lachen).

Tot daar aan toe dat mensen een beetje bang zijn van zaken en toestanden waar ze niks van af (willen) weten, of dat nu om mensen, exotisch fruit of apple macintoshes gaat. Maar als ze u dan nog belemmeren uw werk (beter) te doen onder het mom van “it’s bound to cause problems, so you’ll have to take it back home. Tonight.“, dan gaat het wat mij betreft toch iets te ver.

Och, wat haalt het uit. De terugweg had amusement in ’t verschiet, en thuis ging ik samen met Henri brood maken. Van pizzadeeg. Gisteren hadden we immers samen pizza gemaakt (wreed eenvoudig), en we waren tot de ontdekking gekomen dat de pizza-bodem nogal op brood geleek. Vandaag gingen we dus testen of we er ook effectief brood van konden maken. (Test geslaagd! Super-mals brood. Recept: 300gr bloem, 150ml water, 20gr gist, 4 eetlepels olijfolie, 45 minuten laten rijzen, neerslaan, een kwartierke laten narijzen, en in 25min op 200 graden bakken.)

In het naar huis rijden kwam ik in een lichte sneeuwstorm terecht (tussen Aalst en Erpe-Mere), alwaar ik (helaas voor hen) drie oenders op elkaar heb zien knallen, omdat geen van hen de ander wou laten voorgaan.
Wonder boven wonder kwamen ze alledrie zonder al te veel brokken op de pechstrook terecht, zodat er van verkeershinder niet echt sprake was. Of toch op die kortstondige vertraging na voor de ‘getuigen’ van het incident.

In Gent was er van de sneeuw geen spoor meer te zien.

Net terug van de garage, waar de Y binnen moest voor haar eerste onderhoud. Normaal gezien diende dat te gebeuren op 5000km, maar toen ik vorige week (maandag) belde, konden ‘ze’ mij pas een afspraak geven voor vandaag. En vandaag zitten we ondertussen al aan 6.666km

Even getwijfeld om een auto te huren, of –godbetert– met het openbaar vervoer naar Brussel te komen. Uiteindelijk bleek dat de consultatie niet langer dan een half uur in beslag zou nemen, dus ben ik maar blijven wachten. Dat betekent dan weer wel dat ik pas drie uur later dan normaal op het werk ben; de garage is immers ‘maar’ open vanaf 8u

De file viel best mee, ik heb er eigenlijk niet echt langer dan een dik uur over gedaan –aan de garage vertrokken rond 8u30, op het werk rond 9u45. Dus ’t is bijna lunchtijd, en dan is ’t al weer bijna terug tijd om naar huis te gaan.

Volgende afspraak is op 12.500km
(Hopelijk is het dan al lente, en kan ik terug met de motor naar ’t werk. Dju, ik mis dat.)

Als u de volgende keer in de file staat, op de autosnelweg, zou u het dan erg vinden uw achterste mistlampen te doven? Als er maar 1 meter afstand is tussen úw achterbumper en míjn voorbumper, dan zie ik uw auto echt wel rijden. Echt waar. Of ik moest verblind zijn (worden?) door uw mistlamp natuurlijk.

Voor zij die er nood aan hebben, goede vuistregels zijn de volgende:

_als u de wagen voor u nog duidelijk kan zien, dan kan u uw mistlamp uitlaten. Indien u de wagen voor u niet kan zien omdat (a) hij ongeveer een kilometer van u verwijderd is of (b) u dringend naar de oogarts moet, mag u gerust ook uw mistlamp(en) doven.

_als u op de autosnelweg rijdt, kan u in 99,99% van de gevallen uw (achterste) mistlampen uitlaten. Trust me on this. (Al kan ik niet aansprakelijk gesteld worden voor wat u doet natuurlijk.)

Uw collegae automobilisten zullen u evenwel zeer dankbaar zijn.

De Responsible Young Drivers stellen voor een extra remlicht in de wagen aan te brengen, aan de voorruit (dat zou dan het vierde remlicht zijn). Ze noemen het een hoffelijkheidsremlicht:

Het doel van dit licht is de weggebruikers, die zich aan de voorkant van het voertuig bevinden, te verwittigen wanneer het voertuig remt, zodat zij hierop kunnen anticiperen.
Dit kan nuttig zijn aan een zebrapad, bij een voorrang van rechts, in files, voor politieagenten die het verkeer regelen, voor allen die er belang bij hebben een afremsignaal te zien in hun achteruitkijkspiegel,…

Juist ja. Het is vooral ook een excuus voor onhoffelijke bestuurders om niet meer te moeten stoppen voor een zebrapad. “Hoezo u wou oversteken? Mijn (groen) remlicht was toch niet aan!”

Het is natuurlijk ook stilaan kersttijd, en misschien willen ze gewoon de fonkelende dashboard kerstbomen legaliseren.

Eerst is er ‘iets’ gebeurd met een vrachtwagen op de brug van Vilvoorde, waardoor het verkeer practisch stilstond vanaf Grimbergen. Als resultaat daarvan kom ik pas rond 7:08 op het werk toe, om daar een onwrikbaar gesloten poort te vinden.

Om 7:26 was die poort nog niet open, waarop ik de wagen dan maar buiten heb laten staan, en vloekend naar boven ben getrokken, waar ik nu nog steeds binnensmonds verwensingen zit te mompelen.

En straks komen ze nieuwe bureaus (desks) plaatsen. Het wordt weer een productieve dag…

2004 wordt duidelijk niet alleen het jaar van de powerbike (cfr de Triumph Rocket III en de Yamaha R1) maar ook het jaar van de retrobike (altijd grappig, dergelijke uitspraken).

Triumph (alweer) is begonnen met de Thruxton 900, maar ook Ducati brengt nu een stijloefening met de SportClassic reeks.

Allemaal retro styled bikes gebaseerd op de succesmodellen van weleer, maar voorzien van modern comfort en moderne motorblokken (al staat dat laatste niet noodzakelijk voor grote hoeveelheden pk of vermogen). En ze zien er best gelikt uit (vooral die Ducati Sport).

Het was vandaag de tweede werkdag na Chicago, en meteen ook de tweede dag dat ik ’s ochtends aan het Texaco-station vlak voor de Brusselse ring stop. Om mijn handen te verwarmen aan het motorblok.

Gisteren had ik net via het motorforum een artikel over pitstop gelezen.

Na de illegale straatraces is ‘pitstop’ nu de trend. De ultieme kick: inhalen over een parkeerplaats langs de autosnelweg.
Het is afgekeken van de Formule 1-racerij, waar de coureurs op gezette tijden de pitstraat inrijden voor een tankbeurt of bandenwissel om zich daarna weer zo snel mogelijk op het circuit te melden. Het verschil is dat er bij ‘pitstop’ niet wordt geremd, maar juist extra gas gegeven.

Toen ik vandaag langs de benzinepompen heen reed om even verder op de parking te stoppen, zag ik dat er een wagen me vanuit de tegenovergestelde richting tegemoet kwam. Nooit verwacht dat je ook van ergens anders dan de autostrade aan dit pompstation kan geraken, dacht ik nog.
De wagen was me ondertussen tot op een paar meter genaderd, en net toen ik mijn handschoenen uit deed en mijn handen tegen het motorblok legde, zag ik dat het een politiewagen was, met daarin twee agenten die me heel nauwlettend in het oog hielden. Blijkbaar gerustgesteld door mijn tintelende vingers, werd de wagen gedraaid, en vatten ze weer post aan de oprit.

Maandag was de laatste dag voor onze Alfa. Het was een rationele beslissing om de wagen weg te doen, en in mijn hart heb ik er een beetje spijt van. De wagen is gedurende vier jaar een trouwe dienaar geweest, en heeft ons nooit in de steek gelaten. (Altijd buiten gestaan, altijd onmiddellijk gestart; nooit de gedoodverfde electr(on)ische problemen ondervonden; 77k km.)

We (ik?) waren eigenlijk vastberaden ons enkel nog met het openbaar vervoer te verplaatsen, maar dat bleek uiteindelijk toch geen haalbare kaart te zijn. We wonen dan wel in de stad, maar om nu steeds opnieuw beroep te moeten doen op de schoonouders voor de grotere boodschappen (maandvoorraad drank uit de colruyt bvb), en op de vrienden om ons te komen afhalen / mee te laten rijden voor bezoekjes e.d., leek ons een te grote last (waar we bovendien anderen mee bezwaarden).

Voor de deur van ons huis staat nu een zwarte Lancia Y te prijken. Y, niet Ypsilon, dus het ‘oude’ model, voorzien van hetzelfde comfort als de Alfa (leren zetels, mistlampen vooraan, airco), alleen een iets minder sterke motor, en vooral kleiner van afmetingen.
We hebben er nog maar 40km mee gereden (voorlopig nog met de motor naar het werk, vanaf ergens november waarschijnlijk met de wagen), maar dit was exact waar we naar op zoek waren. Even hadden we de Mercedes A overwogen, maar als je de prijs/kwaliteit van beide wagens vergelijkt, was de keuze gauw gemaakt. En de Y is terug een Italiaan.

Voorlopig staat hij dus nog voor de deur, maar we zijn voorbereidingen aan het treffen om de Y binnen in de poort te plaatsen (= opruimen !). Door onze straat rijdt immers de tram, waarbij door de wrijving van de pantograaf op de bovenleiding een heleboel metaalpartikels vrijkomen. En dat is nefast voor het koetswerk (zo konden we duidelijk constateren bij de Alfa).
Bovendien geneert de parkerende medemens in ’t stad er zich niet voor om even te bumperen bij het manoeuvreren in een veel te kleine plaats. Binnen dus (tenminste tijdens die periodes waarin de wagen niet frequent wordt gebruikt).

(En dit weekend gaan we hem eerst eens goed inrijden.)

In mijn zoektocht naar meer informatie over de Lancia, ben ik op de Italiaspeed site terecht gekomen. Gefundenes fressen voor wie van Italiaanse wagens houdt.

Ze hebben daar o.a. een timeline over de nieuw uit te brengen wagens. Dat ik daar nu pas op terecht ben gekomen…

Wat zeer opvallend is, is de stijgende lijn van het aantal pk-s in de wagens. Te verwachten natuurlijk, vooral als je het over Ferrari en Maserati hebt. Maar ook Alfa Romeo gaat duidelijk in (sterk) stijgende lijn, met o.a.

* de Alfa TZ3: 480pk (2004)
* de Alfa 158: 280pk (2005; opvolger van 156)
* de Alfa Brera: van 260 tot 430pk (2005)

Ugh. Ter vergelijking, onze Alfa 156 heeft (had) 144pk, onze Lancia Y zal 60pk hebben.