film – Pagina 20

FF2008: dag 9 (14/10)

“Phillip Roth is een smeerlap. Pas op, hij is een groot schrijver, maar hij is een smeerlap”, zegt de filmstudent met de wijsheid van een prille twintiger. “Hij trouwt met een of andere actrice, maar wil een voorhuwelijks contract dat zegt dat hij mag opstappen wanneer hij wil. Vervolgens eist hij dat haar dochter van achttien of zo het huis wordt uitgezet, en een beetje later verlaat hij haar gewoon en hij faxt haar een lijst van alle dingen die hij terug wil. Ik zeg het u, hij is een smeerlap.” En na een korte pauze voegt hij er (nogmaals) aan toe: “…maar wel een groot schrijver.”

Volgens Wikipedia gaat The Dying Animal –het boek van Roth waarop Elegy (Isabel Coixet) is gebaseerd– over een gevoelloze professor David Kepesh. Dat gevoelloze vind ik niet meteen in de film terug, maar ik heb dan ook het ‘voordeel’ dat ik het boek niet heb gelezen. Ben Kingsley zet een heel overtuigende Kepesh neer, die –hoewel hij dat niet wil toegeven– worstelt met ouder worden. Hij staat op zijn leven van zelfstandigheid, maar gaandeweg zal hem (en ons) duidelijk worden dat ook zelfstandige mensen niet vrij zijn van relationele banden. Nog beter dan Kingsley is Dennis Hopper, in zijn rol van George O’Hearn, dichter en boezemvriend van Kepesh, die een –voor hem– uitzonderlijk genietbare rol neerpoot.

Synecdoche, New York is alweer een regiedebuut van een scenarist. Na Guillermo Arriaga ging ook Charlie Kaufman in de regisseursstoel zitten, en het resultaat mag er –grotendeels dan toch– zijn. Synecdoche, New York is geen onvoorwaardelijk goede film. Ik had behoorlijk wat last om in de film te geraken, meer zelfs, het eerste deel van de film kon mij eigenlijk geheel niet boeien. Interessant wordt het pas als de synecdoche (een stijlfiguur waar onder andere het pars pro toto deel van uitmaakt) duidelijk wordt. Het hoofdpersonage, theaterregisseur Caden Cotard, bouwt een deel van New York na in een (gigantische) studio, om zijn eigen leven te regisseren. De film verglijdt daarbij min of meer in een allusie op Plato’s grot, maar benadrukt ook: Life is what happens to you while you’re busy making other plans. Interessant gegeven, het gaat zeker wat ‘blijven hangen’, maar ik ben niet helemaal gelukkig met de uitwerking. Het is ‘anders’ dan wat u van film gewend bent, maar of dat volstaat, daar zal u zelf over moeten oordelen.

FF2008: dag 8 (13/10)

Linha de passe (Walter Salles & Daniela Thomas) was gewoon niet mijn ding. Het gaat slecht in Brazilië, heel slecht, maar ik slaagde er niet in enige connectie met de personages uit de schrijnende verhalen van de film te leggen.

Paolo Sorrentino is de regisseur die ons in 2004 het fantastische Le conseguenze dell’amore heeft geschonken, met in de hoofdrol acteur Toni Servillo. Datzelfde duo verwent ons deze keer met Il Divo, een portret van de Italiaanse Eerste Minister Giulio Andreotti, in de periode na zijn zevende verkiezing in het parlement tot de rechtszaak die tegen hem werd aangespand voor vermeende banden met de mafia. Filmisch, zowel visueel als wat betreft acteersprestaties, alsook in de schitterend gekozen soundtrack, is deze film een pareltje. Ik ben niet genoeg vertouwd met de persoon van Andreotti of met de Italiaanse politiek om mij over de inhoud te kunnen uitspreken, maar boeiend blijft deze –eigenlijk saaie– materie in elk geval gedurende de ganse duur van de film. Misschien niet voor iedereen, maar dit is zonder meer een fantastische film!

Vinyan van Fabrice Du Welz is een geschikte opvolger voor Calvaire. Het ademt gewoon dezelfde sfeer in, en ik zou eigenlijk Du Welz graag eens het recente boek van Grangé (La ligne noire) weten verfilmen. Bij Het Project had ik deze film aangekondigd met een citaat uit Heart of Darkness / Apocalypse Now (The horror! The horror!), en die sfeer zit er dik in. De film heeft ronduit briljante openingssequentie. Als een archetype van ingehoudenheid (als zo’n woord bestaat), metafoor, en doeltreffendheid, toont Du Welz bubbels in water die verkleuren naar rood. Dat, samen met de bruitage evoceert zonder de minste twijfel de verschrikkelijke Tsunami van 2005, aanleiding voor het verhaal van deze film, die ontaardt in een schrikwekkend sprookje.

The Burning Plain is het debuut van Guillermo Arriaga. Tenminste zijn regisseursdebuut, want Arriaga –die gisteren aanwezig was bij de vertoning– kan u kennen als scenarist van Babel, 21 Grams en Amores Perros, die telkens werden verfilmd door Alejandro González Iñárritu. Wie fan is van voornoemde films, zal zeker aan zijn trekken komen, maar de verhaalopbouw begint stilletjesaan een beetje een gimmick te worden. Ik houd mijn oordeel nog even in beraad.

FF2008: dag 6-7 (11-12/10)

Twee dagen, evenveel films. De weekends dienen voor het gezin, dus beperkte ik mij tot één film daags, waarvan ik er voor één zelfs een gezinslid meenam.

Zaterdag ging ik naar Terribly Happy (Frygtelig lykkelig). De meneer had de bedoeling een soort westernsfeer op te roepen, had ik ergens zien voorbij flitsen, en dat is eigenlijk aardig gelukt. Het hoofdpersonage in de film, Robert Hansen, zet zich af tegen de gewoontes van de afgelegen maatschappij waarin hij belandt. Al gauw moet hij echter inbinden en lijkt hij zich aan de lokale bevolking aan te passen. Maar als hij kennis maakt met de mysterieuze Ingelise dreigt het labiele evenwicht te escaleren. Terribly Happy is de derde langspeelfilm van de Deense regisseur Henrik Ruben Genz, en speelt zich af in tijdloze setting in Jutland. De film is bevreemdend, roept soms wat David Lynch op, en bevat een sterk scenario. Zien!

Zondag ging ik met Henri naar Sounds Like Teen Spirit: A Popumentary (Jamie Jay Johnson). Veel te weinig volk zat daar, hoewel er een pak bekend volk naar zaal 3 van Kinepolis was afgezakt. Wij zaten o.a. naast Oliver en Trust, en waren uitermate gecharmeerd door de enthousiaste respons van de zaal op het einde van de film/documentaire. Opvallend hoe het voor die jongeren draait om het plezier en niet het ongezond soort competitie dat eigen is aan volwassenen. U hebt iets gemist.

FF2008: dag 5 (10/10)

De trein der traagheid, zo kon het dagje filmfestival gisteren wel omschreven worden. Bij het begin van de laatste film, O’Horten (Bent Hamer), was ik er even van overtuigd dat ik afstevende op een loungy film vol sfeerbeelden van Noorse sneeuwlandschappen en treinen –een schitterende begingeneriek– maar de film bleek ook andere dan treinbeelden te bevatten. Meer zelfs, veel treinen kwamen er niet echt meer in voor, na die generiek. O’Horten is een trage, absurde vertelling, die niets te bewijzen of leren heeft, maar waar u desgewenst veel uit kan halen (dat hoeft niet, dat hoeft niet, serieus). Bovendien krijgt het bonuspunten voor het einde, dat eerst leek te verzeilen in een cliché, maar daarna schitterend wordt opengetrokken. Geen film om als laatavondvertoning te bekijken, daarvoor is hij te traag, maar ik zou hem u zeker niet ontraden.

Ook in La ragazza del lago (Andrea Molaioli) ligt het tempo niet meteen hoog. Het is geen favoriete film geworden, daarvoor is het verhaal wat te dunnetjes, maar er zitten mooie momenten in. Geen blijver, maar een degelijke middelmaat voor wie van die weinig spanning bevattende thrillers houdt. Komt ooit nog wel op Canvas terecht.

Absoluut waardeloos, en dat is de eerste film op dit filmfestival die deze omschrijving verdient, is Mollycam (Aage Rais-Nordentoft). Deze film is een samenraapsel van de grootste YouTube zever en homemade pronofilmpjes die her en der op internet verspreid staan. U vindt overigens fragmenten terug op YouTube: mollycam90 (ik heb ze niet herbekeken). Op zijn best is het slechte porno, maar mijn gezelschap vond dat ik zelfs daarmee te vriendelijk was voor dit onding. Manipulatief tienertje leidt tienerbloot-geïnteresseerde politieman om de tuin, geeuw ik u even toe. Zelden zo’n brol gezien.

14 films dusver.

films 200809

Soms sta ik echt wel weer versteld, niet alleen van de brol die op ons wordt losgelaten via zowel dvd als cinema als televisie, maar tevens van de idiotie waarmee ik die brol blijf uitzitten tot de eindtitels op het scherm verschijnen. Al moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ik bij al té schabouwelijke slechtheid, er tegelijkertijd ook wel eens een tijdschrift en/of de computer bij neem.

Sommige van die dingen zijn gewoon vreselijk, zoals de Ring of the Nibelungs, Wagner for dummies is te schoon een omschrijving; Snakes on a plane, dat gewoon clichés lijkt te verzamelen; en zelfs The Transporter, waar nog wel iets in zat, maar ik moest er toch naarstig naar op zoek om het te vinden.

Bij Nôkô furin: torareta onna (Bitter Sweet) weet een mens tenminste waar hij aan begint: het is cult, dus daar kijkt ge naar met een zekere ingesteldheid. Niettemin zat er een interessant verhaal achter over relaties en trouw en gevolgen, maar gôh ik zou zeker niet durven suggereren om u die film aan te schaffen.

Gelukkig waren daar nog The Jacket en Cashback. The Jacket, want dit was een onderhoudende en ietwat verrassende film zelfs, zonder al té veel overacting of typecasting. Maar het was vooral Cashback dat het niveau van dit lijstje omhoog kon halen. De film riep regelmatig herinneringen aan The Rachel Papers op (die zou ik graag nog eens terugzien) al vreesde ik –gezien de insomnia van het hoofdpersonage– ook voor een al te grote parallel met The Machinist. Het thema is ontegensprekelijk coming of age, en zowel het scenario als het acteerschap kunnen als geslaagd worden omschreven.

Volgende maand (deze maand dus) is het filmfestival, ik vestig al mijn hoop op een geslaagde oogst. Hou Het Project maar in de gaten!

Ring of the Nibelungs / Uli Edel / 2004 / 2BE / *
The Jacket / John Maybury / 2005 / 2BE / ***
X2 / Bryan Singer / 2003 / 2BE / **(*)
Storm / Måns Mårlind & Björn Stein / 2005 / DVD / **
United 93 / Paul Greengrass / 2006 / VTM / **
Snakes on a plane / David R. Ellis & Lex Halaby / 2006 / 2BE / *
Oxygen / Richard Shepard / 1999 / 2BE / *
Nôkô furin: torareta onna (Bitter Sweet) / Mitsuru Meike / 2004 / DVD / **
Cashback / Sean Ellis / 2006 / DVD / ***
The Transporter / Corey Yuen / 2002 / 2BE / *

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

films 200808

Zucht. Een berg brol alweer. Wat mij het meeste is opgevallen bij mijn filmgenoegens, vorige maand, is de toch wel gruwelijk beperkte fotografische creativiteit. Met hoofd en schouders (of kop en voeten) steekt daar bovenuit de film van Zack Snyder, 300. Daar werd onmiskenbaar aan gewerkt –het understatement van de eeuw– op vergelijkbare manier als is gebeurd met Sin City. Gelijkaardig gaat er ook een gigantische pluim richting Disney/Pixar voor de beelden van Wall*E, dat evenwel anaemisch blijft als we het toch over het verhaal zouden hebben. Puh-lease –er zat bijna net zoveel inspiratie in als in Swarm.

Verhaaltechnisch was het dan weer een waar genoegen om naar The Dark Knight te kijken, al had fotografisch toch wel net iets beter gekund. Ook de batmotor-scène is nogal ongeloofwaardig (dergelijke capriolen zijn gewoon onmogelijk met banden van een meter breed). Edoch: het blijft zeer geslaagd als geheel.

Ook al verschrikkelijk aangenaam om te bekijken was The Reaping. Spannend, heerlijk subtiele effecten, mooi kleurenspel, maar welk een absoluut bedroevende laatste drie minuten. “Laten we de kijkers maar meteen tonen dat we nog een sequel plannen”, moet Stephen Hopkins gedacht hebben. Hoe waarlijk idioot. Knip dat er gewoon uit, en de film was meteen een niveau hoger getild.

Dat het ook anders kan, bewijst The Kingdom, een voor de rest klassiek Amerikaans grootwaardigheidsgevoelverhaal, dat aan het einde net tot dat hoger niveau wordt getild door de parallel die wordt getrokken met de ’terrorist’ en de ’terreurbestrijder’ die blijkbaar om hetzelfde motief hun acties plannen: wraak.

Vermelden we nog The League of Extraordinary Gentlemen, dat gewoon een degelijke avonturenfilm is –een verademing tussen al die andere brol– en The Stepford Wives, camp én kitsch, maar wel op een fantastische manier gebracht. Matthew Broderick is een typecast: er is weinig variatie in het typetje dat hij neerpoot, maar het past wel perfect in het verhaal.

Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith / George Lucas / 2005 / DVD / **
Witness Protection / Richard Pearce / 1999 / VijfTV / *
House of Wax / Jaume Collet-Serra / 2005 / Vt4 / *(*)
The Stepford Wives / Frank Oz / 2004 / VijfTV / **
300 / Zack Snyder / 2006 / DVD / ***
Wall*E / Andrew Stanton / 2008 / Kinepolis / ** (bespreking)
The Island / Michael Bay / 2005 / DVD / **
Daredevil / Mark Steven Johnson / 2003 / 2BE / **
The Escapist / Gillies MacKinnon / 2001 / 2BE / *(*)
Road to Perdition / Sam Mendes / 2002 / 2BE / **
The Dark Knight / Christopher Nolan / 2008 / Kinepolis / ***
The Reaping / Stephen Hopkins / 2007 / DVD / **(*)
The Kingdom / Peter Berg / 2007 / DVD / **(*)
Swarm (Destination: Infestation) / George Mendeluk / 2007 / VT4 / *
Gin gwai (The Eye) / Oxide Pang Chun & Danny Pang / 2003 / 2BE / **
The League of Extraordinary Gentlemen / Stephen Norrington / 2003 / 2BE / ***

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

Wall*E: the (extra-)terrestrial

Wij zijn helemaal gewonnen voor kinderfilms, en al zeker als ze zo mooi gemaakt zijn. Het flutverhaaltje nemen we er dan graag bij –het is tenslotten een kinderfilm (welk een verschrikkelijk excuus). In de rapte: robotje Wall*E blijft helemaal alleen achter op de aarde, om er de gigantische afvalberg op te ruimen die de mensheid heeft achtergelaten. Zijn enige gezelschap is een kakkerlak, en zijn hobby is het verzamelen van allerhande parafernalia die hij in de schroothopen aantreft.

Tot op een dag een ruimteschip landt, en exploratierobot EVE achterlaat. Wall*E legt moeizaam contact met EVE, tot die laatste op een plant stoot, automatisch in sluimerstand gaat en opnieuw door het ruimteschip wordt opgepikt. Wall*E laat haar echter niet zomaar gaan, en volgt zijn gezelschap de ruimte in.

Grafisch gezien is Wall*E zonder meer heel goed. De details in de textuur, de afwerking van de personages, de vlotheid van de bewegingen, de scherpte-diepte van de beelden, de schaduwen, kortom alles wat tot een geloofwaardige portrettering kan leiden, is gewoon in orde. We zijn wel wat anders gewoon van digitale animatie, waar het er vaak vingerdik op ligt dat de beelden door/met een computer zijn gemaakt en op de afwerking en de details duidelijk werd bezuinigd. Niet dat we meteen met de vinger willen wijzen, maar het verschil met voorfilmpje van Clone Wars dat we te zien kregen, is gigantisch (en in het voordeel van Wall*E, voor alle duidelijkheid).

Rest ons helaas nog het het al te moraliserende flutverhaal. De mensheid werkt zijn eigen doem in de hand, de toenemende consumptiedrang draagt enkel bij tot de groei van de afvalberg en zorgt ervoor dat de mens eigenlijk nog doodser wordt dan wij van een robot veronderstellen. Gelukkig is er E.T. –verschoning: Wall*E– die de mens tot inkeer laat komen.

Want jawel, Wall*E heeft alles in huis om de nieuwe E.T. te worden. Qua schattigheid kan het tellen, de hulpeloosheid wekt meteen uw sympathie op, en in minder dan geen tijd hebben de scenaristen dan ook deze robot uw hart binnengeschreven. Voeg daar nog eens aan toe dat deze zielloze hoop mechanica plots gevoelens heeft én dan nog verliefd wordt ook, en u moet al in een ijskast wonen om daar niet voor warm te kunnen lopen.

Zeer opvallend zijn de verwijzingen naar Apple. EVE is gemaakt uit het smetteloze Apple-wit, en minstens zo geïntegreerd als uw iPod met uw iMac (EVE werd gedeeltelijk ontworpen door Jonathan Ive, de man die ook de iPod vorm heeft gegeven). De computergeluidjes bij het opstarten en opladen van de robotten zijn dezelfde als die van een Apple computer, en op de meest onopvallende momenten wordt er ook wel aan Apple product placement gedaan. Wall*E werd gemaakt door Pixar (nu in handen van Disney maar eigenlijk nog steeds in handen van Steve Jobs, de chef-oprichter van Apple), en daar kan u dus niet naast.

Maar goed, de film. Wij geven met plezier alle punten voor de techniek, maar hebben het veel lastiger met het verhaal. Het kind in ons heeft zich best geamuseerd, net zoals de kinderen rond ons, maar de boodschap had net iets subtieler mogen zijn. Niettemin behoort deze animatiefilm bij het betere werk.

Wall*E van Andrew Stanton, gezien in Kinepolis Gent (ex-Decascoop, Ter Platen)

—

Deze bespreking verscheen eerder bij Het Project: Wall*E: the (extra-)terrestrial, alwaar men zich druk heeft gemaakt in/verkneukeld heeft om mijn matig enthousiasme voor (de inhoud van) deze film.

films 200807

Laat ons maar over Domestic Disturbance, Final Approach en Casanova heen springen. Waarbij ik misschien enkel nog wil vermelden dat Casanova mij een beetje liet denken aan de softerotische schelmenfilms uit de jaren 80 die ijverig op de populaire zenders werden getoond, behalve dan dat er deze keer geen borst of ander mogelijks stimulerend lichaamsdeel werd getoond.

Attack of the Clones heb ik met Henri bekeken, omdat ik niet zeker was of ik Episode III al gezien had, en toen plots eigenlijk ook niet meer wist of ik Episode II al had gezien. Ik denk het wel, maar ik ben toen waarschijnlijk in slaap gevallen. Een beetje veel en vooral zeer doorzichtige special effects in die film. Maar één dezer ga ik toch ook naar Episode III kijken –met Henri. Ik ben er bijna zeker van dat ik die nog niet gezien heb.

A Simple Plan vond ik als boek al ongeloofwaardig, maar dit werkt al helemaal niet in de film, ondanks het onmiskenbare potentiëel. Goed geprobeerd, maar dit had veel beter gekund.

Euh ja, dan is er nog The Strangers: maar jongens, welk een slechte film. Het onding moet het vooral hebben van de cheap thrills waarin op het ene moment geen gemaskerde man in beeld staat, en een fractie van een seconde later alle strijkers op maximaal volume worden ingezet en de gemaskerde man wel in beeld komt –u kent dat wel. Voor de rest gebeurt er niet veel, maar dit had zo een goede film kunnen worden. En –hoewel ze beweren dat het zo is, maar dat klopt niet– ze kunnen zelfs het excuus van ‘maar het is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal’ niet gebruiken. Geef mij dan toch maar eerder The Last House on the Left. Which reminds me dat ik dringend eens Jungfrukällan moet bekijken.

Star Wars: Episode II – Attack of the Clones / George Lucas / 2002 / DVD / **
Domestic Disturbance / Harold Becker / 2001 / 2BE / *(*)
Final Approach / Armand Mastroianni / 2007 / VT4 / *
A Simple Plan / Sam Raimi / 1998 / VTM / *(*)
Casanova / Lasse Hallström / 2005 / VT4 / *(*)
The Strangers / Bryan Bertino / 2008 / Kinepolis Gent / 0

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

films 200806

Ziet dat aan: hoewel ik het zelf niet had verwacht, ben ik toch nog de cinemazalen in geraakt. En heb ik bovendien van elke film een bespreking geschreven.

Indiana Jones, beste mensen, is een jeugdfilm. U was zelf tiener of zoiets toen u de eerste en/of de tweede zag, en ik vraag mij werkelijk af hoe vele mensen erin slagen om dat feit te negeren. Het kan niet allemaal hoogliterair zijn.

The Hulk, kijk, dat trekt nu eens op niets. Mossel nog vis, commerciële inhoudsloosheid, en boordevol pretentie. Het kan ook anders, zoals in Iron Man. Gelijkaardig onderwerp, tot het gevecht tussen David en Goliath, maar vele keren onderhoudender.

Al gaat in onderstaand lijstje The Happening met de hoofdprijs lopen. Bijwijlen hilarisch, lacht met zichzelf, en weet het publiek toch nieuwsgierig en geboeid te houden. ’t Zijn tijden, ’t zijn tijden.

Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull / Steven Spielberg / 2008 / Neptune Theatre, Seattle / **(*) (bespreking)
The Happening / M. Night Shyamalan / 2008 / Regal Meridian 16, Seattle / *** (bespreking)
The Incredible Hulk / Louis Leterrier / 2008 / Pacific Place 11, Seattle / *(*) (bespreking)
Iron Man / Jon Favreau / 2008 / Pacific Place 11, Seattle / **(*) (bespreking)

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

De man van staal

Het is duidelijk, het kan ook anders. Iron Man mist de doelloosheid en de bombast van The Incredible Hulk (zie onze bespreking), maar biedt in plaats daarvan twee voorbijvliegende uren degelijke –maar conventionele– ontspanning.

Iron Man had voor mij geen voorgeschiedenis. Ik heb er nooit een andere film over gezien, en ik heb er ook geen comic book van gelezen. Voorkennis bleek evenwel –geheel in tegenstelling tot het hulkgedrocht– absoluut niet nodig. Het verhaal begint netjes bij het begin, of liever: ergens in het midden, en laat de kijker voorzichtig deel uitmaken van het leven van Tony Stark, wapenhandelaar en Iron Man (neenee, ik verklap hier –alweer– niets mee). De film opent in een woestijn, waar Tony Stark meerijdt in een militair konvooi. De voertuigen worden evenwel onder vuur genomen, en Stark wordt verwond.

Wat volgt is een klassiek en redelijk zwart-wit comic book verhaal. Wapenhandelaar Stark ziet in dat zijn handel niet alleen ten dienste staat van het Amerikaanse leger, maar via een omweg meteen ook haar tegenstanders bevoorraadt. Ten dele door de voorval aan het begin van de film bekeert hij zich tot ‘het goede’ en hij wordt in zijn kweeste om de schurken de wapens terug afhandig te maken, vanzelfprekend tegengewerkt door de persoon die zich met het (illegale) wapenhandeltje tracht te verrijken. Het is het soort van eenvoudig verhaal dat al vaak dienst heeft gedaan, maar die eenvoud werkt.

Robert Downey Jr. is de perfecte belichaming van Tony Stark. Wie hem nog kent uit Less Than Zero (de Brat Pack verfilming van Bret Easton Ellis’ gelijknamige roman met de schitterende theme song van The Bangles), zal zeker zijn sympathieke zelfzekerheid –op het randje van de arrogantie– herkennen. Tony Stark heeft het charisma van James Bond én zijn lef. Voeg daar nog eens zijn praktische intelligentie aan toe en een soort achteloze penchant tot zelfdestructie, en de vrouwen vallen bij bosjes. Het lijkt allemaal overigens heel sterk op het leven van de acteur zelf, en u begrijpt dat Robert Downey Jr. zeer correct werd gecast.

Geen nood, dit is een superhero film. Dat betekent dat er wordt gevochten, dat er onwaarschijnlijke stunts worden uitgevoerd, explosies in voorkomen, en al eens mag gelachen worden ook. Maar terwijl al die ingrediënten duidelijk in de film vervat zitten, dienen ze ter ondersteuning van het verhaal i.p.v. omgekeerd. Hier wordt geacteerd, en net zozeer om uw aandacht gevochten, als tegen de slechterik. Met een zeer leutig en heel Robert Downey Jr./Tony Strak typerend einde!

(Misschien moet ik toch maar eens de comic book versie van naderbij bekijken ook.)

Iron Man, van Jon Favreau met Robert Downey Jr. en Gwyneth Paltrow. Gezien in AMC Pacific Place 11, Seattle; te bekijken in Kinepolis Gent (Decascoop, Ter Platen).