Bert Joris speelde zaterdag in De Werf met zijn kwartet. Ik zat er pal op, net niet dicht genoeg om de trompet recht in mijn oor gespeeld te krijgen.
Bert Joris Quartet: Bert Joris (trompet), Dado Moroni (piano), Philippe Aerts (contrabas), Dré Pallemaerts (drums)
Het meest opvallende concert van september was zonder enige twijfel het driedelig improconcert van Joachim Badenhorst op de Belgian Jazz Meeting in De Werf. Badenhorst speelde achtereenvolgens op klarinet, tenor sax en basklarinet, en wist moeiteloos het publiek te boeien met drie mooi opgebouwde solo’s. We onthouden ook Manu Hermia, De Beren Gieren (wat een pret die gasten hebben) en Mâäk Septet. Of was het nu toch octet? Of nonet? Of sextet? Het World Trio paste perfect in het rijtje Neil Cowley en Phronesis en speelde op 27 september ook nog eens in El Negocito, waar de mensen tot op straat stonden mee te luisteren (het was een nazomerse avond die daarom vroeg).
(concerten vorige maand)
Wie geen oordopjes meehad, gisteren in de kelder van La Resistenza, diens oren zullen vandaag nog met de verhaspelde standards van The Thing kunnen meefluiten. Ergens in de storm van muziek zaten voortdurend knipogen naar jazz standards verscholen, van There Will Never Be Another You tot My Favorite Things.
Het concert was gratis, t.t.z. de toegang kost 10 euro, maar die som mag u dezelfde avond opnieuw in consumpties omzetten. Vast voedsel was er nog niet, maar we hebben wel Thaise kokossoep zien passeren. Aan de overkant lonkte echter El Negocito, waar we nog gauw een tafeltje kregen dat gereserveerd was voor 21u –en toen begon dat concert, dus we zouden tegen dan al zeker verdwenen zijn, verzekerden we de sympathieke kok.
Rond negen uur zag de opkomst er nog dunnetjes uit, maar een kwartiertje later begon het al goed vol te lopen, en ik kon nog net een zitje bemachtigen naast Christian (Mendoza). Het concert begon pas rond 21u30 (it’s a jazz thing), en tegen de pauze zat de kelder stampvol –en de Resistenza boven ook.
Een ware weldaad, de aanhoudende salvo’s van drummer Paal Nilssen-Love, die in al dit bruut geweld zorgeloos de maat wist te houden. Bijgestaan door de opvallende humor van bassist Ingebrigt Håker Flaten. Mats Gustafsson speelde voornamelijk op barisax (maar ook tenor), en heeft er waarschijnlijk een gans pak rietjes (ergens tussen de zeven en de tien) rietjes door geblazen, gisteren. Een kostelijke zaak voor de saxofonist, zo’n concert.
The Thing: Mats Gustafsson (saxophones), Ingebrigt Håker Flaten (double bass), and Paal Nilssen-Love (drums)
Gisteren in de Balzaal van Vooruit: dubbelconcert BackBack / Progressive Patriots
BackBack: Filip Wauters (elektrische & baritongitaar), Marc de Maeseneer (bariton- & tenorsax) & Giovanni Barcella (drums)
Progressive Patriots: Guillaume Orti (altsax –foto), Stéphane Payen (altsax), Hasse Poulsen (gitaar –foto), Tom Rainey (drums) & Henrik Simonsen (bas)
Gisteren ging in de Brabantdam 82 in Gent een nieuw jazzcafé open, La Resistenza. Christian Mendoza mocht er voor de eerste keer op de piano tokkelen, gevolgd door een trio met Erik Vermeulen, Manolo Cabras en Marek Patrman. Wij keren alvast terug, zeker donderdag voor het concert van The Thing, en binnenkort leest u er alles over op Gentblogt.
Terwijl de zoon in Animato *moest* zijn –tussen de trompetles en het middageten, en de schermlessen in– om er een demper voor zijn trompet te kopen, kon ik er niet aan weerstaan om toch ook iets van de winkel mee te brengen.
Coltrane voor tenor (en een beetje sopraan), en Bechet voor sopraan sax.
In The Real Book stond ook een versie van My Favorite Things, maar ik vrees dat die nogal recht uit de musical is gehaald. Mijn leraar suggereerde dat ik die van Coltrane eens zou proberen te transcriberen, maar het schoot maar niet op.
In dit boekje staat het ganse stuk in de versie van Coltrane mooi uitgeschreven op euh… 23 bladzijden. (Het duurt dan ook bijna 14 minuten.)
Vandaag is het twintig jaar geleden dat Miles Davis is gestorven. Ik was toen nog niet zo ‘into jazz’ als nu, maar veel van die late Miles nummers zitten latent in mijn muzikaal geheugen: You’re Under Arrest, Tutu, en zijn laatste album Doo-Bop dat posthuum werd gereleased. Op You’re Under Arrest staan nummers zoals Time After Time (van Cyndi Lauper) en Human Nature (van het Thriller album van Michael Jackson). Op die plaat spelen John McLaughlin en John Scofield mee en Bob Berg en Darryl Jones en Al Foster en we horen zelfs Sting in het eerste nummer.
Miles Davis overspant een gigantische hoeveel jazzstijlen, neem nu
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=X8QhjwVy7Ng&w=500&h=369]
So What, met o.a. John Coltrane en Paul Chambers, tot
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=tTf_d30Anzk&w=500&h=369]
Time After Time met John Scofield en Bob Berg en Al Foster. Fenomenaal.
Marine Horbaczewski tijdens Mixtuur, gisteren in de Theaterzaal van Vooruit
World Trio speelt het soort sterk ritmische popjazz waarvan men de origine graag toeschrijft aan E.S.T. maar dat minstens zo schatplichtig is aan The Bad Plus, en dat ingang heeft gevonden bij groepen zoals Neil Cowley Trio, Phronesis en Portico Quartet. De nadruk lijkt soms iets té sterk op het ritme te liggen, en de composities beantwoorden stuk voor stuk aan de format van het genre. Edoch, Lee Fish lijkt een onuitputtelijke human drumming machine, Haggai Cohen Milo neemt zijn bas graag enthousiast mee op wandel, en Evgeny Lebedev liet op een paar onbewaakte momenten duidelijk zien dat hij die piano wel degelijk beheerst. Goede muzikanten dus, en voor wie van de format houdt, kon de avond niet stuk.
World Trio, De Werf, Brugge, 17/09/2011 – Evgeny Lebedev (piano), Haggai Cohen Milo (contrabas), Lee Fish (drums)
De orkestrepetities zijn herbegonnen. Henri speelt van 17 u. 30 tot 21 u. 30, achtereenvolgens in Mini Musica, het blazersorkest, en het voltallige orkest (met de strijkers bij) –in die laatste twee speel ik ook mee. We zijn begonnen met de finale van Beethoven’s vijfde (gelieve in 1/1 te spelen), Fiesta Tropicale, nog eens New World Symphonie (deel 1) en als afsluiter een versie van Auld Lang Syne.
We kunnen weer oefenen.