perspectief

“Wat ik mij dan afvraag hé, is of ge hem dat in zijn gezicht zoudt durven zeggen.”

– “Dat hij gelijk ne kleuter speelt? Dat is geen kwestie van durven, maar natuurlijk zou ik hem dat niet in zijn gezicht zeggen.”

“En tegen een recensent?”

– “Natuurlijk wel.”

“…”

– “Maar dan niet zo h�. Ik zou waarschijnlijk zeggen dat ik zijn spel te klinisch en te koud vind, dat hij elke noot afzonderlijk speelt zonder samenhang, of misschien zou ik het zelfs te veel staccato durven noemen. Dat is hetzelfde, maar dat geeft meer autoriteit als ge daar zo’n moeilijke woorden voor gebruikt.”

The Haydn Songbook

Haydn is niet meteen de meest sexy of hippe componist om te laten opdraven. Hoewel hij –in zijn tijd– van niet te onderschatten belang was voor de klassieke muziek, is hij vandaag een beetje in het verdomhoekje geraakt, mede door de populariteit van aanstormend talent Beethoven. Haydn zat in de overgang van barok naar classicisme, en stond zo’n beetje aan de wieg van het moderne strijkkwartet en de vierdelige structuur van de symfonie. Het grootste deel van zijn leven spendeerde hij als hofmuzikant bij de Eszterházys in Oostenrijk-Hongarije.

De muziek lijkt evenwel uitermate geschikt voor de protserige sierlijkheid van de Lully zaal in de Opera. Maar hoewel het decor van die zaal beslist overweldigend te noemen is, wisten de 12 zangers van het Collegium Vocale Gent er moeiteloos uit te springen. Begeleid door Kristian Bezuidenhout aan de pianoforte, en onderbroken door Kurt Van Eeghem was het publiek in voor een verrassender avond dan men van het programmaboekje mocht verwachten.

The Haydn Songbook (v) The Haydn Songbook (iv)

Vooreerst was er het koor, dat optrad zonder dirigent. Een première voor de opvoering in Gent, want het Songbook werd zondag ook in Antwerpen opgevoerd, en trekt daarna nog voor vijf concerten naar Polen. Tijdens een laatste repetitie voor de opvoering kregen de koorleden nog gauw een paar laatste tips mee van dirigent Christoph Siebert. Dat bij de laatste ‘stumm‘ uit Die Beredsamkeit de mimiek belangrijk is, en dat de ‘wunderbare Harmonie‘ (Die Harmonie der Ehe) zeer Duits moet klinken. Bezuidenhout zou het gemis aan instructies van de dirigent gedeeltelijk opvangen, maar het koor redt het verrassend goed zonder Siebert. En vergeten we niet dat de voornaamste taak van de pianist tenslotte het beroeren van de ivoren toetsen is.

Zeer opmerkelijk was ook de dynamiek van Van Eeghem. Hij beweegt zich tussen declameren en acteren in, zonder overdrijving, en met veel meer dan een belerend verhaal of een vluchtige bindtekst. Hoewel hij zijn teksten voornamelijk statisch moet brengen, slaagt hij er bij begin en einde uitstekend in een zekere interactie met het publiek tot stand te brengen. Een geslaagde formule.

The Haydn Songbook (ii) The Haydn Songbook (i)

Veel minder geslaagd was de voornaamheid van de onderbuur. De Lully zaal bevindt zich namelijk boven het restaurant en de lounge bar van het Café Theatre, van waaruit gedurende het gehele concert indringende bastonen kwamen opgestegen. Het concert werd nochtans ruim op voorhand aangekondigd, en zowel het Collegium als de Opera had de eigenaar verzocht daarmee rekening te houden (het concert duurde amper 80 minuten). Zelfs tijdens het concert is men herhaaldelijk gaan vragen of het alstublieft niet stiller kon, maar men sprak er –waarschijnlijk letterlijk– tegen dovemansoren. Tijdens de stille passages was de beat soms duidelijker hoorbaar dan de zang. Ik kan mij niet beginnen voorstellen hoe afleidend dit moet geweest zijn voor de muzikanten.

Een koor zonder dirigent, en daarenboven afgeleid door de bastonen van de onderbuur. Het is onwaarschijnlijk wat voor een puike prestatie ze alsnog hebben neergezet. Het project was zeker geslaagd, zowel muzikaal als wat betreft de inkleding met de bindteksten. Die teksten worden overigens nog vertaald, zodat een Poolse acteur de rol van Van Eeghem op zich kan nemen.

The Haydn Songbook, door Collegium Vocale Gent, gehoord in Lully Zaal van de Vlaamse Opera op 3 februari 2007

(Deze bespreking verscheen ook bij Gentblogt.)

concerten 200611

  1. Reggie Washington en Jozef Dumoulin / 5-11-2006 / Opatuur / **(*)
  2. Orchestre International du Vetex / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **(*)
    (bespreking)
  3. Billie King / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **(*)
    (bespreking)
  4. Jaune Toujours / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **
    (bespreking)
  5. Moiano XL / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / N/A
    (bespreking)
  6. Bart Peeters / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **
    (bespreking)
  7. Lady Linn & Her Magnificent Seven / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **(*)
    (bespreking)
  8. Lalalover / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / ***
    (bespreking)
  9. An Pierlé & White Velvet / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / ***(*)
    (bespreking)
  10. De Gelukkige Prins (Oxalys) / 12-11-2006 / Vlaamse Opera (Oorsmeer) / *
    (bespreking)
  11. Blow (Florizoone & Massot) / 12-11-2006 / Vlaamse Opera (Oorsmeer) / ***
    (bespreking)
  12. Carlo Nardozza Quintet / 14-11-2006 / Vooruit / ***
    (bespreking)
  13. Klara Muziekprijzen / 18-11-2006 / De Bijloke / **(*)/*
    (bespreking)
  14. Tricycle – King Size / 18-11-2006 / De Bijloke / ***
    bespreking
  15. Carlo Nardozza, Alano Gruarin en Tom Van Acker / 19-11-2006 / Opatuur / ***
    (bespreking)
  16. Cyclophonics / 25-11-2006 / Vooruit / ***
    (bespreking)
  17. Skakk-trio / 19-11-2006 / Opatuur / ***
    Dit was eigenlijk meer hedendaags klassiek dan jazz. Helemaal niet slecht, maar wel niet meteen waarvoor je naar Tuur trekt. Vroeger was ik behoorlijk verslingerd aan dit soort muziek. (Nog altijd wel een beetje.)

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

De Klara Muziekprijzen: het concert

U hebt het zaterdag reeds op Gentblogt en gisteren in de andere media mogen vernemen: zaterdag werden de Klara Muziekprijzen 2006 uitgereikt in De Bijloke. De ceremonie werd gevolgd door een concert met muziek van Rachmaninov én van de winnaar van de Klara Carrièreprijs 2006, Frédéric Devreese.

Devreese kreeg eerst al een laudatio, gebracht door zijn vriend, de componist en dirigent Dirk Brossé. Brossé lauwerde de componist o.a. voor zijn bezielling en verscheidenheid, waarbij hij benadrukte dat Devreese “meesterlijk heeft geflirt met de meest diverse stijlen en genres”.

Nadien leidde Brossé het Vlaams Radio orkest door een aantal van Devreeses werken. Heel bijzonder was de uitvoering van de niet-geselecteerde Eurovisiesong-opdracht Vannacht uit 1980, door Marina Smolders en Catherine Mertens.

Een beetje achtergrondinformatie: Devreese had reeds de muziek geschreven voor de Belgische inzending voor het Eurovisiesongfestival in 1985. De (toenmalige) BRT was nog op zoek naar een tekst, toen mezzosopraan Mireille Capelle met het gedicht van Hugo Claus op de proppen kwam. Zowel Devreese als Capelle waren zeer gewonnen voor de tekst, maar de BRT was meer geïnteresseerd in een tekst van Bert Vivier, de producent van Woord en Spel. Toen de BRT halsstarrig voet bij stuk hield, trokken zowel Devreese als Capelle zich uit het project terug. Uiteindelijk stuurde de BRT Linda Lepomme naar Göteborg, met het lied Laat me nu gaan, op tekst van Bert Vivier en muziek van Pieter Verlinden. Linda Lepomme eindigde met slechts 7 punten op de laatste plaats.

Voor een Eurovisiesonglied waren zowel het niet geselecteerde Vannacht als het uiteindelijke Laat me nu gaan tamelijk conventioneel. Vergeet niet, dit is twee jaar na de inzending van het heerlijke Rendez-vous, door Pas de deux, op muziek van Walter Verdin (dat evenwel ook al bijna op de laatste plaats eindigde). Vannacht blijft evenwel een belangrijk tijdsdocument, en werd voortreffelijk gebracht door sopraan Marina Smolders, op piano begeleid door pianiste Catherine Mertens.

Devreese gebruikte het thema van het lied later voor de soundtrack van Het Sacrament van Hugo Claus, en het VRO pikte naadloos de draad op van het lied naar de orchestrale uitvoering. Het eerbetoon aan Devreese werd afgesloten met de wals uit Benvenuta.

Brossé is een van die dirigenten waarbij het een waar genoegen is om hen in actie te zien. Zwierig walsend en met enige overdrijving (zonder evenwel over de schreef te gaan) begeleidt hij het orkest. De teneur is modern romantisch, waarmee ik bedoel dat het VRO op geen enkel moment te zwaar of melancholisch werd, maar steeds wel vol gevoel.

Dat stond dan weer in schril contrast met de solist in het tweede deel van het concert. Rachmaninovs derde pianoconcerto is een zeer bekend en graag gehoord stuk. Omdat het technisch veeleisend werk is, duikt het ook vaak op bij de Koningin Elisabethwedstrijd. Het spel van Luc Devos, die soleerde aan de piano, was technisch zeer in orde. De partituur werd mij evenwel iets te doorgedreven staccato gespeeld, en dat kwam zeer steriel en afstandelijk over. Net daarvoor hadden we te horen gekregen dat Rachmaninov bij het derde pianoconcerto had aangegeven dat de pianopartij moest overkomen als was ze een zangstem, en dat effect ging daardoor totaal de mist in. Een te groot contrast dus tussen orkest en solist, en dat was jammer. (En dan moest ik met veel weemoed terugdenken aan het tweede pianoconcert van Rachmaninov, anderhalf jaar geleden in De Bijloke, ook met datzelfde VRO, maar met Aldo Ciccolini als solist. En toen ging er ook al een stuk van Devreese aan vooraf.)

Niettemin een zeer geslaagd eerste gedeelte en een puike prestatie van het VRO. Wat betreft Devos heb ik liever wat meer gevoel dan techniek, maar daar hoeft u het natuurlijk niet met mij eens te zijn.

Devreese & Rachmaninov, door het VRO o.l.v. Dirk Brossé, met Marina Smolders (sopraan) en Catherine Mertens (piano), en Luc Devos (piano). Gehoord op zaterdag 18 november in De Bijloke in het kader van de Klara Muziekprijzen 2006.

(Dit artikel verscheen eerder al op Gentblogt.)

gisteren

Gisteren was het de bedoeling om, georganiseerd door Peter voor Het Project, om 14u in de Sint-Annakerk rondgeleid te worden.

Het is een drukke week geweest. Enkel donderdagavond was ik thuis, en dat was dan nog nadat ik eerst met Henri naar de tandarts en nadien naar zijn trompetles ben gegaan. Voor de rest ben ik sinds vorige week zaterdag (Big Bang op 11/11) geen enkele keer op de dag zelf gaan slapen. Meestal was het na middernacht of na 01:00, zelfs zondag, toen er geen Opatuur was, maar ik de ganse avond foto’s heb uitgezocht en opgekuist. Wat aan Tessa de veelbetekenende woorden ontlokt: “Wel, ’t was leutig om u ne keer thuis te hebben op een zondagavond.”

De timing was ook niet alles, want niet alleen was ik amper thuis te vinden, Tessa was bovendien ook van (telefoon)wacht, zoals de tafelgenoten hebben kunnen merken, vrijdag in de Progrès tijdens het etentje van Het Project. Zaterdag moest ze op een voordracht geven in Brugge, en nadien gaan toeren in ’t UZ, zodat ik niet wegkon naar mijn rondleiding. Ik was ook gewoon te moe natuurlijk, want het feestje werd na de Progrès nog verdergezet in de Bal Fatal Bal Infernal (te laat geëindigd om niet totaal uitgeput te zijn, maar te vroeg voor het ontbijt).

Bijna had ik gisteren ook mijn andere afspraak gemist, want om 17u30 was Tessa nog steeds niet thuis van het toeren (en ze zit daar nu overigens opnieuw). Om 18u begon evenwel de uitreiking van de Klara Muziekprijzen 2006 in De Bijloke (resultaat), dus heb ik Henri maar meegenomen voor het eerste gedeelte (de eigenlijke prijsuitreiking). Om 19u15 stond Tessa ons op te wachten aan de ingang, en hebben ze mij nog gezelschap gehouden tot het concert begon om 20u.

Goed concert, ttz: het eerste deel bracht werk van Frédéric Devreese, die net de Klara Carrièreprijs had gekregen, en dat werd uitstekend gebracht. Het tweede gedeelte was het 3e Pianoconcerto van Rachmaninov, ook door het Vlaams Radio Orkest o.l.v. Dirk Brossé. Het VRO speelt met veel voeling onder leiding van Brossé, en dat stond in zeer schril contrast met Luc Devos, die soleerde aan de piano. Het spel van Devos kwam mij zeer technisch over. Akkoord, met moet de noten horen en het notenspel mag geen brij worden, maar bij Rachmaninov werden de noten bijna staccato gespeeld, en dat kwam zeer steriel en afstandelijk over. Net daarvoor hadden we te horen gekregen dat Rachmaninov bij de derde had aangegeven dat de pianopartij moest overkomen als was ze een zangstem, en dat effect ging daardoor totaal de mist in.

Zeer geslaagd was de cdvoorstelling van Tricycle (net zoals de cd zelf), en hoewel de zaal, die tijdens het klassiek concert nog nokvol zat, nu met moeite halfvol was, heb ik alleen maar positieve feedback opgevangen.

(Enfin, ik moet weer weg, maar ik schrijf er deze week nog wel iets over voor Het Project.)

concerten 200610

  1. 0110 / 01-10-2006 / Sint-Pietersstation / ***
    Een ganse hoop optredens en concerten die ik lang niet allemaal ga bespreken, maar wat verschrikkelijk wijs was om heen te gaan. Zowel muziek als sfeer maakten dat zelfs de regen de pret niet kon bederven. Lang geleden dat ik nog zo’n enthousiast publiek heb gezien.
  2. Jeroen Van Herzeele en Manolo Cabras / 01-10-2006 / Opatuur / **
    Ik was te moe om hier deftig van te kunnen genieten. ’t Was nochtans zeer geslaagd, meende ik te kunnen verstaan aan de reacties van de toehoorders.
  3. Axelle Red / 03-10-2006 / Ancienne Belgique / *(*)
    Min of meer OK concert van de Vlaams-Fransche madam met capsones. De muziek van de nieuwe CD groeit wel na een tijdje, maar ik was niet volledig overtuigd. (bespreking)
  4. Nicolas Kummert en Alexi Tuomarila / 15-10-2006 / Opatuur / **(*)
    Aangename verrassing van de Finnen. Gemoedelijke en zeer luisterbare muziek die smaakt naar meer. Van mij mogen ze nog komen.
  5. Pascal Schumacher Quartet / 19-10-2006 / Concertzaal De Bijloke / ***
    Zeer geslaagde opener van de jazz reeks in de Bijloke. (bespreking)
  6. Marc Godfroid, Kari Antila en Jouni Isoheranen / 22-10-2006 / Opatuur / **(*)
    Trombone! Meer! (bespreking)
  7. Rafik El Maai & El Grillo / 28-10-2006 / Parnassus (Gent) / **
    Goede aanzet voor een brug tussen polyfonie en sufi. Benieuwd naar meer en verder uitgewerkt. (bespreking)
  8. Erik Vermeulen en Robin Verheyen / 29-10-2006 / Opatuur / ***
    Misschien niet zo goed als het Fraanje-Verheyen concert van vorig seizoen, maar zeer zeker het betere werk. Monk staat Verheyen goed, en al zeker als hij daarin wordt bijgestaan door Vermeulen. Jammer als u dit gemist heeft.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

El Maai / El Grillo

Hoewel het niet de bedoeling was, ben ik gisteren naar een publiek toegankelijke generale repetitie getrokken in Parnassus op de Oude Houtlei. Onder de noemer Polyphonie vs Sufi traden er het Ensemble Rafik El Maai & Kamerkoor El Grillo op.

Het was niet de bedoeling, schrijf ik, want normaal gezien had er die avond gewoon een (betalend) concert moeten doorgaan, ware het niet dat om een of andere onbekende reden, De Centrale woensdag plots had besloten haar medewerking aan dit project stop te zetten. Geen nood, ondanks een behoorlijke lading stress werd besloten het concert alsnog te laten doorgaan, maar dan als generale repetitie, en zonder verdere medewerking van De Centrale. Vanavond treden beide groepen immers opnieuw op, maar dan in Anderlecht, in de Kerk O.L.V.Onbevlekt. Informatie vindt u via De Pianofabriek.

Rafik El Maai is een Marokkaan die zich enige jaren geleden in Brussel kwam vestigen. Hij treed o.a. op met zijn eigen ensemble, met qanoun, oud, tar en ney. Het belangrijkste instrument is echter Rafik El Maais stem, waarmee hij arabo-andalousische religieuze liederen brengt.

El Grillo is het Gentse Kamerkoor o.l.v. Inge Bollaert, dat ondertussen al tien jaar polyfonische muziek brengt, van Obrecht tot Tallis. U hebt er mij al eerder over bezig gehoord, o.a. over het concert dat ze brachten naar aanleiding van de Obrechtdag (2005).

Het was een goed concert. Niet meteen het beste, daarvoor was de samenwerking tussen beide groepen noch iets te weifelend, hoewel naarmate het concert vorderde dat samenspel meer en meer tot uiting kwam. Afzonderlijk stonden beide groepen heel sterk. De stem van Rafik El Maai is heel onschuldig, met een uitgebreide klankkleur. Heel standvastig ook, niettegenstaande de zanger een aantal keren blijk gaf van de uitlopers (of het begin) van een verkoudheid. Zeer fascinerende muziek.

El Grillo stond er (meestal) zoals het hoort en zoals we dat van hun stilaan gewoon zijn. Een koor moet het hebben van afwisseling, een spanningsopbouw die zich via dialoog en these-antithese naar een climax toewerkt. In de afzonderlijke stukken (o.a. Tallis en Gesualdo) kwamen ze zeer tot hun recht.

Moeilijker ging het wanneer het koor werd gebruikt als louter uniforme achtergrondmuziek voor het Marokkaanse ensemble. De diversiteit aan stemmen ging daarbij grotendeels verloren, en men zag ook dat de koorleden deze situatie wat onwenning waren. Ook de solo’s uit het koor in het anders zeer geslaagde samenspel met de arabo-andalousische muziek, kwamen minder sterk over dan bij hun normale koorzang.

Heel mooi werd het evenwel wanneer op een bepaald moment het koor bij die muziek werd betrokken als koor, dus niet als solisten of als eenheid maar net in die kracht van vraag en antwoord. Ook heel sterk was het moment waarop Rafik El Maai geïmproviseerd met sonore stem meezong met het koor tijdens (ik vermoed) het Cuncti simus concanentes uit het Llibre Vermell de Montserrat.

In elk geval een geslaagde avond, en ik zou zeer geïnteresseerd zijn om te zien of zo’n samenwerking verder kan worden uitgediept en gestructureerd. Volgens mij ligt daar nog prachtige muziek in het verschiet.

lijstjes! planning! snel!

Voor ik helemaal in de soep draai met mijn planning, heb ik toch een paar concertdata opgezocht op het Grote Internet. Kwestie van zelf te weten welke avonden ik nog vrij heb (de zondagen, die liggen al lang vast natuurlijk).

En dan heb ik mijzelf twee beperkingen opgelegd: het moet zich zoveel mogelijk in Gent afspelen (want ik ga niet graag met de wagen én dan kan ik bovendien achteraf eventueel iets voor Het Project schrijven), en jazz krijgt voorrang.

Dat betekent dat ik Jazz Brugge niet heb opgenomen (te weinig vakantie, en het meeste heb ik nog maar gezien of zie ik elders), en dat ik de verschrikkelijke taak heb te moeten kiezen tussen het Kronos Quartet in de Bijloke en Dave Burrell in de Vooruit, op 3 oktober (ik denk dat het Burrell gaat worden –Kronos heb ik al gezien, en Burrell werd mij met stip aangeraden; en zoals ik net schreef: jazz heeft voorrang).

Nog een dilemma: het Motives Festival in Genk (15-18/11), vs Uri Caine (15/11) en Tricycle (18/11) in de Bijloke. Grrmbl. Vooral Henri Texier feat. Carlo Nardozza en Rabih Abou Khalil op Motives spreken mij sterk aan (misschien komen die wel net de 16e en de 17e!).

En dan is er nog het filmfestival: met vier à vijf films per dag en een paar avondlijke evenementen, zal er maar weinig tijd resten voor de concerten op 12, 15, 18 en 19/10. Ik zal maar beter eerst het programma van het filmfestival afwachten.

Hm. Er zijn nog wel wat gaten. Nog een opera misschien? Of Uitgelezen?

Of hebt u nog tips?

concerten 200606

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

  1. Victor Da Costa en Weber Iago / 04-06-2006 / Opatuur / **
    Bespreking
  2. The Bluesstore / 07-06-2006 / Zele / **
    De lustrumeditie van het Bluesfestival in Zele. (bespreking)
  3. Ben Sluijs en Erik Vermeulen / 11-06-2006 / Opatuur / ***
    Zeer geslaagde afsluiter van het Opatuurseizoen.
  4. Das Rheingold / 16-06-2006 / Vlaamse Opera / ****
    Een van de beste opvoeringen in de opera van de laatste jaren. (bespreking)

(concerten vorige maand)

Das Rheingold

Arthur Rackham: FreiaDe Vlaamse Opera heeft het gedurfd de Ring aan te pakken, en na de proloog te hebben gehoord én gezien, zijn wij daar niet rouwig om. Regisseur Ivo Van Hove heeft Das Rheingold in een hedendaagse context binnengebracht, op een manier die volstrekt vanzelfsprekend overkomt. En dat is een uitzondering, want wij herinneren ons nog Peter Sellars‘ Don Giovanni in de straten van het New Yorkse Harlem, dat, hoewel een belangrijke stap in de evolutie van de opera, in retrospect toch een beetje van het goede teveel was.

Van Hove bezondigt zich daar niet aan. De setting dient als achtergrond en illustratie, en trekt niet nodeloos alle aandacht naar zich toe. Het goud als allegorie voor kennis en macht, wat op de scène wordt voorgesteld door de digitale wereld. De informatie wordt bewaard in een computerzaal, de kennis blijkt downloadbaar op een USB stick. Waar de wereld bij Wagner nog bestond uit boven (de goden, het Walhalla) en onder (de onderwereld), heeft tegenwoordig iederéén toegang tot informatie. Het wereldbeeld werd niet gewoon gemoderniseerd door Van Hove, maar geactualiseerd aan de huidige situatie. En dat is precies de reden waarom de enscenering werkt.

Arthur Rackham: FreiaVoor Wagner zelf was de uitbeelding van ondergeschikt belang aan de thematiek en de muziek. Hoewel de afbeeldingen van Arthur Rackham zeer tot de verbeelding spreken, hadden de in berevellen en ijzeren harnassen verscholen acteurs voor een veel minder aangrijpend schouwspel gezorgd dan de hedendaagse bezetting van Van Hove. Wagner zelf was overigens dermate ontgoocheld in die potsierlijke dress code dat hij luidop droomde van een onzichtbare enscenering (net zoals het onzichtbare orkest dat hij in Bayreuth diep in de orkestbak had verstopt).

Bij Van Hove krijgen de acteurs een prominente rol toebedeeld. Net zoals de enscenering is de muziek belangrijk als ondersteuning (Wagner is tenslotte de uitvinder van het Leitmotif), maar krijgen de zangers een belangrijke rol. Hun zang is duidelijk en op de voorgrond, en zorgen ervoor dat het verhaal direct naar de luisteraar wordt gebracht. De muzikale motieven en de dramatische uitwerking dienen voornamelijk als ondersteuning, en het maakt er deze uitvoering alleen maar krachtiger op. De moderne (hier is dat woord dan toch) ondersteuning van de televisieschermen, waarop onder andere het vreselijke lot van Freia bij de reuzen zeer aanschouwelijk en afschrikwekkend (maar niet obsceen) wordt afgebeeld, zorgt voor een zeer waardevolle aanvulling.

Arthur Rackham: FreiaThuis luister ik met veel plezier naar Solti’s Ring, een uitvoering van 1965 die nog steeds als een van de meer representatieve wordt beschouwd, en die ik ergens in de jaren 90 tot grote consternatie van de verkopers in de Fnac mijzelf heb toegeëigend (ik was te jong voor dergelijk oeuvre). De opvoering in de Vlaamse Opera, tijdens de première dinsdag, kan nochtans met glans de vergelijking weerstaan. Technisch kunnen bepaalde gedeelten in Solti’s versie als superieur worden beschouwd, maar in zijn geheel kan ik u niet alleen deze nieuwe versie aanraden; deze vertolking behoort ongetwijfeld tot het betere werk dat de Vlaamse Opera de laatste jaren heeft geleverd. Niet te missen!


Das Rheingold
, gezien op 13 juni. Nog te zien tot 9 juli in de (Vlaamse) Opera aan de Kouter. Info en tickets via de site van de Vlaamse Opera.

(Deze bespreking verscheen eerder al op Gentblogt.)