Auteur: bruno

The Sand (2015)

After an all-night graduation beach party, a group of hung-over twenty-somethings awake to a beating sun, and a seemingly carnivorous beach that devours anything with a heartbeat that touches the sand.

Regisseur: Isaac Gabaeff
Schrijvers: Alex Greenfield, Ben Powell
Met: Cleo Berry, Bryan Boone, Brooke Butler
IMDB

The sand is lava! U kent het wel, dat kinderspelletje, waarbij de grond zogezegd lava is, waardoor de kinderen niet met de voeten aan de grond mogen komen om van de ene naar de andere plaats te komen? Wel, in The Sand is het strandzand lava. Met dien verstande dat het geen lava is, maar één of andere mensenetend gedoe, dat de toevallige passant verorbert.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=3JNe6iBWcwI&w=560&h=315]

Er zitten een paar magere en slecht uitgevoerde special effects in deze film, maar dat stoort eigenlijk niet zo erg. Vervelender is dat de ganse film vanuit slechts één premisse vertrekt, en dat die beduidend saai wordt uitgevoerd.

Alle clichés worden uit de kast gehaald, van de in zuinige bikini’s gehulde juffrouwkes tot de ongelovige strandwacht –die natuurlijk zelf verorberd wordt. En dat is het zowat.

De acteerprestaties zijn niet helemaal slecht. Vooral Brooke Butler doet haar best. We hadden Butler al eerder gezien, in het guitige All Cheerleaders Die, waarin ze vooral wordt herinnerd voor de scène waarin ze in haar ondergoed van het ene huis naar het andere wandelt. Mooi in beeld gebracht trouwens, die scène (al moet ge al een grote oender zijn om zoiets naar de kloten te helpen). Maar goed, ook in deze The Sand steekt ze boven het gemiddelde uit. Maar of dat genoeg is om de film te bekijken…

Circle (2015)

Held captive and faced with their imminent executions, fifty strangers are forced to choose the one person among them who deserves to live.

Regisseurs: Aaron Hann, Mario Miscione
Schrijvers: Aaron Hann, Mario Miscione
Met: Julie Benz, Mercy Malick, Carter Jenkins
IMDB

Gedurende 87 minuten worden vijftig onbekenden één per één geëlimineerd, tot er eentje overblijft. Als dat wat saai klinkt, dan is het omdat het saai is.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=PKeK_FojB-A&w=560&h=315]

De bedoeling was ongetwijfeld om een soort doorsnede van de hedendaagse mensen te maken, de homo-hater, de bedrieger, de lamme goedzak, de immigrant, etc. en daar dan één of andere moraliteit aan te verbinden. Circle draait echter uit op een voorspelbare, cliché-gevoede brij.

Nee, dank u, maar toch niet.

5 to 7 (2014)

An aspiring novelist enters into a relationship with a woman, though there’s just one catch: She’s married, and the couple can only meet between the hours of 5 and 7 each evening.

Regisseur: Victor Levin
Schrijver: Victor Levin
Met: Anton Yelchin, Bérénice Marlohe, Olivia Thirlby
IMDB

Anton Yelchin is Brian, een schrijver die voorlopig een halve muur vol afwijsbrieven heeft voor de schrijfsels die hij probeert te publiceren in magazines van Variety over The Atlantic tot The New Yorker. Brian ontmoet Arielle (Bérénice Marlohe), en het koppel wordt verliefd. Arielle is evenwel getrouwd –met kinderen– en hun relatie kan enkel plaatsvinden tussen 5 en 7 ’s avonds.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=XiALAzGRcZ8&w=560&h=315]

5 to 7 is het niet onaardige debuut van regisseur Victor Levin, met een heel geslaagde bijrol voor de anders onuitstaanbare Glenn Close (als moeder van Brian). De personages worden heel geloofwaardig neergezet, ondanks de heel onwaarschijnlijke situatie —it must be a French thing— waarin de partners op de hoogte zijn van elkaars minnaars. Het klinkt allemaal zeer romcom, maar naarmate het verhaal zich ontwikkelt, wordt het eigenlijk bijzonder pijnlijk en tragisch.

Er zitten een paar intrigerende cameo’s in de film, van de recent overleden activist Julian Bond en restauranthouder Daniel Boulud tot New Yorker editor David Remnick. En natuurlijk de fragmenten uit Truffaut Jules et Jim. Truffaut is ook waaraan Levin zich duidelijk wil spiegelen –of toch waardoor hij zich laat inspireren– al mist de film daarvoor (of daardoor) voeling in het heden. Er zitten een pak verveldende citaten en clichés in de film, maar waar Levin absoluut in slaagt, is in het overbrengen van de Franse paradox van afstandelijkheid, de scheiding tussen het private en het publieke leven.

Infini (2015)

An elite ‘search and rescue’ team transport onto an off-world mining-facility to rescue Whit Carmichael, the lone survivor of a biological outbreak.

Regisseur: Shane Abbess
Schrijvers: Shane Abbess, Brian Cachia
Met: Daniel MacPherson, Grace Huang, Luke Hemsworth
IMDB

Neeeeeeeee! (Loopt luid gillend weg.)

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=s4l_lHGMhlw&w=560&h=315]

We gaan eens moeilijk doen. Iets met tijd, en tijdlapsus en verschillende tijdsverlopen en tien seconden hier is eigenlijk een week ginder en dan ‘springen’ we naar die andere plaats en dan zit daar een virus en worden we allemaal zot en agressief en eigenlijk is het een alien entity en dan komen we terug en is er gelijk blijkbaar niets gebeurd.

Voila. Ik heb u 110 minuten van uw leven gered. Te vermijden.

Momentum (2015)

Alex, a mysterious thief, is pulled in by her former partner for one last heist. She quickly finds it was never just about the diamonds. A brutal murder sparks a cat and mouse chase between Alex and a master assassin. Now she must uncover the lies behind the heist and discover the secrets behind the men who have made her a target.

Regisseur: Stephen S. Campanelli
Schrijvers: Adam Marcus, Debra Sullivan
Met: Olga Kurylenko, James Purefoy, Morgan Freeman
IMDB

Een generische spion-thriller-actiefilm die ik eigenlijk interessanter vond dan Spooks, maar creativiteit, inventiviteit en originaliteit mist om zich te laten opvallen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Vbr2S2o507Q&w=560&h=315]

Het langspeelfilm debuut voor Campanelli, die zijn sporen al heeft verdiend als cameraman, en dat is eraan te zien. Momentum is een wervelende en onderhoudende film, maar ziet, ik ben hem al vergeten.

The Diabolical (2015)

Madison, a single mother, and her children, are awoken nightly by an increasingly strange and intense presence. She seeks help from her scientist boyfriend Nikolai, who begins a hunt to destroy the violent spirit that paranormal experts are too frightened to take on.

Regisseur: Alistair Legrand
Schrijvers: Luke Harvis, Alistair Legrand
Met: Ali Larter, Max Rose, Chloe Perrin
IMDB

Er is eigenlijk niets mis met The Diabolical, tot het einde, dat de ganse film, nee, niet als een kaartenhuisje ineen laat vallen, maar plots op een veel te onaangekondigde manier een geheel andere wending bezorgd. Een wending die best interessant was geweest, maar, vermoedelijk door gebrek aan ervaring van de regisseur en de schrijvers, zonder enige creativiteit in een zwaarmoedig hellegat wordt gestampt.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=-rdKYbCPfYc&w=560&h=315]

De film begint als een Halloweenwaardige horror, met een huis vol merkwaardige fenomena, een moeder die verliefd is op de leraar van haar zoon, en twee arme bloedjes van kinderen, waarvan er eentje een soortement band heeft opgebouwd met het fenomeen in kwestie. De film bouwt geleidelijk aan naar een climax, maar dan springt het thema plots van horror naar science fiction, en zelfs al werden beide genres in het verleden reeds heel geslaagd met elkaar in contact gebracht, hier wordt de nieuwigheid als een deus ex-machina voor een veel te overgehaaste plotafwikkeling opgeroepen.

En het is zo godverdomme spijtig, want er zat echt een goede film in.

Spring (2014)

A young man in a personal tailspin flees the US to Italy, where he sparks up a romance with a woman harboring a dark, primordial secret.

Regisseurs: Justin Benson, Aaron Moorhead
Schrijver: Justin Benson
Met: Lou Taylor Pucci, Nadia Hilker
IMDB

Er zijn ook horrorfilms die het genre overstijgen. Ze zijn dun gezaaid, maar plots krijgen we films zoals Let The Right In (en de bijzonder geslaagde remake Let Me In), waarin de horror maar half-expliciet wordt getoond. Let The Right In is immers een vampierenfilm, maar veel bloedzuigen komt er niet in voor. Recenter was er ook When Animals Dream, een weerwolvenfilm, waar men niet echt een weerwolf in te zien krijgt.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=668ZdEbXlPY&w=560&h=315]

Spring is ook zo’n film. Niet zo goed als die andere, maar meer dan goed genoeg, opdat ik hem u sterk kan aanraden. De inleiding had er voor mij niet bij gehoefd, want die heeft met de rest van het verhaal weinig te maken –een paar flashbacks hadden kunnen volstaan. Maar de manier waarop met het thema wordt omgesprongen, is lovenswaardig.

Nadat hij een man heeft neergeslagen tijdens een gevecht in een bar, vlucht Evan (Lou Taylor Pucci) naar Italië. Zijn vlucht is niet louter om aan een eventuele vervolging te ontsnappen, maar is tegelijk een rouwproces om zijn pas overleden moeder. In Italië ontmoet hij de mysterieuze Louise, op wie hij… jawel: hartstochtelijk verliefd wordt. Louise blijkt een diep geheim te tornen, en zal moeten liezen tussen haar liefde voor Evan of haar afkomst.

De ganse film is eigenlijk een allegorie voor de liefde, en de keuzes die daarmee verband houden. Spring heeft een zware indie ondertoon –de fotografie is vaak amateuristisch– maar blinkt uit door de wijze waarop het verhaal uit de doeken wordt gedaan, en de geloofwaardigheid die zorgvuldig wordt opgebouwd. Toegegeven, er zit een element van expliciete horror in, maar eigenlijk niets wat de argeloze bezoeker gillend de cinemazaal zou doen verlaten.

Spring wordt blijkbaar graag vergeleken met de Before Sunset-trilogie (waar helemaal niets van horror in voorkomt), wat er me toe aanzet die films eindelijk toch maar eens te gaan bekijken.

The Editor (2014)

A film editor gets embroiled in a string of murders.

Regisseurs: Adam Brooks, Matthew Kennedy
Schrijvers: Adam Brooks, Adam Brooks, Conor Sweeney
Stars: Paz de la Huerta, Adam Brooks, Matthew Kennedy
IMDB

Soms kan een eerbetoon ook te ver gaan. The Editor is een eerbetoon aan het giallo genre, een mix tussen horror en mystery, dat populair was tussen de jaren 60 en 80 (zowel voor film als literatuur). De meest bekende regisseur van het genre is waarschijnlijk Dario Argento, met pareltjes zoals Suspiria, Inferno, Tenebrae, Phenomena en Trauma.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=plL3BNE1Rq4&w=560&h=315]

De film zit boordevol verwijzingen naar films uit het genre, inside jokes en andere associatieve verwijzingen, die het geheel nogal moeilijk verteerbaar maken voor de gemiddelde kijker (ook voor mijzelf). Het is ongetwijfeld boeiend en interessant voor de hardcore fans, maar ik vond mijzelf meer geeuwen dan geboeid toekijken.

The Final Girls (2015)

A young woman grieving the loss of her mother, a famous scream queen from the 1980s, finds herself pulled into the world of her mom’s most famous movie. Reunited, the women must fight off the film’s maniacal killer.

Regisseur: Todd Strauss-Schulson
Schrijvers: M.A. Fortin, Joshua John Miller
Met: Taissa Farmiga, Malin Akerman, Adam DeVine, Nina Dobrev
IMDB

The Final Girls, het langspeelfilm debuut van Todd Strauss-Schulson, is een eerbetoon aan het slasher genre, meer bepaald aan de films uit de jaren 80. Als de namen Michael Myers, Jason Voorhees of Freddy Krueger een belletje doen rinkelen of als u ooit één van de Halloween, Friday the 13th of A Nightmare on Elm Street films hebt gezien, dan zal deze film u weinig verrassend overkomen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=zreNh78kTjg&w=560&h=315]

The Final Girls is een brave, bijna gezinsvriendelijke versie van het slasher genre, waarin alle clichés op een propere manier aan elkaar worden geregen, gelijk de plastieken parels in het maak-zelf-uw-halsketting-setje van uw dochter.

Taissa Farmiga –die zich liet opmerken in de serie American Horror Story– speelt Max, die haar moeder, scream queen Nancy (gespeeld door Malin Akerman), verloor in een auto-ongeval. Tijdens een vertoning van haar moeders meest bekende film, Camp Bloodbath, wordt ze met een paar vrienden in de film euh… gezogen. Het opzet van de film is om terug uit de film te geraken, maar dat kan alleen als de final girl, het typische laatst levende meisje in de slasher, de slechterik kan overwinnen.

Als u goed bekend bent met het genre, zal de film u weinig boeiends bijbrengen. Als dit een introductie is, dan kan u genieten van de betere film uit het genre. Heel opvallend is de zorgzame manier waarop Strauss-Schulson de scènes in beeld heeft gebracht, en de moeite die de acteurs hebben genomen om zich in te leven in hun rol.

Knock Knock (2015)

When a devoted husband and father is left home alone for the weekend, two stranded young women unexpectedly knock on his door for help. What starts out as a kind gesture results in a dangerous seduction and a deadly game of cat and mouse.

Regisseur: Eli Roth
Schrijvers: Eli Roth, Nicolás López & Guillermo Amoedo (scenario); Anthony Overman & Michael Ronald Ross (verhaal)
Met: Keanu Reeves, Lorenza Izzo, Ana de Armas
IMDB

En hier zijn Eli Roth, Guillermo Amoedo, Lorenza Izzo en Ignacia Allamand opnieuw. Na The Green Inferno brengt Roth opnieuw een tribute aan andere film, deze keer Death Game van Peter Traynor uit 1977. Enfin, tribute: het is eigenlijk een geüpdatet remake. Scream Queen Colleen Camp heeft zelfs een bijrolletje in de film, terwijl ze één van de hoofdrollen vertolkte in het origineel.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=ti6S3NZ5mKI&w=560&h=315]

Het goede nieuws: Lorenza Izzo en Ana de Armas spelen heel overtuigend.

Het slechte nieuws: Keanu Reeves is vergeten hoe hij moet acteren. Mogelijks was hij helemaal ondersteboven van de wulpse naaktheid van de twee actrices, maar zelfs als brave huisvader kan hij niet meer dan een halfslachtige poging ondernemen tot Jim Carrey’s The Claw uit Liar Liar.

Vervang Reeves door een andere acteur, haal er wat misplaatste slapstick uit, en dit had een uitstekende film kunnen zijn. Maar nu dus niet.