Auteur: bruno

ariane

Zoals eerder bericht, heb ik voor het seizoen 04-05 een abonnement op de opera genomen. Donderdag was het de eerste voorstelling in de Bijloke. Een concertante uitvoering van Ariane & Barbe-Bleue, gedicht door Maurice Maeterlinck (Belgiës Nobelprijswinnaar literatuur) en op toon gezet door Paul Dukas.

Even citeren uit het programmaboekje (6,20 EUR –de afzetters):

De rol van deze onversaagde vrouw, dit symbool van de jeugd en de hoop, was op het lijf geschfreven van Maeterlincks levensgezellin Georgette Leblanc. Maeterlinck trachtte haar tevergeefs aan Debussy op te dringen als eerste vertolkster van Mélisande; ze creëerde wel de rol van Ariane in Dukas’ opera, die op 10 mei 1907 in première ging in de Opéra-Comique.

Dat was in 1907, dus vijf jaar na Pelléas. Maar in tegenstelling tot Pelléas, dat een toneelstuk was vooraleer het opera werd, was Ariane & Barbe-Bleue speciaal geschreven om op muziek gezet te worden. Men zegt dat Maeterlinck aan Grieg dacht had, maar toen Dukas in 1899 om zijn toestemming vroeg, gaf hij die. Met zijn ouverture van Polyceute, zijn Symphonie in c en vooral zijn Apprenti sorcier had de componist naam gemaakt bij het grote publiek én werd hij erkend door de kritiek.

Mooie uitvoering, met in de compositie duidelijk merkbare invloeden van Wagner. Eigenlijk heb ik maar weinig theatraliteit gemist, ware het niet dat ik me toch meer dan éénmaal de bedenking heb gemaakt dat dit perfect zou zijn als soundtrack. (Een beetje zoals Philip Glass’ operaversie van Cocteaus La Belle et la Bête; en die link is nog niet eens zo vergezocht.)

Enig minpuntje: de versterkte muziek –het is altijd hetzelfde, en normaal zou ik het zelfs niet meer vermelden (zo wanhopig ben ik). Deze keer echter waren de luidsprekers zo ‘slecht’, dat bij elke climax van pauken of koperblazers, de conussen verscheurend gingen trillen (“oei, de boxen zijn gesprongen,” zou ik vijftien-twintig jaar geleden gezegd hebben).

Oh, en in het derde bedrijf werden ganse stukken tekst overgeslaan. Ik weet niet of dat de bedoeling was, en hoe ze dat met de muziek hebben gerijmd, maar in elk geval, ongeveer vier van de zestig kolommen libretto werden niet gezongen. En ik heb voorlopig nog geen verwijzing naar een alternatieve versie gevonden.

chocolade & courgette

En daarmee is mijn favoriete foodlog 1 jaar oud geworden.

And so, we put the little cake on a plate. And lit a candle. And sang a birthday song. And blew the candle. And drank a little wine. And ate the little cake. Happy Birthday Chocolate & Zucchini!

(Niet dat ik tot nog toe een trouwe –of zelfs maar regelmatige– bezoeker ben geweest, maar het is wel het eerste blog op mijn lijstje in het genre.)

Ondertussen kent het weblog ook al een (voorlopig maandelijkse) nieuwsbrief, is er op 18 oktober een dinner party in Parijs voor al wie tot daar geraakt, en wordt er gestart met een forum.

Beter dan te proberen een beschrijving van de site te geven, verwijs ik naar dit artikel uit de The Sydney Morning Herald, of nog beter, gewoon de site zelf. Lees één artikel, en je bent verkocht.

DIV

Zopas een namiddagje doorgebracht op de kantoren van de DIV. Ik had maandag het inschrijvingsbewijs voor de motor ontvangen, en ze hadden hem toch wel niet op 108kW gezet ipv 72?!

Achteraf blijkt dan nog dat het niet eens hun schuld is, maar dat iemand (Triumph?) het verkeerd PVG nummer had genoteerd (L/60.102 ipv L/60.103).

Rond 14u was ik aan de beurt –na meer dan een half uur wachten– waarop Brussel diende gecontacteerd te worden om een afdruk van de microfiche van mijn aanvraag door te faxen. Rond 14u40 was die fax er nog niet, en toen heb ik maar even permissie gevraagd om snel-snel Henri van school te halen, en daarna terug naar Zwijnaarde te keren.

Vooral dat laatste bleek lang niet evident. De eerste keer was ik via de Expo gereden (ik kwam van de Brico op Sint-Denijs); met Henri probeerde ik eerst langs Sneppebrug/Beukenlaan (afgesloten), dan de overkant van Maria Middelares (afgesloten), om vervolgens maar weer helemaal van bij de op- en afritten bij de Brico te moeten vertrekken. Duh.

Een nieuw ‘roze inschrijvingsforumulier’ mee naar huis gekregen (deze keer moest ik nauwelijks wachten), waarop een nieuw vignet van de verzekering moet, en voor 12,50 EUR fiscale zegels. Liever dat, dan 867,00 EUR BIV te moeten betalen voor 108kW ipv de 123,00 EUR voor 72kW.

Dank u.

blind

Gisteren mogen genieten van het MAX!MAL BL!NDMAN concert in de Handelsbeurs (met dank aan de sponsors).

Bijna mijn concert laten vergallen door een heikneuter van een portier die bij het binnengaan van de zaal insisteerde dat ik mijn vest en tas ging afgeven bij de vestiaire. (Yeah, right.) Zelfs toen ik er hem vriendelijk op wees dat er madammen met grotere sjakosjen binnengingen, hield hij voet bij stuk.
Ik word duidelijk heel oud, want ipv van de confrontatie aan te gaan, ben ik gewoon langs een andere deur naar binnen gewandeld, alwaar een vriendelijke juffrouw langs geen kanten problemen maakte van mijn attributen. (Ongetwijfeld als troostprijs voor goed gedrag mocht ik daarna plaatsnemen naast onze burgemeester.)

Soit, het concert. Ik heb Bl!ndman ontdekt via de Ictus Live CD met daarop Terry Reily’s In C, en daarna werd het alleen maar beter met Bl!ndman Plays Bach en Multiple Voice.

Het optreden was heel visueel, met als hoogtepunt Musique de Tables van Thierry De Mey (compositie voor drie paar handen op drie tafels). Een volledig verduisterde zaal, drie mannen vooraan gezeten op de rand van het podium, drie tafels met een wit blad en een partituur erop, en dan maar muziek maken met handen, vingers, vingertoppen, in een schitterende choreografie.
(Een of andere gelukzak mocht gewapend met fototoestel en statief het hele gebeuren vastleggen. En ik kan u verzekeren dat er kansen genoeg waren voor money shots.)

Bij momenten werd het een beetje kakofonisch; vooral tijdens De Meys Balatum werd de gluidsknop iets te ver open gedraaid (op het pijnlijke af), maar voor de rest niets dan lof. In een uitgebreide bezetting bracht Bl!ndman werk van Thierry De Mey, Peter Vermeersch, Eric Sleichim en Walter Hus, stuk voor stuk uitvoeringen die hier in de komende weken vaak zullen beluisterd worden (op voorwaarde dat ze de CD al hebben in de fnac).

icoon

Het lijkt wel rangefinder-festival op Photokina (zo erg dat ik blijf verdergaan met flauwe woordspelingen). Na Leica en Cosina Voigtlander werd het nieuwe Zeiss Ikon camera systeem aangekondigd (verdeeld door Hasselblad).

In niet mis te verstane bewoordingen gaat Zeiss Ikon in de aanval tegen het Leica bastion. Getuige daarvan gevleugelde bewoordingen zoals Our passion is to create the ultimate range of M-mount lenses. en And because it features an M-mount, you can use your existing M-mount lenses and upgrade to Carl Zeiss over time.

Al hebben ze het natuurlijk nooit direct over Leica:

Q: Are ZI lenses better than other M bayonet lenses on the market?
A: Yes, we are pretty sure.

En nog:

WHY M-MOUNT? For more than 50 years now, passionate 35 mm photographers have been embracing the M-mount rangefi nder camera system.mount lenses ever made. an extremely accurate rangefinder coupling mechanism.

De camera wordt overigens gemaakt door Cosina in Japan en is beschikbaar vanaf mei 2005. Vier lenzen (van de 8 geplande) zouden onmiddellijk na Photokina op de markt worden gebracht: 50mm Planar f/2 ZM, 35mm Biogon f/2 ZM, 28mm Biogon f/2.8 ZM and 25mm Biogon f/2.8 ZM. Later volgen nog de Biogon 2.8/21 ZM, Distagon 2.8/15 ZM en de Sonnar 2/85 ZM

In al even weinig bedekte termen wordt gesproken over een mogelijks digitale variant: The lenses have already been developed taking into account the special requirements of a foreseeable digital camera and can be used with all common range-finder cameras – both digital and analog.

De mogelijkheden van de camera moeten zeker niet onderdoen voor de Leica’s: een EBL van 55.9mm –beter dan de MP en de M7; Aperture Priority; TTL; 0.74 zoeker; 1/2000 max sluitersnelheid, ook in manual mode.

Maar ik ben vreselijk benieuwd naar de prijs van dat alles.
(Hoewel er bij de FAQ staat To make the ZI-lenses affordable in price and therefore to open them to an expanded public. zal ik mij maar niet te veel illusies maken.)

[update] Er wordt gespeculeerd over 2.000 EUR of 1/3 goedkoper dan de M7

kozijn

…en het zouden wel eens de laatste stuiptrekkingen kunnen zijn/worden van Leica. De concurrentie wordt er alleen maar groter op.

Op Photokina presenteerde Cosina Voigtlander twee nieuwe rangefinder cameras, de Bessa R2A en de R3A. Ze kosten allebei 499 USD (vs 2.500 USD voor de ‘gewone’ Leica M7), en moeten functioneel in niets onderdoen voor hun vijf maal duurdere ‘kozijn’ (pardon the pun) (durability is hoogst waarschijnlijk een ander verhaal).

Cosina Voigtlander introduced the Bessa R2A and R3A Leica M mount Aperture Priority Cameras. They are the identical except for the finders. The R2A has a .7 magnification finder with 35/50/75/90 framelines. The R3A has a 1:1 finder with 40/50/75/90 framelines. The Bessa 3A is the first Leica M mount film camera with a life size 1:1 finder. [Cameraquest]

De grote aantrekkingskracht van de nieuwe camera’s is ongetwijfeld de Aperture Priority These cameras join a short list of only 3 previous Leica M mount AE film cameras: Minolta CLE, Konica Hexar RF, and the current $2500 Leica M7.

In zowat alle andere features moeten de camera’s natuurlijk nog steeds onderdoen voor de Leica M (electronic shutter, no manual backup, geen DX, manual frameline selection, en nog steeds een kortere EBL dan Leica). Maar ze blijven wel vijf keer goedkoper natuurlijk.

(Nog op Photokina, presenteerde CV hun nieuwe 40/1.4 Nokton lens; kostprijs: 349 USD Some photogs especially prize the 40mm focal length a providing the best and most natural perspective for 35mm 24×36 format, including noted American photography writer Mike Johnston.)

maatwerk

Net de Leica photokina nieuwsbrief in de inbox gekregen. Leave it to Leica om de markt van de verzamelaars nog verder aan te spreken: vanaf heden kan u uw eigen Leica samenstellen:

The ‘Leica à la carte’ initiative will give photographers the first opportunity ever to configure their own individual Leica rangefinder camera. There are more than 4000 possible combinations of designs and features for configuring an unmistakable LEICA M7 and LEICA MP.

Startprijs (zowel voor de M7 als voor de MP): 3.450 EUR

The extensive options are not confined to the color and leather finish of the camera body. The photographer taking advantage of this offer can configure his Leica M camera in particular to suit his own practical photographic requirements. For example, he has the choice of several viewfinder magnifications, viewfinder frames and different sets of controls for the camera. The many different combination options of the Leica à la carte offer can be seen on the home page of Leica Camera AG on the Internet.

Wie het zelf eens wil proberen, hier is de directe link. Steeds de duurste opties kiezen, resulteerde in een prijskaartje van 4.200 EUR. Zonder lens welteverstaan.

En voor wie dan nog geld te besteden heeft: er zijn ook nog de Exclusive special titanium series to mark 50th anniversary of the Leica rangefinder system (een M7 in solid titanium, slechts 50 exemplaren, inclusief de 28 f2, 50 f1.4 en 90 f2, ook al in titanium, selbstverstandlich; en de LEICA OSKAR BARNACK EDITION – A piece of photographic and contemporary history in an exclusive jubilee set (grotere oplage: 1000 exemplaren).

Nog minder exotisch, maar daarom niet noodzakelijk minder prijzig, zijn er ook nog de bestaande ‘speciale’ modellen <a href="http://www.leica-camera.com/produkte/msystem/sondermodelle/anthrazit/index_e.html"MP anthracite, MP Edition LHSA, MP Edition Hermès, M6 ‘Bhumiphol’, M6 black paint. Keuze te over dus.

Och ja, en de LEICA DIGITAL-MODUL-R (The world’s first digital 35mm camera back) is uit.

lune de guerre

Frans voor ’t stripverhaal; Duits (Die Hochzeitsfeier) of Engels (The Wedding Party) voor de film; Nederlands voor de regisseur (Dominique Deruddere).

Lune de guerre is een sterke strip, gedreven door een scenario van Van Hamme (de man achter XII, Thorgal, Largo Winch en Le grand pouvoir du Chninkel, om maar iets op te noemen) en getekend door Hermann (Jeremiah, Les Tours de Bois-Maury, Comanche en Bernard Prince). Van Hamme laat zich vaak inspireren door anderen (intertekstualiteit heet dat dan), en net zoals XII naar The Bourne Identity, en Chninkel naar 2001, A space Odyssey errm refereren, roept Lune de guerre zeer sterk de sfeer van Thomas Vinterbergs Festen op (de eerste dogma film).

Maar goed, het meesterstukje wordt verfilmd door Dominique Deruddere, sterk gesubsidieerd door onze Duitstalige buren. De film is een coproductie van MMG (producent van De Zaak Alzheimer en Flikken) en twee Duitse filmbedrijven: Typhoon en Fanes Film (Das Experiment). Belgen bekleden sleutelposities achter de camera. […] Voor de camera spreekt men Duits.

En Deruddere maakt blijkbaar met veel zin voor subtiliteit de overgang van strip naar film:

“Als ik de strip letterlijk verfilm, wordt het inderdaad een groteske, gore bedoening,” lacht Deruddere tussen twee opnames door. “Maar je kunt wel raden dat dat mijn ding niet is. Hier wordt ook wel eens een schot gelost, en er vloeit bloed, maar ik ben zo vrij geweest die strip zeer ruim te adapteren. Enkel de kerngedachte blijft overeind: hoe kan een onnozel detail, garnalen die niet vers meer zijn, een conflict zo laten escaleren dat je moet vrezen voor je leven? Voor mij is levensgevaar al straf genoeg. Niet iedereen hoeft aan flarden te worden geschoten.” [DS]

We moeten evenwel nog even op onze honger blijven zit tot de film in onze zalen wordt vertoond: de release is voorzien voor 12 oktober 2005. Dan nog blijft het onzeker of de film hier sowieso wordt uitgebracht (tenzij misschien in zalen zoals Studio Skoop), wegens het al te Duitse karakter van de film. Hilde Van Mieghem:

“Dominique (Deruddere) heeft het geluk dat hij met producent Marc Conrad werkt. Ik ken hem, hij is heel goed en zal Dominique alle steun geven. Niettemin is dit geen Belgische film meer. De Belgen spelen maar bijrollen. De grote rollen zijn voor de Duitsers.” [DS]

Duimen maar.

basisgeneeskunde

In een (slecht gestructureerd) schrijven wordt gepleit om de duur van de basisopleiding geneeskunde terug te brengen van 6 jaar naar 7 jaar.

De structuur van het onderwijs maakt het mogelijk de doelstellingen voor de opleiding tot basisarts in zes jaar ruimschoots te bereiken, zonder kwaliteitsverlies (wat uiteraard een eerste vereiste is). Dat is zeker mogelijk nu de vervolgopleidingen tot huisarts en specialist meer en meer academisch onderbouwd zijn.

Feitelijk begint de driejarige interuniversitaire huisartsopleiding nu al in het zevende jaar arts. Maar de specialisatieopleiding start pas na zeven jaar. Als deze opleiding, net zoals de huisartsopleiding, gedeeltelijk interuniversitair georganiseerd zou worden, zou dit zevende jaar perfect geïntegreerd kunnen worden in de vier tot zes jaar durende vervolgopleiding tot specialist.

Kan ik inkomen. Het lijkt mij echter absoluut niet nadelig voor een specialist om dat ‘verdoken’ eerste jaartje opleiding tot huisarts mee te maken. Kwestie van toch laar al eerst met de practische basis kennis te maken voor ze zich verder gaan specialiseren. Het lijkt mij echter absoluut niet nadelig om dat ‘verdoken’ eerste jaartje voortgezette opleiding mee te maken. Bekijk het als een verdere oriëntatieronde.

En toegegeven, de opleiding duurt lang, heel lang, vooral indien men daarna nog eens gaat specialiseren. Langer wordt het nog indien men daartussen of daarna een doctoraat aflegt wat nog eens drie tot vier jaar aan het curriculum toevoegt.

Maar waar wringt nu eigenlijk het schoentje?

Komt men tot een zesjarige basisopleiding, dan blijft de totale opleidingsduur van negen jaar tot huisarts onveranderd en wordt de specialisatieopleiding met één jaar ingekort tot tien à twaalf jaar. Het blijft een lange opleiding, maar op die manier wordt de vervolgopleiding één jaar vroeger gehonoreerd (men verwerft een inkomen na de zesjarige basisopleiding). [mijn bold]

En om heel eerlijk te zijn, kan ik daar nog meer inkomen (en van meespreken). Maar tegelijkertijd zou ik er toch voor willen pleiten om dit op een andere manier aan te pakken. Ik ben er namelijk niet zo van overtuigd, in tegenstelling tot de schrijvers van het opiniestuk, dat een inperking van zeven naar zes jaar zonder kwaliteitsverlies kan verlopen. Tenzij we de opleiding van specialist en huisarts verlengen natuurlijk –met een algemeen oriëntatiejaar bvb. Tenzij we de opleiding van specialist en huisarts laten voorafgaan door pakweg een algemeen oriëntatiejaar.