Auteur: bruno

vro – nieuwe wereld

Yeehaw! In extremis toch nog aan kaarten voor het ‘Nieuwe Wereld’ concert in de Bijloke geraakt. Op het programma: Dvorak en Adams, uitgevoerd door het Vlaams Radio Orkest en in beeld gebracht door Norman Perryman. Hm.

Dvorak: 9e symfonie (“From the new world”): de antithese van de muziek uit Richard III. Verschrikkelijk gevarieerd, van adagio naar largo, naar allegro con fuoco. En wat een vuur: de zaal trilde in haar voegen.

Na de pauze tijd voor Adams’ El Dorado, voorzien van een Kinetic Painting as Performance Art door Norman Perryman. Perryman is dan weer de antithese van de scenografie uit Richard III. Wat in elk geval opviel was de dominantie van het beeld: de acties van Perryman, of je het nu mooi vond wat hij deed of niet, degradeerden de muziek tot achtergrond. Enkel wanneer je wegkeek van de geprojecteerde beelden, kon je je op het orkest en de muziek concentreren. Jammer, want hoewel El Dorado misschien niet het beste werk van Adams is, verdient het méér.

Sommige mensen gingen zelfs zo op in Perryman’s acties, dat ze vergaten dat ze eigenlijk naar een concert gekomen waren. De zal hing vol gefluister door de commentaar bij de acties van de kunstenaar.

Toch blij dat ik geweest ben; vooral voor Dvorak, als was mijn originele motivatie Adams. Eens zien op ik op 5 maart nog binnen geraakt voor Midori Seiler en Jos van Immerseel.

donor

Daar sta ik nu eens volledig achter: Elke burger moet verplicht antwoorden of hij donor is of niet.

Wie zijn elektronische identiteitskaart afhaalt, krijgt meteen de vraag of hij al dan niet orgaandonor wil zijn bij overlijden. Het antwoord wordt dan geregistreerd op de identiteitskaart. Dat is wat CD&V-senator Erika Thijs voorstelt in een wetsvoorstel dat ze volgende week in de Senaat indient.

Momenteel wordt ervan uit gegaan dat iedereen voor orgaanstransplantie in aanmerking komt, tenzij daar uitdrukkelijk verzet tegen werd aangetekend. In principe. Want de naaste familie kan nog steeds weigeren om organen te laten wegnemen bij het familielid (en heel vaak wordt van dat recht gebruik gemaakt).

De vraag is natuurlijk ook of de verplichte registratie het aantal donoren zal doen toenemen, want, ze mochten we gisteren in DS nog lezen: Tegenover elke geregistreerde donor van organen staan zes landgenoten die zich daartegen uitdrukkelijk verzetten.

Al is die kans niet onbestaand dat het aantal donoren toeneemt. Momenteel (vernemen we uit datzelfde artikel gisteren) zijn er slechts 30.748 geregistreerde donoren, tegenover 191.307 uitdrukkelijke weigeraars, wat betekent dat slechts 2% van de bevolking zich over het donorschap heeft uitgesproken. Dat levert een potentieel van 98% op, waarbij momenteel (en dat staat min of meer vast, gezien het tekort) het gros van de tansplantaties door de familie wordt geweigerd.

Een voorafgaandelijke (verplichte) registratie zou daar verandering in kunnen brengen, zo vindt Senator Erika Thijs, want De nabestaanden worden dan niet meer op zo’n moeilijk moment met die vraag geconfronteerd. Nabestaanden reageren vaak emotioneel op dat moment en er gaat veel tijd verloren wat cruciaal is bij orgaantransplantatie.

(Laat hier nog maar eens bij opgetekend staan –voor het stof mij weer rond de oren opwaait– dat ik mij niet uitspreek over voor of tegen, maar wel dat net die beslissing door de potentiële donor zelf moet worden gemaakt, niet door de nabestaanden.)

een (gents) staartje

Case closed? Alles krijgt altijd een staartje. En soms is dat best gezellig. Zoals in dit geval, hopen we.

Want Gent is te klein. Ons lawaai is te groot. En het circus te bouwvallig.

Komt dat zien, komt dat bekijken. Strekt al uw benen onder tafel en maakt al uw handen (of voor wie dat prefereert: uw voeten) vettig. Want bij deze wordt bloggend Gent (en omstreken) uitgenodigd voor een blog-meeting op donderdag 10 of 17 maart om 20 uur in den Amadeus door Michel, Steven en mijzelve. Met als thema: “Oude wijn in nieuwe zakken.”

Wilt u er ook bij zijn, stuur ons een mailke, of laat iets weten in de feedback. U komt toch ook?

kuch

Kuch! Kuch! *hoest ziel uit lijf*
Amaai zeg wat een stof. Schrijft een mens ne keer wat.

Doet mij denken aan die lol uit het middelbaar:

Zegt de ene lul tegen de andere: “Weet gij waarom sperma nat is?”
“Nee? Ewel, ’t zou hier anders nogal stuiven hé.”

Ik wil maar zeggen: veel te competitief allemaal voor mijne leeftijd. Bovendien worden er dingen in gelezen die ik helemaal niet geschreven heb. Gepasseerd? Jaloers? Jongens toch. Blijkbaar kan alleen Siegfried goed lezen. (Al hebben ze het er bij Michiel/Michael/Michel ook al moeilijk mee.)

De twee belangrijkste stukjes uit mijn tekstje zijn: Het is waarschijnlijk ook allemaal goed bedoeld, en het principe van zo’n Gents weblog interesseert mij buitenmaats en waarom werd dit blog in eerste instantie niet opengetrokken naar de rest van de Gentse bloggers? (en dat heeft niets te maken met jaloersheid of gepasseerdheid of whatever, schreef hij er voor de duidelijkheid nog maar eens bij). De rest zijn zwierige ornamenten. Maar wie het schoentje past, trekke het aan, evidamente.

Voor de rest: lang leve elk weblog over Gent, wie het ook maakt of het onderhoudt of eraan meewerkt. Case closed, next!

our discontent, now is the winter of –

Richard III in de Vlaamse Opera te Gent. Nog nooit heb ik een opera gezien of gehoord die muzikaal zo saai is als Giogio Battistelli’s Richard III. De muziek kwam in onaflatende golven van neutraal naar een soort climax, evenwel zonder een inhoudelijk aanleiding. Het geheel kwam verschrikkelijk monotoon en slaapverwekkend over.

Dat gezegd zijnde, was de muziek lang niet slecht. De stemmen van de zangers waren echter veel te zwak (of de muziek veel te luid), waardoor je steeds de indruk kreeg naar een muziekmassa te luisteren waarin verder maar weinig verscheidenheid zat.

Absoluut schitterend was de mise-en-scène: regie (Robert Carsen), dramaturgie (Ian Burton), decor (Radu Boruzescu), kostuums (Miruna Boruzescu) en belichting (Robert Carsen en Peter Van Praet). Magnifiek. Adembenemend.

Ook de uitwerking van de slotscène (A horse! A horse! My kingdom for a horse.) was memorabel. Sober, zonder pathetiek, en heel beklijvend. Maar ja, er werd ook nauwelijks gezongen (eerder gereciteerd). En hieruit bleek eigenlijk ook de functie die de muziek in de opera had moeten hebben: ondersteunend. De muziek was veel beter benut geworden voor een recitante uitvoering, een toneelstuk, met als achtergrond een dwingende soundtrack. Niet het zeurende, vaak onverstaanbare gewauwel waaraan we nu twee uur lang onderworpen werden.

Maar: ik onthoud dus vooral de bijzonder geslaagde scenografie, en de laatste scène (de sterfscène).

wie blogt?

Screw zelfcensuur (tot op zekere hoogte). Hier zijn wat bedenkeningen/opmerkingen bij gent.blogt.

Voor ik van wal steek, echter dit: geen slecht woord over de mensen die eraan meewerken. Een aantal onder hen kan ik via de newsfeed reader best smaken. Het is waarschijnlijk ook allemaal goed bedoeld, en het principe van zo’n Gents weblog interesseert mij buitenmaats. Edoch.

Dit is geen Gents weblog. Ceci n’est pas une pipe. Gent krijgt eerste stadsblog Excuse me? Een aantal Einzelgangers besluit stiekem een logje op te richten dat op een mediageile manier veel te snel naar buiten wordt gebracht (o.a. te merken aan de uitwerking van de interface), voorzien van een volledig afgesloten en megalomaan copyright statement. Weliswaar zonder verdere intentieverklaring, en zonder overleg met (het gros van de) andere bloggende Gentenaars.

Want dit is mijn grootste gripe: waarom werd dit blog in eerste instantie niet opengetrokken naar de rest van de Gentse bloggers? Waarom kon er van het begin af aan niet samengewerkt worden? Ik vind het bijzonder jammer dat zo’n initiatief niet meer op openheid en participatie kon gebaseerd zijn (want het kan ook anders, cfr de oproep voor de megablog een tijdje geleden).

Egotrippin’? Hoe verschrikkelijk jammer. (En schiet mij nu maar allemaal af.)

(Geef mij maar blog planet gent.)

[Update:] Zie ook: Michel, Steven, Siegfried.
(Ik moet dringend trackback maar eens aanzetten op dit weblog.)

dag van

Gisteren had ik het nog vermeld in de commentaren bij Huug: vandaag werd door Groen! uitgeroepen tot Wereldklimaatdag.

En dat zal u geweten hebben. Gisteren kregen de treinreizigers (in Gent aan het Sint-Pietersstation toch) een pamfletje in de handen geduwd, waarin hun keuze voor het openbaar vervoer werd gelauwerd. Edoch, groter was mijn verbazing toen vanochtend door de PA van de trein met een diepe basstem volgende laudatio werd aangeheven:

Beste reizigers, vandaag treedt het Kyoto Protocol in werking. Als NMBS klant kiest u alvast voor milieubewust reizen.

Korte pauze.

Waarvoor bedankt.

*gniffel*
Een waar knuffelmoment.

try before you buy

Ik heb Marcel Heymans niet nodig om tegen de (illegale) MP3s te zijn. In al mijn protest tegen de vraatzuchtige aasgieren van de muziekindustrie, is er geen haar op mijn hoofd (en hoewel ze kort zijn, heb ik er veel) dat eraan denkt een mp3-collectie aan te leggen. Illegaal of niet. Mijn mp3’s beperken zich tot de erbarmelijke tunetjes die ik op iTMS heb gekocht, of tot de CDs die ik tijdelijk rip om mijn iPod van voedsel te voorzien, en die, na de voedertijd, weer van de computer worden verwijderd. Mijn natte droom is een music server, genre de recent aangekondigde McIntosh MS300 300 GB Music Server (geen verwantschap met Apple, overigens), waarop de CDs lossless kunnen worden opgeslagen. Maar dan nog, denk ik er niet aan op een illegale manier het egoïsme van de platenmaatschappijen tegen te werken.

Dat gezegd zijnde, ben ik een absoluut voorstander van try before you buy. Het werkt al verschrikkelijk lang voor shareware, en ik zie niet in waarom dat niet voor muziek zou kunnen werken. Vergeet overigens niet dat Marcel en consoorten gróót tegenstander waren van luisterposten in muziekwinkels. Dat zou de verkoop, tegenwerken, was hun argument, dat al even belachelijk was als de manier waarop ze Apple een paar jaar geleden uitlachten toen die aankondigden via internet muziek te willen verkopen.

Try before you buy dus. Als ik meer geld had, zou ik me kunnen veroorloven muziek ‘op het gevoel’ te kopen, of louter op voorspraak. Tot mijn spijt is dat niet het geval. Dus hoor ik al eens iets op de radio (zelden, sinds ik mij bijna niet meer met de wagen verplaats), lees ik een aantal reviews in de media (vaak), hang ik aan de luisterposten in de fnac (wekelijks), en durf ik wel eens een mp3tje te downloaden om te zien of de muziek mij ligt. Meestal beperkt dit zich dan tot pop en rock e.d., maar sinds Marcel zo ijverig tekeer is gegaan tegen het mp3 aanbod op de Vlaamsche weblogs, ben ik maar eens op zoek gegaan naar ook ander bronmateriaal.

Wat blijkt, er zijn een aantal zeer interessante jazz sites, waar u wel eens voorsmaakjes van CDs zou kunnen vinden. De meeste van die sites bieden een disclaimer, waarbij wordt verteld dat de muziek slechts voor een beperkte tijd wordt aangeboden, en u wordt aangemoedigd de CD te kopen wanneer de muziek u bevalt.

Hierzie, als voorbeeld drie sites met een mooi aanbod jazz:

Enjoy!