bruno – Pagina 426

nen euro

“Meneer, hebt u soms geen mmffrrbblll?”

Het was net geen drie uur (vanochtend), en ik bevond me ter hoogte van de tramhalte aan Focilux, in de Kortrijksepoortstraat. De man verliet zijn compaan, die in een portiek was neergezegen met een pint in elke hand, en stapte op mij af. Zijn wangen waren ingevallen, zijn ogen bloeddoorlopen.

– Sorry, ik heb u niet verstaan. Wat kan ik voor u doen?

“Kunt U mij soms helpen met één euro?”

Hij kwam steeds dichterbij, en keek al verlangend naar mijn schoudertas, die tussen ons in hing. Ik dacht aan mijn fototoestel dat erin zat.

– Het spijt me, maar ik heb geen geld meer op zak.

“Allez, meneer, en die sjakosj dan? Enen euro is meer dan genoeg. Of iets anders dat ge wilt missen misschiens?”

Huh? Was die mens mij aan ’t bedreigen soms?

– Ik zeg u, ik heb geen geld, en zekers niet iets anders dat ik wil ‘missen’.

Hij kwam nog wat dichter, en graaide naar de riem van mijn tas. “Ik ga het toch niet zelf moeten nemen, hé meneer? Zeg eens, dat voelt zwaar, wat zit er eigenlijk allemaal in die sjakosj?”

*klik*

– ALS GE GODVERDOMME UW POTEN NIET THUIS GAAT HOUDEN ZULT GE SUBIETS AAN UW TANDVLEES VOELEN WAAROM MIJN SJAKOSJ ZO ZWAAR IS, EIKEL! riep ik hem toe. (Legd’u maar al te bloeien, dacht ik er nog bij, onmiddellijk gevolgd door: maar als ik dat zeg, lig ik zelf dubbel van ’t lachen.)

Hij gaf mij een speelse duw. “’t Was maar om te lachen hoor meneer. Hebt u nu echt genen euro?”

En weg was hij.

schrijflust (meer)

Iemand had om een lichtdrukmaal gevraagd van mijn nieuwe schriftjes, en een ander iemand was benieuwd naar de Timmermans waar ik zaterdag was binnengesprongen. Van Steven heb ik onlangs een flickr pro upgrade gekregen, dus ik dacht, ik smijt maar een paar foto’s on-line.

De schriftjes zien er als volgt uit: gelijnde ecru bladen, gevat in een dikke, maar soepele lederen omslag, en voorzien van een lang lint om het schrift te sluiten. Of, op foto:

In schriftjes dient ook te worden geschreven (elk excuus is goed), en na vlotte bemiddeling van de mensen van Timmermans (Korte Munt, ts Groenten- en Korenmarkt), ben ik erin geslaagd een Visconti Wall Street LE Gris Nacré te bemachtigen. Met Extra Fijne penpunt, want ik schrijf nogal fijntjes.

Zonder overdrijven, dit is dé perfecte pen (voor mij). Zwaar, ligt goed in de hand, glijdt over het papier, en is prachtig om naar te kijken. Nu nog een geschikte inkt vinden. Momenteel heb ik ze gedeeltelijk gevuld met Cacao du Brésil (van J. Herbin), maar ik heb de indruk dat die precies diep indringt in het papier (al kan dat ook aan de absorptiegraad van het papier liggen). Ik sta open voor suggesties (zoals steeds).

albertlaan 20050625-26

Dit weekend waren de werken gevorderd tot vlak voor de deur. Het laatste stuk van de nieuwe tramrails werd geplaatst tot tegen de reeds gedeeltelijk vernieuwde Albertbrug.

Dat betekede helaas ook dat wij zaterdagochtend om vijf uur werden gewekt door het gedaver van de pletwals, en zondagochtend op hetzelfde uur, door de werkmannen die net dan stukken isolatie met kettingzaaggeweld moesten te lijf gaan. Het weze hen vergeven.

Zondag heeft Henri er niks van gemerkt, maar zaterdag kwam hij om acht uur naar beneden gestormd (vroeger mág hij niet tijdens het weekend), vol enthousiasme. Papa, mama, ik heb de pletwals gehoord, nee gevoeld, het was net een aardbeving. Gans ons huis was aan ’t schudden! En kijk, ze zijn nu nog bezig, ga maar eens kijken. Papa! Kom eens kijken! Allez kom!

Met bovenstaande machine werden de nagels of vijzen uit de oude tramenrails verwijderd. De meneer van Afrikaanse origine was bezig het geheel van de werken te filmen.

Het meest spectaculaire was evenwel nog steeds het plaatsen van de nieuwe rails: er liepen een twee mannen rond met telegeleide-bakjes, die daarmee elk een kant van de kraan bedienden.

Toen ik in de namiddag voor de zoveelste keer weer naar buiten sloop om nog maar eens foto’s te nemen, begonnen de werkmannen mij al een beetje gewoon te worden.

Geen van hen heeft overigens het portretrecht ingeroepen.

uitgeteld

Tessa is nog steeds uitgeteld. Gisteren ben ik kort voor de middag naar huis gekomen, en heb meteen bijna meer mogen werken dan in Brussel (boodschappen, iemand?). Heel sympathiek van mijn chef overigens.

Vandaag heb ik mezelf ook tot onroerend goed laten verklaren, zodat het verschrikkelijk goed uitkomt dat de zoon, eerst door de grootouders werd meegenomen naar de opening van een of andere provinciale molen, en deze namiddag naar een verjaardagsfeestje mag. Al ben ik deze voormiddag eerst nog alleen naar ’t centrum mogen trekken om een paar films in de fnac te halen (ik beperk mijzelf tot 1 vooraf duidelijk gepland fnacbezoek per maand), bij Timmermans langs te gaan, en brood, groenten en fruit te kopen.

De beschikbaarheid van vers fruit is duidelijk hét grote voordeel van dit seizoen. We hebben net een paar verschrikkelijk goede nectarines achter de kiezen, en kersen, jongens, ik kon er met moeite van afblijven.

Of ik die wagen niet van voor mijn deur zou laten slepen, vroeg een (verre) buur toen hij mij foto’s van de werken zag nemen. Hij grijnsde breed en wees naar het bestelwagentje voor mijn poort, dat toebehoort aan de werkmannen, die dit weekend de laatste tramsporen vervangen. Het is hier eigenlijk best aangenaam wonen.

dicht

Geen oog dicht gedaan vannacht. Niet alleen waren er de niet aflatende warmte en de nog minder aflatende muggen (die open spel hadden gekregen nadat de ramen wijd werden opengezet in de ijdele hoop op verkoeling), nee, vooral het gebrek aan zuurstof speelt ons parten.

Of liever Tessa, die dezer dagen met piepende longen van een astma-aanval mag genieten, die nog eens gepaard gaat met hevige koorts. Ze geraakt al twee dagen haar bed niet uit, de minste inspanning is haar teveel. Voeg daaraan toe de verschrikkelijke hitte in de kamer waar Henri slaapt, en ik heb plots twee redenen om mij zorgen te maken.

Mag ik nu naar huis alstublieft?

[GB] de stationslaan

Er wordt gewerkt op de Koning Albertlaan. Al een tijdje (sinds 4 oktober 2004 om precies te zijn). Voorlopig blijft het beperkt tot de Koning Albertlaan (en de Albertbrug), maar binnenkort gaat ook de Groot-Brittanniëlaan eraan mogen geloven. En het was nodig. De Albertlaan lag er nog redelijk bij, maar in de Brittanniëlaan was het reeds lange tijd uitkijken geblazen voor de putten in de straat.

Nu plannen ze er mooie dingen. Er komen opnieuw bomen in de straat, de 2×2 rijvakken worden er 2×1, er komt een gluidsdempende trambedding, bufferzones op oversteekplaatsen, en een ruim bemeten voet- en fietspad.

We zijn dan wel onze haag kwijt, in het midden van de straat (wat hebben ze daar overigens mee gedaan), maar in ruil krijgen we bomen, en een veel leefbaardere straat. Vroeger werd er wel eens duchtig doorgevlamd, vandaag wordt in het onlangs (op 17 mei) opengestelde nieuwe gedeelte reeds aan veel redelijker snelheid gereden. Eenmaal de bufferzones in plaats, kan het er alleen maar (nog) beter op worden.

Dat het allemaal last meebrengt voor de bewoners, is onvermijdelijk. Maar laat ons eerlijk zijn, die last blijft echt wel binnen de berken. Bij het (her)aanleggen van het voetpad, het fietspad, en de straat is het grootste probleem waarschijnlijk de waanzinnig grote hoeveelheid stof die in de huizen wordt binnengejaagd. Stoffer en blik helpen niet echt, en gedurende een korte tijd was de Albertlaan (richting station) herschapen in een urban duinlandschap.

In het stadium waarin de werken nu gevorderd zijn, zullen vooral de fietsers tevreden zijn. Zij beschikken immers over een van de auto’s afgeschermd fietspad, met een buffer van geparkeerde wagens tussen hen en de rijweg. Sommigen hadden in het begin nogal wat moeite met dergelijke ‘luxe’ en vrijheid, waarbij het vaak nodig werd geacht niet alleen het fietspad maar tevens het voetpad in te palmen. Maar ik heb de indruk dat de toestand zich momenteel heeft gestabiliseerd. Het is voor iedereen een beetje zoeken.

Het minst tevreden zijn ongetwijfeld de automobilisten. Niet alleen werd hun bewegingsvrijheid op de rijweg serieus ingesnoeid, het is ook steeds moeilijker een parkeerplaats te bemachtigen. Op het 1 km lange traject tussen de Martelaarslaan en het Sint-Pietersstation, verdwijnen er liefst 74 parkeerplaatsen (waarvan 25 voor de aanplanting van de bomen). Buurtbewoners die beschikken over een garage worden dan ook steeds meer geplaagd door wildparkeerders. De parkeerplaatsen zijn bovendien aan de smalle kant, al mogen de auto’s gedeeltelijk op de daartoe voorziene bermzone parkeren (gemarkeerd door de grijze stenen links van het rode fietspad).

Ondertussen worden ook de tramsporen op de Albertlaan vernieuwd. Dit gebeurt per zone, tijdens het weekend, waarin dag en nacht wordt gewerkt om geprefabriceerde tramsporen in een geluidsdempende bedding te plaatsen. Als alles volgens plan verloopt (en daar ziet het wel naar uit), wordt dit weekend de laatste zone aangepakt, en wordt het weekend daarop de volledige tram/busbaan (op de Albertlaan) in beton gegoten. Dat het ook voor deze mensen geen pretje is met dit weer, behoeft geen verdere uitleg.

(De presentatie die men heeft gegeven tijdens de tweede infovergadering over de werken in de Albert- en Brittanniëlaan is nog steeds beschikbaar.)

In de stationsbuurt blijft men trouwens druk bezig. Vanavond is er een bijeenkomst van het Actieplatform Gent Sint-Pieters over het stationsproject (Alternatieven zoeken voor het stationsproject). Wie interesse heeft: vanavond, donderdag 23 juni, om 20u in de parochiezaal Sint-Paulus (Patijntjesstraat 27). Morgen brengen wij –uiteraard– verslag.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

de naam van de lens

De vraag van de dag: is Sigma écht minder goed dan Nikkor? Of meer specifiek: is de Nikkor AF-S VR Zoom-Nikkor 70-200/2.8 G IF-ED echt het dubbele van de prijs van de Sigma AF 70-200/2.8 EX APO (HSM) DG waard?

Voor de prijs van de Nikkor 70-200 kan ik niet alleen de Sigma 70-200 kopen, maar daarbij nog eens de Nikkor AF-S VR 24-120/ 3.5-5.6 G én de Nikkor AF 50/1.8 D. Dus als het alleen de VR (vibration reduction) is…

Feedback highly appreciated.

zonder aankoopverplichting

Er moet ergens (in landje) een wet bestaan die verplicht bepaalde promotionele acties zonder aankoopverplichting te organiseren.

Hoe anders kan je de eigenaardige boodschap op de achterkant van de thriller-bon in DM verklaren?

Actie zonder aankoopverplichting. Deze thriller-bon kan aangevraagd worden met een aan zichzelf geadresseerde en voldoende gefrankeerde omslag bij De Morgen – Thrillers, Arduinkaai 29, 1000 brussel. Aanbod enkel geldig in België.

Hm. Hoeveel mensen zouden daar eigenlijk op ingaan?

takelen (5)

Huug heeft gelijk: ze gaan blijven komen.

Toen ik daarnet opstond stond er weer een voor de deur. Normaal gezien plak ik een briefje op de ruit, en vertrek ik met de trein. Maar niet met dit goede weer. No Sir, dan wil ik, als het even kan, zoveel mogelijk met de motor. Minstens woensdag en vrijdag, omdat ik dan Henri niet van school moet halen, later kan vertrekken, en later kan terugkomen. En tijdens de schoolvakantie hopelijk de ganse week.

Dus hebben we weer maar eens naar de politie gebeld, etc etc. Iemand uit de Handbalstraat, die alweer best gezien had dat hij niet voor de poort mocht parkeren, maar deze keer wel degelijk een boete van de agent kreeg (“voor niets kunnen we niet afkomen, hé meneer“).

Het begint saai te worden.

takelen (4)

Ge houdt het niet voor mogelijk. Weer een buitenlander, alweer van Het Hotel, nen Hollander deze keer.

Het moet gezegd, de jongeman van Het Hotel (Jens) was zeer vriendelijk en behulpzaam (dit geheel in tegenstelling tot zijn vrouwelijke collega). Er waren twee wagens van hetzelfde type, met dezelfde kleur, met verschillende nummerplaat, maar beide uit Nederland, behorende aan mensen die voor hetzelfde bedrijf werken. Bij de eerste klant klopte de nummerplaat niet, bij de tweede gaf het bezet.

“Als u mij uw telefoonnummer achterlaat, dan bel ik u op als ik hem te pakken krijg,” zei Jens. “En ik zorg er in elk geval voor dat ik voor 19u iets laat weten.”

We zaten net terug buiten. “Hij komt eraan, meneer. Binnen de minuut is die wagen weg. Nogmaals onze excuses voor het ongemak.”

En wat denkt ge? De man, wiens beschrijving ik u verder ga besparen, stapt in volle collère naar zijn voertuig, bemerkt de papiertjes die ik op zijn venster heb geplakt (“Verkeerd geparkeerd! Dank u om in het vervolg niet meer voor onze poort te parkeren.” en “Proficiat! U bent egoïst van de dag. Volgende keer wordt u onverbiddelijk weggetakeld.”), en wordt zo mogelijk nog woester. Hij krabt de stickers van zijn wagen (niet eenvoudig, ze plakken nogal goed), en stapt verbolgen naar onze poort, waarachter ik ondertussen heb postgevat.

De stickers bonkt hij woedend tegen de poort, waarop ik de deur opentrek, en hij wit wegtrekt. Deze keer was er geen agent om mij in te tomen, dus stak ik maar meteen van wal, terwijl meneer zich naar zijn wagen terug haastte.

Of hij soms blind was? “Nou, dat is toch gewoon een parkeerplaats, toch?” Of hij misschien liever 250 EUR betaalde voor zijn arrogantie? “Nou, in Nederland plakken ze gewoon een stickertje hoor.” En of ze daar allemaal dan zo onbeschoft waren?

Hoe meer weerwerk hij bood, hoe sneller ik mijn vragen op hem afvuurde. Toe, scheer u maar weg, sneerde ik hem nog toe, nadat ik de stickerpropjes naar zijn hoofd had gesmeten.

Soms ben ik een échte held.