bruno – Pagina 389

le poisson mort

Onze vis heeft de geest gegeven. Op het vijvertje (buiten) hadden wij, in de eerste zomer nadat we hier kwamen wonen, vijf vissen gestoken. Eén na één gaven ze in een tijdspanne van zowat een jaar de geest; één na één kwamen ze ongeduldig boven drijven naast de waterplantjes die we hen als gezelschap hadden gegeven. Allemaal, behalve eentje, dat zich jaar na jaar liet vetmesten en bijna met genoegen tikkertje kwam spelen tegen onze handen.

Vanochtend ontdekte ik evenwel een vreemde oranje vlek op het gras, iets meer dan een halve meter van het vijvertje vandaan. Het was die laatste vis, die we nog deze zomer een naam hadden gegeven maar die we ondertussen allemaal waren vergeten. In tegenstelling tot zijn eerdere soortgenoten had hij geweigerd zich gewoon naar boven te laten drijven, maar had hij zich met ware doodsverachting gewaagd aan een laatste sprong uit de vijver op het droge.

Hij was een held, die vis.

spablogt.be

Allez, over halfbakken gesproken: de sp.a blogt. Of liever: probeert te bloggen.

Het grootste euvel: de links. Bekijken we even een aantal blogs (?): blogtrommel, animo, Jongerenkabinet, debatblog, Blogtips. Dan merken we dat de URL is opgebouwd als volgt:

http://xml.spablogt.be/spa/blog/ + een nummer

In bovenstaand geval resp. 166, 164, 160, 98 en 15. Klik je echter op zo’n link, dan kom je in elk geval terecht op een pagina met als URL

http://xml.spablogt.be/spa/faces/web/blog/blogstart.jsp

Alle entries komen terecht op

http://xml.spablogt.be/spa/faces/web/blog/entry.jsp

Handig! Wat zeg ik? Superhandig! Je komt heus op het correcte blog/de correcte entry terecht, maar wat als je een link wilt maken? (Het spul werkt waarschijnlijk met cookies, die het laatst bezochte onderdeel onthouden.) Whatever. Useability staat duidelijk niet hoog op de lijst. (De links zijn er wel degelijk, maar u dient met de linkermuis op de link te klikken en “copy link” te selecteren.)

Wij zijn de sp.a en we hebben liever dat u ons niet terugvindt.

*zucht*

(En wij hadden beter een trademark gepakt op het xxxblogt.be idee –grapjeuh: goed dat het aanslaat.)

ontsnapt

in de wedren naar de juiste cadeautjes (we hebben er vandaag een heleboel gevonden), ben ik aan de volgende twee zaken op het nippertje ontsnapt:

1. Een Xbox: niet de nieuwe 360, maar de illustere voorganger. Al werd er ook aan een PS2 getwijfeld. Er werd door Henri om gevraagd, en door Tessa op aangedrongen; eerstvernoemde had in de fnac op de 360 Call of Duty 2 ‘gespeeld’ (lees: bekeken), laatstvernoemde zag de aanschaf vooral de motorische ontwikkeling (waar heb ik dat argument nog gehoord) van de eerstvernoemde ten goede komen.

149 EUR voor de Xbox + twee spelletjes (James Bond-dingen, die los voor 50+ EUR verkocht werden); 179 EUR voor de PSP + het King Kong spel. De Xbox 360 zal 299 of 399 EUR kosten (naar gelang het pakket); wordt verwacht in januari (was uitverkocht).

2. Een compact digitaal fototoestel: ik ben aan uitbreiding toe. De D70 is soms gewoon te groot om overal mee naar toe te nemen (zelfs met de prime 50mm erop). Ik word al een tijdje ‘in mijn gat gebeten’ door de Panasonic reeks met Leica lenzen (de Lumix), maar tot nog toe waren de toestellen minstens even groot als de D70 met voornoemde configuratie. In de fnac had ik reeds de Leica D-Lux 2 opgemerkt of de identieke maar zonder Leica logo en dus 100 EUR goedkopere versie van Panasonic (de Lumix DMC-LX1), en in Media markt ging nog eens goed 50 EUR van die prijs af. (De twee jaar oude Digilux 2 is ondertussen ook aan ledenprijs verkrijgbaar in de fnac; 699 EUR vs de initiële 1500+ prijs)

In beide gevallen leek het mij (en bij uitbreiding ons) echter (gelukkig) budgettair niet opportuun om tot aankoop over te gaan. Wat niet wil zeggen dat de wederhelft geen gelijk heeft: Henri begint meer en meer interesse te vertonen in computerspelletjes (al lijkt Call of Duty nu niet meteen geschikt), maar de boot nog even afhouden lijkt mij niet onaangewezen.

The Constant Gardener

De film is beter dan het boek. Tenminste, The Constant Gardener is een van de uiterst zeldzame boeken waarvan ik mezelf er niet kon toe dwingen het uit te lezen (ik ben gestrand op pagina 130 van 500+). Het boek, de schrijfstijl, kwam me voor als veel te geconstrueerd (contrived) met een verschrikkelijk karikaturale voorstelling van de personages. Zo Brits dat zelfs een Brit het niet had kunnen bedenken.

Wat me in de eerste plaats tot het boek had aangetrokken, naast de naam en reputatie van le Carré, was die andere naam, die vanop de derde pagina in het oog sprong: Tessa. Bovendien kwam de conversatie, dik 50 bladzijden verder opgetekend, bekend voor (Woodrow spreekt Tessa aan over haar buitensporig gedrag):

“Tess, honestly, this can’t go on.”

“Don’t call me Tess.”

“Why not?”

“That name’s reserved.”

Laat het echter gerust over aan Meirelles (de regisseur ook van Citade de Deus) om uit dit lijvige en licht maniëristische boek niet alleen de essentie te halen, maar tevens tot een duidelijk te volgen en subtieler verhaal te verwerken. Tessa’s overspel lijkt in het boek wel een feit; in de film wordt het gegeven –hoewel zeer aanwezig– voortdurend ontkracht. Boze tongen zouden zulks kunnen toeschrijven als een toegeven aan de Hollywoodiaanse penchant tot moraliseren; gezondere geesten hebben al gauw door dat dit alleen maar heeft toegedragen tot de geloofwaardigheid van het complexe hoofdpersonage.

Still from the movie

Tijdens de eerste minuten van de film wordt Tessa op brutale wijze vermoord. Ze was de zelfzekere en vrijgevochten vrouw van de teruggedrongen en weinig ambitieuze Justin Quayle (de Gardener uit de titel; tuinieren is Justins enige passie). Ze woonden beiden in Kenia, waar Justin werkt in diplomatieke dienst en Tessa rel schopte als activiste.

Via flashbacks vernemen we meer over Tessa en Justin, het argwanen van het establishment over de zuiverheid van hun relatie, en het vertrouwen –of is het genoodzaakte desinteresse– van Justin in zijn vrouw. Na haar dood, op zoek naar de reden voor de moordpartij, raakt Justin meer en meer betrokken in Tessa’s wereld waardoor hij zijn vrouw ook beter gaat begrijpen.

Fiennes, Weisz & Mireilles

Een deel van de kracht van het verhaal komt uit de onwaarschijnlijkheid waarmee de anders passieloze Justin opgaat in het erfgoed van zijn vrouw, en waardoor de kijker meegesleept wordt in wat in essentie een liefdesverhaal is. Want uiteindelijk blijft vooral dit citaat van Justin nazinderen: I don’t have a home. Tessa was my home.

Meirelles slaagt erin dit verhaal zonder overdreven sentimentaliteit te brengen, met een schitterende structurele opbouw en verteltechniek waarin de kijker zich met plezier laat meeslepen. Een aanrader.

(En ik ben ondertussen in het boek herbegonnen.)

The Constant Gardener van Fernando Meirelles met Ralph Fiennes en Rachel Weisz, te zien in Kinepolis (Decascoop, Ter Platen).

(Een vergelijkbaar verhaal vindt u ook op gent.blogt)

raar

“Papaaaaaa! Uw serie gaat beginnen.”

Alles stond net op het dienblad, klaar om het lichte avondeten (uitzonderlijk) in bed (voor tv) te nuttigen. En al was het mij volledig ontgaan, Henri was niet vergeten dat ik zondag veelal Navi NCIS bekijk. Het was net pauze toen we met het eten boven kwamen.

– En is er veel gebeurd?

“Neenee. Er was alleen een vrouw, en ze lag zo in de zetel,” vertelde hij, terwijl hij zich languit in bed strekte. “Ik denk dat ze dood was,” voegde hij er nog nuchter aan toe. “Niet echt natuurlijk.”

– Oei, en was er iets bijzonders aan die vrouw.

“Ah ja. Er stak een mes in.”

Blackadder’s Christmas Carol, anyone?:

Baldrick: Oh! By the way — I forgot to mention: When you were out there… [the violin is now replaced with spooky noises] …there was this enormous ghostly creature coming here saying, “Beware! for, tonight, you shall receive a strange and terrible visitation!” [the spooky noises stop suddenly] I just thought I’d mention it.

afvallen

Wij hebben net twee dagen spelletjes, cadeautjes en vier-vijfgangenmenu’s achter de rug, en hopen van u hetzelfde (zelfs al is dat uw ding niet). De race is nog niet voorbij, en hoewel we morgen nog een dag de bon vivants uithangen, werpen wij ons vanaf dinsdag opnieuw in de strijd op zoek naar het ideale cadeau.

Bijzonder dankbaar ben ik voor: een (keramische) messenslijper (een laat verjaardagscadeau); (een bloemlezing uit) de fenomenale feminatheek van Boon; en een derde iittala Häberli beker zodat ik dranksgewijs niet langer verweesd hoef achter te blijven bij het ontbijt, maar vanaf heden op zaterdag en zondag assortie ben met de rest van het huishouden.

mes confitures (ii)

Na de positieve resultaten eerder in augustus, hebben we nog maar eens een recept geprobeerd Christine Ferbers Mes Confitures.

Appelsienconfituur is allesbehalve mijn favoriet. Vaak overheerst in dergelijke confituur of gelei de beterheid van de appelsien net dat ietsje teveel, en het was dan ook mij de nodig wanhoop dat ik mij op het recept Oranges au thé Earl Grey stortte. Maar het was nu eenmaal citrusvruchtenseizoen.

Het recept vraagt om:

1,200 KG environ d’oranges, soit 500 G de jus (50 CL)
750 G de pommes Granny Smith
1,100 KG de sucre cristallisé + 200 G
750 G (75 CL) d’eau + 200 G (20 CL) + 200 G (20 CL)
2 oranges non traités
30 G de thé Earl Grey
le jus d’un petit citron

Wat is verworden tot 2 kg bergappeslienen; 1 kg Granny Smith – 2 van de 9 appelen; 500 G confituursuiker 3+1; het water en de thee; maar zonder het citroensap. Ik ben er op een vrijdagavond aan begonnen zodat ik de zaterdagochtend had om af te werken.

Weinig werk op vrijdagavond: verwijder het klokhuis uit de appels (schil ze niet); snijd ze in vier en leg ze in 75 CL water. Breng het water aan de kook, en laat het zo’n dertig minuten sudderen op laag vuur (3 op een schaal van 12). Giet alles na die tijd door een zeef, en druk zachtjes op de appelen zodat je zoveel mogelijk vocht meekrijgt (niet te hard drukken !). Smijt de rest van de appelen weg, en giet nogmaals door de zeef. Zet het vocht/sap gedurende de nacht op een koele plaats.

Zaterdagochtend zet je 50 CL van dat vocht (giet voorzichtig, zodat eventueel residu niet meekomt) klaar. Pers de appelsienen, en zete evenzeer een goeie 50 CL appelsiensap klaar.

Afhankelijk van de grootte van de appelsienen snij je één of twee vruchten (die je eerst hebt schoongemaakt) in zeer dunne schijfjes (de eerste en laatste schijfjes niet gebruiken, anders wordt het resultaat te bitter). Pocheer die schijfjes in 20 CL water waarine je 200 G (gewone) suiker toevoegt, tot de schijfjes glazig worden.

Voeg dan het appelsap, appelsiensap, en de 500 G 3+1 suiker toe. Breng het geheel aan de kook, terwijl je voorzichtig roert. Schuim afscheppen indien nodig. Hou er stevig de vlam in gedurende zo’n 15 minuten (8 op een schaal van 12; zorg dat het blijft koken).

Ondertussen maak je thee van 20 CL water + een goede hoeveelheid Earl Grey (laat drie minuten trekken). Voeg dit toe na de (bovenstaande) 15 minuten kooktijd; breng het geheel nog een laatste maal aan de kook, en giet het in de klaarstaande confituurpotten. (De appelsienschijfjes kan je gerust meegieten, of een beetje op voorhand over de potten verdelen.)

Smakelijk. (Déze appelsienconfituur behoort alvast wel tot mijn favorieten.)

leeg?

Zo stel ik mij de trein voor, vanochtend: leeg. Ik acht het niet geheel onwaarschijnlijk dat ondertussen de helft van België aan de eindejaarsvakantie is begonnen. (Tessa behoort tot die andere helft, BTW, al ben ik niet echt geneigd haar werkpatroon tot voorbeeld aan te wenden.)

Gisteren werd er in elk geval reeds duchtig afscheid genomen, gekust, het beste gewenst, en verlofduur uitgewisseld. Vanuit mijn raam lijkt het spitsuur op de Albertlaan ook niet wat ik er mij bij had voorgesteld, alleen de trammen leggen hun gewone (zo wordt mij verteld) clustering aan de dag (vijf trammen in elke richting op nog geen tien minuten).

Het wordt nochtans een drukke dag. Straks de nieuwe Photoshop installeren, (eventueel) de massa’s in ’t stad trotseren, zorgen dat ik op tijd terug ben om Henri van school af te halen (15u), en hem daarna naar de zwemles te escorteren (18u), waaraan hij zich voor de tweede week reeds probeert te onttrekken. Niet omdat hij het niet graag doet, niet omdat hij het niet kan, maar wel omdat hij zeer onzeker is. Een eigenschap, waarvan ik liever had dat hij ze niet van zijn vader had geërfd.

King Kong

We kunnen heel kort zijn over de nieuwste van Peter Jackson: King Kong is een saaie en gedateerde film. De film is bijna een exact replica van de originele versie uit 1933, met hooguit een update van de special effects. Allemaal bijzonder leuk, maar Jackson had best méér mogen doen.

De inleiding bijvoorbeeld is nodeloos lang, en schiet haar doel voorbij. King Kong speelt zich af midden in de Great Depression van de jaren 1930, maar dit gegeven wordt weinig of niet verklaard. Flarden beeldmateriaal over armoede, soepbedeling, en vernieling van flessen alcohol (op het einde van de Prohibition) worden op de nietsvermoedende kijker afgestuurd, echter zonder enige context of verdere uitleg. Het verband tussen die economische en sociale context en de werkloosheid van Ann Darrow (Naomi Watts) is voor de bioscoopbezoeker logischerwijs dan ook een stap te ver. De film is inderdaad zo al lang genoeg, maar zonder de noodzakelijke situering had men deze inleiding niet in de film moeten houden.

still from the movie

Het verhaal komt pas (na een dik uur) goed op gang wanneer het gezelschap Skull Island bereikt, en Jackson eindelijk alle registers van de contemporaine special effects kan opentrekken. King Kong wordt zeer realistisch neergezet, net zoals de andere beesten op het eiland, al wordt er kritiek geuit op de manier waarop de regisseur de mensen met de (grotere) dinosaurussen laat meelopen. Ook het –gekende– einde is voortreffelijk in beeld gebracht, al liggen de meesten tegen die tijd (na drie uur) half in slaap. Het gevecht tussen de aap en de vliegtuigen is zeer geloofwaardig en de beelden vanop de Empire State Building zijn duizelingwekkend (niet geschikt voor mensen met hoogtevrees).

King Kong heeft misschien wel de ambities van een commerciële blockbuster, maar lost die verwachtingen niet in. Het was Jacksons keuze om trouw te blijven aan de orginele versie, en in dat opzet is de regisseur zeer zeker geslaagd. De film komt over als een geüpdate of gerestaureerde kopij van zijn voorganger, maar meer ook niet. De omstandigheden van de film werden niet aangepast aan het hedendaags publiek dat een meeslepender en directer verhaal verwacht.

King Kong van Peter Jackson met Naomi Watts en Adrien Brody, te zien in Kinepolis (Decascoop, Ter Platen).

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

dienstmedeling

Hey, we zijn terug on-line.

De officiële uitleg gaat als volgt:

… bad_httpd_conf errors in general mean that something interfered with the generation of your site’s entry in our Apache web server configuration file. You can sometimes work around this yourself by editing your domain from the web panel, ‘submitting’ it (even with no changes), and waiting a bit. This forces it to be re-generated, which may work. Obviously the error shouldn’t happen in the first place, but if you want to get the site up ASAP this can sometimes help.

And it did.

De normale uitzendingen worden zo meteen hervat.