Auteur: bruno

De dopeheads in Arcata hadden zich rustig gehouden (dat, of mijn slaappil heeft goed gewerkt). We zijn op ons gemak vertrokken, op zoek naar ontbijt, tot het ons –een paar mijl op de autosnelweg– plots te binnen viel: we zitten aan zee!

We hebben onmiddelijk de autostrade verlaten, on toch maar zo gauw mogelijk een stukje zee te bekijken. Verdomd, dat zag er prachtig uit. En goed, het was véél te koud om er zelfs maar aan te denken om pootje te baden, maar welk een schoonheid, welk een kracht, welk een woestenij.

Een paar tientallen mijlen verder kwamen we tercht in het Palm Cafe in Orick, voor een fantastisch Amerikaans ontbijt: French Toast en pancakes en eggs with hash browns en sloten koffie. Laat de refills maar komen!

Van daar reden we via de 101 recht Redwood National & State Parks binnen, één van de mooiste parken waar we deze reis al hebben rondgewandeld. Ergens in juni zal ik toch eens een top tien moeten samenstellen.

De sequoia’s van het gelijknamige park waren dan wel verschrikkelijk groot, deze redwoods moesten er nauwelijks voor onderdoen. En er waren er precies meer van. Overmoedig als we zijn, vatten we meteen een trail van 6,5 mijl aan, die ons toch meer dan twee uur (als het er geen drie waren) zoet heeft gehouden. Maar welk een wisselende begroeiing, wat een heerlijke groentinten, en zo’n gigantisch bos reuzenbomen. Niet alleen Henri, maar ook wijzelf leken er kleine miertjes tegenover. Bij wijlen leek het alsof we in een prehistorisch park rondliepen.

In Requa, tussen het National en het State Park in, gingen we nog even walvissen spotten, halverwege hun migratie tussen Mexico en de Noordpoolwateren. Het was niet altijd evident om ze te zien, maar ik heb er twee keer één heel groot en duidelijk uit de zee zien uitsteken, en daarna nog verscheidene keren stukken rug.

Tot slot ging het richting Grants Pass langs Hwy 199, waar we in de Smith River een aantal kerels zagen raften op verschrikkelijk mooi, azuurblauw water. Vandaag hebben we dus California verlaten, en zijn we Oregon binnengereden. Veel National Parks hebben ze hier niet, maar naar het schijnt wel een hele mooie kust.

—

Redwood National & State Parks

—

Smith River

We zijn vandaag lang in ons bed blijven liggen. Pas om acht uur zijn we opgestaan, omdat we toch zeker ons bij-de-prijs-van-de-kamer-inbegrepen ontbijtbuffet niet wilden missen. We troffen echter niet de ons gewoonlijke zon, maar een gestage regen. De enige die een regenvest had, was Henri, en de enige die geen waterdichte schoenen had (zo was gisteren in de kniehoge sneeuw gebleken), dat was ik.

Onze eerste stop na het ontbijt was een sportwinkel, om aan dat euvel te verhelpen. Op het gebouw aan de overkant stond “Apple Store, now open!” naar ons te schreeuwen, dus liepen we ook daar maar even binnen. We waren op zoek naar zo’n iPad, maar alle Apple Stores die we tot dan toe hadden gekruist, waren uitverkocht. Deze was gewoon toonbank in een Best Buy in Redding, waar we tot onze grote verbazing een gigantische onverkochte stapel (achter slot en grendel) aantroffen. Na een kort gesprek (“Hi, would you like some information about the iPad?” — “Nah thanks, we’d just like to buy one.“) stonden we tot grote verbazing van de verkoper na drie minuten terug buiten. Wie er nog één zoekt, ze liggen in Redding!

Het doel van vandaag was gewoon om tot in Eureka te geraken (het was louter de naam die ons aantrok), en de weg leidde ons langs Whiskeytown. Ook al een National Park (een National Recreational Area om precies te zijn, waar Henri zijn vijfde Junior Ranger badge binnenrijfde. In de zomer een grote trekpleister (“We get temperatures ‘round hundred.“), nu viel er niet meteen veel te beleven. Behalve het meer en de bijhorende dam eens bekijken, naar flarden van de openingsspeech (van die dam) door John F. Kennedy luisteren…

… en naar een oude mijnsite wandelen. Langs het traject vonden we twee piepkleine schuurtjes, een mijnschacht die volledig afgesloten was, en een kerkhof voor twee personen.

Onderweg naar Eureka werden we begeleid door een woelige rivier, die erg populair is bij rafters en kayakkers en andere waterratten, zo wist de meneer van de sportwinkel in Redding ons te vertellen.

Voor de rest was er vooral mist (of een laagghangende wolk, ergens op 3.000ft), wat toch voor spannend Fahrvergnügen zorgt, en regen.

Eureka hebben we in het zuiden laten liggen, want de Motel 6 die we daar op het oog hadden, was er één zonder wasmachine (en die hadden we dringend van doen). We strandden iets noordelijker, in Arcata, waar er –volgens het boekje dat we van ons eerste Motel 6 (in Beatty) hadden meegebracht– wel één was.

Helaas, ontdekten we achteraf, was vandaag zowat de slechts mogelijk dag om in Arcata te belanden. 4/20 is traditioneel de dag waarop in Arcata –een college town– Dopefest plaatsvindt. De mevrouw aan de balie was een beetje beschaamd om het toe te geven (we hebben de indruk dat de locals redelijk fed up zijn met het fenomeen), en gaf ons een kamer zo ver mogelijk van de dopeheads verwijderd. Ze hebben er zelfs Redwood Park voor afgesloten, hopelijk kunnen wij er morgen wel terecht (het was één van de redenen waarom we hierheen kwamen).

—

Whiskeytown

Een gigantsiche overloop aan de dam

Mist en de afgrond

Vanavond is het veel beter. We zitten in een Best Western Motel in Redding, bijna vier uur verder dan Stockton. In rechte lijn tenminste, en die trachten we zoveel mogelijk te vermijden.

Vanochtend vluchtten we zo gauw mogelijk uit Stockton, en kwamen we inderdaad tijdens de spits op de autosnelweg naar Sacramento. De Amerikanen hebben echter een fantastisch systeem geïmplementeerd (in Californië toch): car pooling. Op het vierde baanvak mogen enkel voertuigen rijden waar minstens twee personen in zitten. En hoe vol de andere drie baanvakken ook mogen zitten, hoe traag het daar ook mag verlopen, op dat vierde baanvak zoeven enkel auto’s met passagiers aan een (meer dan) behoorlijke snelheid voorbij –dat scheelde ons meer dan een half uur (want wij zaten met drie in één wagen).

Er wordt natuurlijk ook gecontroleerd (zowel op wagenbezetting als op snelheid), en de boetes zijn beduidend hoog, lazen we op borden langs de snelweg. Daar mogen ze bij ons gerust een voorbeeld aan nemen.

In Sacramento bezochten we de –ahum– shopping mall, omdat ze daar een Lego Store hebben, waar ze Falling Water van Frank Lloyd Wright verkopen –een exclusief Amerikaanse editie naar het schijnt, waar Tessa in Houston al warm was voor gelopen.

Het doel van vandaag was evenwel Lassen Volcanic National Park, een wervelende brok natuur, die helaas grotendeel ondergesneeuwd was. “This road ends in 1/4 mile“, stond er bij de ingang van het park. En voorwaar, amper de inkomsthutjes voorbij, draaiden wij automatisch de parking van het Visitor Center (foto hierboven) op. De rest van de weg was nog geheel ondergesneeuwd.

Niettemin slaagde Henri er alweer in om opnieuw een Junior Ranger badge te behalen (zijn vierde ondertussen), en bewandelden wij een trail. Er was een mogelijkheid om naar Sulphur Works te hiken, via de normale weg, die wel zichtbaar, maar niet berijdbaar was (er lag minstens anderhalve meter sneeuw op), maar dat hadden we niet door. Enfin, had ik niet door, want ik had verzuimd om op het plan te kijken. Wel vond ik een bord Forest Lake, en een spoor van sneeuwschoenstappen die de weg leidden.

We hebben het een tijdje gevolgd, maar uiteindelijk hebben Tessa en Henri moeten afhaken, en ben ik alleen nog een goed kwartier doorgestapt tot waar ik vermoed dat het meer zich bevond. Niet gemakkelijk om onder twee-drie meter sneeuw te kijken –ondanks de beangstigend diepe gaten, die ik her en der aantrof. Als we te ver naast de sneeuwschoensporen stapten, zakten we vaak tot aan de knie in de sneeuw.

Eigenlijk wilden we nadien nog doorrijden tot Eureka, maar in Redding vonden we het welletjes. We waren uitgehongerd (’s middags hadden we eigenlijk niks gevonden om te eten behalve wat kaas en crackers die we mee hadden) en vermoeid van het verkeerd gekozen motel de vorige dag, probeerden we eerst een Motel 6 (volzet), en nadien de Best Western waar we nu verblijven. Inbegrepen: kamer, internet én buffetontbijt, en Henri maakte voorwaar een rondedansje toen hij hoorde dat er een –verwarmd– zwembad was.

—

Lassen Volcanic National Park

’t Is raar, maar ik heb er de laatste vier dagen nog helemaal niet bij stil gestaan welke dag het was. Vaak heb ik er al maar een vaag gevoel over, maar nu was ik zelfs verbaasd te horen dat het zondag was, gisteren. Ik was ook een beetje moe, van zo lang te hebben gereden –we waren onderweg van zo ongeveer 8u ’s ochtends tot 8u ’s avonds, met veel spannend bochtenwerk. Zo moe, dat ik de helft van het goede weer ben vergeten vertellen, gelijk hoe Henri gisteren twee Junior Ranger badges in de wacht heeft gesleept –hij heeft er nu al drie, één voor elk National Park waar we zijn geweest.

Straks tijden we waarschijnlijk naar Sacramento, en het viel met te binnen dat het dan mogelijks spitsuur is, hier in the Valley. Ik moet, sinds we richting vallei rijden, al de ganse tijd aan Frank Zappa denken.

Verschrikkelijk slecht geslapen vannacht (we hebben allemáál slecht geslapen, vannacht). Tussen lawaai van auto’s, dronken en/of ruziënde mensen (You go talk to you f*cking daughter first about that, you a-hole!), rammelende ijskasten, donderende toiletten en piepende bedden, heb ik toch zeker één uur aan een stuk geslapen. Vanavond beter!

Toen we gisteren naar de kamer in onze lodge afzakten, kregen we het nadrukkelijke verzoek om alles wat eetbaar was uit ons voertuig mee te nemen. Meer zelfs, ook alle parfums, waspoeders en ander geurig gedoe moest mee. Beren blijken immers een zeer sterk ontwikkeld reukvermogen te hebben, en het zou de eerste keer niet zijn dat ze een auto open rijten om het lekkers eruit te halen.

We hebben alvast geen berenbezoek gehad. Maar het doet wel wat om op dergelijke hoogte bij een temperatuur net boven het vriespunt wakker te worden, en begroet te worden door dit landschap.

We hebben nog gauw ontbeten in het hoofdgebouw, waar tot onze grote verrassing zelfs WiFi was. Henri legde er de laatste hand aan zijn taken voor het Junior Ranger Book dat we gingen afgeven in het Kings Canyon NP (Sequoia NP gaat naadloos over in KC NP) Visitor Center. Waar hij werd ingezworen voor zijn tweede badge.

Een paar mijlen verder gingen we nog even naar Grant Grove voor een bezoekje aan General Grant en de andere sequoia’s errond…

…en waar we ons zelfs even lieten verleiden tot een avontuurlijker uitstap in de sneeuw, met enkel groene cirkels om de zoveel bomen en grotendeels ondergesneeuwde voetstappen van voorgangers om ons op het goede pad te houden.

Daarna ging het richting Yosemite, na eerst toch maar een paar keer te hebben gevraagd of (1) het park wel open was en (2) de weg berijdbaar was zonder sneeuwkettingen. Yosemite Valley was bereikbaar, maar alles wat noordelijk(er) was of hoger ging, was nog steeds gesloten.

We waren er dus redelijk snel door, al hebben we toch nog een paar spectaculaire taferelen gezien, zoals deze Bridal Veil waterval, die enkel in de lente naar beneden klatert.

We reden door naar Stockton (en kwamen onderweg dit Pedro Lake tegen), omdat het daar in april het Annual Asparagus Festival is, maar dat begint pas op 23 april. En dus zitten we alweer in een vies motel, de Guest Inn, al waren we op zoek naar een onbestaande Best Western. We hebben besloten om ons in het vervolg zoveel mogelijk bij het propere Motel 6 te houden.

—

Grant Grove

Vannacht logeren we in de Wuksachi Lodge in het Sequoia National Park. We hebben geen internet, dus u leest dit postje een dag later (zeker met het uurverschil), maar dat hebben we er gelijk wel voor over. We kijken uit over een besneeuwd landschap vol van die reuzebomen, op ergens 2000 meter hoogte. We komen van ver: gisteren zaten we nog in de daverende hitte van Death Valley, vandaag ploeteren we in de sneeuw rond General Sherman.

Vanochtend hebben we ontbeten in Kernville. Niet in het motel; hoewel de eigenaar had gezegd dat er vanaf ergens 6u30 wel koffie and something zou klaarstaan, vonden we daar rond 7u30 niets (meer?) van terug. (Eerlijk gezegd was ik daar niet rouwig om.) Op het dorpsplein vonden we een gezellige koffieshop, goed voor eggs with sauteed vegetables on a bagel en een three shot 16oz cappuccino –en dat was dan nog enkel mijn ontbijt. De bedoeling was om noordwaarts te rijden, naar Johnsondale, Trail of 100 Giants en zo verder via Sequoia National Forest door te rijden naar Sequoia National Park. Na 23 mijl scherpe bergbochten kwamen we bij de splitsing tussen de doodlopende weg naar The Needles en de weg naar de Trail of 100 Giants. Waar we de wagen mochten keren, gezien die weg –wegens ondergesneeuwd te zijn– was afgesloten.

23 mijl terugrijden dus, maar we hebben in Kernville toch opnieuw voor de scenic route gekozen. We zijn tot 6.100ft geklommen (met slechts weinig sneeuw, langs de zijkant van de weg), en dan via allerlei kleine wegen waar we (alweer) amper andere wagens tegenkwamen, naar Porterville gereden. En het waren echt wel kleine wegen: we hebben een paar mijl Hwy 155 gevolgd, tot in Glenville, waar we via binnenwegjes langs White River & Fountain Springs tot in Porterville geraakten. Dan opnieuw een stukjke highway (65 & 198) tot we via Lemon Cove, voorbij Lake Kaweah (foto hieronder) in Three Rivers belandden voor een late lunch (het was 14u).

Die road trip, dat is (tot nog toe) fantastisch. Het is waarlijk fascinerend om het landschap voortdurend te zien veranderen. Elke bocht lijkt wel een nieuw wonder te brengen. Vandaag waren er woeste stromen; gele en roze bloemenvelden; graslandschappen; appelsienboomgaarden; een gigantisch meer; een al even gigantisch rotsblok, en een zo mogelijk nog gigantischer boom (General Sherman). Waar we ook reden, op 700 of 7000ft hoogte, de zon was steeds van de partij.

Een paar mijlen voorbij Three Rivers reden we het Sequoia National Park binnen, waar Henri in het SNP Visitor Center opnieuw een Junior Park Ranger boekje afhaalde. Morgen zal hij het –ingevuld– in het Kings Canyon Visitor Center om zo hopelijk zijn tweede National Park badge binnen te halen (tussen ons gezegd en gezwegen: ik denk dat het wel zal lukken, al sta ik er versteld van hoe goed zijn kennis van het Engels al is, en hoe leergierig hij is om de taal te kunnen).

Het duurt een tijdje voor we de grote bomen te zien krijgen. Een long and winding road (there’s a Beatles song for everything) bracht ons boven de 5000ft waar de sequoia’s zich ophouden (wist Henri reeds uit zijn Jr Rangerboekje). Maximumsnelheid: 25 miles. Een beetje verder kwamen we bij de lodge, waar we om 17u30 de op één na laatste kamer in de wacht sleepten.

—

Op het slingerwegje tussen Kernville en Porterville

—

De appelsienbomen

—

Geen road trip zonder auto