Auteur: bruno

De North Cascades, waar Henri zo graag langs wou, waren eigenlijk een beetje een ontgoocheling. Let wel, het was een overweldigende natuur –we werden echt serieus verwend op dat vlak tijdens onze trip– maar er waren maar weinig trails te volgen deze keer. En het Visitor Center verkeerde nog in winterslaap (m.a.w. het was gesloten), dus ook daar vielen geen tips te rapen (en al evenmin een Junior Ranger badge).

100 mijl bergkronkels bracht ons door Okanogan National Forest, Lake Chelan National Recreation Area, Ross Lake National Recreation Area, North Cascades National Park en Mt Baker National Forest. Allemaal zonder echt vreselijk veel te stoppen, want (1) we moesten naar Canada en (2) alles was afgesloten.

Ook wat cascades betreft was er weinig te zien; langs de weg waren er veelal dunne stroompjes (veel water bevond zich nog in sneeuwvorm), en dit (foto hierboven) was van het wildere type.

Al veel tegengekomen, maar nog nooit een foto van gemaakt: het mos dat op de bomen groeit. Er zijn vreselijk veel verschillende soorten, ik ga er eens wat meer fotograferen. Dit is een licht, halfvastzittend soort, een beetje bleek en droog, maar er is ook van dat donkergroen en vochtig gedoe dat stevig op de boom vastzit. Jaja, fascinerend, ik hoor u wel.

En ziet, we passeerden een Tessa Lane, waar we niet voorbij konden zonder een foto te nemen. Opgelet: private drive, no trespassing.

Winthrop is, samen met Twisp, het coolste stadje van de USA (Seattle is vanzelfsprekend de coolste stad, maar Winthrop of Twisp met Seattle vergelijken is een beetje zoals Hansbeke met Gent –qua grootte, welteverstaan). Niet alleen hebben ze in Twisp de beste koffie dusver, ze hadden er ook heerlijk ontbijt, en een verharde weg die halverwege afgesloten was. Déjà vu, noemen ze dat. Nog goed dat er geen sneeuw lag.

In Winthrop hebben ze dan weer een onvervalste Amerikaanse hardware store, waar bij valavond geen kat meer te vinden was, maar waar even voorheen een ganse collectie 4x4s en pickups te bewonderen was –van fonkelnieuw tot in verregaande staat van ontbinding. Ze hebben er ook de beste pizza ever, met heerlijke bodem en korst en onwaarschijnlijk verse ingrediënten er bovenop. In East 20 Pizza was er 10% korting in april, maar ze rekenden er wel 1 USD extra om met visa te betalen. Of het echt zo lekker was? Om het met Henri te zeggen: “Ik zou ervoor naar Amerika vliegen.”

In het hotel waar we verbleven was er een (onafgewerkt) zwembad, maar ook een hot tub, waar Hugh Hefner, pardon: Henri, zich de bubbels liet welgevallen.

—

Langs de afgesloten weg

Uhm ja, Canada. We zijn een beetje te ver omgereden. Ik wou Seattle niet verlaten zonder een deftige koffie, en daarna wou ik per se naar de Apple Store. Dus reden we naar Stumptown naast de Café Presse op 12th St, waar we twee jaar geleden zo graag het ontbijt nuttigden. En daarna naar de University Village shopping mall om zo’n coverding voor de iPad. Henri, die wou dan weer naar de North Cascades National Park omdat hij nog zo’n Junior Ranger badge wou behalen. En dáár hebben we ons aan mispakt.

Laat ons langs de oostkant het park binnenrijden, kwam het lumineuze idee, dan kunnen we via het westen direct naar Vancouver, en hopla, we zijn terug. De oostelijk ingang, die lag vier-vijf uur rijden verder, maar dat hadden we vooreerst niet door (de gps stond op hoogte ipv tijd of afstand).

Dus reden we (via de 90) het mistige gebergte rond Snoqualmie binnen, om via de 97 tot aan de 2 te geraken, die ons naar de oostelijke ingang zou brengen. Rond 14u zaten we in Cle Elum, nog steeds op die 90, en besloten we maar te lunchen. (We eten vaak in van die typisch Amerikaanse toestanden, en ik vergeet er telkens weer een foto van te nemen. We hebben werkelijk reeds op schitterend pittoreske locaties gegeten.)

Een dik uur later zaten we dicht bij de kruising tussen de 97 en de 2, aan de Wells Dam in Azwell, waar we een turbineschroef aantroffen.

(Aha! Daar is Henri!)

En net toen ik jolig zat mee te zingen met de jaren 70 zender op de Sirius satellietzender, schreeuwde Tessa het magische woord “koffie” uit! We zaten toen net in Twisp (hey, ik vind die namen niet uit), en lo and behold om de hoek verscheen daar Blue Star Coffee Roasters. Het was 16u15 (4u15 p.m. in Amerikaanse termen), en het café was nog 15 minuten open. Ik heb er de beste espresso van ons verblijf gedronken.

Een half uur voorbij Twisp kwamen we in Winthrop, de laatste stop voor we het National Park zouden inrijden. Het was toen echter al te laat om verder te rijden, en zo ver in de bergen is er meestal geen motel meer, dus besloten we maar in Winthrop te overnachten. We kunnen meteen unaniem besluiten dat Twisp en Winthrop de meest fantastische stadjes zijn die we al zijn tegengekomen. (We hebben een onwaarschijnlijk lekkere pizza gegeten, daarnet.)

We zitten in Seattle! Voor één dag toch. Tessa moet voor het werk immers eerst nog richting Canada, maar kijk: hedenavond hebben wij toch al wat kunnen genieten van onze thuisbasis. Seatlle was in elk geval al een beetje thuiskomen. Hier is de Public Library, en hier is Pike Place Market, en de Barnes & Noble, en daar is de cinema waar ik Iron Man gezien heb, en waar Henri –dat staat nu al vast– binnenkort samen met mij naar Iron Man 2 gaat kijken. We zijn er bijna.

Vanochtend reden we langs Silverton, ten zuidwesten van Portland, niet zo lang voor we Oregon zouden verlaten. In Silverton staat evenwel een huis van Frank Lloyd Wright, The Gordon House. En gezien Tessa en grote fan van de architect is, en Taliesin en Fallingwater gelijk iets te ver buiten onze route lagen, was de korte omweg gauw genomen.

Het huis in Silverton is toegankelijk voor het publiek, maar de geleide bezoeken startten pas om 12 uur, en een paar uur tijd om te wachten tot de middag hadden we nu ook weer niet. We mochten echter wel rond het huis lopen, dat minder groot was dan verwacht. (En jawel, de muren zijn echt zo wat rozig.) Het Gordon House stond oorspronkelijk 24 mijl verder, maar toen het stuk grond waarop het stond werd verkocht na de dood van de Gordons, en de nieuwe eigenaars geen interesse hadden in het huis, greep de Wright Foundation in, en werd het huis integraal verplaatst.

Nadien ging het richting Seattle, al hadden we eigenlijk graag eerst nog Mount St. Helens bezocht. Die omweg was ons iets te lang; we zouden het nooit voor het donker hebben gehaald, en het gebied was overigens grotendeels ontoegankelijk wegens de sneeuw. Niettemin, op de foto hierboven ziet u St. Helens, vanop een 50 mijl afstand. (Die witte top, in het midden van de foto.)

Op weg naar Seattle kwamen we overigens nog een huis tegen… rijdend op de autosnelweg. Blijkbaar gebeurt dat wel meer. Seattle maakte haar reputatie waar, want toen we de stadsgrenzen overschreden, begon het te regenen. Maar goed; nog even naar Canada dus, en dan zijn we opnieuw waar we een klein beetje thuis zijn.

Zo weinig gezien, zo veel te vertellen. Met wat me momenteel van Oregon hebben gezien, lijkt het een beetje een achtergestelde staat. De automobilisten zijn veel onvriendelijker dan in Californië, de mensen lijken wel nog steeds heel open en ontvankelijk, maar ergens klopt er iets niet. Misschien baseer ik mijn indrukken gewoon op de geringe bevolkingsdichtheid in de plaatsen waar we gepasseerd zijn, en op het feit dat er maar weinig National Parks zijn, in Oregon. Ik zit er hoogst waarschijnlijk geheel naast.

Best Western blijft één van de betere motelketens, iets duurder dan Motel 6, maar met ontbijt en met een wérkende verwarming op de kamer. Het belang van a good night’s sleep valt niet te onderschatten tijdens een road trip. Welk een comfort. Van Grants Pass vertrokken we vanochtend richting Crater Lake. We passeerden eerst nog Lost Creek Lake aan de Joseph H. Stewart State Recreation Area. Het was er vreselijk koud, maar in de zomer wemelt het er van de mensen.

Bij Crater Lake, zo hadden we ’s ochtends op de NPS site gelezen (en op de webcams gezien), lag nog volop sneeuw. Vergelijkbaar met de condities op Lassen Volcanic National Park, maar we zouden wel het meer kunnen zien.

Snow area: carry chains or use traction tires, schreeuwden de gele borden ons onderweg toe. We hebben echter geen van beiden nodig gehad om tot het Steel Visitor Center en de kraterrand te rijden. Al de andere wegen zaten echter geheel ondergesneeuwd –pas binnen een dikke maand zullen ze open zijn.

Het meer lag wel nog achter een dam van drie meter sneeuw verscholen, maar dat hield de schaarse bezoekers niet tegen. Het zicht was dan ook adembenemend. Het meer is echt zo blauw, ik heb niks bijgekleurd of gesatureerd (integendeel).

We hebben er een half uurtje rondgelopen, en dan hebben we ons in de shop annex cafe opgewarmd, terwijl Henri zijn takenblad invulde om zijn zesde badge binnen te halen. Enkel van Redwood NP heeft hij geen badge, omdat we geen tijd hadden om alles in te vullen.

De weg terug was een… avontuur. We hebben de gps uit onze auto in België meegbracht naar de USA, omdat zo’n ding hier huren vele malen duurder uitkwam dan de kaart van Noord-Amerika kopen. We hebben er al heel veel aan gehad, aan de juffrouw die ons nu ook in mijlen i.p.v. in kilometers toespreekt, maar soms slaat ze de bal serieus mis.

Vandaag stuurde ze ons, op weg van Crater Lake naar Eugene, van Crater Lake Hwy naar Sun Mountain Road. Een weg die begon zoals we er al op vele hebben gereden, tot we een bordje “end road maintenance” passeerden, waarop de weg van een geasfalteerde baan in een gestampte aardeweg overging. Een weg, die bovendien vol afgebroken dennentakken lag, waarvan ik maar hoopte dat de uiteinden niet scherp genoeg zouden zijn om ons een lekke band te bezorgen. Ze (deze gps is een vrouw) stuurde ons waarschijnlijk maar op een kort stukje van deze weg, dachten we in het begin nog, en we begonnen al grapjes te maken over mogelijke tegenliggers, zoals een tientonner met een lading boomstammen.

“Het ergste dat ons kan overkomen,” zei ik net, “behalve een lekke band natuurlijk, is dat we weer boven de sneeuwgrens komen, en dat we rechtsomkeer moeten maken.” En toen werden we geconfronteerd met bovenstaand beeld.

Rechtsomkeer dan maar (spannend moment op zo’n dun weggetje), waarop juffrouw gps heel erg haar best deed om ons toch nog terug naar boven te sturen. “Rij één komma vijf mijl en sla links af”, sprak ze. En toen we aan de door haar geselecteerde plek kwamen gilde ze: “Sla nu links af!” (Zie foto hierboven voor wat we links zagen.) We hadden gelukkig ook een wegenatlas bij, en dus lieten we haar maar wanhopig “herberekenen” tot we terug noordwaarts naar Eugene konden klimmen.

De twee Best Westerns waar ze ons, even voorbij Eugene, naartoe leidde, bleken niet (meer) te bestaan, en dus raakten we uiteindelijk verzeild in de La Quinta in Albany. Albanië ligt hier overigens niet zo ver van Jordan, Lebanon, Waterloo en Berlin, allemaal even boven Eugene en Springfield. D’oh!

—

Crater Lake