Wat het is, weet ik niet, maar de laatste drie weken heb ik me nog geen dag goed gevoeld. Fysiek dan, want psychisch is alles in orde (behalve dan dat mij madam weg is, en dat ze maar beter snel terugkomt).
Vanochtend opnieuw opgestaan met iets wat lijkt op een milde migraine. Misselijk, hoofdpijn, duizelig, en een trillend ooglid aan de linkerkant. Dat laatste is niets nieuws, want die trilling gaat ook al zo’n drie weken mee. Toch maar iets gegeten, na eerst twee motillium instant naar binnen te hebben gewerkt. Kleine dingetjes, gelukkig. “Ge moet dat onder uw tong laten smelten”, had mijn lijfarts mij aangeraden.
Na een kwartiertje heb ik dan een croissant doorgespoeld met twee tramadols, onder de geïnteresseerde blik van collega Martini, die ondertussen de werkplaats had bereikt, en gelukkig opnieuw een broek had aangetrokken. “How many people in this office, do you think, are not on prescription drugs“, vroeg hij zich af terwijl hij twee bruistabletten in een glas water liet vallen.
Hoog tijd voor een lange vakantie zonder verplichtingen van welke aard dan ook, enige oplossing is dan wellicht verdwijnen naar een onbewoond eiland zonder internet? 😉
Veel beterschap gewenst in elk geval en enige lichtpunt is misschien dat je lijfarts bijna terug is?
Enige probleem id dat de lijfarts zich ook belabberd voelt. Dit moet de eerste keer zijn dat ik de ochtendsessie op ASH mis, gisteren heel erg misselijk geworden na het eten, van een vertegenwoordigster van die amerikaanse antacida in fruity chew tablets gekregen, em dan in bed, geslapen tot 9 uur vanmorgen. Tien miuten later stond ik beneden, iets beter, maar nog niet helemaal OK, maar het ‘fantastische ontbijt’ was weg, ‘we’re out of yoghourt, fruit and muffins, but you might wana grab a bagel, mam’ Oh, ja, zo’n bagel die als ee baksteen in je maag valt, just what I need. Maar het is hier bijna gedaan, folks, morgenochtend vlieg ik terug naar Belgie… Gelukkig maar…