Vlaams-Victoriaanse hypercorrectie

Het doet mij een beetje denken aan de woordtwijfel gehandicapte, mindervalide, andersvalide, personen met een fysieke of mentale beperking (let op de subtiele verandering naar meervoud in die laatse omschrijving).

Of aan het promobericht van Jan Roegiers (overgenomen als sp.a-groen persbericht op Gentblogt): sp.a –groen met 6 holebikandidaten op Gentse lijst. Rogiers lijst er vier holebi’s en twee vrouwen op (de gevaren van hokjesmentaliteit), die “in de Gentse gemeenteraad [zullen] waken over de rechten van holebi’s en een vuist maken tegen discriminatie, homofobie en seksisme.” Dat is mooi, maar ik mag hopen dat iedereen in die gemeenteraad zal waken over gelijke kansen voor iedereen.

Sire, er zijn geen allochtonen meer. We hebben de ganse vreemdelingenproblematiek in één pennentrek opgelost, zo hekelen de cartoonisten in de media, want we hebben de allochtoon afgeschaft. De Morgen masturbeert er vandaag zo hevig op los, dat ik me afvroeg of het wel inkt was, waarmee ze hun pagina’s bedrukt hebben. Ze zijn de redders van de maatschappij. Het is een kwestie van tijd of ze hebben ook de euro-crisis opgelost en het begrotingstekort weggewerkt.

In de 5.265 artikels die sinds mei 2001 door mij op dit blog werden gepubliceerd, heb ik het woord allochtoon in drie artikels gebruikt. Telkens ging het om artikels waarin ik publicaties uit de gedrukte media aanhaalde: in Uit de context ging het over een artikel uit De Groene Amsterdammer; in In de Rue de mosquée en Jij niet bang van zwarte man zijn! ging het over De Standaard en De Morgen. Eigenlijk doet De Morgen dus vooral aan zelfcensuur, waarbij het zichzelf goeddunkend op de schouder klopt. (Een woord krijgt trouwens pas betekenis door gebruik. De Morgen heeft actief meegewerkt aan de toekenning van die betekenis.)

Sven heeft gelijk, wanneer hij schrijft We zijn afgegleden naar een maatschappij waarin “MIJN” rechten centraal zijn komen te staan (samen met “mijn” behoeften, “mijn” wensen en “mijn” verlangens). Maar het gaat verder. We verglijden naar een maatschappij met een dubbele moraal, zoals in de Victoriaanse tijd. De politiek correcte verplichting in de media en de politiek verplicht de mensen tot hypercorrectie. Enerzijds zitten we in een maatschappij die enorm individualistisch is geworden (“mijn behoeften”), anderzijds voelen we ons zo sterk verplicht om ons zo tolerant mogelijk op te stellen dat die actieve tolerantie een passieve permissiviteit is geworden. Dat heeft te maken met het veilig stellen van de eigen behoeften, maar vooral met het gebrek aan een duidelijke moraliteit en aan de verwarring die daarrond is ontstaan.

Er is nood aan duidelijkheid, er is nood aan opvoeding (of sensibilisering, in hypercorrecte terminologie). Het vermijden of schrappen van een woord is niet meer dan struisvogelpolitiek, die aan de echte problemem voorbij gaat.