“Als ze op topniveau wil presteren, moet een vrouw kiezen tussen een carrière uitbouwen of een gezin starten”, werd Monique De Knop (voorzitter van het directiecomité FOD Binnenlandse Zaken) vorige woensdag in De Morgen aangehaald. “Ik heb dat ook gedaan,” voegde ze eraan toe, “en heb er na al die jaren geen spijt van.”
Ze verduidelijk haar standpunt: “Ik zeg niet dat vrouwelijke topmanagers geen prachtige zaken kunnen realiseren, maar het eist wel zijn tol op hun gezin. Mensen denken dat wij supervrouwen zijn en alles moeiteloos kunnen combineren, maar dat is niet zo. Het valt niet te doen. Dat het wel bestaat, komt door uitzonderingen. Zulke vrouwen rekenen op opvang door familieleden of hebben de beschikking over voldoende financiële middelen om hulp te kunnen inschakelen.” (DM 22/02/2012)
Zou een gelijkaardige uitspraak over mannelijke topmanagers evenveel controverse opwekken?
Mannelijke topmanagers hoeven deze keuze niet te maken.
Dat is een denkbeeld waar we van af moeten, meen ik.
Het is geen denkbeeld, het is de realiteit. KBC-topman Jan Vanhevel maakte gisteren zijn afscheid van KBC bekend. Ik heb geen enkele journalist horen vragen hoe hij die topfunctie heeft kunnen combineren met zijn gezin.
Maar heel misschien wordt dit met de aankomende topmanagers anders. Ik mag het hopen.
Ow ow. ’t Is niet omdat er niet over gesproken is, dat hij die keuze niet heeft moeten maken toch?
Ik lees anders in zo ongeveer alle memoires van mannen die aan de top stonden, dat als ze één ding zouden veranderen, het zou zijn “meer tijd spenderen met mijn kinderen want dat heb ik helemaal gemist”.
Daarin ben ik het met Michel eens. Wie voor een topfunctie wil gaan, ziet nu eenmaal zijn kinderen minder. Dat is gewoon de realiteit. Mannen beseffen dat meestal te laat. Als de maatschappij dit GRONDIG wil aanpakken, dan moet er ook iets gebeuren aan de verwachtingen en eisen die aan (top)managers (en aan medewerkers in het bedrijfsleven algemeen) worden gesteld. En doe meteen ook iets aan die absurd hoge lonen van topmanagers. Voor die hoge lonen moeten ze veel te hard werken ja, trek dat dan gelijk.
@ Michel: ja natuurlijk, betreuren ze het achteraf. Maar vrouwen (moeders) laten het meestal zo ver niet komen. Die zetten een stap terug vóór ze er spijt van krijgen dat ze hun kinderen te weinig gezien hebben. En dus worden ze geen topmanager.
Misschien lees ik het verkeerd, maar dat klinkt alsof het een goede zaak zou zijn om topmanager te worden, en alsof het spijtig zou zijn dat vrouwen (moeders) een stap terug zetten.
Ik dénk dat zolang mensen op die manier nadenken, er inderdaad een probleem is.
Maar om het wat uit te vergroten: vervang “topmanager” door pakweg “poolreiziger”, en het wordt meteen duidelijk dat je nu eenmaal (los van geslacht) een keuze moét maken.
En dat hangt uiteraard helemaal af van wat uw definitie van topmanager inhoudt.
@ Michel: geen probleem als vrouwen (moeders) er zelf voor kiezen om een stap terug te zetten. Wel een probleem als vrouwen (moeders) gedwongen zijn om een stap terug te zetten omdat hum beroepsleven niet te combineren is met het gezin.
Ik denk dat topmanagers iets zijn als topsporters in een teamsport.
Sommige dingen zijn gewoon niet te combineren.
Je kan niet verwachten dat de kapitein van een volleybalploeg weigert op buitenlandse verplaatsing te spelen omdat ze dan de kinderen niet meer ziet. Of dat een voetbalster er lastig van loopt dat ze maar niet in de nationale ploeg raakt, “alleen maar” omdat ze drie kinderen heeft en de afgelopen zes jaar gedurende 3 x 27 weken moederschapsverlof en ouderschapsverlof geen enkele match gespeeld heeft.
als man word je toch nog altijd wat scheef bekeken als je minder gaat werken en voor je gezin kiest… nu heb ik er eerlijk gezegd geen enkel probleem mee dat ze mij daarvoor scheef bekijken 🙂