Tijdens de pauze voor het laatste concert gisteren op Jazz in ’t Park.
Tag: tessa
Snapshots
Tessa heeft zo’n Olympus µ[mju:]-II. Dat is een fantastisch toestel, en wij ‘slepen’ dat overal mee naartoe. Wij zijn geen veeltrekkers; dat is tegelijktijd voor- en nadeel van filmgebruik. Voordeel omdat we (bijna) alleen maar een foto nemen als we echt iets op foto willen; nadeel omdat het soms een tijdje duurt eer we dat filmpje laten ontwikkelen. Zo is dit filmpje al een maand of twee oud –maar nog steeds brandend actueel.
Tessa wordt zwaar bij de keel gegrepen door iets wat ze deze mensen vertelt –of van hen te horen krijgt (foto: ikzelve).
Henri, uitgeput na de Kids Run voor de 10km van Gent, met een half monkelende vader die niet mocht meelopen van de dokter (foto: Tessa).
Nagiko, die zich afvraagt waarom we ons zo druk maken over een beetje zon (foto: Henri).
Tweeslachtigheid
“Het regent hier”, zegt ze, vlak nadat ze bijna verontschuldigend in de hoorn zuchtte dat ze gewoon mijn stem horen.
“Hier schijnt de zon al de ganse dag”, antwoord ik half opgewekt door dat feit. “Vanochtend ben ik een koffie gaan drinken, heb ik een nieuw boek in de bibliotheek gehaald, en dat heb ik deze middag in de tuin uitgelezen. Mijn onderbenen en -armen zijn roodverbrand.”
In gedachten zie ik haar mond in Marne-la-Vallée van verontwaardiging openvallen. “Hier regent het,” herhaalt ze pruilerig, “en we hebben net warme pulls op de kamer gehaald.” En ze voegt eraan toe: “Henri mist je.”
Hij klinkt droevig en opgewekt tegelijk. “Frietjes. En worst. En pizza”, denkt hij te bevestigen als ik hem vraag of hij wel deftig eet. En dat ze straks ijsjes gaan halen. Ik ben ervan overtuigd dat hij zich rot amuseert, maar dat hij verscheurd wordt door dat amusement en de onfortuinlijkheid dat zijn vader hier is en niet bij hem in Disneyland. En ik hoop dat mij dat toch een klein beetje mag verblijden.
In case I’m not around
Ze is weer weg. Het is de gewenning voorbij, dat voortdurend afreizen naar congressen, en vooral die lege helft van dat bed dat de ganse nacht naar mij ligt te roepen om verwarmd te worden. Ze is vragende partij om mij op die korte buitenandse verblijven mee te nemen, maar ik ben daar veelal niet zo happig op. Het is werk, en waar ik vroeger placht mee te gaan om de omgeving te verkennen, heb ik geleerd dat haar onbereikbare nabijheid ter plaatse nog net dat ietsje zwaarder weegt dan haar afwezigheid hier.
“Hier”, zei ze, en met haar lippen gaf ze troost.
vertrokken (zo ongeveer)
Gisteren is Tessa vertrokken naar San Francisco, voor het jaarlijkse ASH congres. ASH, dat staat voor American Society of Hematology, en die bende houdt dit jaar hun 50e meeting, in het Moscone Center in San Francisco. Dat is dezelfde plaats als een paar jaar geleden, toen ik met de kleine Henri nog mee ben gegaan. Eigenlijk was het de bedoeling dat ik ook dit jaar mee zou afreizen, maar ik zag er een beetje tegen op, tegen zo’n lange –en niet echt goedkope– reis naar een bestemming waar ik eigenlijk niks zou doen behalve doelloos ronddwalen en nodeloos geld uitgeven. Beide zaken kan ik net zo makkelijk hier doen.
Gisteren dus, stond mijn doktertje ergens rond zes uur op, om de trein van iets na zeven te halen om ergens rond achten in Zaventem op de luchthaven te zijn, ruim op tijd om in te checken. “Er is een probleem, denk ik”, klonk het rond 11u via de gsm. “Er is iets met één van de motoren en ze moeten wachten op een herstelling en misschien zelfs op een onderdeel.” Die herstelling kwam er niet, en het onderdeel was te laat, want nog wat later kreeg ik –via dezelfde gsm– te horen dat de vlucht was afgelast. En dat er die dag geen vluchten meer waren, en ze dus gisteren niet meer naar Amerika zou kunnen vertrekken. De eerste vlucht was de volgende dag, op een nog vroeger tijdstip, en de gedupeerden kregen de mogelijkheid om in het hotel aan de overkant van de luchthaven in te checken. Op kosten van de maatschappij natuurlijk.
Gisteren spendeerde mijn geliefde dus de nacht in België, op een hartverscheurende plaats te dicht, maar toch weer niet dicht genoeg, bij huis. Om vanochtend opnieuw te vroeg op te staan, te lang te wachten op het vertrek, maar uiteindelijk wel koers te zetten naar de andere kant van de wereld. Ik wacht vol ongeduld op een sms vanuit Chicago, en ik hoop dat de aansluiting probleemloos verloopt. En dan kan ze niet snel genoeg terug zijn. Zo vind ik.
overvol
Een goed gevulde Aula (in de Volderstraat in Gent), dat ziet eruit zoals op de bovenstaande foto. En dat figuurke aan diene pupiter, dat is mijn doktertje. Al die mensen waren voor haar naar de Aula afgezakt, om haar een twee uur durende lezing te horen geven over Transplantatie- en tumorimmunologie (in het kader van de Wetenschappelijke Nascholing van de Universiteit Gent). Allez ik lieg een beetje, want ze staan er niet allemaal op. Er waren zo’n zeshonderd mensen ingeschreven, en de capaciteit van de aula is begrensd tot 400, waardoor haar presentatie live werd gestreamd naar een aanpalende kamer waar nog eens 200 mensen binnen konden. Uh-huh. Mijn doktertje!
Ze werd ingeleid door em. prof. dr. R. Van Eenoo, de voorzitter van het organisatiecomité, en ik onderging met gepaste trots de lofzang die niet eens over mij werd uitgesproken. Het was een verschrikkelijk grote hoeveelheid stof die werd gebracht, maar ik heb die materie nog nooit zo helder en duidelijk weten gebracht worden. Zelfs ik kon volgen.
roodkapje
lees mij
(Leica M6 TTL, 50mm f/2 Summicron, Kodak Tri-X, 400ASA)
…dat lijken de boeken hem toe te schreeuwen. En dan ben ik al blij dat het voorlopig alleen “lees mij!” is en ook niet “koop mij!” zoals bij zijn ouders.
…zo erg zit hij ‘in’ zijn boek, dat geheel zijn hoofd erdoor in beslag wordt genomen.
…en al heeft hij er dan even genoeg van, dat lezen, het zit duidelijk in de familie. (Wou hij even niet op de foto, of was hij net aan ’t geeuwen, vergeef mij, ik kan het mij niet meer herinneren.)
chillen
GVA had hangmatten opgesteld langs de Jazz-Middelheimtent; deze twee vakantiegangers waren er met geen stokken (maar wél met een beetje regen) uit weg te krijgen.
evolutie
Hmpf. Ik zou kunnen neuten over het weer, hoe de kilte ons achtervolgt en de zon achter de wolken verdwijnt, maar dan zou ik ontkennen dat er achter de schermen al een tijdje een goede evolutie bezig is. En dat ik hier een zonnetje in huis heb lopen waar geen zonnebril tegen opgewassen is. (Allez, twee zonnetjes, haast ik mij te zeggen.)
(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji Reala, 100ASA)
Anyway, in Seattle is het zomer, en België zal straks ook wel volgen. Zo gauw we een regering hebben die naam waardig. Of zo.