Mathilde Renault – Jonas Knutsson duo, Opatuur @ De Centrale, 25/01/2009.
Eentje uit de ‘oude’ doos: eind januari trad er voorwaar een ‘zangeresje’ op bij Tuur. We gaan het nog al meemaken, zou de oudere generatie daarop te zeggen hebben.
Mathilde Renault – Jonas Knutsson duo, Opatuur @ De Centrale, 25/01/2009.
Eentje uit de ‘oude’ doos: eind januari trad er voorwaar een ‘zangeresje’ op bij Tuur. We gaan het nog al meemaken, zou de oudere generatie daarop te zeggen hebben.
Paul Stocker, in een bezetting met Etienne Richard (piano) en Chris Mentens (bas) bij Opatuur in De Centrale, 22/03/2009. Eén sax of twee saxen, what’s the difference?
Een lege kantine overigens, in De Centrale. Stocker & Co speelden er voor hooguit 10 man (en een paardenkop). Volgende week speelt Carlo Nardozza in De Centrale bij Tuur, en dat is een concert dat u niet wilt missen, geloof mij.
Mathias Van De Wiele en Ben Sluijs vormden het vervangprogramma voor het soloconcert van Ivan Paduart, gisterenavond bij Opatuur in De Centrale. Paduart had redelijk laat afgezegd, maar Tuur was er toch nog in geslaagd Van De Wiel en Sluijs te verleiden tot een optreden. Ben Sluijs had eerder deze week al in de Negocito en de Hot Club opgetreden, en om eerlijk te zijn, hij zag er wat moe uit. Beide optredens, in de Hot Club met het Augusto Pirodda Quartet en in de Negocito met Kristof Roseeuw, heb ik helaas gemist –en die helaas wordt er alleen maar erger op na het concert van gisterenavond.
De gitaar van Van De Wiele en de sax van Sluijs lijken wel voor elkaar voorbestemd. De soms wat rauwe bluesklank –op het rockerige af– van de gitarist bracht de perfecte tegenpool voor de lyrische sax. Al liet Sluijs niet na ook steviger geluid uit zijn sax te blazen. Het repertoire bestond uit standaards, maar ook eigen werk –zoals dat dan wordt omschreven. Veel Monk –beide muzikanten zijn fan– maar ook Coleman; en net in de uitvoering van die standaards blijkt maar weer met wat voor een virtuoze muzikanten we te maken hebben. Wat redelijk braaf begint (nu ja), verwordt al gauw tot een spannende interpretatie en dialoog tussen Van De Wiele en Sluijs.
En er was dus ook ruimte voor eigen composities, waaronder een stukje uit de nieuwe Brick cd die momenteel in de maak is. Maar als dit een voorsmaakje is, dan kan ik al niet wachten om de rest te horen.
Gehoord en (meer dan) goedgekeurd.
Grappen en grollen, gisterenavond bij Opatuur in De Centrale. L’âme des poètes veranderde de cafetaria even bijna in een Parijse bar, waarin goed geroutineerde muzikanten een muzikale comedy opvoerden.
“Welkom op mijn verjaardagsfeestje”, schertste Bart Maris gisteren in De Centrale, nadat Opatuur er ons grinnikend op had gewezen dat het niet alleen Onnozele Kinderkesdag was, maar tevens Bart Maris’ verjaardag.
Op welk een verschrikkelijk boeiende muziek werden we getrakteerd. Maris doorliep een hele hoop jazzgeschiedenis, van bebop tot een eigen dodecafonisch gebaseerde compositie. “We beginnen natuurlijk niet meteen met het thema, waarschuw ik mijn troepen even”, waarschuwde hij met een kwinkslag Kristof Rosseeuw en Mathias Van De Wiele, die de bui al lang voelden hangen. Fantastische muzikanten, en Rosseeuw had meer dan gelegenheid om zich in het zweet te werken.
De bugel liet het even afweten, niet te verwonderen als we daarna te horen kregen dat het instrument half platgewalst op ebay werd aangeschaft –waarbij die platte helft niet zichtbaar was op de foto natuurlijk. Sprankelende muziek, enorm gevarieerd, met bijna ongekend brio gebracht. Ik moet maar eens afzakken naar die jam sessions die Maris in de Hot Club houdt.
(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM, f/2.8, 1/100s, 800ASA)
Opatuur hemzelve, tijdens het concert van Bracaval, Anckaert en Vanattenhoven, gisteren in De Centrale.
We zijn vorige maand toch niet vergeten ons concertlijstje te publiceren zeker? Twee maanden voor de prijs van één, deze keer dus, en er zaten twee grote uitschieters bij. Wij hebben verschrikkelijk erg genoten –om heel verschillende redenen– van het concert van Frederik Leroux bij Tuur in De Centrale (bespreking), en van het concert van Dave Douglas 3 in Vooruit (bespreking).
Vermeldenswaardig waren achtereenvolgens ook nog de JazzLab Series All Stars Band; Ben Sluijs en Erik Vermeulen; Chopsticks; en Lode Vercampt en Philippe Thuriot. Niet dat de rest slecht was, integendeel, ik ben tevreden over alles wat ik gehoord heb.
Overigens probeer ik een beetje af te bouwen, gezien mijn trainingsschema’s redelijk wat rust vragen, en ik eigenlijk al geen nachtpersoon ben. Maar dat laatste wist u waarschijnlijk al, als u mij een klein beetje kent. Niettemin staan er voor november gemiddeld 2 concerten per week op de agenda.
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(concerten vorige maand)
Gentenaar Frederik Leroux bevindt zich duidelijk op een muzikaal kruispunt. Het concert van zondag (Opatuur @ De Centrale) had veel weg van een try-out, en we kregen dan ook een gitarist te horen die nog volop groeit. En dat op zich is een goede zaak, zo vinden wij.
De meeste van de eigen composities die hij bracht, hadden nog geen naam, “en zullen dat bij een volgende concert waarschijnlijk ook nog niet hebben”, voegde hij daar schalks aan toe. Onderwijl stemde hij zijn gitaar, een oefening die nog menig keer zou herhaald worden, die avond. Het –titelloos– openingsnummer bevond zich wat in de stijl van Bill Frisell (zoals op de plaat The Sound of Summer Running met Marc Johnston), en voor de rest van de avond kregen we een heleboel variatie van invloeden, gaande van country, (rock)ballads en blues tot –waarom ook niet: jazz.
Wij waren zeer te spreken over de ontdekkingstocht: de muziek zat dan technisch misschien niet perfect in elkaar, op creatief vlak was dit een avond om van te snoepen. Neem nu het derde nummer (ook al titelloos, dacht ik), dat vol loops zat. Leroux nam zichzelf op een digitale recorder op, en liet dat stukje dan in een lus (of loop) opnieuw afspelen. Hij speelde opbouwend steeds complexere stukjes in, waarbij helemaal niet werd getracht het kunstmatige aspect van de oefening voor het publiek te verbergen. Een beetje tot mijn verbazing ontwikkelde dit wonderwel tot een werkend geheel, al bleef duidelijk dat de compositie nog mocht worden verfijnd.
Het experimentele werk werd proper afgewisseld met conventionelere interpretaties zoals Monk’s Mood en het akoestische (lees: onversterkte) In Christ there is no East or West, een tradtionele hymne, bekend in de versie van John Fahey. Veel fingerpickin’, en daar hoort eigenlijk die banjo bij, vonden wij, die we daar achter de gitarist hadden zien staan. De tweede set verliep volgens een gelijkaardig stramien, en wij onthouden daaruit vooral ook de compositie Robot Falling in Love (Slowly but Surely). “Dit gaat heel effekens duren”, verontschuldigde Leroux zich, terwijl hij een aantal klemmetjes tussen de snaren van de gitaar stak. De moeite van het (korte) wachten waard. En als toegift kwam dan toch die banjo nog boven water, met inderdaad opnieuw die hymne.
Leroux groeit, en als gevolg daarvan is misschien een duidelijke muzikale richting even zoek. Wij gingen echter tevreden naar huis van een uiterst muzikale avond. Zo mogen er veel meer zijn.
Van Frederik Leroux bracht met zijn kwartet ook het album Angular uit (te koop op de site).
Opatuur vzw organiseert (bijna) elke zondag om 20u een jazz concert in De Centrale, Kraankindersstraat 2. Toegang 10 euro (8 euro voor leden).
—
Deze bespreking verscheen eerder bij Het Project: Guitaarjazz (+ vrijkaarten), alwaar u ook vrijkaarten kunt winnen voor het volgende optreden van Opatuur in De Centrale.