(Canon EOS 5D, 1000ISO, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @ 85mm, f/2.8, 1/60s)
Joachim Badenhorst (met Lode Vercampt) bij Opatuur (Citadellaan 17, Gent) op 06/05/2007
Tag: concert
oorverdovend
Vanochtend heb ik een beetje uitgeslapen (wel tot 07u!), hoewel het allesbehalve laat was gisteren (ergens rond 01u of zo). Ik voelde me een beetje misselijk, en dat steek ik op de grote luidsprekerzuilen gisteren in de Balzaal van de Vooruit.
Moet dat nu echt, vraag ik mij af, met dat volume zo luid? Goed, ik stond dan helemaal vooraan, naast zo’n luidsprekerzuil, maar het is niet alsof ik daar op een bevoorrechte fotografenplaats stond of zo, en dat ik er die ongemakken maar diende bij te nemen. Rond mij stonden hele horden adolescenten die vanzelfsprekend allemaal zo dicht mogelijk bij hun idolen wilden geraken.
En dan had ik nog oordoppen in, ik kan me niet voorstellen hoe dat voor de andere mensen moet geweest zijn. Ik stond net naast zo’n zuil, en als ik mijn hand er even voor hield, dan werd het bijna weggeblazen door de kracht waarmee de woofer lucht verplaatste. Goed voor wie wat verfrissing zocht in de hete zaal, maar nefast voor het gehoor.
De enige verstandige zet zijn dus oordoppen, waardoor het geluid volledig vervormd wordt. En dat kan toch helemaal niet de bedoeling zijn.
triptiekje
Pascal Schumacher en Jef Neve, 04/03/2007, Opatuur, Citadellaan 17, Gent, België.
excuus
’t Is eigenlijk begonnen met Joke en de voorzitter, die mij naar Lanegan en Campbell wilden sturen (ik heb dat al vermeld, geloof ik). En zo ben ik dan eerst bij Damien Rice terecht gekomen (9), met de schitterende openingssong 9 crimes, een duet met Lisa Hannigan.
Leave me out with the waste
This is not what I do
It’s the wrong kind of place
To be thinking of you
It’s the wrong time
For somebody new
It’s a small crime
And I’ve got no excuse
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=tEGT_5IkrgE]
Vandaar ging het naar rechtstreeks naar (het concert van) Lanegan en Campbell, en daardoor kreeg ik toch weer serieus de smaak te pakken om ook meer aan niet-jazz concertfotografie te doen. De uitdaging is overigens heel verschillend. En ondertussen heb ik Bloc Party in huis (kopen! *verschrikkelijk* goed —dankuwel voor de tip), en The Kooks, en zat ik vrijdag foto’s te maken van Absynthe Minded, en kijk ik nu al reikhalzend uit naar het volgende concert.
(Of zo. Ik denk dat gewoon een excuus zocht om bovenstaande video te posten. Hannigan heeft echt wel een goede stem. Jammer dat het concert in Brussel uitverkocht is. Nu ja, als ik geen foto’s kan/mag maken…)
voorsmaakje
’t Zijn allebehalve de beste foto’s, maar vindt u ook niet dat Bert Ostijn nogal wat gelijkenissen vertoont met Roger Daltrey?
Bert Ostijn van Absynthe Minded, gisteren vrijdag (02/03) in de Concertzaal van de Vooruit.
Odilo Girod van Coparck, gisteren vrijdag (02/03) in de Concertzaal van de Vooruit.
jazz it while it’s hot
Uw jazztips, voor de komende dertig dagen.
- 13/02, 22u, Hot Club de Gand, gratis: Jazzisfaction. Verschrikkelijk goed. Ik zou mogelijks overwegen om eventueel te gaan. Alleen spijtig dat het zo laat begint en ik vannacht bijkanst niet geslapen heb.
- 21/02, 21u30, Vooruit Balzaal, 12 € / 8 €: MusicAzur. Project van Pirly Zurstrassen met o.a. Tuur Florizoone. Verfrissend, volgens mij.
- 4/03, 20u, Opatuur, 10 €: Pascal Schumacher & Jef Neve. Niet te missen.
- 11/03, 20u, Vooruit Theaterzaal, 16 € / 12 €: Rabih Abou-Khalil. Jazz met Oosterse invloeden. Niet te missen.
- 15/03, 20u, Vooruit Theaterzaal, 12 € / 8 €: Michel Bisceglia Trio. Schijnt bijzonder goed te zijn.
- 15/03, 22u, Vooruit Kafee, gratis: Rackham. yeah! Toine Thys in een mengeling van jazz, pop, rock en zelfs een vleugje klassiek.
jazz is vrolijk
Zondag ging het er vrolijk aan toe, tijdens het concert van Phil Abraham en Benoit Vanderstraeten. Abraham had dan ook meteen de toon gezet door Tuur te vragen of hij soms —alstubelieft— geen microfoon kon missen, want dat hij wel degelijk van plan was om te zingen.
Zingen bij Tuur wordt echter als even grote ketterij beschouwd als drummen, dus zelfs al had Tuur een microfoon gehad, dan nog zou hij die niet uit handen hebben gegeven. Abraham maakte evenwel van de nood een deugd, want bij Opatuur is het klein genoeg (en het publiek stil genoeg) om de onversterkte stem tot het laatste tafeltje duidelijk te laten weerklinken.
“Normalement gaat het van do-re-mi-fa-sol-la-si, maar ik draai dat soms om gelijk in ons volgende lied: isla los afim erod.” En nadat het nummer wordt ingezet, en de toehoorders van bij de eerste zanglijn naast hun stoel liggen van het lachen, verzoekt hij Vanderstraeten nog even te wachten. “Ah, attends, il y a le si bemol qu’il ne connaissent pas encore. Donc,” richt hij zich tot ons, “die si bémol wordt dan lemob is, en pareillement voor de fa bécarre, etc.”
De muziek die ze brachten zat vol dergelijke spielerei en knipogen. Abraham pretendeerde de beginnoten van een van stukken niet meer te kennen, en ging er samen met Vanderstraeten naar op zoek; Me and Ms Jones werd in 3/4 ipv 4/4 maat gespeeld (“mais on ne peut pas faire ça“, riep Abraham verbouwereerd uit toen Vanderstraeten dat voorstelde); en ik heb nog nooit zo’n funky Miles Davis gehoord. Allemaal zonder kitsch en zonder het James Last-gevoel op te wekken. U hebt weer wat gemist.
Dinsdag (gisterenavond) speelde Jef Neve voor een <a href="grotendeels uitverkochte theaterzaal in de Vooruit. Het trio liet even op zich wachten: drummer Teun Verbruggen spendeerde (twee uur) langer dan voorzien op de Brusselse ring, waardoor het publiek tot 20u15 aan de ingang diende te wachten tot de soundcheck afgelopen was. Verschrikkelijk vervelend op het moment zelf (het was er ook snikheet in onze winterjassen), maar achteraf verontschuldigden zowel de Vooruit als Neve zelf zich uitgebreid bij het publiek. Neve was trouwens weer zijn uiterst beminnelijke zelf, die het succes niet naar zijn hoofd laat stijgen. Hij is dolenthousiast omdat er zoveel mensen zijn, laat dat ook duidelijk blijken, en bedankt het publiek herhaaldelijke keren uitvoerig. Smijt er nog wat one-liners tussen (“hebt zoiets in uw keuken”, grijnst hij na een lange drumsolo), voeg er wat gewriemel aan de piano bij, en de toehoorders dragen hem op handen.
Het concert opende met Don’t blame me, een nieuwe compositie (“Teun en Piet hebben het nog niet eens gehoord”), en sluit af met Lacrimosa, dat Neve gecomponeerd had voor het Festival van Vlaanderen. Daartussen krijgen we de muziek van Nobody is illegal, maar ook het tweede album van het Jef Neve Trio komt uitgebreid aan bod. Voor Lacrimosa, dat tijdens het festival was opgevoerd met Capilla Flamenca, had Neve zich gebaseerd op polyfonische muziek. De invloed van klassiek is overigens nooit ver weg in zijn composities.
Een van de hoogtepunten was de minstens vijf minuten durende drumsolo van Teun Verbruggen. Het is maar uiterst zelden dat we dergelijk gevarieerde en boeiende drumsolo’s te horen krijgen! Het viel daarenboven ook op hoe goed de groep op elkaar is ingespeeld. Er wordt voortdurend gelachen en uitgedaagd, aangetrokken en afgestoten, en iedereen krijgt de ruimte om zijn thema’s uit te werken. Dit was een zeer geslaagd concert; de theaterzaal zat dan ook terecht afgeladen vol.
Nu zondag, 4 februari, is het de beurt aan Toine Thys (sax) en Fabian Fiorini (piano) bij Opatuur. Fiorini heeft onlangs nog een zeer goed concert gespeeld met Pierre Vaiana op sax, maar het contrast tussen de klassieke Fiorini en de eclectischer Thys voorspelt ons boeiende muziek. Gentblogt mag opnieuw 5 vrijkaarten weggeven voor dit concert.
(Deze bespreking werd eerder op Gentblogt gepubliceerd.)
Isobel Campbell & Mark Lanegan in de Vooruit
Tijdens een redactievergadering van Het Project werd geopperd dat er toch wel iemand naar het concert van Campbell & Lanegan zou moeten gaan. Verschrikkelijk hip en uniek en zonder twijfel steengoed. Gelijk Damien Rice, maar dan niet zo commercieel. Een fotopas bleek tot de mogelijkheden te behoren, en binnen de kortste keren had ik niet alleen Damien Rice (wie?) in huis gehaald, maar had –een niet nader genoemd– iemand mij de CD van Campbell & Lanegan als download ter beschikking gesteld. Hooguit een week later was ik met de muziek van beide ‘groepen’ goed bekend.
Voor het IFPI belt, ik ben de persoon niet wiens collectie voornamelijk uit gedownload materiaal bestaat. De zowat 1.500 CDs in mijn verzameling zijn stuk voor stuk op legale manier verkregen. Wel ben ik er zeer voor te vinden om dergelijke downloads –zeker wat betreft muziek die niet binnen mijn normale hoorbereik ligt– aan te wenden als trial software. Vind ik het goed, dan koop ik het achteraf aan, en in het andere geval worden de bestanden onherroepelijk gewist. Ik ga deze week nog de Ballad of the Broken Seas (zo heet de CD) in huis halen.
Het concert was al een tijdje uitverkocht, en dat had mede te maken met de uniciteit van het gebeuren. Campbell en Lanegan hadden elk hun partij afzonderlijk ingezongen, waarna de delen werden bijeen gemixed. Ze hadden elkaar voor het album amper ontmoet, het grootste deel van de communicatie was via e-mail verlopen.
Die afstand was ook duidelijk merkbaar tijdens het concert. Campbell en Lanegan leken elk wel hun eigen ding te doen, en hun verschijning was gerust buitenwerelds te noemen. Niet door de manier waarop ze gekleed waren, maar des te meer door de manier waarop ze zich gedroegen. De ene leek voor de andere niet te bestaan –Lanegan kwam op het podium zonder enige blijk van herkenning naar Campbell, om er te zingen en vervolgens met stroeve tred weer af te treden. Campbell hield zich bezig met een heleboel parafernalia: een jas, een tamboerijn, een cello, partituren, en een vreemdsoortige soundbox die ze gedurende twee seconden aanraakte waarna het publiek haar laaiend enthousiast toeschreeuwde. Waanzinnig.
Het optreden klonk binnen de verwachtingen van wat er op de CD te beluisteren valt. Zeer herkenbaar, evenwel met minder vuur dan op die CD. Lanegan heeft ook live de sterkste stem van het duo, maar live is de ondersteuning door Campbell minder overtuigend. Van enige dynamiek tussen beiden was op het podium dus weinig sprake.
Campbell ging bovendien een paar keer compleet de mist in. “I thought we were doing another song“, verontschuldigde zich toen ze de verkeerde partituur had gezongen. Waarop ze het volgende liedje liet stilleggen omdat ze vergeten was waar ze moest invallen. “I had a day off yesterday, and I think I’m still half asleep.” Het publiek nam het gelukkig met de nodige humor op, en brulde haar bemoedigend toe.
Het einde van het concert paste perfect in dat bevreemdende prentje. Na een –zeer geslaagd– encore verlieten de muzikanten het podium, de lichten gingen aan, en dat was dat. Het publiek bleef achter met een gevoel van “is er iets gebeurd?” en “wat heb ik gemist?”, maar dat is natuurlijk ook een manier om cult te kweken.
Vermelden we nog even de support act van William Elliott Whitmore, die met bijzonder weinig moeite het publiek op zijn hand kreeg. Hij bracht zeer gemoedelijk en vrijblijvend zijn country geïnspireerde songs, zichzelf begeleidend op banjo, gitaar, een Maes pils en een fles Jack Daniels. “You guys are so lucky to have such good beer in Belgium. Your worst beer is probably still better than our best.” De whisky ging onrustwekkend vlot het keelgat binnen, en toen de fles met het publiek werd gedeeld (!) werd al gauw duidelijk dat het niet om appelsap ging. Hij vroeg de fles nog één keer terug, maar bij het voorlaatste liedje stuurde hij ze terug het publiek in: “Just so you know I don’t expect to get it back this time. I’m happy to be sharing this with y’all.” Zijn liedjes waren zeer typisch met een hoog gehalte “ruwe bolster, blanke pit”. Een goede opwarmer.
Isobel Campbell & Mark Lanegan (support act William Elliot Whitmore), gezien op 27 januari 2007 in de Concertzaal van de Vooruit
triptiekje
Pierre Vaiana (sax) & Fabian Fiorini (piano) , Opatuur, Gent, 14/01/2007
oud nieuws
Donderdag, 4 januari.
Persoon X: “Iemand zou naar dat concert van Isobel Campbell & Mark Lanegan moeten gaan. Dat is dus wel neig goed hé.”
Ikke: “Ahja? Is daar een fotopas voor, en is dat ook goed qua wijze van ‘naar toe gaan’?”
Persoon X: “Bah ja gij. Dan moet ge gewoon XXXXXXX contacteren, en die zorgt dat het in orde komt.”
Ikke: “Uhuh. Enne, wat voor muziek is dat?”
Persoon Y: “Ewel, dat is juist Damien Rice, maar dan minder commercieel.”
Ikke (die nog nooit van Damien Rice heeft gehoord): “Ah ja? Wow! Dat is wel wijs dan!”
—
Woensdag, 10 januari
13u15
21u30
Tessa: “En hebt ge dat allemaal (01 02 03 04 05 06 07 08 09 10) vandaag gekocht of zo?”
Ikke: “Neuh, natuurlijk niet. Dat zijn allemaal oude CDs, die ik gewoon op mijn iPod wil zetten.” (Kijkt als de onschuld zelve.)