Peter Brötzmann Chicago Tentet

Peter Brötzmann Chicago Tentet door Bruno Bollaert

Peter Brötzmann, de man waarrond het allemaal lijkt te draaien. 70 jaar, en meer lucht in de longen dan de gemiddelde Belg van 40 jaar jonger. Speelde zowel melodisch zacht als trommelvliesscheurend hard.

Peter Brötzmann Chicago Tentet door Bruno Bollaert Peter Brötzmann Chicago Tentet door Bruno Bollaert

De cello van Fred Lonberg-Holm heb ik bijna niet gehoord, maar ik zat dan ook aan de andere kant van het podium, naast het blaas- en drumgeweld. Net als Kent Kessler op contrabas nemen ze precies een afwachtende houding aan, maar laat u maar niet beduvelen.

Peter Brötzmann Chicago Tentet door Bruno Bollaert Peter Brötzmann Chicago Tentet door Bruno Bollaert

Eindelijk Ken Vandermark live gezien –naar het schijnt komt hij volgend seizoen een paar keer in België (en nee, niet noodzakelijk naar het verre Limburg)– geflankeerd door een naar adem happende Mats Gustafsson. Tijdens de zeldzame keren dat hij een adempauze hield, was hij al zijn volgende move aan het plannen.

Peter Brötzmann Chicago Tentet, gezien in Vooruit (Gent) op 28/04/2011.

Sarah Ferri

Sarah Ferri door Bruno Bollaert

Opener Sarah Ferri was gisteren de top act in Vooruit. Ze wist tijdens haar korte optreden moeiteloos de zaal mee te krijgen, toonde een zeer grote toonvastheid bovenop een interessante vocale inkleuring. Het Eve Beuvens Trio tekende met een mooie maar weinig opvallende set voor de meest straight jazz kant van de eerste dag Jazz & Beyond. Van Mathilde Renault heb ik –nadat ik ze eerder al in Brugge had gehoord– nog twee nummers doorstaan, dan heb ik de zaal toch maar verlaten –als ik Idool wil zien, heb ik thuis de televisie maar aan te zetten.

In de Negocito was ik ruim op tijd voor de Gentse Night van de zesdaagse Jordi Grognard (klarinetten en tenorsax) die ons samen met Kristof Roseeuw (contrabas), Fulco Ottervanger (piano) en Simon Segers (drums) al meteen in de stemming bracht voor het Brötzmann Tentet vanavond in Vooruit.

Lees ook de aankondiging bij Gentblogt: Supergroep in Vooruit

Jazz & Beyonde Deluxe in Vooruit
– woensdag 27/04, vanaf 20u: Sarah Ferri / Mathilde Renault Trio / Eve Beuvens Trio
– donderdag 28/04, vanaf 20u: Thomas Smetryns – Chicago Songbook / Peter Brötzmann Chicago Tentet

Tickets kosten € 14 / 10 (vvk); een combiticket voor beide dagen hebt u reeds voor € 20 / 16 (vvk). Vooruit

De El Negocito Jordi Grognard Sessions
– woensdag 27/04, vanaf 22u: Gentse Night, akoestische improvisatie met Kristof Roseeuw (contrabas), Fulco Ottervanger (piano) en Simon Segers (drums)
– donderdag 28/04, vanaf 22u: Experimental met Giovanni Di Domenico (keys & electronics), Nico Roig (bariton gitaar) en Eric Thielemans (drums)

Toegang gratis. El Negocito, Brabantdam 121

Luisterkamer

De luisterkamer door Bruno Bollaert

Er is geen plaats zo belangrijk als die waarin een mens de meeste tijd spendeert. De slaapkamer, zo zal u zeggen, maar die tijd wordt grotendeels onbewust aldaar doorgebracht –zelfs door een slechte slaper zoals ikzelf.

De werkplaats dus, of in mijn geval de luisterkamer/bureau/muziekkamer. Nog geen maand geleden zag het er heletegans anders uit, zonder luisterzetel (die ik van beneden naar mijn kot heb gesmokkeld tijdens de verfwerken in de woonruimtes), en met een bureau dat in het midden van de ruimte stond, wat de toegankelijkheid en de akoestiek niet meteen ten goede kwam.

De luisterkamer door Bruno Bollaert

Het computerscherm staat nu uit de zon –dat zal een boel gevloek besparen voor de Gent Jazz fotoverwerkingen– en de werktafel is veel minder prominent in de ruimte aanwezig. De luidsprekers staan ideaal, zowel voor de zetel als wanneer ik achter het bureau plaatsneem. Na een dikke tien jaar denk ik dat ik eindelijk mijn draai gevonden heb in deze ruimte. Nu nog wat meer dingen aan de muur hangen.

Morgen jazz. En overmorgen.

Morgen zie ik deze juffrouw in Vooruit:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=UiS49lOBE6M&w=500&h=405]

Overmorgen speelt deze supergroep op dezelfde locatie:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=uOmlcoaH1VA&w=500&h=405]

Dezelfde locatie, maar een wereld van verschil. Muhahaha.

Sarah Ferri / Mathilde Renault Trio / Eve Beuvens Trio, woensdag 27/04 vanaf 20u in Vooruit.
Thomas Smetryns – Chicago Songbook / Peter Brötzmann Chicago Tentet, donderdag 28/04 vanaf 20u in Vooruit.

La leçon de piano

Het waren niet de tientallen soundtracks die hij sinds het midden van de jaren 70 voor Peter Greenaway had gecomponeerd, maar wel dat ene stukje uit The Piano, een zwaar gelauwerde maar verder vergeten film van Jane Campion, die van hem een bekend componist heeft gemaakt. Michael Nyman startte overigens als recensent, en was de eerste die de term minimalisme heeft gebruikt (bij een stuk over Cornelius Cardew –ik heb daar destijds nog lang naar gezocht, naar dat artikel). Na The Piano begon mijn aandacht voor Nyman wat te verwateren (ik heb ooit nog de website voor Nyman gemaakt en onderhouden, ergens in de jaren 90), maar zijn muziek maakt een onontkenbaar onderdeel van mijn muzikale basis uit.

Hoewel het voornamelijk het saxofoonwerk van John Harle in pakweg Drowning by Numbers en Prospero’s Books was dat mij in Nyman aantrok, ging ik op zoek naar de bladmuziek van The Piano, omdat die vermoedelijk wel gemakkelijker te vinden zou zijn. The Heart Asks for Pleasure First, het meest bekende stuk uit The Piano, ontleent zijn titel aan de eerste lijn van een gedicht van Emily Dickinson. Geen tenor sax partituren dusver, maar misschien probeer ik wel eens om zelf te transponeren (2 halve tonen hoger, het is meteen een goede les). Tijdens mijn zoektocht naar de partituur kwam ik dit tegen:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=zjR0wJwOTTw&w=500&h=311]

Karim Baggili. In 2005 en 2006 stond hij met Traces en met Nathalie Loriers op het podium. Als ik het goed begrijp zit twee derde van Traces in zijn Sextet, en is hij terug bezig in een project met Nathalie Loriers.

De partituur (en de tablatuur voor gitaar) van het stuk hierboven zijn, zoals in het videoclipje beloofd, beschikbaar op zijn site. Eens zien of ik dat uit de tenor kan halen.

Pasen is feest

En dus gaan we –allemaal samen– eerst lunchen bij mijn schoonouders en nadien taart eten bij mijn moeder. En op beide locaties heeft Henri eieren geraapt –zijn zoekvaardigheden worden elk jaar beter.

Pasen!

Wreed leutig allemaal. Nee, serieus.

Pasen!

Henri werd opgesloten in zijn cadeau. (Tessa heeft die foto gemaakt; ik heb hem enkel bewerkt.)

24 uur, dat vliegt

Gisteren waren we uitgenodigd bij mensen en plotsklaps was het van 19 u naar half één geworden (lees: we hebben ons wreed goed geamuseerd) en vanochtend belde mijn schoonvader om 7u-en-een-beetje dat hij een nieuwe pot verf ging halen en dat hij de moulures nog ging komen leliewitten en dan gingen wij ontbijten in het centrum en hebben we nu net gedaan met een tweede (geheel dekkende) laag op de eetkamer te smeren en wat daartussen is gebeurd weet ik niet meer door de verfdampen die zich in mijn hersenen genesteld hebben. Hey, ’t is morgen Pasen!

Gij verft niet, gij?

Verf!

By popular demand heb ik dan ook maar eens 2,5 liter verf aan de muren gewreven. Grote oppervlakten wil ik nog wel ne keer doen, maar verwacht niet dat ik het ook nog eens ga afwerken. (Dát, en de verf was net op toen ik aan het einde van de laatste muur zat. Als dat geen gelukkig toeval was.)

Jaja, die parlofoon, die moet eraf gevezen worden. Maar ik had geen goesting. So sue me.

Betaalbare draadloze parlofoons –zodat ik ook in den hof, op zolder en in de kelder bezoekers mag schofferen– bestaat dat nog niet? We zijn toch 2011 ondertussen?

Jazz in… Flanders? Belgium? België? Belgique?

Proberen te dansen met de Michellen

Het is een aangenaam-optimistische overtuiging waaraan Didier Wijnants stem geeft, vandaag in de krant. In zijn wekelijkse jazz column in De Morgen heeft hij het met zichtbaar genoegen over de eerste Belgian Jazz Meeting (“een driedaags beursevenement ter promotie van onze jazz in het buitenland”) die in september de Flemish Jazz Meeting zal vervangen. Tijdens de vorige jazzmeeting waren er immers al vragen gerezen over de ondervertegenwoordiging van de Waalse kant van het Belgische jazzlandschap (niet echt onbegrijpelijk in een Jazz Forum dat werd georganiseerd door Muziekcentrum Vlaanderen en JazzLab Series natuurlijk), en vooral de jazzmuzikanten vonden een taalgrens in België weinig relevant. We zullen zien wat dat geeft voor de voertaal op die nieuwe Belgische bijeenkomst met de Engelse naam.

Er is absoluut een lans te breken voor een Belgische bijeenkomst. België is zo klein, en het is zo al moeilijk voor de jazzmuzikant om aan de bak te komen. Laat ons dus vooral de krachten bundelen wanneer we ons in het buitenland willen profileren. Ook binnen België wordt er samengewerkt, reikt Wijnants aan in zijn column, Proberen te dansen met de Michellen

Neem bijvoorbeeld de Michellen: op papier zijn Michel Massot en Michel Debrulle natuurlijk Franstalig, maar ze toeren met hun ensembles evengoed in het circuit van JazzLab Series als dat van Lundis d’Hortense. En hun cd’s verschijnen bij De Werf in Brugge, gewoon omdat dat productiehuis hen de beste artistieke garanties biedt.

Fantastisch allemaal, maar als argument voor het gedijen van een Belgische jazzscène weegt het misschien niet zwaar genoeg door. Bram Weijters trok vorig jaar bijvoorbeeld naar Seattle, om er in kwartet met Chad McCullough een album op te nemen. In de studio aldaar, omdat die hen misschien de beste artistieke garanties bood, en ze traden net zo goed daar op als Vlaanderen (the usual suspects) en Wallonië (Jaques Pelzer Jazz Club) en Brussel (Jazzstation). In de Jazz Download Chart bij All About Jazz stonden ze overigens hoog genoteerd.

Het is een romantische gedachte waar ik helemaal voor gewonnen ben, zowel dat vleugje vermeende Belgicisme als (meer nog) de grensoverschreidende opvatting van de kunsten. Maar hoe strookt dat met de realiteit?

Het artikel naast de column van Didier Wijnants –het gaat over populaire muziek, dus het moet minstens twee keer zo groot en opvallend zijn– heeft als titel meegekregen Puggy: big in Belgique, maar (nog) niet in Vlaanderen, maar het is vooral de ondertitel die de boodschap weergeeft: Waalse groepen vinden moeilijk weg naar andere kant van taalgrens. Het zou mij verbazen als dat voor de Vlaamse groepen niet hetzelfde was.

Voyons ne keer (we beperken ons tot levende artiesten): hoeveel Belgische jazzmuzikanten kent u? En als we ze opsplitsen in Vlaamse en Waalse? We laten beide bovenvermelde Michellen (en de andere uit het artikel van Wijnants) er even van tussen, en dan zou het mij toch verwonderen mocht u er vijf vinden die van de andere kant van de taalgrens komen. (Hoeveel internationale jazzmuzikanten kent u? Meer of minder dan Waalse?)

Het is zonder meer hartverwarmend dat voor Belgische jazzmuzikanten de taalgrens niet lijkt te bestaan. Het is ook lovenswaardig dat de spelers op Belgische jazzmarkt het opportuun vinden om zich als één front in het buitenland te willen profileren. Hopelijk vinden deze ambities ook in het binnenland hun weerklank in het aanbod én bij de luisteraar.

(Wil iemand de mensen van Jazz Together eens aanraden bij hoogdringendheid hun domeinnaam te registreren? En waag het niet te gaan cybersquatten. Ja, gij daar. Ik heb het tegen u.)