muziek – Pagina 94

imaginaryjazz

Een dik half jaar na de aanschaf van het domein, heb ik eindelijk iets meer op imaginaryjazz.net geplaatst dan een openingspagina. Let wel, veel meer dan een framework waarin ik de laatste twee optredens van Opatuur heb gestoken, is er nog niet, maar het is alvast een aanzet. En nu kan ik beginnen terugwerken.

Er is een RSS feed voor de entries, en eentje voor de comments. Het draait allemaal onder WordPress 2, de datum van het optreden wordt gebruikt als de datum voor het artikel, en de categorieën heb ik omgetoverd naar containers voor locatie en muzikanten. Het is een (erg) minimalistische layout geworden: de nadruk ligt op beelden, niet op tekst. (Misschien zet ik er nog wel per optreden een groot beeld bij ook.)

Enfin, het schept een beetje orde in de chaos die flickr heet, en wie goesting heeft, mag altijd langskomen: imaginaryjazz.net

jan muës

De naam was blijven hangen door de commentaar van Opa Pettson. Want wat kwam ik in de fnac tegen, gisteren: Jan Muës – Cool Cargo.

Het blijkt ‘coole’ fifties jazz –Chet Baker is omnipresent– waar de rest van het huishouden ook zeer over te spreken is. “Yeah, papa, ’t is trompet”, bracht Henri uit, terwijl hij de kriebels uit zijn lijf stond te shaken.

Goedgekeurd voor (t)huisgebruik dus. Bedankt voor de tip.

(Bekijk ook de website: janmues.be.)

robin verheyen (ii)

Het volledige citaat van Branford Marsalis over Robin Verheyen gaat als volgt:

Man, you know how to play that instrument, now you have a whole lifetime to think about what you want to say.

Het klikt precies tussen beiden, want in oktober (2005) stond Verheyen opnieuw naast Marsalis, in de AB deze keer. Verheyen brengt ondertussen het grootste deel van zijn tijd door in Parijs, in afwachting van de verhuis naar New York in september. Blijkt het daar te lukken, dan zou die verhuis wel eens permanent kunnen worden.

Op het internetmagazine King Kong vind je een portret van Verheyen (onder Vlaamse Jazz, of volg deze frameloze link), die overigens ook over een eigen site beschikt. En er is het interview met Jazzenzo van oktober.

In februari treedt Verheyen samen op met het Frederik Leroux Quartet in de Hnita-Jazz Club in Heist-op-den-Berg, waar hij Peter Ehwald vervangt (op sax natuurlijk). Catch him while you still can !

(Er is maar één ding vervelend aan Robin Verheyen: hij blijft geen seconde stilstaan. Leuk voor het publiek, aartsmoeilijk voor de fotograaf om daar mooie beelden uit te halen bij dimlicht. Uit het optreden bij Opatuur [flickr set] haalde ik amper dit:)

ge zijt allemaal zot

Het was een fantastisch concert. Ge zijt allemaal zot. Stekezot. Bijna zonder uitzondering, en met die uitzondering doel ik op de ongeveer twintig man (m/v) die vanavond bij Opatuur zaten om te luisteren naar de ongelooflijke set van Robin Verheyen en Harmen Fraanje.

Had ik een top 10 van concerten, dan zat deze er zeker tussen voor 2006. Ze spelen nog maar anderhalf jaar samen, maar de synchronie tussen beiden is duidelijk merkbaar. Het grootste deel van de set was overigens geïmproviseerd. Glunderende gezichten, afgewisseld met een ietwat gecrispeerdere soort, van mensen die echt wel hun blaas moesten ledigen wilden ze verder affront vermijden.

Eén saxofonist (twee saxofonen) en één pianist was alles wat er nodig was om twintig mensen de hemel in te spelen. U had erbij kunnen zijn.

U kan Verheyen en Fraanje (aangevuld door de rest van het Narcissus Quartet) nog aan het werk zien op 22 maart in de Vooruit. En binnen 14 dagen is het aan Ewout Pierreux en Bart Van Caenegem in Opatuur. Ik zal er u ten gepaste tijde over berichten.

Robin Verheyen in Gent

Vorige week kon u bij Opatuur een geslaagd optreden van het Frederik Leroux Quartet bijwonen. Quartet – 1, want Gentenaar Frederik Leroux (guitaar), Peter Ehwald (sax), en Robert Landfermann (bas), stonden zonder Jonas Burgwinkel op het platfrom. Drums en vocalisten komen er nog steeds niet in bij Opatuur.

Het was een aanrader, met een toegankelijke en soms verrassende set, die naar ons aanvoelen veel te kort duurde. Goede zaken duren nu eenmaal altijd veel te kort.

Vanavond is het dan de beurt aan Robin Verheyen (sax) en Harmen Fraanje (piano). Verheyen is de gedoodverfde Vlaamse belofte, met een behoorlijk indrukwekkend palmares. Zo won hij in 2004 met het Robin Verheyen Trio de competitie Jong Jazztalent tijdens de Gentse Feesten (het FLQ maakte toen deel uit van de competitie). Als onderdeel van de prijs mocht het trio, met Guus Bakker op bas en Toon van Dionant op drums, in 2005 het Blue Note Festival openen als voorprogramma van de McCoy Tyner All Stars.

Met Harmen Fraanje, bassist Clemens van der Feen en drummer Flin van Hemmen vormt hij het Robin Verheyen Quartet, dat onlangs haar naam heeft gewijzigd naar Narcissus Quartet. De eerste CD, Narcissus, werd onlangs opgenomen op het Belgische Label De Werf, en zal vanaf maart te kopen zijn. In de daaropvolgende toer zal het quartet ook weer te horen zijn in Gent (op 22 maart in de Vooruit).

Maar straks gaat het er dus nog even intiem aan toe bij Opatuur, waar u voor een miezerige 10 EUR twee (nog steeds) aanstormende talenten in duo te horen krijgt.

You know how to play that saxophone, zei Branford Marsalis. En volgens ons kan de man het weten.

Robin Verheyen, in duo met Harmen Fraanje, vanavond om 20u bij Opatuur (Citadellaan 17, vlak bij de bushalte); en met het Narcissus Quartet op 22 maart in de Vooruit, in het kader van de jazzlab series

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

eindelijk jazz

We zijn nauwelijks thuis geweest vandaag, maar sorry, ik moet alweer weg (’t is dringend). Een van mijn onuitgesproken goede voornemens dit jaar was dat ik (eindelijk) opnieuw de daad bij het woord zou voegen, en bij Opatuur naar jazz zou gaan luisteren. Komt daar nog eens bij dat (minstens) de volgende drie optredens mij behoorlijk bekoren (Leroux, Verheyen, Pierreux), wat de motivatie alleen maar ten goede komt.

Heden avond: de Gentenaar Frederik Leroux, samen met Peter Ehwald (sax) en Robert Landfermann (bas), maar zonder Jonas Burgwinkel, want drums komen er nog steeds niet in bij Opatuur.

U hebt nog even de tijd, ze beginnen om 20u.

(Foto van Jong Jazztalent in Gent, Gentse Feesten 2004 – flickr set)

van kaf en koren: muziek

Muziek. Hm. Kuch. Geritsel van bladeren. (Waar zijn mijn f-cking notities nu weer.)

In 2005 heb ik mijn muziekervaring niet echt bijgehouden; net zo min als de stripverhalen. Vanaf dit jaar komt daar mogelijks verandering in. Eventueel. Soit. Toch een kleine poging misschien?

Veel popmuziek moet u hier niet verwachten. Niet dat ik daar niet naar luister, of dat te min vind, verre van, maar ik ben er gewoon niet in thuis. Net zoals ik geen zak afweet van voetbal. Jan Ceulemans is toch spits bij Brugge, is de gebruikelijke grap, wanneer mijn schoonvader het met mij over een elftal tracht te hebben. Club hé, niet Cercle, voeg ik er dan nog aan toe om te tonen dat ik best weet waar ik het over heb. (Een gelijkaardige kennis uit zich met Zoetemelk of Merckx wanneer het wielerseizoen aanbreekt. Of Bernard Hinault!) Tot zover de popmuziek dus.

Iets beter gaat het mij af met jazz. Ik heb dit jaar niet voor niets de belangrijkste Vlaamse jazzfestivals bijgewoond (al was er vaak nauwelijks tijd om te luisteren, tussen het fotogeklik door). Niettemin, een ‘schampere’ top vijf, ook al omdat ik vaak heruitgaven koop, en die moeilijk als het betere werk van 2005 te omschrijven vallen.

Flow (Terence Blanchard)
Ruby, My Dear (Richard Galliano)
Orange for tea (Tricycle); ontdekt bij Opatuur.
Day is done (Brad Mehldau)
’til now (Hendrik Braeckman Group)

Met een speciale vermelding voor Ivey-divey (Don Byron); die eigenlijk van 2004 is (maar ik heb hem pas in 2005 gekocht).

Maar dan is er klassiek. Niet alleen is dat veel gemakkelijker, want veel te breed in omvang, maar daar laat ik mij tevens bijstaan door tijdschriften zoals Diapason (waarbij je bijna blind de Diapason d’or kan kopen), en de luisterposten in de (Brusselse en Gentse) fnac.

Delirio – Italian Cantatas Georg Friedrich Händel (componist), Natalie Dessay (sopraan)
Lamento gecomponeerd door een ganse hoop Bachjes en gezongen door Magdalena Kozena. Vooral het Vergnugte Ruh, Beliebte Seelenlust (BWV170) is verschrikkelijk goed.
Rachmaninov – Chopin door Hélène Grimaud. Nóg minder te missen is haar Credo van 2003
La Strada – Il Gattopardo van Nino Rota (componist)
Mozart: Piano Sonatas, K330, 331 (“Alla Turca”), 332 Wolfgang Amadeus Mozart (componist), Andreas Staier (piano)

Een bijzonder eervolle vermelding voor Nouvelles Suites: Tharaud joue Rameau Jean-Philippe Rameau (componist), Alexandre Tharaud (piano). Een CD van 2001 (de belangrijkste reden waarom hij niet op de eerste plaats staat waar hij hoort), die sinds de aankoop (ongeveer een jaar geleden) niet van mijn iPod gewist is.

Overigens tevens zeer goed bevonden: de Scarlatti Sonates door Hantaï; Zodiac door Capilla Flamenca; Violoncelle Solo door Tatjana Vassilieva; en “Il padre”: Psaume 103 / Motets & madrigaux van Alfonso Ferrabosco (componist) door Paul Van Nevel en het Huelgas Ensemble.

En dan nog twee maal Mozart, CDs die niet in de top vijf staan, enkel en alleen omdat er al eentje van Mozart in staat: Sonatas for piano & violin – K303, K304; K377, K526 door Mitsuko Uchida (viool) en Mark Steinberg (piano) en Complete Sonatas for Keyboard and Violin – Volume 1 door Rachel Podger (viool) en Gary Cooper (piano) (volume 2 is net uit). We zullen nog wel meer schitterende Mozart uitvoeringen krijgen tijdens dit Mozartjaar, neem ik aan, maar hiermee hebt u toch al drie, pardon vier, serieuze tips.

smaakbepalend

Gisteren zat ik de ganse dag met de Star Wars Suites in mijn hoofd. Of toch met het thema daaruit, en ik neem maar aan dat het suites zijn. Hm.

Anyway. Got me thinking. Ik vermoed dat er drie muziekstukken zijn die mijn muzikale ‘smaak’ of interesse voor klassiek hebben beïnvloed. De Star Wars soundtrack is er daar een van.

De Star Wars IV (née I) Soundtrack
Bij uitbreiding filmmuziek in het algemeen, als is dat waarschijnlijk iets te ruim genomen. Maar behoren er ook zeker bij: Ennio Morricone, met o.a. de muziek voor Il buono, il brutto, il cattivo en zeer zeker The Mission; Also sprach Zarathustra van Strauss en An der schönen blauen Donau van een andere Strauss (via 2001: A Space Odyssey); Gershwin met An American In Paris (Wim Mertens en Michael Nyman kwamen later)
Mussorgsky’s Pictures at an exhibition wat ons met handen en voeten en zeer aanschouwelijk werd uitgelegd door meester Claeys die wekelijks slechts een uur muziek werd toebedeeld in het middelbaar. (Ik heb er evenwel in geen jaren meer naar geluisterd.)
Jean Broussolles Piccolo & Saxo (op een of andere manier verbind ik dat altijd met Paula Semer), en natuurlijk Prokofievs Peter en de Wolf (nu moet ik plots aan Beertje Colargol denken).

Herinnert u zich dergelijke ‘smaakbepalende’ muziekstukken?

I heart Händel

Mede dank zij de productie van Rinaldo, vorig seizoen in de Vlaamse Opera, ben ik meer en meer een fan van Händel geworden. Want ondertussen is Delirio – Italian Cantatas niet meer uit mijn afspeeltoestellen weg te branden. De sopraan Natalie Dessay verleent aan de interpretatie een uitzonderlijke warmte en helderheid, begeleid door Emmanuelle Haïm op klavecimbel (zie ook de excellente versie van Dido and Aeneas).

Semele

Dus heb ik mij vanochtend even op het voorhoofd gemept. Enige tijd geleden –veel te lang geleden– had ik meegedaan aan een wedstrijd om gratis te kunnen deelnemen aan de Semele-Explorerdag in de Vlaamse Opera in Gent (in het kader van het Opera Explorer programma). Niet alleen waren er workshops voorzien, maar de Semele-Explorerdag sloot af met… een voorsteling van Semele. Ik ging er zelfs een reportage voor GB van maken, compleet met foto’s etc, kortom ik had grootse plannen. Grootse plannen, maar geen duidelijke planner, want nergens had ik dit heugelijke gebeuren neergepend.

Tot het mij vanochtend inviel dat het al lang gelden was dat er nog eens een operavoorstelling had plaatsgevonden, en alles op de site van Vlaamse Opera mooi op zijn plaats viel. Twee dagen te laat. Gelukkig is het niet alsof er geen kaarten meer zijn, voor de reguliere voorstelling. In de uilenbak bijvoorbeeld is er nog wel wat vrij, maar bij een dergelijke visuele opvoering lijkt het me niet de meest aantrekkelijke optie. Al zijn er ook nog vier of vijf andere plaatsen. 66 EUR voor de goedkoopste. Dan sla ik mij liever nog even langer voor het hoofd. (Terwijl ik verder luister naar Delirio – Italian Cantatas.)

klassiek gespot

Twee items, voor ik het vergeet:

Vanavond zit (hoogst waarschijnlijk) Cecilia Bartoli bij Marc Uytterhoeven in De laatste schow. Bartoli heeft ondertussen reeds vier Grammy Awards gewonnen, en haar recente Opera Proibita kreeg meteen een ‘Diapason d’Or‘ en een ‘Choc du Monde de la Musique‘. Op 5 december gaf ze een concert in het Brusselse Palais Des Beaux-Arts, en haar verschijnen bij Uytterhoeven is een tussenstop op haar reis tussen haar optredens in London (7/12) en Parijs (11/12).

En dan is er ook Hilary Hahn, de 25-jarige violiste, die gisteren nog in datzelfde Brusselse Palais Des Beaux-Arts te horen was. Blijkbaar houdt ze reeds (een tijdje –zelf–) een weblog bij, waar de (helaas) schaarse entries rijkelijk opgeluisterd worden met foto’s. Zeer geslaagd overigens, is haar uitvoering van Elgar’s Violin Concerto.