jazz – Pagina 41

Meer Vian (en het zal niet de laatste keer zijn)

Heb ik al gezegd dat ik fan aan het worden ben van (de jazzschrijfsels van) Boris Vian? En dan ben ik nog niet eens aan de oorspronkelijk Franse teksten begonnen, maar zit ik nog steeds in de vertaling van Paul Syrier te grasduinen. De stijl, de humor, de pertinentie, en diezelfde vragen waar ook ik mee zit –en hij vanzelfsprekend geen kant-en-klaar antwoord op biedt. Wat is een jazzcriticus? Wat is de rol van de kritiek in jazz? En hoe krijgt men meer mensen geïnteresseerd in jazz –of meer volk naar de concerten?

Vian vergelijkt de jazzcriticus met een weerman: niemand is geïnteresseerd in de berekeningen die de weerman tot zijn voorspellingen brengt. Het grote publiek wil alleen weten of ze dit weekend aan zee kunnen doorbrengen of beter in hun bed blijven liggen.

Maar publiceren ze […] het nijvere denkwerk van de mensen wier berekeningen de aankondiging […] mogelijk hebben gemaakt? De consument interesseert het geen zier. Het interesseert slechts de criticus zelf. Het verschil? Dat is er niet. Met dien verstande dat iemand die zich meteorologisch expert durft te noemen er zich wel voor zal hoeden om te beweren dat hij expert in jazz of iets anders is. Hij realiseert zich niet welke rol hij speelt: bemiddelaar die nieuws of geruchten ventileert [..]. Hij wil uitleggen waarom de cycloon is zoals hij is. Hij wil altijd uitleggen. Een kijkje in de keuken. Hij ziet niet dat verklaringen totaal niets uithalen: een illusie zijn. De meest geniale critici ontkomen niet aan dit mechanisme.
Het bewijs hiervan is dat ik nu al een uur lang etter zit te zweten in een poging u uit te leggen wat kritiek nu eigenlijk is en dat je niet kan zeggen dat kritiek veel zin heeft.

Het zijn dingen waar ik ook mee worstel natuurlijk. Een criticus heeft minstens twee taken: hij moet aankondigen en bespreken. En terwijl dat laatste gemakkelijk vanuit een buikgevoel en onderbouwd door de eigen ervaringen kan worden verwezenlijkt, blijft aankondigen vaak zoals weer voorspellen. Ook bewezen artiesten kunnen wel eens een minder moment hebben (McCoy Tyner op Gent Jazz bijvoorbeeld). Gaat het dan meer om het (h)erkennen en duiden van een trend?

Die [muzikant] doet aardige dingen. Dat maakt men bekend (dit heet altijd reclame). Dan komt het stadium van de statistiek: onderzocht wordt in welke mate de reacties waartoe [de muzikant] aanleiding geeft heviger zijn dan die waartoe [een andere muzikant] aanleiding geeft. Eerst op plaatselijk niveau, dan vergeleken met de meest verre [muzikanten]. Men tracht de lijnen van de isobaren vast te stellen. […] Dit alles heeft voor de jazzliefhebber nut; en dit alles kan belangstelling voor de jazz wekken bij de niet-liefhebber […]

Dat zou de taak van de jazzcriticus kunnen zijn. Alleen stelt Vian dat de uitdrager van de boodschap –zoals beschreven hierboven– het publiek is, en niet de criticus. Wat zijn tekst helemaal relevant maakt voor de huidige situatie, waarin bijvoorbeeld bloggers deel van dat publiek uitmaken. Wat ons dan weer voor andere problemen stelt, zoals het ontdekken van die bloggers met een interessante en gefundeerde opinie.

—

Citaten uit: Boris Vian, Over jazz: teksten 1946-1958, vertaald door Paul Syrier, Van Gennep Amsterdam, 1984, ISBN 90-6012-570-3

Jazz Middelheim, dag 4 (slot)

Geen Jazz Middelheim zonder Toots, schreven we gisteren nog, maar die conditie geldt blijkbaar net zozeer voor Bert Joris. Maar liefst 20 keer heeft de trompettist er al op het podium gestaan. Op de slotdag stond hij er met het “kwartet waarmee hij eigenlijk heel graag meer zou optreden”, om een staalkaart van zijn kunnen te geven. Het park en de tent liepen op dat vroege middaguur al aardig vol, en na afloop mochten de muzikanten een verdiend applaus in ontvangst nemen.

Het Jason Moran trio bracht Bill Frisell mee, de ‘bijna-Belg’ die op Gent Jazz niet geheel tot zijn recht kwam bij McCoy Tyner, maar hier duidelijk perfect op zijn plaats zat. Wij zijn al langer fan –zowel van Moran als van Frisell– al waren we niet overtuigd van de meerwaarde van dit nieuwe repertoire. Er zat weliswaar een duidelijke visie achter, maar dan wel één die we herkennen uit de laten jaren 80 tot midden jaren 90. Niettemin heerlijk om zulk een muzikanten aan het werk te mogen zien.

Maar dan was er Charlie Haden, in duo met Kenny Barron (niet te verwarren met drummer Joey Baron). In duo (dus hij kon zich niet achter de drummer verstoppen of helemaal achteraan in het duister op het podium gaan staan), én gedrapeerd door een behoorlijke hoeveelheid licht. Dat levert foto’s op waarop niet alleen zijn gelaat maar zelfs zijn gezonnebrilde ogen zichtbaar zijn.

En al had de muziek bijna het ganse festival net een ietsje te luid gestaan, dan werd de volumeknop —terecht— naar links gedraaid voor een zo intiem moglijke sfeer. “Dames, zou u het volume wat kunnen dimmen”, vloekte de juffrouw die voor ons op de grond, ver buiten de tent, een boek aan het lezen was. “Ik zou graag wat van de muziek genieten.” Misschien moet ik mijn haar toch wat knippen of mijn baard iets laten groeien.

In de tent was de muziek perfect beluisterbaar, en werd ze –tot (gespeelde?) verrassing van Haden– zeer gesmaakt. “You have great ears!“, bracht hij verrukt uit. “Wouldn’t it be great if everybody was like you and had such ears. Just how many problems could be solved by such wonderful ears.” Wij pinkten net geen traantje weg.

En tot slot was er David Murray. In 2006 stond hij nog in rugby shirt op Gent Jazz (toen nog Blue Note Records Festival), en twee jaar daarvoor op Middelheim. Gisteren bracht hij Nat King Cole op zijn Spaans, en werd daardoor gesteund door een latinband én het strijkersensemble van deFilharmonie. Niet aleen een hele mond-, maar ook een podiumvol. Met nog steeds die gretig lange solo’s op zijn tenorsax, waarop hij trillend en grommend het ganse register afgaat.

Het was een prachtweekend. (En u kan groten delen herbeleven op de Jazz Middelheim site!)

Jazz Middelheim van 13 t.e.m. 16 augustus, Park den Brandt, Antwerpen.

Jazz Middelheim, dag 3

Dag 3 was de beste dag dusver. Ik verwacht van vandaag nog meer, hopelijk worden de verwachtingen ingelost.

Eddie Henderson met The Cookers. Was eerst arts, maar vond alsnog zijn roeping als jazzmuzikant (er is nog hoop voor Tessa —just kidding, baby).

Enrico Rava. Nee maar, ik kan niet geloven dat ik zo lang heb moeten wachten om die man eindelijk eens live te zien.

De ontdekking van Middelheim 2009: Rudresh Mahanthappa. Zijn cd met MSG –het trio waarin hij gisteren speelde– verschijnt pas in januari volgend jaar. De man had evenwel een hoop andere cd’s mee, die hij verkocht voor 15 euro per exemplaar. Wat niet naar ieders zin was, want al gauw kwam de standhouder van het cdkraam van zijn oren maken dat hij zijn cd’s onder de prijs verkocht (in dat kraam stonden ze namelijk een heftige 20 euro geprijsd). Bij amazon (uk) zijn ze nog goedkoper!

En er is geen Middelheim zonder Toots natuurlijk!

Jazz Middelheim van 13 t.e.m. 16 augustus, Park den Brandt, Antwerpen.

Hans Teeuwen

…ziet eruit gelijk Nick Cave in zijn jonge jaren (dixit Mina).

…poogt in de televisiecamera te kruipen.

…speelt fotograaf.

…(ik ben blij dat het mijn camera niet was)

…speelt met de fotograaf (niet de eigenaar van de camera overigens; dag Cees).

Hij kan misschien niet echt goed zingen, maar dit is wel entertainment. Zonder enige moeite wist hij de ganse tent op zijn hand te krijgen. Hij was ook de eerste artiest die de fotografen niet negeerde of als vuilnis behandelde (“Grmpf. I want a 10-15 feet wegde on the frontstage that needs to be clear of photographers“, horen wij Lou Reed in gedachten grommelen), en door het schalkse spelletje met de camera toch opnieuw het publiek ook mee kreeg.

Deze man zou zwaar scoren op de Gentse Feesten! (Maar niet op Jazz in ’t Park aub.)

Jazz Middelheim van 13 t.e.m. 16 augustus, Park den Brandt, Antwerpen.

Lies Steppe

Gisteren was ik vergeten een ~~deftige~~ fatsoenlijke foto van Lies te nemen –net zoals ik Wilfried (Haesen) gebruik op Gent Jazz, is Lies eigenlijk een –sorry Wilfried– net iets ooglijker subject op Jazz Middelheim om de overgang tussen twee opeenvolgende concerten in de fotomassa te markeren.

Jazz Middelheim van 13 t.e.m. 16 augustus, Park den Brandt, Antwerpen.

Leenbriefjes

Soms vind ik terugbrengbriefjes in de boeken die ik ontleen uit de bibliotheek. Een beetje zoals vroeger de lenerskaart, die achterin het boek werd bijgehouden, en waarin werd genoteerd wanneer –en ik dacht ook door wie– het boek waarin dat briefje stak, werd ontleend. Als de leenbriefjes die ik heb gevonden, telkens aan de vorige lezer toebehoort, ligt de leenfrequentie voor beide boeken die ik hier voor mij heb liggen, een beetje aan de lage kant.

Bij Jazzhelden, een bundel heel toegankelijke en zeer aangenaam geschreven interviews van Koen Schouten, jazzjournalist bij de Volkskrant, zit het briefje vlak na het interview met Paul Anka. Anka zong in 2005 de cd Rock Swings bijeen, waarin hij een aantal erm… rock standards in een swingjasje stopte. Leuke cd, en naar aanleiding daarvan had Schouten een stukje geschreven, waarin hij Anka vraagt naar de genese van de cd. En zo ontdekt u ook waarom Michael Jacksons Billy Jean er niet is op geraakt.

De ontlener had op 31/01/2009 nog vier andere zaken in zijn (haar?) bezit. Het briefje toont maar een beperkt aantal karakters, de rest –tussen vierkante haakjes– heb ik gegoogled: The book of hit singles[: Top 20 Charts from 1954 to the Present Day]; The best of the 3 tenors (dat is die cd met Luciano Pavarotti, Placido Domingo, en Jose Carerras); The Billboard Book of top [40 hits] (tussen 40 en hits kunnen facultatief nog een heleboel zaken staan, zoals Country, Hip-Hop, en R and B); en Rockin’ bones: 1950s pun[k and Rockabilly] (4 cds).

31/01, dat zou betekenen dat op 6 maanden tijd niemand anders dat boek heeft ontleend. Spijtig, want het zijn leuke dingetjes en leest vlot door –ik breng het volgende week terug (tip!).

Nog erger was het gesteld met Collected Works: A Journal of Jazz 1954-2001 van Whitney Balliett, de in 2007 overleden jazzcriticus van (mijn geliefde blad) The New Yorker. Het leenbriefje, gestoken tussen pagina 89 en 90, vermoedelijk bij het hoofdstuk over Buck Clayton and Emmett Berry, ging terug tot 9 maart 2002. Dat kan bovendien kloppen, want het 872 pagina’s tellende boek diende voor mij uit het magazijn te worden opgediept. De ongebroken, 4,5 cm dikke rug van het aanzienlijke volume laat vermoeden dat het boek nog door bijna niemand werd beroerd –net zoals de onbeduimelde pagina’s binnenin overigens. De ontlener had ook Swing It!: An Annotate[d History of Jive] in het bezit.

Fascinerend, die bibliotheekboeken. Ik lees dit weekend op Middelheim de selectie van Vians jazzkronieken uit, dan kan u dat volgende week samen met Jazzhelden uit de (Gentse) bibliotheek ontlenen. Doen!

Jazz Middelheim begint morgen

Sinds vorig jaar is Jazz Middelheim (opnieuw) een jaarlijks gebeuren. De organisatie is sindsdien grotendeels in handen van dezelfde mensen die ook instaan voor Gent Jazz, wat vanzelfsprekend niet wil zeggen dat de VRT niet langer meespeelt. Wel integendeel: Klara zendt elke festivaldag uit van 18u tot middernacht vanuit het festivalPark-Den-Brandt, en via Canvas+ kan u vanaf vrijdag zelfs meekijken. Vanavond ziet u daar overigens het concert dat Toots Thielemans –de peter van het festival– er vorig jaar gaf.

4 festivaldagen, goed voor 15 concerten (vier per dag dus, behalve vrijdag), met internationale uitschieters zoals John Zorn, Dee Dee Bridgewater, Enrico Rava, en Charlie Haden. Zondag ziet er de meest aantrekkelijke dag uit, met Bert Joris; Jason Moran en Bill Frisell; Charlie Haden met Kenny Barron; en als toemaatje David Murray die de croonertoer opgaat, inclusief strijkersensemble. VijfTV of Canvas? Wij gokken op heel goed —check this out!

Nog zo’n dubbeltje op zijn kant zijn de improvisaties van Laurie Anderson, Lou Reed & John Zorn, die in de media heel sceptisch onthaald werden. Ze worden vooraf gegaan door een Belgisch programma dat start met The Circle, die saxofonist Mark Turner meebrengen; Octurn (yummie!); en FES (FES is altijd feest™).

Elke dag zijn er ook jamsessies, in het Crowne Plaza Hotel, op wandelafstand van het festival, en waar overigens de meeste artiesten verblijven. Een trio rond Free Desmyter leidt de jams in.

Bekijk het programma eens, er zit zeker iets tussen naar uw gading. Voor de prijs moet u het al niet laten; tickets zijn verkrijgbaar vanaf 32 euro aan de kassa –er blijven trouwens dagelijks een paar honderd tickets beschikbaar voor kassaverkoop. Kinderen tot 2 jaar mogen gratis binnen, en tot 12 jaar betalen ze een luttele 5 euro. Allen daarheen!

Revolutie! (l’histoire se répète)

Op 23 juni was het vijftig jaar geleden dat Boris Vian is overleden ten gevolge van een hartaanval, tijdens de première van de film J’irai cracher sur vos tombes. De film van Michel Gast is gebaseerd op de gelijknamige roman van Vian, die zich reeds publiekelijk had gedistantieerd van de interpretatie. Vian, l’éternel adolescent, wordt postuum enorm populair bij de generatie van mei 68. Tegenwoordig is hij wat meer in de vergetelheid geraakt, hoewel daar mogelijks verandering in komt, met de opname in de prestigieuze reeks Bibliothèque de la Pléiade van Gaillimard, eind dit jaar.

In afwachting van de aankomst van mijn bestelling, bracht ik uit de bibliotheek Over jazz, Teksten 1946-1958 mee. Over jazz bevat de vertaling van een selectie van de vele schrijfsels van jazzfan Vian –die overigens een niet geheel onverdienstelijk jazztrompettist was. Mijn bestelling is Oeuvres complètes, tome 6, het eerste van de drie delen over jazz die in de reeks bij Fayard is verschenen. Vian schrijft heel toegankelijke kroniekjes, bijna in blogstijl, die soms een verbazingwekkend actuele waarde hebben.

—

Platen… jazz… revolutie
Combat 12/13 maart 1949

In principe dient hier het onderwerp ‘grammofoonplaat’ te worden aangeroerd, de plaat die wij, liefhebbertjes van de levende muziek, als een van de essentiële elementen van ons dagelijks menu beschouwen. De grammofoonplaat maakt een enorme ontwikkeling door, een revolutie, zelfs op het vlak van techniek. Ik weet niet of ik u op de hoogte heb gehouden van de Amerikaanse uitvinding de ‘microgroef’, een procédé dat het mogelijk maakt op een plaatkant van vijfentwintig centimeter tussen een kwartier en vijfentwintig minuten muziek onder te brengen. Goed! de microgroef is nu commercieel in produktie genomen en de eerste platen komen daarginds uit. Beter zelfs: Columbia en Victor, de twee grote maatschappijen, betwisten elkaar de markt, en wel op volgende wijze: de ene geeft microgroefplaten uit op drieëndertig toeren per minuut en de andere op vijfenveertig toeren, en ieder verkoopt natuurlijk het erbij behorende weergaveapparaat (voor een, laten we zeggen, werkelijk belachelijke prijs). Laten we vooropstellen dat men zonder enige twijfel op dit gebied op een onvermijdelijke standaardisering uitkomt; als Columbia en Victor elkaar concurrentie aan willen doen moeten ze hun inspanningen niet op dit gebied richten: dat moeten ze op artistiek terrein doen. Als alle huidige maatschappijen hun eigen platen gaan uitgeven –de ene rond, de andere rollen, een derde ovale, vierkante, puntige of kegelvormige platen– en als je iedere keer het erbij behorende apparaat moet kopen, zou de platenindustrie zich nog op het niveau van het ambacht bevinden. Laten we derhalve de huidige ‘gevarieerdheid’ beschouwen als een verbazingwekkend blijk van onbegrip van een land dat ons aan commercieel helderder denken heeft gewend en wachten op een normalisering die geen langer uitstel gedoogd.
Laten we tezelfdertijd proberen te voorzien welke mogelijke consequenties deze technische revolutie voor het terrein van de jazz zal hebben.
Tot op heden is slechts één firma van plan dit produktieprocédé aan te wenden voor het uitbrengen van de series ‘Jazz at the Philharmonic’, de live opgenomen concerten waarvan er nu enkele in Frankrijk bij Disc verschijnen (er zijn nu al verschillende platenmaatschappijen achtereen met de opnamen bezig geweest; de huidge rechthebbende in de Verenigde Staten is Mercury). Dit alles valt makkelijk te begrijpen. Elk van deze sessies duurt verschillende plaatkanten en het is vervelend iedere drie minuten op te moeten staan om de plaat om te draaien. Wat daarentegen de meer ‘courante’ jazz betreft kan men nog lange tijd toe met de gewone vijfentwintig centimeterplaat. Doordat er voortdurend platen van vijfentwintig centimeter werden opgenomen zijn de muzikanten het gewoon gaan vinden stukken van een corresponderende lengte te spelen en is het publiek ‘er aan gewend’. Maar toch, wat een voordelen biedt het… denk maar eens aan de V Disc-versie van Mood to be wooed van Duke Ellington, die op de commerciële plaat op een verschrikkelijke manier doormidden is gehakt. Als je er even over nadenkt zou de ‘microgroef’ het einde moeten betekenen van afgerafelde arrangementen, zou hij de orkesten dwingen zich nier te beperken tot monotone riffs, en, vooral bij het grote orkest, moeten leiden tot een nieuwe liefde voor goed verzorgde chorussen tegen een rijke en fraaie volle achtergrond.
Maar wie zal het weten? Zal de microgroef aanslaan? Het is tamelijk verbazingwekkend dat de moderne techniek nog niet is overgegaan tot de serieproduktie van een procédé ter onderdrukking van het geluid van de naald, van gekras als gevolg van ouderdom en wat dies meer zij… Inderdaad verbazingwekkend… Ik heb zo’n idee dat de toekomst nog verrassingen voor ons in petto heeft. Binnenkort zullen we het nog eens over techniek hebben.

(Uit: Boris Vian, Over jazz: teksten 1946-1958, vertaald door Paul Syrier, Van Gennep Amsterdam, 1984, ISBN 90-6012-570-3)

—

Deze tekst is zestig jaar oud. Zestig jaar. Vervang plaat of microgroef door een aantal gelijkaardige media (videocassette, cd, dvd, audiobestand), en hopla! u beschikt over een volstrekt actuele tekst. De ‘platenmaatschappijen’ zijn alleen maar groter en dominanter geworden, het door hen gepushte ‘produkt’ steeds commerciëler. Internet biedt gelukkig steeds meer mogelijkheden aan de muzikanten, voor wie de moelijkheid is om opgemerkt te worden in het enorme aanbod. Overaanbod, kunnen we gerust stellen.

En wat techniek betreft kunnen we het niet beter verwoorden dan Vian, zestig jaar geleden: Ik heb zo’n idee dat de toekomst nog verrassingen voor ons in petto heeft.

concerten 200907

Juli = Gent Jazz & Jong Jazztalent. Bij die laatste zet ik geen sterretjes, gezien ik in de jury zat. Wat dat betreft, stelde het juryrapport de vraag of de opleidingen niet teveel de nadruk leggen op technische vaardigheden en te weinig op het stimuleren van creativiteit en originaliteit. Als jazz bij uitstek de muziek is van verrassingen, onvoorspelbaarheid en vernieuwing, dan was daar de voorbije week niet echt veel van te merken. Zeer naar waarheid, al zijn de groepen nog (heel) jong, en hebben ze nog wel tijd om hun identiteit te ontwikkelen. Jong Jazztalent kan dan ook een katalysator zijn in die ontwikkeling, zoals we mochten zien bij de Hamsters, die dan vorig jaar nog niet eens gewonnen hadden.

Uitgebreide besprekingen vindt u bij Het Project, waar Ilse ze allemaal heeft opgelijst: Flashback: Gent Jazz.

Hamster Axis of the One-Click Panther / 08-07-2009 / Jong Jazztalent Gent / ***
Ach, ik ben ondertussen redelijk fan geworden, van de Hamsters. De techniek liet het geheel afweten, op deze eerste dag van Jong Jazztalent -nog goed dat de Hasters buiten competitie speelden. Zij maakten van de nood een deugd, en gaven dan maar een heel geslaagd unplugged concert.
Bender Banjax / 08-07-2009 / Gent Jazz / **(*)
Wat een verschil met vorig jaar alweer. Bender Banjax is wel degelijk gegroeid, en dit was een magnifieke opener voor het festival –jammer dat er zo weinig volk zat.
China Moses & Raphaël Lemonnier / 08-07-2009 / Gent Jazz / **
Niet slecht, maar niet mijn ding. Zou uitermate op zijn plaatst staan in een intieme club.
BB King / 08-07-2009 / Gent Jazz / **
Schitterend circus, een verheugd en enthousiast publiek, en een legende op het podium.
Marcelo Moncada Quartet / 09-07-2009 / Jong Jazztalent Gent / N/A
Niet te verwarren met het Marcelo Moncada Space Quartet, zo heb ik geleerd. Enough said.
Brussels Jazz Orchestra International Composition Contest / 09-07-2009 / Gent Jazz / **
Goed om horen, geen echte hoogvliegers.
Fred Hersch Trio + 2 / 09-07-2009 / Gent Jazz / ***
Eerste hoogtepunt op het festival…
Sing the Truth: The Music of Nina Simone / 09-07-2009 / Gent Jazz / *(*)
…gevolgd door wat commercieel gewauwel. Neen, dank u.
Bansuricollectif / 10-07-2009 / Jong Jazztalent Gent / N/A
Aka Moon / 10-07-2009 / Gent Jazz / ***
Tweede hoogtepunt; dit trio is een heuse eenheid. Prachtig concert.
Randy Weston African Rhythms / 10-07-2009 / Gent Jazz / **
Weston heeft amper gespeeld, maar dat werd goedgemaakt door Alex Blake, die dacht dat hij een elektrische i.p.v. een akoestische bas meehad.
McCoy Tyner Trio feat. Bill Frisell & Gary Bartz / 10-07-2009 / Gent Jazz / **
Tyner en Frisell waren fantastisch, maar what the hell stond Bartz op dat podium te doen?
De Beren Gieren / 11-07-2009 / Jong Jazztalent Gent / N/A
Free Desmyter Quartet / 11-07-2009 / Gent Jazz / ***
Daar ben ik een fan van geworden nadat ik hem de eerste keer op Jazz in ’t Park heb gehoord. Goed concert.
Christian Scott / 11-07-2009 / Gent Jazz / **(*)
Ontdekking. Beetje commercieel misschien, maar het beweegt, en die gast geeft de indruk te weten waar mee bezig te zijn. Iets om live te zien in elk geval.
George Benson / 11-07-2009 / Gent Jazz / (*)
Euh, het dieptepunt van het festival, denk ik.
Winchovski Trio / 12-07-2009 / Jong Jazztalent Gent / N/A
Yaron Herman Trio / 12-07-2009 / Gent Jazz / ***
Nathalie Loriers Trio & Bert Joris with Strings / 12-07-2009 / Gent Jazz / *(*)
Die strijkers waren overbodig, en klonken veel te schril.
Brad Mehldau Trio / 12-07-2009 / Gent Jazz / ***
Mehldau is ofwel een arrogante eikel, ofwel een uiterst verlegen manneke, want foto’s maken was uit den boze. Edoch de muziek die hij uit zijn vingers laat stromen maakt het dan weer allemaal goed.
Richard Galliano All Star Quartet with Rubalcaba, Bona, Penn / 12-07-2009 / Gent Jazz / **(*)
Goed, goed, goed. Niet verrassend, maar uiterst aangenaam, en het blijft boeiend om te horen.
Jasper Huysentruyt Trio / 16-07-2009 / Jong Jazztalent Gent / N/A
Briskey / 16-07-2009 / Gent Jazz / **
Altijd te vroeg geprogrammeerd, Briskey. Ze zijn hechter geworden, had ik de indruk.
Leela James / 16-07-2009 / Gent Jazz / **(*)
Woeha! Wat een energie. Totaal mijn muziek niet, maar ik kon niet anders dan ernaar blijven luisteren. Welk een show!
Jamie Lidell / 16-07-2009 / Gent Jazz / **(*)
Idem.
Nathan Daems Quintet / 17-07-2009 / Jong Jazztalent Gent / N/A
José James feat. Jef Neve / 17-07-2009 / Gent Jazz / **(*)
Mooi, ingetogen; James heeft een wonderlijke stem, en het klikt heel erg goed tussen die twee muzikanten.
Lambchop / 17-07-2009 / Gent Jazz / *
Werd verschrikkelijk gehyped, en ik had er meer van verwacht.
Rodrigo y Gabriela / 17-07-2009 / Gent Jazz / ***
Werd ook verschrikkelijk gehyped, en loste de verwachtingen volledig in. Alweer een spetterende show. Zeker iets om live te zien.
EinsDreiZweiVier / 18-07-2009 / Jong Jazztalent Gent / N/A
Belofte van het jaar!
Kartasan / 18-07-2009 / Gent Jazz / **
Herinner ik mij niets van.
Joe Jackson / 18-07-2009 / Gent Jazz / **(*)
Geen foto’s van dichtbij, want de mensen zouden wel eens kunnen zien hoe oud hij is geworden. Nostalgie en prachtige muziek.
Marianne Faithfull / 18-07-2009 / Gent Jazz / **(*)
Idem, maar vervang ‘hij’ door ‘zij’.
Bender Banjax / 19-07-2009 / Jong Jazztalent Gent / **(*)
Zelfs op het Jong Jazztalentpodium klinken ze goed.
HoGent Jazz Orchestra / 19-07-2009 / Gent Jazz / **
Herinner ik mij niets van.
Lady Linn & Her Magnificent Seven / 19-07-2009 / Gent Jazz / ***
Swing, beweging, energie, ambiance! Zagen die het rode kleedje al eerder hebben gezien, mogen zich onthouden.
Melody Gardot / 19-07-2009 / Gent Jazz / ***
Gardot, ontedekking van vorig jaar, bevestigt overtuigd.
Jamie Cullum / 19-07-2009 / Gent Jazz / **(*)
Enterteinment van de bovenste plank, alweer. Beter dan Lidell.
De Beren Gieren / 21-07-2009 / Jong Jazztalent Gent / **(*)
De enige groep die ik nog eens ben gaan bekijken in de Duvel-Droomschiptent. Het geluid was daar zo abominabel, dat ik het niet meer heb kunnen opbrengen om nog naar andere groepen te gaan kijken. De muziek komt daar echt totaal niet tot zijn recht. Goede zet van de organisatie om de wedstrijd naar de Bijlokesite te verhuizen.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

cds 200907

Euh ja. Sinds ik geen dvd’s meer koop, denk ik dat ik dat gemis compenseer door opnieuw cd’s in huis te halen. Damn you, amazon! Maar zoveel schitterend werk. En zoveel dat ik nog niet heb gehoord.

Pass it on / Dave Holland Sextet / 2008 / ***
Een sextet, dat zijn veel muzikanten om samen te laten spelen. En toch vormt deze groep een eenheid, wat op zich al een hele verwezenlijking is. Als ze dan ook nog eens dergelijk muziek uit hun mouw schudden, is het voor mij al helemaal in orde. Het is niet altijd even intrigerend, maar slaagt er meestal in om de aandacht vast te houden. Lijkt mij ideaal om live aan het werk te zien.
For All I Care / The Bad Plus / 2008 / **
Sinds ik Ethan Iverson en Dave King met Buffalo Collision eerder dit jaar in Vooruit aan het werk had gezien, wou ik een plaat van The Bad Plus in huis halen. Helaas voor mij had ik weer niet goed opgelet, want op hun recente For All I Care doet er voor het eerst een zangeresje mee. Niet meteen waar ik naar op zoek was, maar ik kan mij nog steeds troosten met (Duck) van Buffalo Collision dat ik achteraf in huis heb gehaald.
Mostly Coltrane / Steve Kuhn Trio / 2009 / ***
Geslaagde, maar soms iets te cleane vertolking van een aantal Coltrane composities. Steve Kuhn speelde acht weken met Coltrane, nog voor die in zee ging met McCoy Tyner. En hoewel Kuhn niet het percutieve spelen van Tyner benadert/tracht te benaderen, is dit een interessante herinterpretatie. Een beetje braaf –of ingetogen, zo u wilt– maar uitmuntend om rustig de dag mee te beginnen.
Moments d’Eternité / Nathalie Loriers Trio with Bert Joris & String Quartet / 2009 / **
Grmbl. Kijk, ’t is niet dat deze cd slecht is. Verre van –en al zeker niet technisch. Maar dat strijkkwartet, dat was voor mij echt niet nodig geweest. Het geeft de ganse cd een ijle en zoetsappige sfeer, terwijl er toch meer in de muziek van Loriers zit. Ideaal als achtergondmuziek evenwel, tijdens een dinner party op uw loft of zo.
JIM / Jamie Lidell / 2008 / *(*)
Bevat de hit Another Day. Spotgoedkoop op de kop getikt in Bilbo, naar aanleiding van Gent Jazz. Maar het is vooral iemand om live aan het werk te zien; de cd inspireert mij niet erg.
Two Suns / Bat for Lashes / 2009 / *(*)
Gekocht omdat het volgens een aantal bij ‘mijn muzikale smaak’ zou passen. Niet echt dus.
Transistor Radio / M. Ward / 2005 / **(*)
Ik had het al gezegd, dat ik nog wel iets van M. Ward zou kopen. En ook deze keer waar voor mijn geld gekregen. Iets minder goed dan zijn recente, maar nog steeds warm en intiem.
Goodbye / Bobo Stenson / 2005 / ***
Hoewel de meeste albums van de Zweedse pianist Bobo Stenson kleine pareltjes zijn (zoals ook het recente Cantando), is de man eigenlijk (te) weinig bekend. Piano wordt tegenwoordig nog steeds gemakkelijk met Keith Jarrett geassocieerd, en hoewel de vergelijking mag, is het spel van Stenson ingetogener.
The Lost Chords find Paolo Fresu / Carla Bley / 2007 / ***(*)
Om één of andere reden heb ik dit album nooit willen kopen. Te gehyped, en iemand had mij een belachelijke aversie bezorgd van Steve Swallow en Carla Bley. Tot ik de biografie van Paul Bley las, en ik dringend op zoek was naar een excuus om Carla Bley een tweede kans te geven –een idioot arrogante houding van mijzelf, op elk vlak. Dit is een fantastische plaat, vol emoties en humor. Lees vooral ook de hilarische liner notes waarin de zoektocht van de The Lost Chords naar Paolo Fresu wordt verteld.
Without a song: live in Europe 1969 / Freddie Hubbard / 2009 / ***(*)
De man was pas overleden op 29 december 2008, dus het leek onvermijdelijk dat er heruitgaven zaten aan te komen, of –insgevallend– previously unreleased work. Het zou mijn geen twee keer overkomen, dat ik een album links liet liggen omdat hij gehyped werd, nam ik mij voor, en dus bestelde ik met Carla Bley meteen ook de als uit niets opgedoken live opname van Freddie Hubbard. Uit 1969 alstublieft, dus dat zat al helemaal goed. De energie en intensiteit op deze plaat is wat het meeste opvalt. Net zoals de vakkundigheid van de muzikanten en het schijnbaar vanzelfsprekende samenspel. Candy for your ears, zo omschrijven ze dat.
Gently Disturbed / Avishai Cohen Trio / 2008 / ***
Drum ’n bass, is een gemakzuchtige omschrijving voor deze plaat. Het klinkt redelijk commercieel (so what), en het is met grote bereidwilligheid dat de luisteraar zich in het album laat meeslepen. Het begint redelijk rustig, maar al gauw welt de bas samen et het ritme op en is er geen stoppen meer aan. De cd heeft hier in huis al in elke cdspeler opgelegen, en dat overkomt me niet vaak meer, tegenwoordig.
Coltrane plays the blues / John Coltrane / 1962 / ***
Uitgelezen manier om geïntroduceerd te worden in het werk van Coltrane. Weinig bekende plaat, jammer genoeg, die dateert uit dezelfde periode als het immens populaire My Favorite Things.
Coltrane’s Sound / John Coltrane / 1964 / ***(*)
Nog eentje uit dezelfde periode. Opgenomen in 1960, maar pas uitgebracht in 1964. Bevat o.a. het fantastische Equinox en schitterende interpretatie van Body and Soul. Heerlijke plaat!
Live in Japan / Rodrigo y Gabriela / 2009 / **(*)
Kletterende gitaarmuziek, opzwepende ritmes, intense optredens, en goedkope cd’s (10 euro online). Virtuoos of circusact, het maakt mij niet uit. En al weet ik niet of ook deze plaat mij na twintig jaar nog gaat boeien, het bezorgt mij voorlopig luisterplezier net zoals Friday Night In San Francisco van Paco De Lucia, John McLaughlin & Al Di Meola uit 1981.
/ Artiest / datum / **

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)