Categorie: jazz

De tweede (en laatste) festivaldag moest in geen enkel opzicht onderdoen voor de eerste. Opnieuw waren er 15 groepen verdeeld over drie podia, opnieuw was het verschrikkelijk warm. Al koelde het ’s avonds voor de eerste wel een beetje af –wel zeker een graad of twee-drie.

Ik geef u ons traject in sneltempo (FS = Fort Stage, hoofdpodium; QS = Quad Stage; HS = Harbor Stage; om van FS naar HS te gaan, gingen wij telkens langs QS).

Van het Lewis Nash Quintet (QS; zeer mooi) naar Jenny Sheinman & Bill Frisell (HS; een groter contrast kon er niet zijn: zeer ingetogen muziek); naar Kurt Elling (QS), die er verschrikkelijk veel zin in had. De man stond te croonen, te rappen en te vanallesnogwatten, en het was schitterend. Onbegrijpelijk hoe hij in onze contreien maar niet echt lijkt door te breken.

Lunchen terwijl we naar de 3 Cohens (FS; Yuval, Anat & Avishai Cohen –de trompettist, niet de bassist) gingen luisteren aan het hoofdpodium. Anat speelde ook tenor sax, maar ik hoorde haar liever op klarinet. Heel snel voorbij Vince Giordano (QS) gestormd (niet meteen mijn ding), om de laatste noot van het laatste nummer van Gretchen Parlato & Lionel Loueke with special guest Becca Stevens (HS)… te missen. Damn, ik had daar zo naar uitgekeken. Dan naar Miguel Zenón (QS); verder naar Maria Schneider (FS; foto), en door naar Jason Moran (HS).

Een stukje Ambrose Akinmusire (QS), en we eindigden met The Claudia Quintet +1 (HS; foto). Ik had ze eerder dit jaar in De Werf gezien, maar toen zong Kurt Elling niet mee. In Newport trad Elling zelf ook al op, dus zong hij ook mee in The Claudia Quintet: fantastisch. Meesterlijk gewoon hoe hij Opening The Window vertolkte, uit hun recente album What Is the Beautiful?. (Helemaal verschillend trouwens, van de manier waarop dichter Kenneth Patchen het zelf doet op bijvoorbeeld Kenneth Patchen Reads with Jazz in Canada uit 1959.)

We zijn nog even richting Fort Stage getrokken, waar Tedeschi Trucks Band het festival mocht afsluiten (ze speelden een set van meer dan twee uur, hoorden we achteraf), maar erm… dat stond zo gelijk een tang op een varken ten opzichte van de rest van het festival, dat we hotelwaarts zijn getrokken.

(’s Avonds was er opnieuw een diner: een beperkt aantal mensen –15, iedereen inbegrepen– waren uitgenodigd voor een afscheidsetentje met George Wein, de oprichter-organisator van o.a. de Newport Festivals.)

Tijd voor het festival. Eindelijk! Bij voorbaat excuses trouwens: ik heb veel te weinig (deftige) foto’s gemaakt. Ik had mijn normale equipement niet meegebracht, in de veronderstelling dat ik daar toch geen tijd ging hebben om concertfoto’s te maken. Dat klopt ook wel, maar we stonden telkens zo dicht bij de muzikanten dat ik heelder trossen opportuniteiten verkwanseld heb gezien. Ik had een zeer goed toestel mee, evenwel zonder telelens. Dus heb ik voornamelijk snapshots met de iPhone gemaakt: ik heb het ding toch altijd en overal bij me.

Er waren drie podia: Harbor Stage, een klein podium langs de kant van de jachthaven; Quad Stage, een iets groter podium op het binnenplein van Fort Adams; en Fort Stage, het hoofdpodium waarvoor het publiek zich op zetels en strandhanddoeken had gevleid. Wij hadden backstage pasjes, en hebben dus eigenlijk weinig tijd vóór het podium doorgebracht. We konden steeds langszij, en bij de grote Fort Stage mochten we op een soortement balkon dat langs weerszijden van het podium was opgericht voor de backstage gasten en de muzikanten.

Het was warm, op het festivalterrein. Laat mij dat even herhalen: het was warm op het festivalterrein. Ik heb geen idee hoeveel graden het was, maar zal bij momenten zeker tegen de 40 gelopen hebben. Het was een vochtige warmte bovendien, en er waaide maar weinig wind. Er stond een tent backstage, die o.a. door de pers werd gebruikt, en waar we naar believen drankjes konden halen. De festivalorganisatie had bovendien een plaats voorzien waar bezoekers gratis hun lege waterflesjes mochten bijvullen. Een absolute noodzaak in dat weer.

Het festival begon om 11 u. en eindigde om 19 u., en met drie podia, die simultaan worden bespeeld, is er geen tijd te verliezen. Per dag speelden er maar liefst 15 groepen, en daarvan waren er maar weinig waar ik niet tenminste een tiental minuten wou zien. Niettemin heb ik toch een paar groepen die hoog op mijn verlangenlijstje stonden, moeten missen. Het grootste deel van The Bad Plus met Bill Frisell bijvoorbeeld.

We begonnen de dag met John Ellis & Double-Wide (zeer geslaagde interactie tussen de groepsleden, met een speciale vermelding voor Matt Perrine op sousafoon –foto), gingen vlug eens luisteren bij de Pedrito Martinez Group (niet mijn ding), snel door naar Christian McBride & Inside Straight, een stukje van de Jack DeJohnette Group, om weer op het hoofdpodium uit te monden bij Bill Frisell plays John Lennon. Ik was niet overdonderd toen het album was gereleased, maar live was de groep en het repertoire ijzersterk. De dialoog tussen gitarist Frisell en violiste Jenny Sheinman was spontaan en meeslepend, en tilde de bewerkingen van de bekende Lennonsongs een paar niveaus hoger.

Nog zo’n hoogvlieger was het optreden van Darcy James Argue’s Secret Society (foto), waarin ook John Ellis meespeelde en Ingrid Jensen. We kregen het ondertussen min of meer bekende repertoire, en een voorsmaakje van het nieuwe project, Brooklyn Babylon (dat eigenlijk een multimediaal project is).

We pikten nog het einde mee van het Joe Lovano & Dave Douglas Quintet (met Lawrence Fields en Joey Baron en Linda Oh), bleven nog even (veel te kort) hangen bij The Bad Plus w/ Bill Frisell (foto), en zagen Dianne Reeves nog haar laatste nummer brengen.

Ook van 3 Clarinets: Ken Peplowski – Evan Christopher – Anat Cohen hoorden we nog de laatste paar nummers, en een flink stuk van de Jack DeJohnette All-Stars. En tot slot was er de Pat Metheny Unity Band (foto –wacht: foto! een foto van Pat Metheny, die zo binnen handbereik stond dat ik bijna aan zijn vers gefriseerde coupe kon raken; mijn fototoestel uithalen mocht niet, maar met de gsm mocht het wel).

En dat was het dan voor dag 1.

…zo dacht u toch. Wij waren uitgenodigd op het Newport Festivals Foundation Gala, een awe-inspiring diner met uitzonderlijke optredens van Dianne Reeves, Jason Moran, Anat Cohen, Bill Frisell, Lewis Nash, Lionel Loueke, Steve Wilson, Rudresh Mahanthappa, Peter Martin & Ingrid Jensen, die in allerlei combinaties op het podium werden gebracht –vaak hadden ze zelfs eerder nog nooit samengespeeld. Jason Moran was de MC, en hij zat voorwaar op anderhalve meter van mij tussen zijn speel- of presenteerbeurten in.

Het was allemaal redelijk… exclusief; ik kan mij de laatste keer niet herinneren dat er nog eens zoveel net worth met mij in eenzelfde ruimte zat. Het gala vond plaats in Marble House, één van die mansions in Bellevue Avenue. Het werd gebouwd op het einde van de 19e eeuw door de kleinzoon van Cornelius Vanderbilt (de spoorwegmagnaat), die het als verjaardagscadeau aan zijn vrouw schonk (meer info).

Het evenement speelde zich helemaal in die grandeur af. Waar gisteren de omgeving van de International Tennis Hall of Fame reeds verbluffend was, daar overtrof Marble House moeiteloos enige verwachting die ik mocht hebben gehad. Bij de aankomst reden we op een gigantische oprijlaan, die naar de apex toe naar boven helt, en waar aan de voordeur valets de wagen van u overnemen om te gaan parkeren. Diezelfde valets brengen bij het vertrek de wagen terug (en verwachten vanzelfsprekend een kleine tip voor de service). We zaten met 250 man op een overdekt terras, met zicht op een grote tuin, aan het einde waarvan zich een Chinees theehuisje (groter dan sommige gezinswoningen) bevindt, en de oceaan. Daags voordien was ik daar overigens voorbij gewandeld, langs die oceaan aan de achterkant van dat huis, tijdens mijn cliff walk.

—

Het voorbijzoevende landschap, onderweg van het festival naar het hotel.

Vrijdag ben ik iets na zeven wakker geworden. In mijn ondertussen bijna gortige kleren ben ik naar de balie getrokken, waar een sympathieke jongeman mij goedemorgen wenste. “How are we doing today, Sir?” Waarop ik ‘fantastisch’ kon antwoorden toen bleek dat mijn valies was afgeleverd… om 4.30 u. die ochtend.

We hadden pas afgesproken om 10 u., dus na een verkwikkende douche en het comfort van verse kleren, trok ik (te voet) de brug over, de binnenstad in. Pas twee uur later was ik terug, met twee jeans voor Tessa (ik had een boodschappenlijstje meegekregen van het thuisfront), en een cinnamon raisin bagel en iced coffee in mijn maag. Ik had getwijfeld of ik een warme drank zou nemen, maar het was daar ondertussen zo ontzettend warm en vochtig, dat ik niet alleen voor de ijsgekoelde koffie ben gegaan, maar mij meteen opnieuw gedoucht heb op de kamer.

Door omstandigheden zat mijn reisgenoot vast voor de rest van de dag –het festival begon pas die avond– maar ik kreeg de sleutels van onze pony car in mijn hand gedrukt, en ik kon de rest van de dag gaan cruisen waarheen ik wou.

“Have you considered the ten mile drive?“, vroeg de conciërge van het hotel mij toen ik haar om advies verzocht. “It includes the Ocean Drive, takes you through the mansions on Bellevue and then there’s the cliff walk to boot.”

Dit is het begin van de Ocean Avenue, met een zich op de Castle Hill Inn (links in de verte), een bescheiden Relais et Chateaux afspanning op een privé schiereilandje.

Een groot deel van de Ocean Avenue is voorzien van een –uit het zicht gelegen– parking. Wie de straat oversteekt, heeft zicht op de prachtige baai. Er staan bankjes waar ge gerust een ganse dag op kunt blijven zitten, en ik had verschrikkelijk veel moeite om mij te motiveren om verder te rijden. Al moet het gezegd dat het fantastisch rijden is met een opengeklapte convertible. Miljaar wat een auto.

Maar kijk, ik ben toch verder gereden, naar Bellevue Avenue waar de echt grote mansions staan, en daar ben ik afgeslaan in Narragansett Avenue, dat mij opnieuw naar de oceaan bracht, en waar –aldus de conciërge– een goede plaats was om aan de Cliff Walk te beginnen. 3 1/2 mile stond er op het bord aan de oceaan, en dat leek mij een peulenschil voor iemand die gewoon is minstens drie keer per week minstens 12 kilometer te lopen.

Lopen is niet wandelen, zo blijkt (dat wist ik nochtans van onze reis twee jaar geleden). Ik ben eraan begonnen rond half één, en ik stond terug bij de wagen rond half drie, totaal doorweekt (helaas niet van te zwemmen). Het was absoluut de moeite, en ik zou er niet aan twijfelen om de wandeling opnieuw te doen –maar dan in short ipv in jeans, en met een iets grotere watervoorraad dan een flesje van 12 oz (33 cl). De huizen zijn absurd groot –wie denkt dat er in Sint-Martens-Latem of Brasschaat kasten van huizen te vinden zijn, moet toch maar eens in Newport tussen de mansions gaan wandelen.

Nadien ben ik even doorgereden naar Swansea (een dertig mijl verder), omdat ze daar een Macy’s hadden (had ik al vermeld dat ik mijn deo thuis vergeten was) en een Walmart en een Toys R Us waar ik voor Henri eens moest neuzen tussen de Nerf speeldinges (helaas hadden ze niet wat hij verlangde).

’s Avonds begon het echte werk. De (voor)opening vond plaats in de International Tennis Hall of Fame, een hallucinante omgeving die de New England sfeer oproept zoals u die mogelijks kent uit de schrijfsels van John Irving (The World According to Garp, The Hotel New Hampshire). Het concert vond plaats op één van de tennis courts, met plaatsen op het veld zelf en overdekte plaatsen in de gaanderijen daarlangs (wij zaten overdekt).

Dress is casual to dressy stond er op de website merk ik nu pas, waardoor ik eerder casual underdressed was (geklede t-shirt en linnen broek) –een fout die ik niet meer zou maken. “In the event of rain, umbrellas are allowed in the stadium but must be closed and stored when the concert begins so they do not obstruct the views of others.” Gelukkig regende het niet, maar ik was wel benieuwd hoe dat zou zijn verlopen.

De avond begon met een concert van de Preservation Hall Jazz Band, kende een entracte door pianist Jonathan Batiste, en als headliner speelde Dr. John & The Lower 911. De rode draad was New Orleans, niet echt verwonderlijk gezien George Wein, de man achter de Newport Jazz en Newport Folk festivals, ook de man achter het New Orleans Jazz Festival is. Tussendoor kwam er een woordje van de sponsor, die op luid applaus wordt onthaald, en als redder van het festival wordt voorgesteld. Ik kon mij maar moeilijk voorstellen dat het publiek in België even warm zou reageren als de sponsor op het podium kwam.

De sfeer was bijzonder gemoedelijk en enthousiast. Ik maakte er voor het eerst kennis met de collega’s uit Umbrië en Barcelona, met een paar agents, en met een pak muzikanten die zich gewoon tussen het volk bewogen (Joe Lovano, Anat Cohen, …). Het verliep allemaal aangenaam bevreemdend, en met een verbijsterende jovialiteit die kenmerkend zou zijn voor de rest van het festival. Want er zouden nog twee bijzonder intense festivaldagen volgen.

—

Meer foto’s van de Cliff Walk