Categorie: familiair

Hij was weer verschrikkelijk enthousiast. Zo enthousiast dat ik hem maar met moeite wist bij te benen, vanochtend, op weg naar het station. Drankjes uit de automaat gehaald (een fristi voor hem, cola light voor mij), en dan ruimschoots op tijd tien minuten de trein afgewacht, en in de eerste wagon op de bovenste verdieping plaatsgenomen.

Uit de rugzak werden daar ‘Lammie’ (een knuffel die hij eerder dit jaar had gekregen, een lam dat volgens hem enkel luistert naar de naam Ben) en een discman met daarin CD 7 van ‘Harry Potter en de Vuurbeker‘ gehaald. In Noord kochten we ontbijtkoeken, op het werk kreeg hij daarbij een groot glas melk, en sindsdien heeft hij op de computer van collega Ian Martini (nog steeds met vakantie) zoet gehouden met de eerste CD-Rom van Vos en Haas.

“Papa,” fluisterde hij eerst. “Papaaaaaaa,” klonk het daarna luider en dringender. “Gedaan! De eerste CD is gedaan. Ik heb alles gedaan, naar alles geluisterd en alle spelletjes gespeeld!”

Nee, hij wou niet tekenen. Nee, hij wou niet verder luisteren naar Harry Potter. “De tweede CD van Vos en Haas, alstublieft, papa.”

(Het moet van voor de tijdrekening geweest zijn dat wij nog eens zo lang hebben uitgeslapen.)

Net zoals vorig jaar hebben we genoten van het vuurwerk, dat ons van alle kanten van de stad belagerde. Een schitterend gefluit en gepop (het leek wel popcorn), nauwelijks overstemd door de horden die de straat opstormden om iedereen een gelukkig nieuwjaar te wensen. Heerlijk dat zoiets zich nog voordoet.

Allerbeste wensen, veel geluk en gezondheid, en moge een onoverzichtelijk fortuin uw deelgenoot worden.

(Ik heb er een goed gevoel over: 2006 wordt een knaller van een jaar.)

We hebben net een hele emmer oliebollen achter de kiezen. Henri mocht kiezen tussen dat of zelfgemaakte Boules de Berlin, en hoezeer hij ook een fan is van die laatste en ik bovendien in de krant heb gelezen dat de voornoemde Boules oorspronkelijk als oudejaarsfestijn dienden, zijn het toch oliebollen geworden. Mij niet gelaten, het is (bijna) hetzelfde deeg, en net iets minder werk (want geen banketbakkersroom noch konfituur nodig om de rondingen te vullen).

Maar nu ben ik even niet gewenst. Moeder en zoon zetten de tafel, en vaderlief moest zich maar met iets anders uit de slag trekken tot ze hun territorium opnieuw zouden vrijgeven. Jij staat straks toch de ganse tijd in de keuken klonk het. Niet geheel fair, want de feestdis is breed en lang uitgesmeerd over een paar korte gangen en vele uren. Weinig keukenwerk.

Er zijn overigens drie taarten voorzien (van bij Wittevrongel, of wat dacht u), dus wij gaan een zoet jaareinde tegemoet. En wensen u hetzelfde.

Kunnen we van het lijstje ‘aan te schaffen elektro huishoud toestanden’ schrappen:

een scheerapparaat: gekregen voor mijn verjaardag (eerder deze maand). Man, man, wat een gerief. Het scheert minder kort dan met een (dubbel) mesje, maar wel vele keren sneller, en vele keren minder pijnlijk. Een Braun 360 Complete 8990; ik ben nooit een fan geweest van de Philips-type modellen met die ronde schijfjes.

een toaster (‘k ga ’t zeggen Walter: nen bruudruuster); het is een Philips HD2626/20 geworden. Na goed vier jaar zonder hebben we de laatste paar dagen zowat alle variaties met/op toast geprobeerd.

de Cabanaz Tissue Table Dispenser (gevonden op cadeautjesjacht bij Zsa-Zsa):

We hebben de tissues al op rantsoen moeten plaatsen, want Henri wou plots bijna na elke hap zijn mond afvegen (telkens met een verse tissue natuurlijk).

Staan nog steeds onvervuld op het lijstje: een nieuwe oven (het zal zowat een dik half jaar geleden zijn dat de vorige het heeft begeven) en een nieuwe friteuse (besteld met de punten van de Happy Days kaart).

(Hey, ’t is komkommertijd!)

Onze vis heeft de geest gegeven. Op het vijvertje (buiten) hadden wij, in de eerste zomer nadat we hier kwamen wonen, vijf vissen gestoken. Eén na één gaven ze in een tijdspanne van zowat een jaar de geest; één na één kwamen ze ongeduldig boven drijven naast de waterplantjes die we hen als gezelschap hadden gegeven. Allemaal, behalve eentje, dat zich jaar na jaar liet vetmesten en bijna met genoegen tikkertje kwam spelen tegen onze handen.

Vanochtend ontdekte ik evenwel een vreemde oranje vlek op het gras, iets meer dan een halve meter van het vijvertje vandaan. Het was die laatste vis, die we nog deze zomer een naam hadden gegeven maar die we ondertussen allemaal waren vergeten. In tegenstelling tot zijn eerdere soortgenoten had hij geweigerd zich gewoon naar boven te laten drijven, maar had hij zich met ware doodsverachting gewaagd aan een laatste sprong uit de vijver op het droge.

Hij was een held, die vis.

Wij hebben net twee dagen spelletjes, cadeautjes en vier-vijfgangenmenu’s achter de rug, en hopen van u hetzelfde (zelfs al is dat uw ding niet). De race is nog niet voorbij, en hoewel we morgen nog een dag de bon vivants uithangen, werpen wij ons vanaf dinsdag opnieuw in de strijd op zoek naar het ideale cadeau.

Bijzonder dankbaar ben ik voor: een (keramische) messenslijper (een laat verjaardagscadeau); (een bloemlezing uit) de fenomenale feminatheek van Boon; en een derde iittala Häberli beker zodat ik dranksgewijs niet langer verweesd hoef achter te blijven bij het ontbijt, maar vanaf heden op zaterdag en zondag assortie ben met de rest van het huishouden.

Zo stel ik mij de trein voor, vanochtend: leeg. Ik acht het niet geheel onwaarschijnlijk dat ondertussen de helft van België aan de eindejaarsvakantie is begonnen. (Tessa behoort tot die andere helft, BTW, al ben ik niet echt geneigd haar werkpatroon tot voorbeeld aan te wenden.)

Gisteren werd er in elk geval reeds duchtig afscheid genomen, gekust, het beste gewenst, en verlofduur uitgewisseld. Vanuit mijn raam lijkt het spitsuur op de Albertlaan ook niet wat ik er mij bij had voorgesteld, alleen de trammen leggen hun gewone (zo wordt mij verteld) clustering aan de dag (vijf trammen in elke richting op nog geen tien minuten).

Het wordt nochtans een drukke dag. Straks de nieuwe Photoshop installeren, (eventueel) de massa’s in ’t stad trotseren, zorgen dat ik op tijd terug ben om Henri van school af te halen (15u), en hem daarna naar de zwemles te escorteren (18u), waaraan hij zich voor de tweede week reeds probeert te onttrekken. Niet omdat hij het niet graag doet, niet omdat hij het niet kan, maar wel omdat hij zeer onzeker is. Een eigenschap, waarvan ik liever had dat hij ze niet van zijn vader had geërfd.

…zo weet ik ook weer dat de klok blijft tikken (6 keer ouder dan Henri).

“Ge moet nog aan uw leven beginnen,” wist mijn moeder mij te vertellen toen ik daarbij terloops opmerkte dat tram vier nu wel heel dichtbij kwam.

En 36 is wel een héél mooi getal.