Zo stel ik mij de trein voor, vanochtend: leeg. Ik acht het niet geheel onwaarschijnlijk dat ondertussen de helft van België aan de eindejaarsvakantie is begonnen. (Tessa behoort tot die andere helft, BTW, al ben ik niet echt geneigd haar werkpatroon tot voorbeeld aan te wenden.)
Gisteren werd er in elk geval reeds duchtig afscheid genomen, gekust, het beste gewenst, en verlofduur uitgewisseld. Vanuit mijn raam lijkt het spitsuur op de Albertlaan ook niet wat ik er mij bij had voorgesteld, alleen de trammen leggen hun gewone (zo wordt mij verteld) clustering aan de dag (vijf trammen in elke richting op nog geen tien minuten).
Het wordt nochtans een drukke dag. Straks de nieuwe Photoshop installeren, (eventueel) de massa’s in ’t stad trotseren, zorgen dat ik op tijd terug ben om Henri van school af te halen (15u), en hem daarna naar de zwemles te escorteren (18u), waaraan hij zich voor de tweede week reeds probeert te onttrekken. Niet omdat hij het niet graag doet, niet omdat hij het niet kan, maar wel omdat hij zeer onzeker is. Een eigenschap, waarvan ik liever had dat hij ze niet van zijn vader had geërfd.
Het was ook bijzonder rustig op de snelweg deze morgen, dus het lijkt me inderdaad zo te zijn dat half Vlaanderen al in verlof is. 🙂