Nooit gedacht dat iemand er zo goed kon uitzien met een GSM. Met mijn GSM dan nog. Enfin, ’t is niet langer mijn GSM, maar ik ben er niet echt rouwig om. Mijn GSM was nog maar een paar maanden oud, maar die daarvoor was meerdere jaren oud (volgens de gazet wordt elke 10 seconden een GSM afgedankt, goed voor 3 miljoen per jaar).
Tessa had er evenwel al van bij de aanschaf haar zinnen op gezet, en ik had het haar toen gegund, ware het niet wat wij hier voor die dingen met een beurtrol werken. Ondertussen heeft haar GSM het begeven; bij een gesprek hoorde zij de mensen wel nog, maar de mensen haar niet meer. De nieuwe die zij wou, was dezelfde als die welke ik nu had, en dan ging ik liever voor nog een andere (binnen hetzelfde budget). Zij loopt nu dus rond met de myWay Slim, waar ze prompt een pochet en een wristband voor gekocht heeft. Compleet met Japanse prullaria om er bij te hangen. En ik zal het nog eens zeggen, maar hij staat haar gewoon veel beter dan hij mij stond. (Natuurlijk is een GSM een fashion statement.)
En ik? Ik stel het wel met de Motorola PEBL U6. Zwarte versie. Ziet er goed uit, je kan ermee bellen en SMS-en, en het synchroniseert met mijn adresboek op de mac. Meer heb ik niet nodig.
