Maand: september 2003

Bad day. Bad night. Henri is weer wakker geworden. Iets later deze keer, rond 1u20. We hadden eerst nog naar Olivier de Rijke gekeken, en daarna waren we als een blok in slaap gevallen.

Tot 1u20 dus. Alweer dezelfde mantra. En geschrei deze keer. Een kwartier in zijn kamer gespendeerd om hem terug in slaap te krijgen. Inclusief de mensen wegjagen die aan het raam stonden (op de derde verdieping, zo’n negen meter hoog –inderdaad).

Met zijn zaklampje de ganse kamer rondgeschenen om te bewijzen dat er echt niemand is. En hem verteld dat hij de volgende keer gerust zelf met zijn zaklampje mag schijnen. (“Maar papa, ik krijg dat zelf nooit aan.” En toegegeven het contact is slecht; soms wil het onding werken, vaker niet.)

Om 1u55 terug van datte. Maar deze keer kwam hij naar beneden, naar onze kamer. “Die mensen zijn daar terug, en ik ben niet meer moe.”

Hij kon zijn ogen met moeite open houden, en vleide zich neer op mijn schoot. Ik heb hem even getroost, en dan zijn we samen terug naar zijn kamer gegaan. Daar ben ik ook nog een beetje bij hem gebleven, de mensen nog eens weggejaagd, en terug gaan slapen.

Tot 2u20. Dan ging het weer niet meer. En ben ik weer naar boven gegaan. En terug naar beneden in bed. En opnieuw proberen slapen.

Tot 2u43. Dan hoorde ik gestommel op zijn kamer. En geschuif. En dan “Ai, ai, ai.” En dan ben ik terug naar boven gegaan.

– Henrietje, wat is er nu weer?
“Niets, ik moest gewoon pipi doen. En ik kreeg mijn broek niet goed aan.”

Terug in bed, klaarwakker. En dan was het plots 5u15 en ging de wekker af. We zijn nu een vitaminebruistablet, een nalu, een pakje start koeken en een paar emmers koffie verder. Laat mij nu slapen aub.

Vanacht op een vreselijke manier wakker geworden. Ik had net een nachtmerrie –waarvan ik nu weet waar ze vandaan kwam– toen een kleine maar kortdate stem me naar de realiteit terugroepte.

De nachtmerrie kwam er ergens op neer dat ik Tessa’s buik met mijn eigen tanden had verscheurd; ik was in slaap gevallen tijdens CSI waar net een cheerleader op dergelijke manier door haar boyfriend om het leven was gekomen. Tenminste, dat was de hypothese toen ik in slaap ben gevallen.

Dat kleine stemmetje was eerst niet verstaanbaar, maar het was er onmiskenbaar. Henri. Na een tijdje kon ik zelfs verstaan wat hij zei.

“Als je nu niet weggaat, gaat mijn papa komen, en die gaat boos zijn.”

Het leek een mantra die met steeds grotere frequentie en stijgende wanhoop werd herhaald. Het uurwerk toonde 0:22. Witches’ hour, dacht ik nog, voor ik me, half in slaap, de trappen op begaf.

Het was een beetje akelig, toen ik Henri in slaap troostte. Ik deed mijn uiterste best om te blijven glimlachen; het was wel donker, maar ik veronderstelde dat Henri mijn gezicht in het weinige buitenlicht toch kon ontwaren. En ik wou hem vooral op zijn gemak stellen. Maar een klamme vuist kneep mijn hart tot de grootte van een okkernoot, en ik verwachtte te worden meegesleurd naar de diepten van de hellemond toen ik Henri voelde wijzen naar het raam. Ik durfde met moeite kijken.

“Zie je die mensen daar niet, pappa.”

Fuck ik ben terecht gekomen in Goethes Erlkönig: Siehst, Vater, du den Erlkönig nicht? Ik kon het Dietrich Fischer-Dieskau zo horen zingen.

Geen klamme vuist greep rond mijn hart en geen grijpgrage vingers sleurden me in de hellemond –Henri’s handjes zochten mijn hals en trokken me dicht tegen hem aan. Angstig, alsof hij me op de proef wilde stellen, vroeg hij: “en opa, is die altijd warm?”

Ik vreesde even in de armen van Damien te liggen, die net zijn opa had koudgemaakt, terwijl ik –hopelijk snel genoeg– antwoordde.

-Dat weet ik niet jongen.
“Ga je dat dan eens aan oma Andrea vragen? Of aan mama? Want toen die nog klein was, dan was die toch hun kindje?”
-’t Is goed jongen.
“En oma Nini als je klein was, was toch uw mama?”
-Ja jongen, nog altijd hoor.
“En is die ook warm? En uw papa? En jij?”

En daar was die klamme vuist rond mijn hart weer. En Damien. Maar toen al die vragen naar tevredenheid waren beantwoord en al zijn demonen op mij waren overgeladen, liet hij me weer los.

“Slaapwel, papa.”

En ik kon terug in mijn eigen bed, mijn eigen demonen gaan bevechten. En die van hem.

Via Romenesko’s Obscure Store: College kid uses junk parts to build nuclear fusion reactor. Gebaseerd op de plannen van Philo Farnsworth.

As luck would have it, ben ik toch wel geen boek aan het lezen waarin Farnsworth voorkomt zeker (samen met Pem, zijn vrouw), alsook Zworykin. Aanrader overigens, dat boek: Glen David Gold, Carter beats the Devil.

Farnsworth is de uitvinder van de televisie (en hier komt weer een van die tragische verhalen).

Philo Farnsworth krijgt het idee voor televisie rond zijn 14-15 jaar, en steekt een werkend model in elkaar als hij 21 is. Zworykin droomde ervan hetzelfde te doen, maar slaagde daar niet in vóór Farnsworth. Omwille van een hoop patent issues (“RCA doesn’t pay royalties, we collect them.”) promoot de RCA echter Zworykin als uitvinder van de televisie (zelfs nadat ze de legale strijd om het televisiepatent verliezen).

Farnsworth trekt zich terug in Maine en wordt (door Het Grote Publiek) grotendeels vergeten (doet me denken aan Dr. John McKittrick uit Wargames). Als gevolg van die strijd om de patenten heeft hij af te rekenen met een depressie, is alcoholicus, en wordt zelfs opgenomen in een psychiatrische instelling alwaar hij electroshocks toegediend krijgt.

Later heeft hij echter ook nog de electronenmicroscoop en de incubator uitgevonden, en was hij betrokken bij de ontwikkeling van de radar en van nucleaire fusie (meer dan 300 patenten op zijn naam).

In 1971 is Farnsworth overleden aan de gevolgen van een longontsteking.

Zie ook
* het artikel van Neil Postman op Time (jaja, de Neil Postman van Amusing Ourselves to Death, met daarin o.a. Television is doing irreparable harm)
* Elma G. Farnsworth (zijn vrouw, Pem), Distant Vision: Romance and Discovery of an Invisible Frontier
* The Farnovision
* Philo T. Farnsworth Archives

Gisteren de uitzending gemist, maar zonet kwam mijnen chef triomfantelijk vertellen dat hij en zijn vrouw de bestemming voor hun 25jarige wedding anniversary zouden wijzigen in functie van 50 Things To Do Before You Die.

Voor hen wordt het 33 (Travelling on the Trans-Siberian Railway) en 16 (Walking the Great Wall of China).

Zelf zie ik 23 (Visiting Antarctica) en (cliché, cliché) 13 (Visiting a paradise island) bvb ook wel zitten. Maar och, we zijn nog jong. En lang niet zo rijk als mijn baas.