Maand: januari 2003

on-line banking

waarom gebruik ik eigenlijk nog steeds internet explorer voor mijn on-line banking? ik gebruik voor 99% phoenix op het werk (win2k), en thuis chimera (osx)

msie is bovendien nog steeds zo lek als een zeef als het op security aankomt.

dus dat heb ik dan bij deze recht gezet. ie enkel nog om te testen, en om ons extranet te bekijken (ms sharepoint -bah).

zeer tevreden over phoenix. sneller, kleiner om te downloaden en (bijna) volledig standards compatible.

idem voor chimera, al is het niet mogelijk om daarmee on-line te bankieren. volgens mij is dat overigens volledig te wijten aan de coding van de site, en niet aan chimera. in iemac werkt het dan weer wel (kind of, met haken en ogen).

moeilijk is het nochtans niet. maar ja, webcoding werd reeds bij de generale stiefmoederlijk behandeld.

hoe gaat het er eigenlijk bij andere on-line banken aan toe? (ik heb nog kort met kbc on-line gewerkt, maar dat was voor osx)

proxistar

we hebben beslist over te schakelen van proximus naar mobistar. tessa is momenteel pay&go, en ik heb ergens een abonnement (proxifun). mobistar family was exact wat we zochten (goedkoper, en 1 factuur)

maar binnen de 24 uur is nogal een rekbaar begrip.

28 december 2002. dat was de dag waarp we bij mobistar de papieren hebben ingevuld, en de dag waarop de mens van het mobistar-center de papier naar het mobi* hq heeft gefaxed.

zondag dachten we: ja, natuurlijk, het is zondag, dus het zal wel binnen 24 uur op een werkdag zijn.

dinsdag vonden we het echt toch wat lang duren, dus gingen we terug langs bij het mobi*-center. alle papieren waren ter plaatse, de mens van het center liet ons zelfs de bevestiging zien die hij had gekregen van hq. het zou een kwestie van alle momenten zijn.

woensdag dachten we dat het een feestdag was, en donderdag en vrijdag was het gewoon uit onze gedachten.

gisteren, 7 januari 2003 heb ik terug naar het mobi*-center gebeld. nee, bij hem was alles in orde, hij begreep niet wat er mis was, maar ik was wel al de vierde persoon die problemen ondervond.

dan maar naar proximus bellen. eerste een half uur zoeken op de site, want mailforms, die hebben ze wel, maar een telefoonnummer was niet zo vanzelfsprekend (1212 -als iemand het nodig heeft). eindelijk een juffrouw van de klantendienst aan de lijn –oh, wat jammer dat u ons verlaat– en dan –ah, maar meneer, de gsm met nr *** staat op een andere naam–

op de bedrijfsnaam dus. de gegevens werden doorgegeven aan mobi*, inclusief een kopie van een uittreksel van het staatsblad. bovendien heeft proximus mijn naam, eenzelfde kopie van het staatsblad (waarop staat dat ik zaakvoerder ben van dat bedrijf), dus wat is hier eigenlijk het probleem.

maar de juffrouw kon mij niet verder helpen. dan zou ik zaterdag maar opnieuw bij het mobi*-center langsgaan.

tot ik zoëven een tel. van hen kreeg: proximus heeft mijn btw-nr nodig (hebben ze al), en ik moet het tweede simkaartnr. nakijken. die tweede simkaart zit in tessa’s gsm, ze is nauwelijks bereikbaar in zottegem, dus dat wordt nog even wachten. benieuwd hoelang het dan nog zal duren.

er waren gelijkaardige problemen toen we ons telefonie-abonnement van belgacom naar telenet hebben gewijzigd. aan belgacom/proximus valt duidelijk moeilijk te ontsnappen.

positive negative

ah. nog iemand die zich heeft laten misleiden en de 2dvd-versie van the fellowship heeft gekocht. die was eerst beschikbaar, en ik ben nogal ongeduldig van aard, dus ja. nochtans was het interessanter geweest eerst de 4dvd-versie (duurder!) uit te brengen. tenzij ze verwachtten dat iedereen beide versies zou/zal kopen.

uri caine

the first album i bought from uri caine was the goldberg variations. i was drawn to it for three reasons: 1. it were the goldberg variations / it was bach 2. it stood in the jazz section 3. the winter & winter sleeve design

i like bach. in the late seventies/early eighties i used to visit my then recently divorced godfather, who at the time owned a turntable and some 15 LPs. four of which were bach, and he used to put on the toccata and the goldberg variations a lot (don’t know the performer though).

btw when i say turntable, it was a vast piece of furniture, more like a sideboard, that included the turntable, radio (actually wireless seems a more appropriate word in the context) and the loudspeakers

anyway, i’m rather fond of the goldberg variations; i have a great glenn gould edition and the marvelous dmitry sitkovetsky transcriptions for strings, and i’ve been lurking at the ‘new’ gould release (a state of wonder –read the very positive review by simon barrow; i’ll probably give in and buy it this saturday)

but this version was in the jazz section. what the heck? i had a brief listen, and couldn’t believe what i heard. these are not the goldberg variations. this isn’t even bach. sitkovetsky’s were transcribed for strings, but undeniably bach’s goldberg variations. these were not. still i took it home, and it didn’t leave the cd player for a week.

and now there’s beethoven. the diabelli variations. i am not familiar with the orginal work (if anybody can suggest a solid release…) but i already know i like what uri caine has done (and i did recognize bits from the 9th). it’s jazzy, playful, exciting. it’s probably paraphrasing and retelling (a story) but adding emphasis and colour. it’s just that bit, that detail, that reconfirms your interest in classical music and jazz. it’s eclecticism at its best.

[ bach – goldberg variations ]

Sony Classical – Glenn Gould: amazon uk

Nonesuch – transcriptions by Dmitry Sitkovetsky: amazon uk | us

Winter & Winter – Uri Caine: amazon uk | us

A State of Wonder – Glenn Gould: amazon uk

[ beethoven – diabelli variations ]

Winter & Winter – Uri Caine: amazon uk | us

[ uri caine website ]

kinepolis experience

huh. sinds tessa van wacht was, ben ik er gisteren maar eens alleen op uit getrokken. naar de decascoop. the twin towers. 7 *gasp* euro voor een ticket. om meer dan drie uur opgesloten te zitten met een bende naar zweet en sigaretten ruikende, lawaaierige medemensen. ik overdrijf -alweer- natuurlijk, want het viel best mee. al zat er echt wel een naar sigaretten ruikende medemens naast mij.

maar ik ben nog niet zeker of het voor herhaling vatbaar is.

wat me echt stoorde? de prijs. en ik ben niet echt iemand die op zijn geld zit. maar ik verwacht wel een hoge prijs-kwaliteit ratio. maar 7 euro voor de kinepolis experience zorgde niet echt voor een hoge score.

de kwaliteit van de film was vreselijk. ik heb het eventjes niet over peter jackson of de acteurs, maar wel dit:

-het geluid dat uit mijn autoradio komt is beter dan wat ik gisteren heb gehoord (mijn autoradio is zo simpel als maar kan zijn –nothing fancy). ja, het was luid, dat wel. maar het was zo luid, dat de hoge tonen schril waren, en dat de bassen… tsja… welke bassen?

-de film stond niet scherp. let wel, ik zeg niet: de film was onscherp. nee, er was nu net die zweem die ervoor zorgde dat je in de details zag dat er onscherpe gebieden waren (zag je bvb ook in de aftiteling)

-de pellicule. ah. gerasterd. ik had the fellowship ook in de cinema gezien, en ik herinner me niet dat het daar ook zo was. vermoedellijk wel, en vermoedelijk ligt het aan het feit dat ik vorige week nog maar de dvd opnieuw bekeken heb. de scherpte en de algemene beeld- en klankkwaliteit is toch wel duizenden keren beter.

bottom line? als je kan, wacht op de dvd. de film is echt wel goed (en nu heb ik het zowel over peter jackson etc als over de dvd kwaliteit), en ik kijk al vol verlangen uit naar deel drie.

hopelijk brengen ze dan de director’s cut uit van alledrie samen in één box. want deze oelewapper heeft natuurlijk de 2 dvd-versie gekocht waarop *niet* de langere versie van the fellowship staat. och ja.

ree

de ree heb ik de 2e gemaakt (tessa was weer van wacht), met de bedoeling die de volgende middag op te warmen voor ons drietjes. dat was echter buiten henri gerekend. ik had ze nog maar net uit de oven gehaald, of daar stond hij al in de keuken: ‘pappa mag ik eens proeven’, en daar kun je dus geen nee tegen zeggen.

voor ik het wist zat hij op een hoge stoel aan de snijtafel en was twee derde van de ree in zijn maagje verdwenen (de rest daarna in de mijne). inclusief een klein beetje van de kaassaus (ik heb iets met kaas en saus), en heel weinig van de gestoofde prei die ik voor hem en mijzelf voorzien had.

de ree was gebraden (20-30 min), eerst op 250, dan op 175 graden. voorbereid als volgt: tussen elke ‘rib’ een halve knoflookteen, en het geheel ingesmeerd met een laag van geitenkaas, zure room, bieslook en mosterd. en natuurlijk wat zout en gemalen peper om het geheel af te ronden.

joy

voorbijgevlogen. zoals steeds. maar ik heb er dit jaar echt van genoten. normaal gezien ben ik een echte thuiszitter. niks doen, boeken lezen, tv kijken, wat koken. enfin genieten quoi?
niet zo dit jaar. tessa moest werken, en ik had geen andere keuze dan godganse dagen henri te entertainen. (bijna) elke dag op pad dus. al was het maar naar den brico in oostakker. en alles was een feest voor het ventje. en daardoor nog een veel groter voor mij.

pappa hier, pappa daar. pappa is zijn dikste, dikste, dikste, DIKSTE vriend. ‘pourvou qué ça doure’ zou napoleon’s moeder zeggen. of course. maar genoten heb ik.

we stonden samen op, een kwartier tv, eten, wassen, en een variabele dagindeling. meubelwinkels aflopen, mamma bezoeken, kerstmis vieren, nieuwjaren, de muren in de (nu) eetkamer verven, lars bekijken (lars de ijsbeer); naar antwerpen (wilrijk), oostakker, zwijnaarde, zottegem, zele, mariakerke, sint-amandsberg; verf-, vis-, meubel-, vlees-, groenten-, lampen-, decoratie-, boeken-, planten-, kleren- en andere winkels binnen en buiten. alles was goed.

elke avond ‘kerstmis in de stal’ lezen, en bij de slaapwel-knuffel zei hij steevast: ‘van mij mag je ALTIJD thuisblijven’. i wish.

oudejaar

..bestond uit oesters, een tartaar van jonge worteltjes, rapen en sint-jacobsvruchten (met er bovenop gebakken foie gras); gebraden wilde bosduif; gebraden ree; mille feuille met granny smith

met een kleine kink in de kabel

ermmm. tessa had in december de ene wacht na de andere, en we hadden geen zin om henri weg te doen, zodat we beslist hadden met ons tweetjes thuis te blijven. na de bosduif, zo hadden we afgesproken, zouden we een pauze inlassen, om (nog eens) naar eyes wide shut te kijken.
en ja hoor, we zijn in slaap gevallen (vermoedelijk zaten de fles champagne en de halve fles rood daar ook wel voor iets tussen). we zijn even wakker geworden als een cranky old couple van het vuurwerk om middernacht. de laatste twee gerechten werden dus uitgesteld.

oesters: 6 zeeuwse creusen en 6 franse fines. en als we allebei eerlijk mogen zijn, waren de creusen het beste. opgediend met peper, limoen en citroen.

de tartaar: brunoise van jonge worteltjes en rapen, een verdiepje gemaakt met afwisselend brunoise en een schijfje rauwe sint-jacobsvrucht. foie gras gebakken in een hete pan (geen vetstof toevoegen !), en er mooi bovenop geplaatst

de gebraden wilde bosduif: risotto, gemaakt met bouillon van wilde paddestoelen en twee soorten kaas (parmezano en laguiolle); in een ronde vorm op het bord geschikt.
rond die vorm, als ‘korst’ zeg maar, twee halve tongfilets (kort gebakken, goed gekruid). in het midden, en vijftal takjes bieslook, en op de risotto-’taart’ telkens een borst en een bil van de gebraden wilde bosduif

en het besef groeit dat ik hier dringend foto’s moet toevoegen (goede voornemens?)