Categorie: muziek

les débiles du dancing

Och. 4FM is zuiver gemarket op pseudo-nostalgische zielen zoals ikzelve. Daarnet was het Les divas du dancing –uit f-ing negentien.zes.en.tachtig!

De Grote Uitgaanstijd, de Jonge Jaren, zo jong dat zelfs een vervorming van de titel nog hip overkwam (zoals We will, we will fuck you). Zo jong dat ik nog maar net langer dan middernacht mocht wegblijven.

De tijd vlak voor de New Beat, de Barney’s aan ’t Zuid, de Boccaccio in Destelbergen en Move Your Ass and Feel The Beat. De tijd waarin we nog naar den Hippo(potamus) gingen in de Ketelvest, en de Benebootfuif waar iedereen zich zo schabouwelijk had gedragen dat daarna de halve school heeft mogen bijleggen om de kosten te kunnen betalen.

Ah. Those were the days.

wij zijn de o-pe-rahahaha

Gisteren zat er een briefje in de bus van de (vriendelijke) mensen van de opera. Bij deze heb ik dus een abonnement (eindelijk). Er was wel een klein foutje in geslopen (ik mocht bijna voor twee abonnementen betalen), maar dat werd daarnet –telefonisch– snel opgelost.

De mevrouw van het bespreekbureau probeerde mij nog betere plaatsen te bezorgen, maar blijkbaar was alles al volzet (behalve in 1e categorie).

Voilà. Wie mij zoekt, kan mij (deze keer) makkelijk vinden: PG / cat 5 / 3 MB / Rij 3 / Stoel 7

En nu nog De Bijloke.

visie

Ook dit jaar ben ik er niet aan ontsnapt. Tsja, jammer van België, ik vond het nummer lang niet slecht, zeker niet in vergelijking met een aantal misbaksels die wel hoge ogen gooiden.

Maar eigenlijk ben ik gewoon boos op de duffe juffrouw van het VRT laatavond journaal (nu net herhaald), die en passant even moest vermelden dat de slechte score van Xandee misschien wel iets had te maken met het Janet Jackson-moment van een van de dansers.

Om daarna met een gezicht, waar de verveling van afdruipt, het resultaat van de Koningin Elisabethwedstrijd voor zang aan te kondigen.

’t Was duidelijk na bedtijd voor ’t meiske (om ook maar eens ad hominem te argumenteren).

de bijloke 2004-2005

De seizoensbrochure 2004-2005 voor De Bijloke is er. (Als ik niet oplet, schaf ik mij een tweede abonnement aan –hoewel ik nog steeds niets van de Vlaamse Opera heb gehoord.)

What can I say? Het ziet er weer spetterend uit. Openingsconcert voor het Blue Note Festival (Joe Lovano), De Canto General van Neruda, op muziek gezet door Mikis Theodorakis (van Zorba the Greek, jaja, ik ben oud), de East of Eden cyclus, veel Philippe Herreweghe en het Collegium Vocale, een aantal String Quartets (met o.a. Iannis Xenakis, Tan Dun), twee maal John Adams, Scelsi (mijn allereerste klassiek CD was er een van Scelsi –mijn moeder draaide er dol van), Van Immerseel.

En dan zit ik nog niet eens aan de helft, en doe ik gewoon aan name dropping. Ik moet wel zot zijn om mij niet minstens op 1 cyclus te abonneren.

Eventjes nog El Dorado van Adams eruit lichten:

Naar aanleiding van de 500ste verjaardag van de ontdekking van het continent Amerika componeerde John Adams ‘El Dorado’ – een ode aan het Amerika van vroeger en nu. Dat poëtische oer-Amerika van voor de conquistadores horen we in het 2de deel: weidse prairies bevolkt door bizons, de mens één met de natuur, kortom een plaatje dat voor altijd verloren is gegaan. In het 1ste deel evoceert Adams het chaotische Amerika van de goudzoekers, bontjagers en vrijbuiters. Norman Perryman zal tijdens de uitvoering van ‘El Dorado’ de muziek vertalen in een schilderij. Hij visualiseert niet alleen de klankkleur en cadans van de muziek, maar integreert ook de artiesten en hun instrumenten in het geheel. Het gaat om een figuratieve weergave van Perrymans emotionele reactie op de muziek die hij hoort. Via een projectie op groot scherm kan het publiek het hele creatieproces live volgen.

Gaat dat zien (horen), gaat dat bewonderen (beluisteren).

onverwoestbaar

Zoek eens in Google op “Dan Koster” CD (of sla de morgen open op pagina twee), en lees de onrustwekkende resultaten:

Dan Koster was unpacking some of his more than 2,000 CDs after a move when he noticed something strange. Some of the discs, which he always took good care of, would not play properly.

His collection was suffering from “CD rot”, a gradual deterioration of the data-carrying layer. It’s not known for sure how common the blight is, but it’s just one of many reasons that optical discs, including DVDs, may be a lot less long-lived than first thought.

Het probleem zit hem eerder in de bovenste laag (met het label), dan in de onderkant, waar de bescherming veel groter is. Het aluminium laagje dat het licht van de laser van de cd-speler reflecteert, is door een dun laagje lak gescheiden van het cd-label. Als dat niet goed is aangebracht, kan er lucht binnendringen, die het aluminium doet roesten.

For maximum longevity, discs should be stored vertically and handled only by the edges. Don’t stick labels on them, and in the case of write-once CDs, don’t write on them with anything but soft water-based or alcohol-based markers. Also, like wine, discs should be stored in a cool, dry place.

Tijd om toch maar eens alle CDs op de computer te kopiëren? Is CD-rot gedekt door de verzekering?

put your money where your mouth is

Elk jaar nemen we ons voor een abonnement op de opera te nemen. Of toch om op zijn minst een paar voorstellingen per jaar mee te pikken. Ipv van onze jaarlijkse routine af te wachten, heb ik deze keer maar meteen mijn aanvraag –zoals het betaamt, op electronische wijze– ingediend.

Vlaamse Opera Seizoen 2004-2005

{ In dezelfde categorie luister ik nu ook al twee avonden naar de radio. Niet echt actief, eerder als achtergrond terwijl ik op onze herrezen powerbook zit te tokkelen of gedrukte materie probeer te lezen (printed matter: herken uw eigen anglicismen). }

radio

Toen ik een jaar in Antwerpen op kot zat, luisterde ik elke dag naar de avondprogramma’s. Elke avond een andere focus, met genoeg achtergrond om informatief te zijn, en genoeg muziek om bij te kunnen lezen. Ik herinner mij de programma’s over poëzie en rijmelarijen, iets over electronische muziek, en Boom boom (out go the lights) –of was dat pas later.

Waarom luisteren we niet wat meer naar de radio? En dan bedoel ik niet des winters, als ik met de wagen naar het werk ga, maar ’s avonds, ipv (voortdurend) naar die nutteloze programma’s te zappen.

(Terug veel meer naar muziek luisteren, zoals vroeger. Want Vroeger Was Alles Beter. Veel meer muziek, veel meer lezen, veel meer tijd. Ik heb net het tweede deel van Neal Stephensons Baroque Cycle ontvangen, en ik heb delen nul en één nog steeds niet uit.)

Neem nu vanavond bij In de Club (of de rest van de avondprogramma’s op Radio1): John Zorn & de Masada cyclus, en Sonny Rollins. Het begint zelfs net na Nip/Tuck, dus misschien probeer ik dat wel eens ipv bij Teaching Mrs. Tingle of One Tough Cop te blijven hangen. (Wil sterk, vlees zwak, luiheid, etc.)

De reden voor deze nostalgie is een CD. Ik heb zaterdag een compilatieCD vol Blues gekregen van Tessa’s nonkel (die toevallig ook een mini-Bluesfestival organiseert eind mei). Ik heb er zondag naar geluistered, en de muziek bracht me terug naar boom-boom en Bluestown, en De Ploeg, het café in Gent waar ik eind jaren ’80 mijn broek heb versleten op de tunes van o.a. Stevie Ray Vaughan, John Mayall en Jeff Healey (maar evengoed U2).

Ik denk dat ik maar eens naar dat festival ga (en vanavond naar de radio probeer te luisteren).

fences

Chanson du jour: Don’t Fence Me In. Bekend van de sountrack uit The Singing Detective (waarop ook The Teddy Bear’s Picnic staat). In de razend populaire versie van Bing Crosby –maar werd ook gecovered door een hele resem andere zangers, van James Brown tot David Byrne.

Oh, give me land, lots of land under starry skies above,
Don’t fence me in.
Let me ride through the wide open country that I love,
Don’t fence me in.
Let me be by myself in the evenin’ breeze,
And listen to the murmur of the cottonwood trees,
Send me off forever but I ask you please,
Don’t fence me in.

Just turn me loose, let me straddle my old saddle
Underneath the western skies.
On my Cayuse, let me wander over yonder
Till I see the mountains rise.

I want to ride to the ridge where the west commences
And gaze at the moon till I lose my senses
And I can’t look at hovels and I can’t stand fences
Don’t fence me in.

song of the day

Oh! What a Beautiful Morning (in de Frank Sinatra versie?)

There’s a bright golden haze on the meadow
There’s a bright golden haze on the meadow
The corn is as high as an elephant’s eye
And it looks like it’s climbing clear up to the sky

Oh, what a beautiful mornin’, oh what a beautiful day
I got a beautiful feelin’ everything’s goin’ my way

All the sounds of the earth are like music
All the sounds of the earth are like music
The breeze is so busy it don’t miss a tree
And the little ole willow is laughin’ at me

Oh, what a beautiful mornin’, oh, what a beautiful day
I got a beautiful feelin’ everything’s goin’ my way

Oh, what a beautiful mornin’, what a beautiful day
I got a beautiful feelin’ everything’s goin’ my way

kustmuziek

Altijd hetzelfde liedje: waarom moeten de instrumenten tijdens een klassiek concert in godsnaam versterkt worden. Het antwoord lag deze keer een beetje voor de hand: het ging tenslotte om het Sportpaleis, en niet om de Hollywood Bowl of the Sydney Opera House. But what a waste.

Voor een dergelijk concert kan je eigenlijk bijna evengoed thuisblijven, de CD opleggen, en luisteren. Als je over iets of wat stereo-installatie beschikt, zal de klank trouwens veel beter geweest zijn dan tijdens onze ‘live’ versie. (Maar ik val ongetwijfeld in herhaling.)

De akoestiek was nochtans OK. Helaas kan niet hetzelfde worden gezegd van de geluidstechniek: schelle pieken her en der tijdens de opvoering, snel gecorrigeerd waardoor het daarop volgende gedeelte plots veel te vlak en dof uit de luidsprekers kwam.

Wel overtuigend, was de ambiance. Het publiek was weg van Howard Shore, en de man kreeg dan ook telkens weer een overweldigende ovatie, vergezeld van hysterisch geroep, een rockconcert niet vreemd (of The Night of the Proms –in datzelfde Sportpaleis overigens). We hadden schitterende plaatsen: de rode zone blijkt inderdaad de beste zone zijn (we zaten links van het midden –achter het ritmisch wiegende hoofd Roel van Bambost).

Conclusie: zeer goede sfeer, goed concert, slecht geluid. Oh, en hoewel het publiek het Sportpaleis zowat afbrak, weigerde Howard Shore een encore te geven. Jammer, maar het concert had ondertussen wel zo’n 150 minuten geduurd (inclusief een pauze van een half uur).