Toen ik een jaar in Antwerpen op kot zat, luisterde ik elke dag naar de avondprogramma’s. Elke avond een andere focus, met genoeg achtergrond om informatief te zijn, en genoeg muziek om bij te kunnen lezen. Ik herinner mij de programma’s over poëzie en rijmelarijen, iets over electronische muziek, en Boom boom (out go the lights) –of was dat pas later.
Waarom luisteren we niet wat meer naar de radio? En dan bedoel ik niet des winters, als ik met de wagen naar het werk ga, maar ’s avonds, ipv (voortdurend) naar die nutteloze programma’s te zappen.
(Terug veel meer naar muziek luisteren, zoals vroeger. Want Vroeger Was Alles Beter. Veel meer muziek, veel meer lezen, veel meer tijd. Ik heb net het tweede deel van Neal Stephensons Baroque Cycle ontvangen, en ik heb delen nul en één nog steeds niet uit.)
Neem nu vanavond bij In de Club (of de rest van de avondprogramma’s op Radio1): John Zorn & de Masada cyclus, en Sonny Rollins. Het begint zelfs net na Nip/Tuck, dus misschien probeer ik dat wel eens ipv bij Teaching Mrs. Tingle of One Tough Cop te blijven hangen. (Wil sterk, vlees zwak, luiheid, etc.)
De reden voor deze nostalgie is een CD. Ik heb zaterdag een compilatieCD vol Blues gekregen van Tessa’s nonkel (die toevallig ook een mini-Bluesfestival organiseert eind mei). Ik heb er zondag naar geluistered, en de muziek bracht me terug naar boom-boom en Bluestown, en De Ploeg, het café in Gent waar ik eind jaren ’80 mijn broek heb versleten op de tunes van o.a. Stevie Ray Vaughan, John Mayall en Jeff Healey (maar evengoed U2).
Ik denk dat ik maar eens naar dat festival ga (en vanavond naar de radio probeer te luisteren).