Auteur: bruno

Weer iets te rap geroepen natuurlijk. De entry stond nog niet goed en wel op de site, of ik zag hier weer scheel van de hoofdpijn. Een paar sedergines en een soepken verder is het euvel weer geweken. Migraine? Een aanloop tot een griep? Who know, who cares. We zijn er precies weer vanaf. Voorlopig toch.

Gisteren, pardon eergisteren was Henri –zoals vermeld– bij een vriendje blijven slapen. Geen probleem, alleen “hij eet wel niet zoveel hé?” De kastaar had er niks beters op gevonden dan bij het avondmaal het volgende te verkondigen: “Tjsa. Soms eet ik veel, soms weinig. Soms eet ik twee boterhammen, soms maar een. Vanavond eet ik er maar een.” Miljaar.

To top it off was gisterenavond zijn kamer nog niet klaar. De werklui hadden een rotte (steun-)balk ontdekt, die de vorige aannamer over het hoofd heeft gezien (en hij moet het zeker gezien hebben toe hij de roofing op de dakkapel heeft vervangen). Dus iets langer werk, en Henri iets langer niet in zijn kamer.

“Euuuh tsja, dan kan ik misschien bij jullie op de kamer slapen?” (Hij was er al weken voor aan het zagen.) Zijn matras een verdiepje lager gesleept, en meneerken kon bij ons slapen –tot zijn grote vreugde.

(Wonder boven wonder is hij ook zowat op zijn normale uur gaan slapen –terwijl wij nog wat verder naar TV zaten (lagen) te kijken. En snurken! ’t Wordt tijd om eens naar zijn amandels te laten kijken.)

Ze zijn weer thuis. Alletwee. Gezond en wel. Hm.

Henri heeft het begin van ‘de’ (?) griep, snotteren en hoesten en de ene keer “maar neen ik ben niet ziek”, en de andere keer –als hij naar tv wil kijken of als hij iets zou moeten doen– “zeg ik ben wel ziek hé”. Niks te ernstigs (voorlopig) dus.

En Tessa heeft last van allergie en problemen met de ademhalingswegen. De lucht was precies beter in de USA. Thuis zijn er de katten, het stof van de werken, en de kleine stofdeeltjes in de lucht wegens het vriesweer. Gelukkig (?!) gaat het vanmiddag regenen zodat tenminste die weg zijn.

Mijn hoofdpijn was al weg op zondag, maar nu krijg ook ik het gesnotter. Zolang het daarbij blijft, ga je mij niet horen klagen…

Vannacht gaat Henri voor de eerste keer bij een vriendje thuis gaan slapen. De meest exotische plaats waar hij daarvoor al zonder ons heeft geslapen, was bij Peter Hugo. Waarschijnlijk ben ík weer nerveuzer dan hij is.

Ondertussen is het van zondagavond geleden dat ik hem gezien heb, en bij Tessa van woensdag. Morgen zijn ze allebei terug, al wordt het schrikken: Tessa heeft nog bijna niks van de werken gezien, en Henri weet niet in welke toestand zijn kamer verkeert. Vandaag is de lichtstraat eruit gegaan, en waar de dakkapel zat in zijn kamer, is er nog steeds gewoon een groot gat.

Hopelijk komt er morgen een raam in de plaats (vanaf overmorgen voorspellen ze regen).

Your wish is our command. Zo leek het toch toen ik gisterenavond thuiskwam. De werkmannen waren er nog (ik kom thuis rond 17u), dus ik ging even naar de zolder om de stand van zaken te bekijken.

“En hebt ge de kinderkamer hieronder al gezien?”

Eh? De dakkapel was gewoon al weg. Op een afstand van het raam (ongeveer een derde van de kamer) was een blauwe doorzichtige plastic gebruikt om de rest van de kamer af te sluiten. Daarachter was een groot gat –dat ze hopelijk vandaag gaan dichten (vergeten te vragen).

Vandaag gaat ook de lichstraat weg. Of wat ervan overbleef. Ons huis staat rechtover het hoofdkwartier van de vroegere CVP, en in de tijd van de CCC hadden ze daar een bommetje tot ontploffing gebracht (bij de CVP, niet in ons huis). Dat bommetje heeft indertijd menige ruit doen sneuvelen, waaronder de glazen lichtstraat in de nok van ons dak (allemaal gebeurd voor wij het huis gekocht hadden). Het glas werd niet vervangen, maar er werd van die doorschijnende golfplaat op aangebracht (genre half-overdekte binnenkoer). Die golfplaat gaat er nu uit, en er komt opnieuw een –onderhoudsvrije– glaspartij in.

Ik heb een aantal foto’s, maar ik ben ze natuurlijk thuis vergeten (ik moet er echt eens werk van maken).

Ondertussen worden ook de schouwen (maar liefst vijf !) afgebroken, en heropgemetst. En dan resten er nog twee dilemma’s: hoeveel raamoppervlak op zolder, en wat doen we met de binnengoot (heeft ongetwijfeld een schone technische naam). Spannend allemaal.

De werken aan het dak worden grootser met de dag. Vroeger was het nog gewoon dak vervangen, nu is het al zolder inrichten (later meer, incl. foto’s). En omdat het dak achteraan lager komt dan vooraan, geniet de derde verdieping nu ook nog mee. Al komt daar –sinds zaterdag– ‘gewoon’ een nieuw raam in.

De derde verdieping bevat achteraan een dakkapel. Een afzichtelijk onding dat er in de jaren zestig (of zo) moet bijgeplaatst zijn, en dat we vroeger al een beetje hebben laten opsmukken. Het spul had een plat dakje, en daar hebben we de roofing (moeten) laten vernieuwen, en we hebben het houtwerk laten schilderen.

Dat houtwerk blijkt nu –op zijn zachtst gezegd– verrot te zijn. De kapel is ook niet geïsoleerd, en het glas dat erin zit, is enkel glas (net zoals in de rest van het huis overigens –op de badkamer na). De jaarlijkse stookkosten, ik moet er geen tekeningske bijmaken waarschijnlijk.

De dakkapel gaat er dus uit, en in de plaats komen twee veluxen naast elkaar (het raam is te groot voor 1). Dit heeft als voordeel dat (1) de boel meteen geïsoleerd is, (2) de helling van het dak niet langer onderbroken wordt door een afzichtelijk uitstulpsel, en (3) dat het uitzicht naar achter toe onverminderd is. Er wordt ook al niet echt veel ruimte voor opgegeven, en de kamer (Henri’s slaapkamer) wordt er gezelliger mee.

Uitbreken die handel.